Muslimgauze - A Putrid Oasis

  Ο Bryn Jones ειχε κηρυξει Jihad στους απιστους οταν ακομα ο Fernow προσπερνουσε βιαστικα το CNN ψαχνοντας το Nickelodeon. Γι' αυτο, η Vinyl-On-Demand προσπαθωντας να φερει λιγη δικαιοσυνη σε αυτο το κοσμο, ανελαβε να ξεθαψει ακυκλοφορητο υλικο απο τη Σαχαρα της δισκογραφιας του Muslimgauze και να το συσκευασει σε ενα απο τα πιο ποθητα αντικειμενα του '14. Και μονο στη θεα αυτου του box, προκαλειται αυτοματος πριαπισμος και υπερεκκριση σαλιου, οποτε η ωριαια συλλογη που συμπεριλαμβανεται μεσα στο κουτι θα κατευνασει για λιγο τα πνευματα.  

 Ουσιαστικα το A Putrid Oasis ειναι ενα sampler του μουσικου ευρους του μακαριτη μεσα σε ενα πολυ συγκεκριμενο και συνειδητοποιημενο πλαισιο χoντροκομμενων edits, ωμων beats και ανατολιτικων samples που προφανως επηρρεασαν τα τρεχοντα νταμπα-ντουμπα (απο Shackleton μεχρι Vatican Shadow και ουτω καθεξης) αλλα και σχολιασαν την αραβοφοβια και την εξωτερικη πολιτικη των δυτικων. Ειθε ο Αλλαχ να του δινει παρθενες σε ολη την αιωνιοτητα. 

A Putrid Oasis CD (Vinyl-On-Demand/Soleilmoon - 2014)

Puce Mary - The Great Panic

 O -τηρουμενων των αναλογιων- μεγαλος πανικος που γινεται γυρω απο το ονομα της Puce Mary εχει λογο υπαρξης, αλλα δε θα τον διαπιστωσετε στο Great Panic. Αν θελετε κατι τετοιο, θα σας παραπεμψω στο περσινο Success που ουσιαστικα εφηυρε το NWOEPE στο μυαλο μου, αλλα ευτυχως καταλαβα γρηφορα πως σκεφτομαι μαλακιες και πως τα ευρωπαικα power electronics δε χρειαζονται κανενα new wave.  Αυτη τη φορα η Δανη Frederikke Hoffmeier προτιμαει την υπουλη industrial προσεγγιση των Nullification και του Richard Ramirez στο παραγνωρισμενο project του, Flesh Puppets με επιτηδευμενα old school ηχο και μολις 2% λιπαρα. Η δευτερη πλευρα της κασετας μου φανηκε πολυ πιο ενδιαφερουσα με καποια Con-Domικα φωνητικα, χωρις ομως να τρελαθω και να πρηξω τον Kiwiknorr πως τη θελω. Για παμε παρακατω.

The Great Panic CS (Freak Animal - 2014)

The Brian Jonestown Massacre - Revelation

 Το demo του Revelation εχει διαρρευσει στο youtube απο τον Ιανουαριο αλλα αρνηθηκα πεισματικα να το ακουσω. Ηθελα να αποκτησω αποψη απο την ολοκληρωμενη μορφη του. Οποτε η προχθεσινη επισημη κυκλοφορια του σημαινει μονο ενα πραμα. Γιουπι. 

Λοιπον βρισκομαι ηδη στο ενατο track και μπορω να πω πως η πενταμηνη υπομονη μου ανταμειβεται. Ο Anton φαινεται πως πλεον δεν αντιγραφει τους ηρωες του αλλα εχει φτασει στο σημειο να αντιγραφει τον ιδιο του τον εαυτο. Ποσο ΓΑΜΗΜΕΝΑ ROCK'N'ROLL ειναι αυτο. Αφορητα. Τοσο που οταν ερθει τον Ιουλιο για live θα ηθελα οχι μονο να πλακωθει στα κλωτσιδια επι σκηνης με τα μελη της μπαντας αλλα να παιξει και λιγο. Οχι τοσο ομως ωστε να ξενερωσω. 

 Aν και o δισκος ειναι επιεικως αλλα αντι αλλων, διατηρει μια συνοχη. Οποτε διπλα σε φλαουτοψυχεδελειες και reverb folk ξεπεταγματα, τοποθετουνται αγαρμπα ΥΜΝΟΙ που θυμιζουν εποχες Satanic Majesties Second Request αλλα και κομματια ξεπερασμενων μπλιμπλικιων και ψοφιου ανθυποtriphop που αν ακουγα καπου αλλου θα ειχα στειλει στο recycle bin με το καλημερα. Ομως οι Brian Jonestown Massacre εχουν ξεπερασει στο μυαλο μου το status μιας ακομα μπαντας και εχουν μπει στο απυροβλητο του οσο πιο σκατα ειναι, τοσο πιο πολυ μ' αρεσει. Με αυτο το σκεπτικο λοιπον, θα βαλω στο Revelation ενα 6. 

Revelation CD/LP (A Records - 2014)

Aaron Dilloway - Medicine Stunts

 Ο Aaron Dilloway εφερε την ηλεκτρακουστικη μουσικη στο υπογειο του καθε dude που τη βγαζει στο καναπε αγκαλια με ενα bong και θελει να ακουσει κατι far out. Πριν το ντεμπουτο των Wolf Eyes στη Sub Pop, η παραπανω εικονα ηταν τουλαχιστον ανηκουστη. Τωρα πλεον ειναι η καθημερινοτητα του αμερικανικου κασετοunderground.
 Απο τοτε, η μπαντα συνεχιζει τη πορεια της (παρα την αυτοσαρκαστικη δηλωση του John Olson πως το noise πεθανε) διατηρωντας τον Dilloway ως περιστασιακο συνεργατη, ενω ο ιδιος ακολουθει τη solo καριερα που αγαπαμε και εμπιστευομαστε οταν θελουμε να κανουμε shut down στο κεφαλι μας. Καπως ετσι ακουγεται και το Medicine Stunts. Σα τις τελευταιες μπερδεμενες σκεψεις λιγο πριν τον υπνο. Ο Dilloway ξεκολλαει υπομονετικα τα υπολειμματα τους απο το κρανιο με amplified μυστρι. Η νοοτροπια του μισαωρου track δεν βρισκεται και τοσο μακρια απο το Air Supply των Lambkin/Lescalleet, αν εξαιρεσουμε βεβαια τη διακριτικοτητα των παραπανω και την αντικαταστησουμε με μια θολη, χοντροκομμενη κασετιλα. Far out maaaaan.

Medicine Stunts CS (Lal Lal Lal - 2014)

Bizarre Uproar - Vihameditaatio

 Οσο η πιτσιρικαρια γοητευεται και ρομαντικοποιει την υποτιθεμενα επικειμενη ελευση του Τελους, οι Μεγαλοι Καλλιτεχνες εμπνεονται απο τη πιθανοτητα του να μη τελειωσει τιποτα. Ποτε. Η πορεια ειναι προκαθορισμενη, οπως ηταν και προκαθορισμενη η εξελιξη του Bizarre Uproar απο υπολογισιμη power electronics δυναμη σε κατι πολυ μεγαλυτερο απο το αθροισμα των μερων του.

 Ψηγματα της μεταμορφωσης κυοφορουνταν στο περσινο Perverse Bizarre Humiliation καθως και στο αριστουργηματικο Lily The Flesh που ξεκαθαρισαν τον ηχητικο κορεσμο των προηγουμενων δισκων σε κατι πιο αδειο αλλα σαφως πιο απειλητικο. H διαδικασια ολοκληρωθηκε επιτυχως στο Vihameditaatio. Ο Markkula πλεον διοχετευει το μισος του προς μια κατευθυνση που παραπεμπει περισσοτερο σε αξιονιστικο δρωμενο παρα σε μια ακομα harsh αλητεια. 

 Οι εκπληξεις ξεκινουν απο το πρωτο κομματι. Επι 21 λεπτα παρακολουθουμε την αποσυνθεση ενος sludgeοειδους riff σε ενα πνιγηρο μπουγιο απο παραμορφωση. Η ατμοσφαιρα βαραινει αφορητα στο δευτερο track με τη σχεδον κινηματογραφικη του αρρωστια. Τελετουργικα τυμπανα, ηχοι απο αλυσιδες, ουρλιαχτα απο το πουθενα, βομβοι μπασου. Aπο εκει και περα τα πραγματα αδειαζουν. To album χανεται σε ενα ενορχηστρωμενο τιποτα και χωρις να το επιδιωκει με κανει να λεω με τη πρωτη ευκαιρια στον οποιοδηποτε 'Δισκος της Χρονιας'. Δε θα τελειωσει τιποτα. Δεν ειμαστε τοσο τυχεροι. Ας το γιορτασουμε.

Υ.Γ To παρακατω link παραπεμπει στο πολυαγαπημενο Harsh Noise Wall Kitty που ειχε την ευγενικη καλοσυνη να μοιραστει αυτο το Επος. 

Vihameditaation CD (Filth & Violence - 2014)

Concrete Cookie & The Maggot Farmer - Mondegreen

Αρχικά όλο αυτό δεν πρόκειται για ενιαίο όνομα, αλλά την κοινή μουσική σύμπραξη των ιδιοκτητών της Mash Up Soundsystem. Της Concrete Cookie και του Maggot Farmer δηλαδή. Πολωνή αρχιτέκτων και αμερικάνος dj, αν δεν απατώμαι, που γύρισαν στα 90's όλα τα clubs της Ευρώπης και μετακόμισαν τέλος στο Los Angeles. Η εταιρία τους πρόκειται για μια πολιτική techno κολεκτίβα που βγάζει 12" των Duran Duran Duran και διοργανώνει gabber parties με όνομα Kläng Kläng. Οι ήχοι λικνίζονται από την πιο γλυκιά idm γλύκα ως την (ακόμα) πιο γλυκιά breakcore υστερία. Ωραία 12" στην Ευρώπη των £7.99, παρτάρες, Ελ Έι. Μπορώ να φανταστώ πως έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει. Άλλωστε κάπου πρέπει να βγάλει τα 12" του και ο Pig Destroyer Destroyer.

To Mondegreen είναι ο μοναδικός δίσκος που ηχογράφησαν μαζί και όπως ίσως κάνει φανερό η πρώτη παράγραφος, ουδεμία σχέση έχει με τα παραπάνω. Βλέπεις το εξώφυλλο, λες "θα κάνει summon τον Biosphere", σε ξεγελά πως πρόκειται για ηλεκτρονικό album ξεκινώντας με μερικά "παγωμένα techno beats" στον lo-fi ambient όλεθρο που ξεκινά, παίρνει το γάντι και βάζει λίγο θόρυβο, λίγο αμπστράκτ, λίγο θαλασσά, λίγο field recordings, (πολύ) λίγη μελωδία, και σε πενήντα λεπτά έχεις τον τέταρτο δίσκο εκείνης της σειράς των Alberich, Lussuria και Stillbirth που έβγαλε η Hospital το 2011. Μόνο που βγήκε τρία χρόνια νωρίτερα σε κάποια Force of Nature, και αντί για βινύλιο των πενήντα ευρώ είναι cd των πέντε. Και το προτιμώ έτσι. Αυτό, καθώς και κάθε άλλο Mondegreen του κόσμου αυτού.

Mondergreen CD (force of nature - 2008)

Clay Rendering - Waters Above The Firmament

 Μετα την αποχωρηση του απο το μπαχαλο των Wolf Eyes, o Mike Connelly δεν ηρεμησε στο ελαχιστο. Αναβιωσε τους Hair Police, ξεκαυλωσε με τους Mitochondrial DNA και προσφατα αποφασισε πως ο κοσμος θα ηταν λιγο χειροτερος χωρις τους Clay Rendering, το project που διατηρει με τη συζυγο του Tara το τελευταιο εξαμηνο. Στο πρωτο τους EP δε με εψησαν καθολου. Ηταν ενα ανεμπνευστο μια απ' ολα χωρις να ξεχωριζει κατι. Στο Waters Above The Firmament ομως ανεβηκαν level. Toυλαχιστον σε μενα. 

 Κυριαρχο στοιχειο των τεσσαρων κομματιων ειναι η μελαγχολια που ειτε εκφραζεται μεσω μιας μπασταρδης αντιληψης περι shoegaze και dreampop, ειτε απο τα διακριτικα dark ambient και doom-ιζοντα κλεισιματα του ματιου, θυμιζοντας στιγμες απο Yellow Swans στο At All Ends, Robedoor στο Shapeshifter Slave μεχρι και το Pygmalion των Slowdive. Ειναι πολυ πιθανον σε εσας να θυμιζει εντελως αλλα πραγματα, αλλα μαλλον εκει βασιζεται η ομορφια του. Ειναι ενα μουντο μουσικο rorschach test.

Waters Above The Firmament 12" (Hospital Productions - 2014)

Pete Swanson - Life Under The Art Flag

 O Man με το περισσοτερο Potential στο ολο techno/noise σκηνικο εκδηλωνει ζωντανα το Pro Style του σε γνωστα clubs της Νεας Υορκης και του Αμστερνταμ. Το Life Under The Art Flag πεφτει σε K-Hole απο τα πρωτα κιολας λεπτα του χωρις να σταματησει στιγμη να οργαζεται τα πιο επιληπτικα beats στη δισκογραφια του Pete Swanson. Οταν επεμενε πως 'he doesn't rock at all' νομιζα πως ειρωνευοταν, γιατι στα αυτια μου ολο αυτο το κοπανημα εχει rock'n'roll καταγωγη. Τελικα ο τυπος ειναι ειλικρινεστατος. Το δομημενο χαος του προερχεται απο μια ευφανταστη παρανοηση της χορευτικης μουσικης. Αυτη δεν ειναι ουτε η πρωτη και φυσικα ουτε και η τελευταια φορα που κανω λαθος. Ευτυχως ο Swanson ειναι αψογος.

Life Under The Art Flag CS (Self Released - 2014)

Death Pact International - Australian Units

 Death Pact International: περισσοτερο ενα brand name ρευστης συνθεσης παρα ενα project με σταθερα μελη. Στο παρελθον κατω απο την ομπρελα του εχουν φιλοξενηθει oι Grey Wolves, o Con-Dom, o Marco Deplano (Wertham/Caligula031) και οι Vidma Obmana. Για το τρομοκρατικο μανιφεστο του Australian Units μαζευτηκαν μερικοι γνωστοι/αγνωστοι απο down under οπως ο Streicher, o Isomer, o Bonsai Kitten και ο Ebola Disco (που το discogs περιγραφει ως 'Feraliminal Lycanthropic Disco influenced by SPK and Donna Summer' οποτε ειναι αναγκη να βρω αμεσα δισκογραφια).

 Ολα τα παραπανω μπορειτε να τα βρειτε και μονοι σας με ενα γρηγορο γκουγκλαρισμα. Αυτο ομως που δε θα βρειτε τριγυρω ειναι τη γνωμη μου. Γι' αυτην ερχεστε εδω παραδεχτειτε το, δεν ειναι ντροπη. Το cd ειναι σκετο μισος προς καθε κατευθυνση χωρις να κρυβεται πισω απο το δαχτυλο του. Λογω της πολυκοσμιας, ειναι φυσικο να παιζουν επιρροες απο ολο το φασμα του industrial και των power electronics χωρις ομως το album να χανει τη συνοχη και τη καυλα του. Θα ακουσετε απο κομπρεσαρισμενη καφριλα τυπου Brethren και ιλιγγιωδες cut-up harsh αλα Sickness (στη κομματαρα Wall Of Spiders) μεχρι στιγμες που μου θυμισαν το Nobody's Ugly των Consumer Electronics. Αν εχετε νευρα, θα ταυτιστειτε. Δοκιμασμενα.

Australian Units CD (L. White Records - 2014)
(The link has been removed)

Jandek - Glasgow Sunday

  Το θρυλικο ερωτημα που τεθηκε στο High Fidelity για το αν καποιος ειναι δυστυχισμενος επειδη ακουει pop μουσικη η ακουει pop μουσικη επειδη ειναι ηδη δυστυχισμενος, πρεπει να παραφραστει για τις αναγκες αυτης της αναρτησης. Οχι πως θα αλλαξει κατι στο συμπερασμα. Απλα αδυνατω να φανταστω ενα ανθρωπο να αγγιζει εστω και επιδερμικα το χαος της δισκογραφιας του Jandek, ενω ειναι παραλληλα χορηγος θετικης ενεργειας. Και για να μιλησουμε με αναλογιες High Fidelity, o Rob ειναι φτιαγμενος για Jandek. Ο Ian με τιποτα.
 Το Glasgow Sunday θεωρειται ντοκουμεντο επειδη αποτυπωνει το πρωτο live του 'εκπροσωπου της Corwood Industries' EVER, ο οποιος πλαισιωνεται απο το Richard Youngs στο μπασο και τον Alex Neilson στα τυμπανα. Παρα τη βαρυτητα των στιχων, το κυκλωτικο παιξιμο της μπαντας και τη μιρλα στη φωνη, το κοινο ακουγεται να περναει υπεροχα. Σφυριγματα και χειροκροτηματα φαση, οχι απλες ευγενειες. Και καπου εδω ξαναθυμιζω το παραφρασμενο ερωτημα του Hornby και αναρωτιεμαι: Tι σκατα ρε. Mονο εγω πεφτω?

Glasgow Sunday CD (Corwood Industries - 2005)

Jandek - Six And Six

 Για να αποδωθει γραπτα η μιζερια του Jandek, δυστυχως το εκαστοτε κειμενο πρεπει να πνιγει απο τα κλισε που ακολουθουν καθε review του καλλιτεχνη περι ατονικων blues, μονομανους οραματος και αυστηρα ιδιοσυγκρασιακης τραγουδοποιιας εδω και 36 χρονια.  Ποσο μαλλον οταν αναφερομαστε στο Six And Six, την επιτομη της πρωτης περιοδου της πιο cult 'δημοσιας' φιγουρας μετα τον J.D. Salinger.

 Ακουγοντας το σημερα, πιο ψυχραιμα, μακρια απο τη μεχρι προτινος αφανεια του Jandek απο το προσωπο της γης, καταλαβαινεις γιατι αγνοηθηκε εγκληματικα στην εποχη του. Ενας κατατονικος που μουρμουριζει μονοτονα στιχους που υμνουν/καταριουνται την ελλειψη σεροτονινης, με τη συνοδεια μιας ακραια ξεκουρδιστης κιθαρας δεν αφορα κανενα. Σε οποιαδηποτε εποχη. Επρεπε να μεσολαβησουν οι βλαμμενοι κυνηγοι obscurities, οι συνωμοσιολογοι και το συναφι του Byron Coley για να δημιουργηθει ενα υποτυπωδες ακροατηριο.
 Απο τοτε, ο Jandek βγηκε απο το καβουκι του, κανει εμφανισεις διπλα σε βαρβατα ονοματα, γενναει δισκους με το ρυθμο του Merzbow αλλα ακομα και αν δωσει συνεντευξη στη New York Times υπο την επηρρεια E, θα εξακολουθει να ειναι η προσωποποιηση του απυθμενου Πατου. Μερικα κλισε ειναι αδυνατον να αποφευχθουν.

Six And Six LP (Corwood Industries - 1981)

Fushitsusha - まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう

  Εκει που οι συνεργασιες του Keiji Haino με Ambarchi/O'Rourke/O'Malley ειχαν σαφεις αναφορες στα δυο πρωτα θρυλικα albums των Fushitsusha, οι ιδιοι οι Fushitsusha γυρισαν πλατη στο παρελθον τους απο τη στιγμη που επανασυνδεθηκαν, εστω και με διαφορετικα μελη. Πλεον το group ασχολειται με ενα αγχωτικο, νευρασθενικο αλλα αριστα υπολογισμενο ηχο που φαινεται να χρωσταει πιο πολλα στους Mars παρα στο PSFικο συμπαν. Αυτη τη μεταβαση γινεται πολυ προφανης στο 'Κιτρινο' δισκο, που θα τον λεω απο δω και περα ετσι, επειδη το copy-paste μιας προτασης ιαπωνικων ιδεογραμματων γινεται κουραστικο. 

 To cd ανοιγει τελετουργικα, σαν Ruins στο 1/4 της ταχυτητας τους, με το Haino να στριγγλιζει ακαταληπτα λες και εχει εισπνευσει ηλιο. Μετα το δευτερο κομματι, τα πραγματα αρχιζουν να σπανε με πληρη επιτυχια καθως η μπαντα τρομαζει ακομα και τη Magic Band σε επιπεδο τεχνικης. Οσο ο ακροατης προσπαθει να χωνεψει τι συμβαινει, οι διαθεσεις αλλαζουν με παθολογικο ρυθμο για να καταληξουμε στην ανατριχιλα του τελευταιου track που ενωνει το Nijiumu με το σημερα.  

まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう CD (Heartfast - 2013)

Pan Sonic - Oksastus

 Οι ανθρωποι που εχουν καταφερει να φερουν το θορυβο κοντα στην ηλεκτρονικη μουσικη (και οχι το αντιστροφο), τη sound art, το industrial, το μινιμαλισμο και καμμια ακομα δεκαρια -ισμους που σιχαινομαι, χωρις να με αηδιασουν με τη postοσυνη τους, ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου. Στη θεση του μεσαιου βρισκονται οι Pan Sonic, που σε καθε δισκο τους φροντιζαν να μειωνουν τη ποσοτητα λιπαντικου. Στο Kesto, η σαδιστικη του διαρκεια σε συνδυασμο με τις σε σημεια ενοχλητικες συχνοτητες του και τις αφιερωσεις σε TG και Alvin Lucier, εκαναν ακομα και το πιο επιμονο/μαλακα ακροατη να πατησει stop και να το ριξει σε μουσικη μασατζιδικου. Στο Gravitoni, τα πραγματα ηταν σαφως πιο μαζεμενα χρονικα, αλλα η παραγωγαρα του σκοτωνε εντομα και ερπετα. 

 Φτανουμε αισιως στο 2014 και ενω το group ειχε ανακοινωσει τη διαλυση του πριν τεσσερα περιπου χρονια, ενα ουκρανικο label κυκλοφορησε στα μουλωχτα το Oksastus, μια ζωντανη εμφανιση των Pan Sonic στο Κιεβο λιγο πριν τα παρατησουν. Εδω δεν υπαρχει ιχνος λιπανσης. Η ωμοτητα του ηχου ειναι μνημειωδης. Ακομα και σε μεσαια ενταση, το δυναμικο ευρος ειναι τεραστιο, αλλα σε παρακαλαει να το βαλεις δυνατα. Δεν εχω προλαβει να το κανω. Αυριο το πρωι θα γινει Τριτος Παγκοσμιος, χωρις lube και μαλακιες.

Oksastus CD/2xLP (Kvitnu - 2014)

Forza Albino - Black Dog

 Με γνωμονα το πολλα υποσχομενο βιογραφικο, τις κυκλοφοριες στη Posh Isolation, τα σωστα live στο youtube καθως και το proper στησιμο, ηταν φυσικο πως οι Δανοι Forza Albino αργα η γρηγορα θα κινουσαν τη περιεργεια της Freak Animal. Οπερ και εγενετο Black Dog, ενα μισαωρο ερωτικο γραμμα προς τον εκφυλισμο και την αρρωστια.

 Στο πρωτο track, το group δαγκωνει με το καλημερα. Φουλ αναλογιλα, samples απο το συμπαν του Peter Sotos, με ενα μαντραχαλο να ουρλιαζει HIV PROVIDER λες και ξυπναει με Pogrom και κοιμαται με Caligula031. Καλα περναει κι αυτος.

 Το δευτερο κομματι βασιζεται πανω σε μια λουπα που θα ορκιζομουν πως βγηκε απο το Physical Evidence του Non, αν απο πισω δεν επαιζαν ραδιοφωνικες παρεμβολες και κατι τελειωμενα φωνητικα που δε καταλαβαινω τι σκατα λενε, αλλα ειμαι σιγουρος πως δεν ευχονται και παγκοσμια ειρηνη. 

 Νο post/no core/no fun. Στηριζω.

Black Dog CS/LP (Freak Animal - 2014)

Fushitsusha - 名前を つけないで ほしい 名前を つけて しまうと 全てで なくなって しまうから

 Τελευταιο album Fushitsusha. Τυγχανει να γνωριζω δυο-τρεις ανθρωπους εκει εξω που μολις δουν αυτη τη φραση θα παθουν ντουβρουτζα και θα σκαψουν το δισκο χωρις δευτερη κουβεντα. Υπαρχουν βεβαια και οι υπολοιποι δυο-τρεις επισκεπτες του blog που παραμενουν αδιαφοροι απεναντι στη περιπτωσαρα Keiji Haino. Οποτε παραταω τους πρωτους στην ησυχια τους και απευθυνομαι στους δευτερους. 

 Σας νιωθω. Αληθεια. Εχω σιχτιρισει δεκαδες φορες το Haino για τη παραγωγικοτητα του. 52 solo και 88 split και 91 ξερωγωτιαλλο καθε γαμημενο χρονο. Βαρεθηκα. ΑΛΛΑ η περιπτωση Fushitsusha ειναι εντελως αλλο κολπο. Εδω εχουμε μεθοδευμενο σαμποταρισμα της rock/roll φορμας απο τρεις ανθρωπους που ακουγονται σα να την αγαπουν τοσο που τη σιχαινονται. Τα μετρα ανασυντιθενται, οι μελωδιες καρυδωνονται, το μπασσο (που κατα ενα περιεργο τροπο μου θυμιζει Mick Karn) μπουρδουκλωνεται σε ενα γωνιωδη γριφο χωρις προφανη λυση. Χεστηκαμε για τις λυσεις. Ειναι υπερεκτιμημενες. 

名前を つけないで ほしい　名前を　つけて　しまうと　全てで　なくなって　 しまうか CD (Heartfast - 2013)