Σε ενα μουσικο χωρο που εχει φετιχοποιησει τη φθορα στο επακρο, ειναι αξιοπεριεργο πως το Oxide δεν αναφερεται συχνα ως σημαντικο οπως πχ. τα Disintegration Loops η το Kill The King. Ισως να φταιει το χαμηλο profile του Scott Konzelmann που δεν εχει ουτε τη glamουρια του Basinski, ουτε τη μυστικοπαθεια του McKenzie.
Ο Chop Shop δεν πτοηθηκε απο την οξειδωση που υπεστησαν τα master tapes και τη χρησιμοποιησε υπερ του. Επι 50 λεπτα ακουμε τη καταρρευση του μαγνητικου μεσου. Θα μπορουσα καλλιστα να γραψω ψευδοποιητικα πως το εγχειρημα αποτελει μια μεταφορα πανω στο τελος της αναλογικης μουσικης και μπλα μπλα, αλλα δεν ειμαι σε τετοιο mood σημερα. Προτιμω να κλεισω με τη πιο περιεκτικη λεξη που μπορω να σκεφτω τετοια ωρα. Σαπιλα.
