Actress - Grey Over Blue

O Actress θα κυκλοφορήσει σε ένα μήνα το τριπλό LP Ghettoville, το οποίο θα είναι λέει και το τελευταίο του. Θα λειτουργήσει μάλιστα και ως sequel στο ντεμπούτο του Hazyville, οπότε υποψιάζομαι -και το δελτίο τύπου προετοιμάζει- πως θα πρόκειται περισσότερο για ένα χορευτικό παρά πειραματικό δίσκο. Ο κύκλος των κυκλοφοριών θα κλείσει, ο ημι-αινιγματικός Darren J. Cunningham θα περάσει στην ιστορία, και όλοι θα λέμε R.I.P. και θα ακούμε Splaszh. Σε τρία χρόνια θα επανέλθει με καλοφόρετη abstract αφαιρετική techno, χορευτική ή μη, και θα φτιάξει μια ευχάριστη ιστορία που θα πει ο Mike Paradinas σε κάποιο invinsible jukebox όταν ερωτηθεί για τον Actress. Η θέση στη λίστα του Wire θα είναι για πάντα εξασφαλισμένη άλλωστε (#1 το 2010). Almost end of story.

Πριν λίγες εβδομάδες, στα προεόρτια του μεγάλου χορού που θα καλωσορίσει το 2014, ο Cunningham ρίχνει στην αγορά ένα black label 12", προάγγελο υποτίθεται του δίσκου. Η όλη κουλτούρα με τα ηλεκτρονικά 12" είχε πάντα τους δικούς της κανόνες, αλλά αυτό εδώ με μπέρδεψε. Όχι επειδή είναι για πλάκα το ωραιότερο 12" που άκουσα φέτος, αλλά γιατί πρόκειται για οτιδήποτε πιο μινιμαλιστικό, σκοτεινό και εσωτερικό φέρει το όνομα Actress. Ούτε r'n'b concrete, ούτε ποπ κονστρουκτιβισμός, ούτε κατά διάνοια για clubs. Άντε οριακά η β πλευρά. Αν τα 12" εξυπηρετούν ας πούμε τις ανάγκες του σύγχρονου ανανεωτικού dj που εξοπλισμένος με δεκαπέντε white labels (μέσα στην ειδική τσάντα) βαδίζει προς το Golden Pudel για να μαγέψει τα πλήθη, υποθέτω πως ο κόσμος θα θέλει να χορέψει εκεί. Εκτός αν έχουμε φτάσει στη μεταμοντέρνα εκδοχή που δεν χορεύουμε στα clubs, και τα 12" φτιάχνονται για να συνοδεύουν απομονωμένους περιπάτους στη βροχή υπό το απαραίτητο αστικό φόντο. Σε κάθε περίπτωση ο Actress έφτιαξε το EP της χρονιάς, και αν ο δίσκος κάνει την έκπληξη και βαράει έτσι, μαζί με τη λίστα του 2013 θα έχω σημαντικά στοιχεία και για την επόμενη.

Grey Over Blue 12" (werk discs / ninja tune - 2013)

Cut Hands - Madwoman

 Aπο το καιρο του Birthdeath Experience μεχρι και σημερα, στα νταουλια του Damballah 58, το εργο του Bennett αφορουσε παντοτε τη σαρκα. Ακομα και οταν ξεκινησε τις διαλεξεις για τη καταστολη του ασυνειδητου απο τη χρηση του προφορικου λογου που δεσμευει το σημαινον με το σημαινομενο, νομιζω πως αντιμετωπισε τη γλωσσα με τη φυσικη της μορφη. Ενα γυμνο μυ. 

 To Madwoman αποτελει την αποθεωση της απελευθερωμενης σαρκας. Εκει που το Black Mamba λικνιζοταν, αυτο κοπανιεται εκστασιασμενο ειτε μεσα σε ενα πολυρυθμικο μπαχαλο κρουστων της ομωνυμης κομματαρας. Στη δευτερη πλευρα το ξυλικι καταλαγιαζει. Απο τα τρια b-sides θα διαλεξω το καλεσμα πολεμου του Eat Them Like Bread που με κανει να θελω να βγω στο μπαλκονι με αδαμιαια περιβολη και να φωναζω MY COCK'S ON FIRE αλλα κανει κρυο και δε θα μπορω να ανταποκριθω πληρως στις υποσχεσεις μου. 

 Ακουστε το δυνατα σε κολλημενο repeat. Ειναι φτιαγμενο για κατι τετοιο. Οι ξεβρακωτοι αλαλαγμοι στο μπαλκονι ειναι προαιρετικοι αλλα καλοδεχουμενοι.

Madwoman 12" (Downwards - 2013)

Violet Poison - Awakening Messiah

 Τα μονα πραγματα που ξερουμε για τον κυριο Violet Poison ειναι πως καταγεται απο την Ιταλια και πως αποτελει το 1/2 των εξισου μυστηριωδων Violetshaped. Oλα τα αλλα μπορουμε να τα φανταστουμε απο την ακροαση του Awakening Messiah. 

 Καταρχην, ο τυπος δε πρεπει να περναει πολυ καλα στη ζωη του. Θα αφιερωνει το μεγαλυτερο μερος της μερας παρακολουθωντας στο mute Blade Runner και Terminator. Λογικα θα τα συνοδευει ακουγοντας στο repeat Black Rain και Christian Cosmos. Κατα το απογευμα, θα μπαινει λιγο στο facebook, θα στραβωνει απιστευτα με τους παντες και τα παντα, αλλα η ελαφρως μαζοχιστικη ιδιοσυγκρασια του θα τον κραταει μπροστα στην οθονη. Οταν πηξει, θα κανει minimize τις κοινωνικες διαδραστικοτητες για να βγαλει το αχτι του σε καποιο software που δανειστηκε απο τον Fernow. To αποτελεσμα θα ειναι εκπληκτικο, γεματο δυστοπικες εικονες, με στιβαρη ρυθμικοτητα, μεταλλικες αντηχησεις και μαυρα synth pads. Φυσικα και δε θα ειναι ευχαριστημενος απο το αποτελεσμα, αλλα το deadline τον πνιγει, οποτε ευτυχως για εμας τα στελνει στη Bed Of Nails. 

Ευχομαι η ζωη αυτου του ανθρωπου να παραμεινει το ιδιο μιζερη, τουλαχιστον μεχρι τον επομενο δισκο του. 

Awakening Messiah 12" (Bed Of Nails - 2013)

Ron Morelli - Spit

 Οταν ο Kiwiknorr μου ειπε πριν κανα μηνα πως ενας Ron Morelli θα βγαλει δισκο στη Hospital, το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο ηταν techno και πορνοσταρ. Οπως με ενημερωσε το επιτοπιο γκουγκλαρισμα, δυστυχως δεν εχουμε να κανουμε με καποιο ξεπεσμενο πρωταγωνιστη, αλλα με τον ιδρυτη της L.I.E.S., ενος label που παρουσιαζεται σα το νεο trve. Εγω δε τα ξερω αυτα, ειδα την αλα Taint εξωφυλλαρα και μπηκα, ουτε μπορω να σας πω αν το Spit ειναι αντικειμενικα καλο, επειδη το μετρο συγκρισης μου περιοριζεται σε 2-3 ονοματα. Θα σας πω ομως πως ο θολος ηχος, τα αρχαικα επιληπτικα μπλιμπλικια και οι σποραδικες λαμαρινες μου θυμισαν το Great Dose Of Monotonous Techno αλλα και λιγο Geometrico. 

(To link παραπεμπει σε streaming απο το Pitchfork. Που φτασαμε.)

Spit CD/LP (Hospital Productions - 2013)

OAKE ‎- Offenbarung

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι ΟΑΚΕ, αλλά έβγαλαν το πρώτο τους 12". Το οποίο Offenbarung είναι ίσως το ισχυρότερο 12" που άκουσα φέτος. Από τη μία σου βγάζει αυτό το συγκεκριμένο σκοτειναφαιρετικό Young Hunting αίσθημα, από την άλλη δε μπορείς παρά να δεις πόσο του πάει η The Endless Not φορεσιά του. Από μια συγκεκριμένη industrial σκοπιά είναι οι Coil οι ίδιοι. 20 λεπτά συγκριτικής βλασφημίας. Στην παρθενική μου δημοσίευση στο Corrupted Delights, θέλω διπλό δίσκο από τους ΟΑΚΕ.

Offenbarung 12" (Downwards - 2013)

Pete Swanson - Pro Style

 Αδυνατω να βρω κατι επιληψιμο στo φαινομενο Pete Swanson, οχι μονο επειδη με καθε κυκλοφορια του πλησιαζει επικινδυνα τη nirvana, αλλα επειδη -προς τιμη του- τη παραταει στη nirvana της. Παρτε για παραδειγμα το Pro Style. Τα τρια κομματια του δινουν την εντυπωση πως θα εκτροχιαστουν ανα πασα στιγμη απο τις ραγες του σχεδον clubιστικου beat για να υποκυψουν στην ευκολη (για το Swanson) λυση της noise/shoegaze/whatever ψυχεδελειας. Κι ομως. Ο φιλτατος απεχει μιλια μακρια απο αυτο που εκανε πριν πεντε χρονια στους Yellow Swans και σιγουρα τα διπλασια μιλια απο αυτο που θα κανει στα επομενα πεντε χρονια μονος. Like a pro.

Pro Style 12" (Type Records)

Russell Haswell - Remixed

 Ο Haswell ξερει. Το αποδεικνυει με καθε τροπο. Απο τα harshιλικια των Live Salvages μεχρι την ηλεκτρακουστικη τρομοκρατια του Blackest Ever Black και απο τις επιτοπιες ηχογραφησεις εντομων πανω σε κουφαρια πτηνων μεχρι τα thanks στα credits των δισκων του. Ο τυπος εχει ολα τα εχεγγυα για να γινει τεραστιος καλλιτεχνης, αν βεβαια υποθεσουμε πως δεν ειναι ηδη και εκκολαπτεται μεσα σε μια μεμβρανη απο τη φαια ουσια των Corrupted και τις σταχτες του Ξενακη.

  Εχω σοβαρες υποψιες πως η μεμβρανη θα σπασει αποτομα λογω του Remixed, αλλα μονο και μονο επειδη η τρεχουσα φαση σπρωχνει techno 12" στα nerds του noise και industrial επανακυκλοφοριες στο κοινο των clubs. Αρα, οσο γελοιο ειναι το θεαμα του να χορευω σα καθυστερημενος στο δωματιο μου με το (θεικο) track του Regis, αλλο τοσο θα ειναι η νηφαλια συζητηση μεταξυ clubbers στο φυσικο τους περιβαλλον για την (οποια) επιρροη του William Bennett και του Kevin Drumm στο techno. Παρ' ολα τα παραπανω, ο Haswell ξερει. 

Remixed 12" (Downwards - 2012)
(The file is removed)

Pete Swanson / Moin - Positive / Elsie

'To Infinity and Beyond!'

- Buzz Lightyear -

Positive / Elsie 7" (Confessions - 2012)

Carter Tutti Void - Transverse

 Θα αναγνωριζα τη μετρονομια του Chris Carter ακομα και αν ηταν χωμενη στο βαθος ξεπεσμενου αιγαιοπελαγιτικου bar που παιζει τριτοκοσμικα eurobeat και βρωμαει μπομπες και ξερατα. Ποσο μαλλον οταν προσφερει παλμο στις σιδηροβεργες του Transverse, ενα δισκο που σπρωχνεται απο label, blogs, mailorders και παρατρεχαμενους σαν techno/not techno, αλλα αποτελει τη motorik εξελιξη των TG. Mαλλον ετσι το εισπραττω εγω. Τα κομματια του δισκου διατηρουν σταθερο ρυθμο, οριζοντια κινηση και μουδιασμενη διαθεση, ενω πανω απο τα κεφαλια του ακροατηριου πετουν απειλητικα πυραυλοι V2 (Schneider?). Υπνωτισμενος χορος πανω στα χαλασματα του συγχρονου πολιτισμου.

Transverse CD/LP (Mute - 2012)

Regis - Complete Works 1997-1998

 Αν πεταξω καμμια μαλακια, καντε τα στραβα ματια γιατι δε ξερω τη τυφλα μου απο techno. Ουτε καν τουριστας. Τιποτα λεμε. Αλλα εχω ενα πραγματικα αξιοζηλευτο ταλεντο. Μπορω να ανιχνευσω τη blackιλα σε ολες τις μουσικες. Φερτε μου avant retard απο το Νησι του Πασχα μεχρι darkwave απο Τζαμαικα και θα σας βρω το αποστημα. Ειτε υπαρχει, ειτε οχι.

 Για να βρεις τη μαυριλα στη μουσικη του Regis δε χρειαζεσαι κανενα υποτιθεμενο ταλεντο. Ειναι προφανης. Ο  μεταλλικος εξωσκελετος του Complete Works 1997-1998 απορροφαει το φως των strobes. Η βιομηχανικη ραχοκοκαλια του παραμενει ευθυτενης ακομα και μετα απο τις επιληπτικες κρισεις των ρυθμων. Προτεινετε κι αλλα τετοια, τωρα που εχω ψηθει. Θα σας βρω το αποστημα.

Complete Works 1997-1998 CD (Downwards - 2012)

Regis - In A Syrian Tongue

 Technoειδες απειλητικο υβριδιο απο το Βρετανο Karl O' Connor aka Regis που κανει κοκκαλιαρικα αγορακια σαν εμενα να κουνησουν ρυθμικα το κοκκαλιαρικο κωλαρακι τους και να ανακαλυψουν τις υπολοιπες κλειδωσεις του σωματος τους. Τετοια πετρια με bass μουσικη ειχα να φαω απο την αειμνηστη εποχη της Skull Disco και αυτο μαλλον να οφειλεται στις υπουλες μανουβρες του In A Syrian Tongue που εχουν μεσα τους μια essence απο το πατσουλι του Shackleton αλλα και λιγο απο το καψιμο της Ant-Zen. Στο δευτερο track συμμετεχει ο Mick Harris (πρωην Napalm Death, Scorn, Painkiller) οποτε πεστε με τα μουτρα αφοβα.

In A Syrian Tongue 12" (Blackest Ever Black - 2011)

Imminent Starvation - Nord

Αν οδηγουσα, το Nord θα βρισκοταν επι μονιμου βασεως στο player του αυτοκινητου. To απολυτα ρυθμικο σφυροκοπημα του μονομελους βελγικου project Imminent Starvation -εκτος απο το οτι ειναι ικανο να σου προξενησει αυχενικο-  σε ωθει να βγεις στο δρομο με ενα τεθωρακισμενο ερπυστριοφορο με πρωτο στοχο φυσικα τα κτιρια κοινοφελων ιδρυματων. O πανικος που θα προκληθει στον αμαχο πληθυσμο δεν οφειλεται στο ντου, αλλα στη βιομηχανικη τρομοκρατια του cd. Ναι, ειναι ΤΟΣΟ καλο!

Nord CD (Ant-Zen - 1999)