La Monte Young / Marian Zazeela - Dream House 78' 17"

  Μεχρι και σημερα, τα δικαιωματα των εργων του La Monte Young παρεμεναν ερμητικα κλεισμενα μεσα στο απευθυσμενο του και οι μονες επανακυκλοφοριες που εσκαγαν σε ανυποπτο χρονο ηταν τα bootlegs, που ειτε κατεληγαν στο κρεματοριο του discogs με τιμες ισαξιες των originals, ειτε εξαφανιζονταν με συνοπτικες διαδικασιες απο τα mailorder, φανταζομαι επειτα απο δικηγορικη επεμβαση. Καλα τους εκανε. Rock'n'roll. Οποτε κυριες και κυριοι, ζουμε ιστορικες στιγμες. Το Dream House 78' 17" οχι μονο αποτελει τη πρωτη επισημη επανακυκλοφορια οποιουδηποτε εργου του φιλτατου λαδεμπορα, αλλα παραλληλα υποσχεται πως καποτε μπορει να αποκτησω το Well-Tuned Piano χωρις να κανω ζιγκολικια σε κλωνους της Ταυγετης.

 Η μουσικη του Young δινει την εντυπωση πως υπηρχε πριν την ακουσεις και θα συνεχισει να υπαρχει ακομα και μετα την ακροαση σου, επειδη η φαινομενικη στασιμοτητα της εχει εντυπωθει στο γενετικο υλικο των μεγαλυτερων επιτευγματων αυτου και του προηγουμενου αιωνα. Ολοι πρεπει να ακουσουν αυτο το δισκο. Ολοι. Αλλα πιο πολυ απ' ολους, ο καθε τελεμες που παιζει ρελαντι drone. 

Dream House 78' 17" LP (Aguirre Records - 2016)

Ashtray Navigations - Glasgow

 Το τελευταιο καιρο ψαχνω τροπους για να πουλησω τη ψυχη μου. Εδω και 37 χρονια εχει αποδειχθει ψιλοαχρηστη, κανει μια δουλεια που θα μπορουσα καλλιστα να κανω και μονος, χωρις τις υποχρεωσεις που οφειλω να εχω απεναντι σε μια αφηρημενη εννοια. Δυστυχως οι τροποι αγοραπωλησιας που ανακαλυψα ειναι ελαφρως ψιλικατζιδικοι, οι οροι ανταλλαγης δε προσφερουν στο ελαχιστο αυτα που ζηταω, οποτε προς το παρον συνεχιζω να σκαλιζω. Θελω να πουλησω, οχι να ξεπουληθω.

 Η παραπανω υπαρξιακη κρισαρα ηρεμει αυτοματα οταν πιανω στα χερια μου το Glasgow των Ashtray Navigations, ενα εκπληκτικης αισθητικης lathe-cut εφταιντσο της νεοσυστατης Coherent States. Η επιφοιτηση σκαει εις διπλουν. Εκτος απο το μουσικο μερος, το οποιο ουσιαστικα ειναι μια δυσοιωνη post-industrial raga που βραζει μυαλα και βουλωνει τις οποιες μαλακισμενες σκεψεις με τη καταλληλη ενταση, ειδα μεσω των πολυαγαπημενων παιδιων του label πως δε χρειαζεται να ξεπουλησεις τιποτα σε κανεναν. Μπορεις ομως να διοχετευσεις καυλα και ενεργεια πανω σε μια εξαιρετικα περιορισμενης κυκλοφοριας φετα πολυανθρακικου πλαστικου και να χαραξεις πανω της ενα μεγαλο μερος της ψυχης σου. Και αληθεια σας λεω, ακουγεται τελεια. Buy now or regret later ρε καργιολη. 

Glasgow 7" (Coherent States - 2015)

Händer Som Vårdar - Interiors

 Ακομα ενα project της Posh Isolation με ονομα που νιωθεις αμηχανα να προφερεις οταν το παιζεις ιστοριας με το τι ακους αυτο το καιρο. Συνηθως αποφευγω να απαντησω η απλα θα ξεμπερδεψω λεγοντας ΡΟΚ, πραγμα που δεν απεχει εξωφρενικα απο τη πραγματικοτητα. 

 Ο Σουηδος Händer Som Vårdar (κατα κοσμον Henrik Soderstrom) ακουγεται συνειδητα μουδιασμενος σε ολοκληρη τη διαρκεια του Interiors με αμελητεες διακυμανσεις μεταξυ των πιο ζαπρε στιγμων του Arv & Miljo και του Vegas Fountain των Damien Dubrovnik. Η κατασταση αποκταει ενδιαφερον στο τελευταιο track της κασετας, αλλα παραμενει αναιμακτη για τα γουστα μου. Καθολου ροκ εκ μερους του. Δε πειραζει, γλυτωνω και την αμηχανια του namedropping. Επιφυλασσομαι μεχρι την επομενη κασετα.

Interiors CS (Posh Isolation - 2016)

U.S. Steel Cello Ensemble - Bitter Suites

 Στο ακουσμα της εκφρασης sound art τρεχω μακρια, επειδη την εχω συνδυασει με ανεκφραστα πλινκ πλονκ απο εξισου ανεκφραστους μουσικους - με συγχωρειτε, εννοουσα καλλιτεχνες - που δε με αφορουν. Η σχεση μας θα μπορουσε να ονομαστει και αμοιβαια, αν δεν υπηρχε η Ono, ο Cage η ο Bertoia, οι οποιοι κατω απο συγκεκριμενες συνθηκες διαθεσης, θα ορκιζομουν πως εγιναν τεραστιοι μονο και μονο για να πεσω εγω πανω τους. 

 Στα παραπανω ονοματα, θα εβαζα και τους U.S. Steel Cello Ensemble, αν το Bitter Suites δεν ηταν τοσο γκαυλα, με το γαμμα να προεξεχει για να ακουστει σα προτροπη, οποτε εξ ορισμου δε καθεται καλα διπλα τους. Η ιστορια λεει πως ο Robert Rutman, ενας Γερμανος καλλιτεχνης με σπουδες στα εξωτερικα, κατασκευασε στα μεσα του 70 μεταλλικες εγχορδες ιδιοκατασκευες που τοποθετηθηκαν σε γκαλερι της Νεας Υορκης για τη μυηση των επισκεπτων στην ιδιαζουσα sound art. Αυτο ομως που ισχυει στη πραγματικοτητα ειναι το εξης: ο Robert Rutman, ενας μαγκας με υπεροχα σπασμενη μουρη, κατασκευασε στα μεσα του 70 μεταλλικες εγχορδες ιδιοκατασκευες που ο ηχος τους μπορει να παρομοιαστει μονο με βομβαρδισμο απο Stuka που στο πιλοτηριο καθεται ο David Jackman. Οι πιστοι των Organum θα παθουν μουνοπλακα. Οι υπολοιποι δε με αφορουν. 

Y.Γ. Καρδουλες στη Molly για ακομα μια φορα.

Bitter Suites LP (Holidays Records - 2013)

Popol Vuh - Agape-Agape, Love-Love

 Φανταζομαι πως η κυκλοφορια ενος δισκου που λεγεται Agape-Agape, Love-Love στις αρχες της δεκαετιας του Material Girl και του Money For Nothing ειναι απο μονη της ενα 12ιντσο κωλοδαχτυλο, ιδιαιτερα αν συλλογιστουμε πως τετοιες εκφρασεις ειχαν καταδικαστει απο τη pop κουλτουρα σαν γραφικες και παρωχημενες. Δεν αντιλεγω, και γω βγαζω καντηλες οταν σκεφτομαι σαλβαρια και νταουλια στη λασπη η ακομα και τη Βαλτετσιου τα σαββατοκυριακα. Αλλα εδω αναφερομαι σε κατι Αλλο, σε κατι που θα επηρρεασει καποια χρονια αργοτερα το neofolk και το new weird america, μαζι με το Forever Changes και το Hangman's Beautiful Daughter. Στανταρ.

 Ανεκαθεν οι Popol Vuh ειχαν ξεκαθαρες αναφορες στη πνευματικοτητα -λιγο πριν το new age τουρλουμπουκι των συγχρονων τους- και φροντιζαν να την αναπαραστησουν με πομπωδη τροπο. Εδω ομως ο Fricke προσεγγισε το concept ταπεινα, χωρις moog και καιλες, με ακουστικα mantras τελετουργικου χαρακτηρα που θα εκτιμηθηκαν ιδιαιτερως στην εποχη τους μονο απο τον Tibet και τον Stapleton. Κανω επισημη εκκληση στη Wah Wah να κανει αμεσα επανακυκλοφορια. Δεν ειμαστε τωρα για 50αρικα. Oι Charalambides και οι Six Organs Of Admittance τα 'χουν σκασει σιγουρα προ πολλου. 

Agape-Agape, Love-Love LP (Uniton - 1983)

Stephen O'Malley - Gruidés

  Ενω ακομα δεν εχω ανιχνευσει τους λογους που δε πολυσυμπαθω τον Stephen O'Malley, αυτος θα με διαψευσει με τον ενα η τον αλλο τροπο. Αν μη τι αλλο, εχω πεσει στη μουργα του Black One, εχω προσκυνησει το ατονικο σκατιδι των Khanate, εχω δει το αληθινο φως του V των KTL. Παρ' ολα αυτα, ακομα δεν. Και μαλλον η γνωμη μου δε θα αλλαξει ουτε με το Gruidès. 
 Ο δισκος κυκλοφορησε πριν λιγες μερες μεσω του label των Demdike Stare. Αυτο το γεγονος απο μονο του δε λεει τοσα για την ιδια τη μουσικη, αλλα για την επικονιαση της μιας αισθητικης πανω στην αλλη. Το ποιος γονιμοποιησε ποιον δε με ενδιαφερει (τοσο) επειδη το album θα εξακολουθουσε να ειναι εκπληκτικο ακομα και αν εβγαινε στη Sacred Bones.  

 Κατα τη διαρκεια της συνθεσης, η 35μελης ορχηστρα που ανελαβε την εκτελεση μπαινει σε βαθυ Niblock-mode αποηχων και δυσαρμονιας, με ξαφνικους τονισμους απο κρουστα πανω στις στιγμες που το μυαλο του ακροατη γινεται πουρες. Καποιος πολυ πιο εξυπνος απο μενα θα χαρακτηριζε το Gruidès ποιητικα 'Αιωνιο Τωρα' η κατι τετοιο πολυ ψαγμενο. Εγω δε διαθετω το χαρισμα του λογου και θα θα πω 'Καλα ε γαμαει, αλλα δε τονε μπορω τον O'Malley'.

Gruidès LP (DDS - 2015)

Kerridge - Always Offended Never Ashamed

  Η πρωτη ακροαση του Always Offended Never Ashamed εγινε πριν κανα εξαμηνο εντελως διεκπεραιωτικα σε λαθος χρονο, με ακομα πιο λαθος διαθεση, οποτε αφησε πισω του αδιαφορες εντυπωσεις και μια ελαφρως ξυνισμενη μουρη. Αμεσως τοποθετηθηκε στα πιο ψηλα ψηφιακα ραφια του σκληρου, διπλα στα υποψηφια προς διαγραφη.
 Για τη δευτερη ευκαιρια, φροντισα να εξασφαλισω καλυτερες συνθηκες με επιεικια, ορεξη για διαλογο και ενα αστραφτερο χαμογελο που απο τη στιγμη που πατησα play, αρχισε να αντιστρεφεται στραβωμενο. Το album ηταν υπεροχο. Αυτο που εφταιγε ηταν οι προσδοκιες μου για ενα A Fallen Empire Vol. 2 και οχι o Kerridge που εκανε πληρες ηχητικο reboot.
 Χωρις να ανηκει σε καποιο συγκεκριμενο ειδος, ο δισκος εχει αισθητικα κοινα με την εκκενωση ηχου των Emptyset καθως και με τη sound art brut των Aanipaa, των οποιων το ονομα δε θα καταφερω να γραψω σωστα, ακομα και με copy paste. Σε αυτη τη περιπτωση δε φταιω εγω αλλα το html του γαμωblogger. Καποιος αλλος, θα ειχε καμπουριασει το project απο το βαρος της ιδιας του της σκατιλας, αλλα εδω το παραστημα κρατιεται ευθυτενες με το κηδεμονα βαρβατων beats που σκανε σε σημεια που δε θα επρεπε να υπαρχουν. Να μη ξεχασω επισης να αναφερω και τη προσθηκη φωνητικων, που ενω δε βγαζεις λεξη, καταλαβαινεις πως η σεροτονινη του Kerridge ειναι εξαντλημενη και θα κανει ο,τι μπορει για να σου συμβει το ιδιο.

Always Offended Never Ashamed 2xLP (Contort Records - 2015)

LR & Puce Mary - The Female Form

  H Posh Isolation διαφημιζει πως το Female Form πραγματευεται τη στενη σχεση αλλα και τη τριβη μεταξυ των φυλων, λες και το 98,9% της παγκοσμιας δισκογραφιας δεν ασχολειται με το ιδιο θεμα. Ισως θα επρεπε να δωθει περισσοτερη σημασια στο γεγονος πως ο μισος δισκος ηχογραφηθηκε στην υπογα του Mayhem στη Κοπεγχαγη και ο υπολοιπος στο σαλονι των EMS στη Στοκχολμη. Απο αυτη και μονο τη λεπτομερεια θα επρεπε να γινεται αντιληπτη η αντιθεση και η ισορροπια που θελει να θιξει το concept, χωρις περαιτερω διευκρινισεις.
 Αλλωστε η θεματολογια γινεται προφανης μεσα στα πρωτα κιολας λεπτα του album. Οι καλλιτεχνες θολωνουν τα εμφυλα χαρακτηριστικα του συνηθως ασπρομαυρου ηχου τους σε ενα διαφανες γκριζο ηλεκτρακουστικο περιβαλλον, αντιστοιχο με το Decaying Ships του Pulse Emitter και το Dream House Variations του Keith Fullerton Whitman. Μοναδικη εξαιρεση διαφορετικης αποχρωσης αποτελουν τα φωνητικα, με τη πεθαμενατζιδικη εκφορα του LR να διαδεχεται τη σαφως πιο ανθρωπινη (και επι μονιμου βασεως σπασμενη) Puce Mary. Καλο θα ηταν να κανετε πρωτη ακροαση με χαλασμενη διαθεση. Οχι, δε θα βοηθησει καθολου, αλλα αυτο ακριβως ειναι το νοημα.

The Female Form LP (Posh Isolation - 2015)

Skullflower - Draconis

 Θα μπορουσα να ακουω μονο Skullflower για το υπολοιπο της ζωης μου χωρις κανενα απολυτως προβλημα, αρκει ο Matthew Bower να συνεχισει να ηχογραφει τις κουτουλιες που ριχνει στις πυλες της αντιληψης. Καποιες φορες τσεκαρε τι τρεχει μεσα απο τη κλειδαροτρυπα (Taste The Blood Of The Deceiver), καποιες αλλες εκανε οργανωμενο ντου (Fucked On A Pile Of Corpses, Malediction) ενω σε συγκεκριμενες στιγμες του Circulus Vitiosus Deus καταφερε να εκφερει το ανειπωτο της αλλης πλευρας. Παντως το νοημα ειναι ενα. Η μουσικη του Bower ειναι γεματη απο δυνατοτητες και υποσχεσεις για το τι μπορει να συμβει με μια στοιβα απο ενισχυτες που αδυνατει να αποδοσει στο 100% το οραμα του καλλιτεχνη. Και αυτο το λογο αγαπαω τους Skullflower.
 To Draconis πρεπει να ειναι η πιο prog στιγμη του group, απο την αποψη της πολυσυλλεκτικοτητας του. Για καθε κομματι που θυμιζει κατι απο το προσφατο παρελθον της μπαντας, εχουμε το γλυκοπικρο χαος του Sunset Dreams και για καθε track που χρωσταει την υπαρξη του στο Metal Machine Music, παιρνουμε τη ψυχεδελικη καταθεση του Dakshinikalika, του πιο ομορφου (και δυστυχως μοναδικου) ντουετου τουρμπινας-αρπας που εχω ακουσει ποτε. Θεωρηστε το Draconis αναγκαιο, τουλαχιστον μεχρι να βγει ο επομενος δισκος. 

Draconis 2xCD (Cold Spring - 2014)

Αναστενάρια - Music Of The Fire Walkers

 Τα Αναστεναρια ειναι ενα λατρευτικο εθιμο της Βορειας Ελλαδας που τελειται καθε χρονο στις 21 Μαιου και οι συμμετεχοντες γιορταζουν με πυροβασια τη διασωση εικονισματων των Αγιων Κωνσταντινου και Ελενης απο πυρκαγια σε φερωνυμο ναο το 1250. Συμφωνα με τους αναστεναρηδες, η υπερβατικη συμπεριφορα τους καθως και το φαινομενο της ακαιας, οφειλεται στη πνευματικη κατοχη τους απο τον Αγιο Κωνσταντινο. Η επισημη εκκλησια τους θεωρει ειδωλολατρες επειδη διατηρουν αυτοκεφαλο θρησκευτικο συνδεσμο και τελουν τη λατρεια τους σε ιδιωτικα ιερα. 

 Το Music Of The Fire Walkers εκτος απο το συνδεει πανεξυπνα μια εκστατικη επιτοπια ηχογραφηση απο την Αγια Ελενη Σερρων το 1977 με δυο remixes απο Vatican Shadow και Pete Swanson που διατηρουν τη trance του πρωτοτυπου υλικου, καθιστα τον ακροατη κοινωνο σε μια αρχαικη παγανολατρεια που κανει τη μουσικη του Angus MacLise να ακουγεται επιδερμικη. Σας υποσχομαι πως μετα την ακροαση του δισκου, οι πατουσες και τα μυαλα σας θα ειναι καμμενα. Για μενα, αυτος ο δισκος ειναι το Pipes Of Pan At Joujouka του 21ου αιωνα. 

Music Of The Fire Walkers 2xLP (ΚΕΜΑΛ - 2014)

Clay Rendering - Waters Above The Firmament

 Μετα την αποχωρηση του απο το μπαχαλο των Wolf Eyes, o Mike Connelly δεν ηρεμησε στο ελαχιστο. Αναβιωσε τους Hair Police, ξεκαυλωσε με τους Mitochondrial DNA και προσφατα αποφασισε πως ο κοσμος θα ηταν λιγο χειροτερος χωρις τους Clay Rendering, το project που διατηρει με τη συζυγο του Tara το τελευταιο εξαμηνο. Στο πρωτο τους EP δε με εψησαν καθολου. Ηταν ενα ανεμπνευστο μια απ' ολα χωρις να ξεχωριζει κατι. Στο Waters Above The Firmament ομως ανεβηκαν level. Toυλαχιστον σε μενα. 

 Κυριαρχο στοιχειο των τεσσαρων κομματιων ειναι η μελαγχολια που ειτε εκφραζεται μεσω μιας μπασταρδης αντιληψης περι shoegaze και dreampop, ειτε απο τα διακριτικα dark ambient και doom-ιζοντα κλεισιματα του ματιου, θυμιζοντας στιγμες απο Yellow Swans στο At All Ends, Robedoor στο Shapeshifter Slave μεχρι και το Pygmalion των Slowdive. Ειναι πολυ πιθανον σε εσας να θυμιζει εντελως αλλα πραγματα, αλλα μαλλον εκει βασιζεται η ομορφια του. Ειναι ενα μουντο μουσικο rorschach test.

Waters Above The Firmament 12" (Hospital Productions - 2014)

Fumio Kosakai - Earth Calling

 Μεχρι να οριοθετηθει το Japanoise σε υποκαταστατα του Pulse Demon, επασχε απο σοβαροτατο στραβισμο, με το ενα ματι καρφωμενο στη krautιλα και στον αμερικανικο μινιμαλισμο και το αλλο να καυλαντιζει την αιμομικτικη παρτουζα του ευρωπαικου αυτοσχεδιασμου. Μπορειτε να διαπιστωσετε τα συμπτωματα ιδιοις ωσι στα πρωτα albums των Ηijokaidan και των Incapacitants που διολου τυχαια εχουν αρκετους κοινους συντελεστες. Ενας απο αυτους ειναι και ο τιτανοτεραστιος Fumio Kosakai, o οποιος προφανως σε μια κριση ενδοσκοπησης ηχογραφησε το Earth Calling το 1987. 

 Εδω λοιπον τα πραγματα αρχιζουν να γινονται πιο σαφη. Ο Kosakai απογυμνωνει το θορυβο του στα πληρως απαραιτητα για να μπει στον αυτοματο πιλοτο του Schnitzler και του Schulze με αμελητεα κινηση χωρις προορισμο. Στη διαδρομη συνανταει φευγαλεα τον Terry Riley, αλλα ξενερωνει με τα αυτοβελτιωμενα zen μουτρα του και συνεχιζει προς το τιποτα. Αντεστραμμενο kosmische.

Earth Calling LP (Memoirs Of A Crater Lake - 2013)

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 

 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 

 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

Maeror Tri - Hypnotikum II

 Στο live μηχανουργειο του Hypnotikum II υπαρχουν αναφορες απο ολη τη πορεια του industrial. Η βιομηχανια βαρεων βαρων του Vivenza, ο υπνωτισμος των Pure, η επαναληψη του Non, το μελετημενο χτισιμο του Rapoon, η γλυπτικη των Inade. Kι ομως οι Maeror Tri καταφερνουν να ακουγονται εντελως δικοι τους, ορθωνοντας ενα Σινικο Τειχος μονο απο 3 κιθαρες. Αντε και καμμια εκατοστη effects. 

 Τα τεσσερα κομματια του δισκου λειτουργουν σε δυο ταχυτητες. Η μια μπορει να σε τσιτωσει με το καλημερα απο το καθεστως της ρυθμικοτητας τους. Η αλλη μπορει να σε φερει σε trance απο τη στιγμη που θα σκαλισεις λιγο πιο κατω απο τις βαριοπουλες των πανω στρωματων. Σε στιγμες αγγιζει το shoegaze, συν την υπερβατικοτητα, μειον τα νιανια φωνητικα. Ιδανικο για αιθουσες συνεστιασεων στο Καθαρτηριο.

Hypnotikum II LP (Poeta Negra / Absurd - 1998)

Sunn 0))) & Ulver - Terrestrials

 Terrestrials AKA πως να φατε στεγνο report απο το blogger. H πολυαναμενομενη συνεργασια μεταξυ Sunn 0))) και Ulver διερρευσε χθες ολοκληρη, μετα απο αποσπασματικα previews στο bandcamp και αρκετο hype για να συντηρησει δεκα ολοκληρα labels. Δικαιολογημενα. 

 Οι ακροασεις που εκανα δεν ειναι αρκετες για να μπορω να γραψω κατι το οποιο δε θα μετανιωσω μεσα στις επομενες μερες. Ομως διεκρινα πνευστα που συνδεουν το Messe Ι.Χ-VI.X με το A Rainbow In Curved Air του Terry Riley και σχεδον βαγκνερικες ορχηστρικες στιγμες που τεμνουν το Monoliths & Dimensions με τον Phill Niblock. Επισης θα εγκαινιασω τη playlist 'Κηδειες 2014' με το τελευταιο κομματι του album. Χοντρικα ειναι σαν Silver Mt. Zion με Penderecki. Η χρονια ανοιγει πολυ αισιοδοξα.

Terrestrials CD/LP (Southern Lord - 2014)
(The link has been removed)