Showing posts with label No-Wave. Show all posts
Showing posts with label No-Wave. Show all posts

23 October 2010

Harry Pussy - You'll Never Play This Town Again

Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde". 
  H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.

You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)

15 October 2010

The Dead C - Patience

Εκει που οι περισσοτερες συγχρονες, αμιγως κιθαριστικες μπαντες ναρκισσευονται  παιρνοντας rawk ποζες στο καθρεφτη νομιζοντας πως ο κοσμος γυρω τους ειναι ενα τεραστιο στριπτιτζαδικο, οι Dead C ανηκουν στη σπανια ρατσα καλλιτεχνων που συμπεριφερονται στις εξαχορδες τους σαν να μην βρεθηκαν ποτε κατω απο το καθεστως των δωδεκαμετρων. Το τελευταιο τους album ονομαζεται Patience (η πιο αντι-rock αρετη?) και παραδιδει κατ' οικον μαθηματα στους ανερχομενους indie hipsters/stoners/post-σκαταδες για το πως να φτιαξουν ενα δισκο προωθημενης μουσικης χρησιμοποιωντας αυστηρα και μονο δυο κιθαρες, drums, τονους αξιοπρεπειας και τρια ζευγαρια αρχιδια.

Patience CD/LP (Ba Da Bing! - 2010)

13 September 2010

Bill Orcutt - Way Down South


Το περσινο Α New Way To Pay Old Debts του Bill Orcutt (πρωην κιθαριστα των Harry Pussy) εκανε τον υπογραφοντα να πηγαινοερχεται στο δωματιο του αγχωμενα, χωρις καποιο προφανη λογο, θελοντας να δαγκωσει τον πρωτο τυχοντα που θα τολμουσε να του απευθυνει το λογο. Το φετινο διαφανες, one-sided LP, Way Down South ηρεμησε τις υπερκινητικες εξαρσεις μου (μην ανησυχειτε, ειναι πραγματικα πολυ σπανιες) και με εκανε να παλουκωθω στο κρεβατι, προσπαθωντας να βγαλω ακρη για το τι συμβαινει αναμεσα στο μυαλο και στη ταστιερα του Orcutt.

Way Down South LP (Palilalia - 2010)

12 September 2010

V/A - Die Grosse Untergangsshow: Festival Genialer Dilletanten


1981. Festival Genialer Dilletanten. Βερολινο. Industrial. Επανασταση χωρις αντικρισμα. Ντοκουμεντο. Αυστηρες φρατζες. Κουρελιασμενα νευρα. Δερματινα παντελονια. Σιχτιριασμενο κοινο. Πασαλειμμενο eyeliner. Ηρωινη. Ζυγωματικα. Λαμαρινες. Synths. Επαναληψη. Θορυβος. Κομματια. Μηδενισμος. Τιποτα. Einsturzende Neubauten. Δυσωδια. Καταρρευση. Ουρλιαχτα. No-Wave. Καμμια ελπιδα. Καμμια υποκρισια. Πριμιτιβισμος. Die Todliche Doris. Σκατενιες ληψεις. Ακομα πιο σκατενια ηχογραφηση. Gudrun Gut. Θεατρο του παραλογου. Ιδρωτας. Sentimentale Jugend. Απαραιτητο. Καποιος να με σταματησει?

Festival Genialer Dilletanten CD (Vinyl On Demand - 2005)
Festival Genialer Dilletanten DVD (Vinyl On Demand)

07 September 2010

Rhys Chatham - An Angel Moves Too Fast To See


Αφιερωμενο στη μνημη του φιλου μου, Στεφανου. Δεν εχω και δεν ξερω τι να γραψω περα απο οτι νιωθω τυχερος που τον γνωρισα και οτι θα μου λειψει απιστευτα. Εις το επανιδειν λοιπον...

An Angel Moves Too Fast To See CD (Table Of The Elements - 2002)

01 September 2010

Oshiri Penpenz - The White Album


Το Ιαπωνικο τριο Oshiri Penpenz κοιταζεται στον καθρεφτη και κανει τις πιο πετυχημενες μιμησεις/ανακατασκευες θρυλικων outsiders που εχω ακουσει ποτε. Ο frontman Motako Ishii φιγουραρει σαν τον Damo Suzuki που εχει δαιμονιστει απο τον Iggy Pop, η μπαντα βραζει απο τη μικροτονικη παρανοια της Magic Band του Beefheart, ενω στο μεσοδιαστημα ανασκαλευει παιχνιδιαρικα τα κοινα χωρικα υδατα με τους Boredoms και τους Harry Pussy. Μη σας αποθαρρυνει το ακατασχετο namedropping μου. Το White Album δεν πασχει απο οξεια αντιγραφιτιδα, αλλα απο πρωτοτυπια, η οποια ειναι μαλλον υπερβολικη για το δικο του καλο.

The White Album CD-R (Self Released - 2006)

26 August 2010

Ascension - Five Titles


Ενα απο τα πιο καλοκρυμμενα μυστικα του ελευθερου αυτοσχεδιασμου, ανηκει παραδοξως στον κιθαριστα Stefan Jaworzyn (πρωην μελος των Pure, Skullflower και για ενα φεγγαρι, Whitehouse). To ντουετο των Ascension δανειστηκε το ονομα του απο τον θρυλικο δισκο του Coltrane, ανοιγε συναυλιες για τον Merzbow και τους Sonic Youth και φυσικα αφεθηκε στη ληθη, οπως ακριβως αρμοζει σε ενα proper obscure group. Ακουγοντας το Five Titles με πρωινο καφε και μισανοιχτο ματι, αναρωτιεμαι τι θα συνεβαινε αν οι νοητες γραμμες που τεμνουν το free-improv και το noise, γινονταν αντιληπτες πιο νωρις.

Five Titles CD/LP (Shock - 1994)

20 August 2010

Tunnel Canary - Jihad 1978-1984


Το τριο που βλεπετε στα αριστερα σας ονομαζεται Tunnel Canary. Καταγεται απο το Καναδα και εδρασε στα τελη του '70, δημιουργοντας πανικο για τις live εμφανισεις του. Ο ηχος του στρογγυλοκαθεται αναμεσα στο no-wave, στον ελευθερο αυτοσχεδιασμο και στην τοτε επερχομενη industrial/noise εκστρατεια. Δεν καταφεραν να ηχογραφησουν ποτε επισημο album, οποτε το Jihad 1978-1984 συλλεγει σκορπιες live performances και δινει δευτερη ευκαιρια αναγνωρισης σε ενα group -που μαλλον αθελα του- κυρηξε ιερο πολεμο στους απιστους και επαιξε τον ηχο του μελλοντος, το οποιο θα ειναι πολυ θορυβωδες.

Jihad 1978-1984 2xLP (Rundownsun - 2008)

16 August 2010

Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky


Οι Swans ειναι ενα απο τα groups που συναντας στο ακατασχετο namedropping καποιου εξυπνακια οταν πηγαινει να σε πεισει για τις ακραιες μουσικες καταβολες του, αλλα εισαι σιγουρος οτι ποτε δεν καταφερε να αντεξει ολοκληρο το Cop η εστω το Filth. O συγκεκριμενος τυπας θα την σκαπουλαρει για αλλη μια φορα στις 27 Σεπτεμβρη, οπου το πρωτο studio album των Swans μετα απο 16 χρονια κυκλοφορει και ειναι σαφως πιο κατασταλαγμενο απο τα παραπανω. Το υπεροχα τιτλοφορημενο My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky ηχητικα βρισκεται μεταξυ του Soundtracks For The Blind και των δισκων των Angels Of Light (δυστυχως μειον την κλειστοφοβια του πρωτου, ευτυχως συν την απογοητευση/ευαισθησια/μιζερια των δευτερων). O Michael Gira εξελιχθηκε αλλα δεν αλλαξε. Ειναι ακομα ο ιδιος ανθρωπος που μπορει να εκλιπαρει μια γυναικα και παραλληλα να ουρλιαζει σα σκυλι. Και ναι. Γραφει ακομα κομματια σαν το You Fucking People Make Me Sick. Ετσι.

19 July 2010

Glenn Branca - The Ascension: The Sequel


Το βραβειο αψυχολογητου comeback μεσα στο 2010 απονεμεται σαφως στον Glenn Branca και στο sequel της σημαντικοτερης συνθεσης του, Ascension, απο το 1981. Τοτε ειχε καταφερει (μαζι με τον Rhys Chatham) να γκρεμισει τα ορια μεταξυ ακαδημαικης και λαικης μουσικης και τοποθετησε την ηλεκτρικη κιθαρα μεσα στους ψηλομυτικους χωρους της Νεας Υορκης. Τωρα απλα, ακουγεται σαν να μιμειται αυτους που στηριξαν κυριολεκτικα την καριερα τους πανω στο Ascension (Sonic Youth, Swans, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το post-rock...) και μαλιστα με ενα καθ' ολα διαδικαστικο τροπο. Τα παντα βρισκονται εκει ακριβως που θα επρεπε, αλλα δυστυχως εχει σβηστει καθε ιχνος αυθορμητισμου. Δεν μπορω βεβαια να πω οτι χαθηκε μια ευκαιρια, επειδη δεν περιμενα ποτε κατι καινουργιο απο τον Branca. To χρεος του απεναντι στη συγχρονη μουσικη εχει πληρωθει εδω και πολλα χρονια.

The Ascension: The Sequel CD/LP(Systems Neutralizers - 2010)

17 June 2010

Brainbombs - Obey


Μισάνθρωπο no-wave/sludge με ακραίους στίχους που υμνούν τους serial killers, τις παραφιλίες, την κατάχρηση εξουσίας και οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τους κάθε λογής υποκριτές να κοκκινίσουν από τη ντροπή τους. Σε μια εποχή που δεν κυκλοφορούν πλέον δίσκοι που να μοστράρουν στο εξώφυλλο τους το χαρακτηριστικό σηματάκι του parental advisory, albums σαν το Obey είναι απαραίτητα.

Obey LP (Releasing Eskimo - 1996)
Related Posts with Thumbnails
;