Ακουγοντας σημερα το πρωι το Retrospective των καναδων BT. HN. με ελαφρυ πονοκεφαλο, συνειδητοποιησα τον ακριβη λογο που τρελαινομαι για τα harsh noise walls. Δεν δειχνουν ιχνος καλλιτεχνικης υποκρισιας. Απλα σε αρπαζουν απο τα μουτρα, σε βαζουν κατω και σε αφηνουν στο τελος με ενα τεραστιο ερωτηματικο πανω απο το κεφαλι σου. Α ναι, λειτουργουν εξαισια και ως ομοιοπαθητικα αναλγητικα.
Retrospective CD-R (Pointless Blank - 2009)
