IRM - Order⁴

 "To see human beings in agony, to see them covered in blood and to hear their death groans, makes people humble. It makes their spirits delicate, bright, peaceful. It's never at such times that we become cruel or bloodthirsty. No, it's on a beautiful spring afternoon like this that people suddenly become cruel. It's at a moment like this, don't you think, while one's vaguely watching the sun as it peeps through the leaves of the trees above a well-mown lawn? Every possible nightmare in the world, every possible nightmare in history, has come into being like this."

Yukio Mishima - The Temple Of The Golden Pavilion

Order⁴ CD (Cold Meat Industry - 2010)

Emptyset - Borders

 Το Borders ορμαει στη καρωτιδα με το καλημερα. Ξεχαστε τις ευγενειες του Recur και το αυστηρο πρωτοκολλο συμπεριφορας του Medium. Επιτελους, οι Emptyset εβγαλαν το album που παντα περιμεναμε απο αυτους. 

 Το βρετανικο ντουετο ανεκαθεν γοητευοταν απο τα κλαπατσιμπανα του industrial (μεσω του φιλτρου των Pansonic) αλλα το ειχε φαει η μαρμαγκα των installations και της sound art. Ετσι, μεσα στη μισαωρη διαρκεια του αρτι αφιχθεντος album τους διανυουν περιοδο δευτερης εφηβειας. O οργανικος ηχος του Borders θυμιζει αμυδρα τη πιο συμπυκνωμενη μορφη των Raime που μπορειτε να φανταστειτε, αν οι τελευταιοι διασκευαζαν Test Dept η κατι αναλογο, που ενω ακουγεται πολυ εντυπωσιακο, δεν βγαζει κανενα νοημα. Δισκαρος.

 Borders is the album that you've always expected from Emptyset, but their self-imposed restrictions were in the way. Until now. The project confronts us with an aggressive, physical approach that owes more to industrial, than say, Raster-Noton's back catalogue. Maybe the album title hints at their new direction, between organic and electronic, negative space and sound, rhythm and the lack of it, but I like to think that it's just a reference of the grey zone between their really good past and their amazing present. 

Borders CD/LP (Thrill Jockey - 2017)

Anemone Tube & Post Scriptvm - Litaniæ Mortuorum Discordantes

 Να ξερετε πως οι καλλιτεχνες που χρησιμοποιουν τον χαρακτηρα æ δεν αστειευονται καθολου. Στανταρ ξεφυλλιζουν τη Σολομωνικη στο τρενο οπως εμεις, οι κοινοι θνητοι, σκρολαρουμε στο instagram. Μιλαμε για ανθρωπους που μασουλανε ψυχες μπροστα στη τηλεοραση αντι για πατατακια και γενικα ειναι παρα πολυ σοβαροι. Ρε λεμε φορανε μπερτα και βρυκολακε παπουτσια. Δεν παιζεις μ' αυτους που χρησιμοποιουν τον χαρακτηρα æ. Κανονας. Εκτος και αν αναφερομαστε στους Tool, οποτε εκει γελαμε. 

 Τα γελακια και οι ειρωνειες κοβονται μαχαιρι στο Litaniæ Mortuorum Discordantes, οπως κοβεται και ο αερας απο το δωματιο της ακροασης. Το album ειναι αποπνικτικο, με ειλικρινα κακοβουλες προθεσεις που υπογραμμιζονται απο την πεντακαθαρη παραγωγη. Aν χρειαστει σωνει και καλα να διαλεξω πλευρα, o Αnemone Tube θα με συγχωρεσει επειδη θα επιλεξω το grand guignol των Post Scriptvm. Αν δεν παιζεις μια φορα με τους ανθρωπους που χρησιμοποιουν το χαρακτηρα æ, τοτε δεν παιζεις εκατο μ' αυτους που βαφτιζουν το project τους στα λατινικα. 

Litaniæ Mortuorum Discordantes CD (The Epicurian - 2016)

Rainforest Spiritual Enslavement - Green Graves

  Ο Fernow επαθε Swans. Bγαζει τριπλα albums καθε χρονο. Δηλαδη για να τα ακουσεις ολοκληρα, πρεπει να τους αφιερωσεις μιαμιση ωρα. Εννοω πως πρεπει να σηκωθεις να αλλαξεις πλευρα 6 φορες. Κανονικοτατη καρδιοαγγειακη ασκηση. Και μετα κατηγορειτε το progressive για μεγαλομανια η ακομα χειροτερα διαφημιζετε, με την πρωτη ευκαιρια ποσο πολυ αγαπατε το βινυλιο, εκφεροντας ενρινα τη δευτερη συλλαβη του. Αντε ρε απο δω χαμω.

 Κατα τα αλλα, το Green Graves μ' αρεσει πολυ, ειδικα οταν κλειδωνει σε καποιο κατατονικο ρυθμο και δεν αφηνεται στην αοριστια των field recordings του, που υποτιθεμενα επικαλουνται το Fourth World των Hassell/Eno. Στα συν του album θα προσθεσω και τα περισταστιακα ritual νταουλια του που δικαιολογουν το ονομα του project καθως και την μουντη ατμοσφαιρα του, που δεν ειχα συναντησει στους προηγουμενους δισκους του Rainforest Spiritual Enslavement και ειχα ψιλοβαρεθει. Βαλτε το αναμεσα απο τους Lussuria και το La Selva του Francisco Lopez. 

Green Graves 3xLP (Hospital Productions - 2016)

HEXA - Factory Photographs

 Ενω το ντουετο των HEXA στυλιζαρει το ονομα του με caps, σαν να θελει να τους εκφερουμε φωναχτα, η σχεδον lowercase μουσικη του ηταν καθαρα συνοδευτικη σε μια προσφατη εκθεση φωτογραφιας του David Lynch με θεμα τα εγκαταλελειμενα εργοστασια. Κανονικα, τοση μαζεμενη conceptual art και αντιθεσεις σε τρεις γραμμες θα επρεπε να με κανει να τρεχω ουρλιαζοντας ΑΑΑΑΑΑ -με τα caps να δηλωνουν ειλικρινη κληση βοηθειας- αλλα ο δισκος ειναι πολυ καλος ρε. Τοσο καλος που δεν θα αφησω την παρουσια του Jamie Stewart των Xiu Xiu να με ενοχλησει. 

 Οπως ειναι απολυτα φυσικο, το Factory Photographs θυμιζει το soundtrack του Eraserhead, αν ο Thomas Köner η ο Lustmord ειχαν αναλαβει την επανεκτελεση του. Θελω να πιστευω πως για αυτο ευθυνεται ο παραγοντας του Lawrence English στο project και οχι ο γαμωStewart, τον οποιο απεχθανομαι μεσα απο τα τρισβαθα της καλοσυνατης ψυχης μου. Οποτε φανταστειτε ποσο μου αρεσε ο δισκος και τι ειμαι διατεθειμενος να κανω γι' αυτο το blog.

Factory Photographs LP (Room40 - 2016)

Caroline K - Now Wait For Last Year

 Αναδρομικα, ο τιτλος του Now Wait For Last Year ακουγεται ειρωνικος. Στην εποχη του ηταν απλα ενας φορος τιμης στο ομωνυμο βιβλιο του Philip Dick, ομως σημερα, γνωριζοντας πως το μοναδικο album της Caroline K περιμενε υπομονετικα 29 χρονια σε ραφια συλλεκτων και σε νεκρα links των γειτονικων blogs, μεχρι να επανακυκλοφορησει απο την Blackest Ever Black και να ακουστει απο ανθρωπους που δεν ανηκουν απαραιτητα στον στενο οικογενειακο κυκλο των Nocturnal Emissions, προκαλει μειδιαμα στον υποψηφιο ακροατη.

 Κατα τα αλλα, ο δισκος δεν εχει ιχνος ειρωνειας. Ειναι ειλικρινεστατος, δεν απολογειται σε κανεναν για τη διακριτικη μελαγχολια του -κατι που ηταν αναθεμα στο ανεκφραστο post-industrial underground- και σε συνοδευει σε εναν αγυριστο σπανιας ομορφιας. To απαραιτητο repeat ανηκει στο Chearth, κατι μεταξυ lo-fi Blade Runner και γλυκοπικρου kosmische. Βαλτε το τωρα. Τωρα ομως.

Now Wait For Last Year LP (Blackest Ever Black / Klanggalerie - 2016)

Croatian Amor - Love Means Taking Action

  Απο σημερα μπορουμε να μιλαμε για τον Croatian Amor με τον ιδιο τροπο που μιλουσαμε για τον Oneohtrix Point Never η για οποιοδηποτε αλλο project ξεκινησε μια ελαφρως obscure καριερα με μικρο αλλα φανατικο κοινο για να καταληξει στα Facts και τα Pitchforks αυτου του κοσμου, χωρις να αραιωσει την αρχικη φορμουλα. Το ζουμι παραμενει το ιδιο, με μονες αλλαγες την διεκδικητικοτητα του τιτλου σε σχεση με τις passive-aggressive αοριστιες του προσφατου παρελθοντος καθως και τον γυαλισμενο ηχο, προιον καποιου φυσιολογικου studio με απειρα κουμπια που τελικα κανουν κατι και οχι της posh κρεβατοκαμαρας του Rahbek.    

 Παντως ο Oneohtrix δεν αναφερθηκε τυχαια πιο πανω. Τηρουμενων των αναλογιων, το Love Means Taking Action ειναι το Returnal του Croatian Amor, δηλαδη μια φιλοδοξη κυκλοφορια μεγαλυτερου προφιλ που θα κρινει αν ο LR μπορει να δεκαπλασιασει το ακροατηριο του, χωρις να διωξει αυτους που πριν δυο χρονια του εστειλαν γυμνες selfies για να αποκτησουν το Wild Palms. 

Love Means Taking Action CD/LP (Alter/Posh Isolation - 2016)

Maaaa - Abhorrence And Dismay

  Διανυω μια περιοδο συνειδητης αποφυγης προβληματισμων, σκεψεων και δευτερων αναγνωσεων, οποτε το soundtrack του τελευταιου καιρου ανηκει στους Ramones και στο Back To Mono του Phil Spector. Στεγνα και ομορφα. Ετσι, οταν ο αξιοτιμος φιλος του blog, Maxaplentis προτεινε στο chatbox το Abhorrence And Dismay, εκανα πως δεν το ειδα και συνεχισα να φωναζω ONE-TWO-THREE-FOUR.
 Σε ανυποπτο χρονο, ο δισκος κατεβαινει για να καταναλωθει στα γρηγορα, ισα-ισα για να ευχαριστησω ευγενικα. Ειχα ξεμεινει στο προηγουμενο δισκο των Maaaa, οπου το αντρογυνο επαιζε καθαροαιμο pedal noise, ενα αυτοκινητιστικο σε λουπα με διαπεραστικο mastering. Σημερα, εχω την εντυπωση πως το project διανυει περιοδο συνειδητου προβληματισμου, σκεψεων και δευτερων αναγνωσεων, με τις εκρηξεις τους να ειναι μετρημενες και τοποθετημενες σε ενα πλαισιο που θα ονομαζα post-industrial αν το timing της συναντησης μας ηταν πιο συγχρονισμενο. Σιγουρα με κερδισε, σιγουρα θα το ξανακουσω με την πρεπουσα διαθεση, τωρα ομως Today Your Love, Tomorrow The World.

Abhorrence And Dismay CD/CS (Triangle - 2016)

Duerf - Western Rituals

 Συμφωνα με το δελτιο τυπου της Coherent States, το Western Rituals ειναι αποτελεσμα ενος εννιαετους οργασμου στο κεφαλι του Duerf, του αινιγματικου καλλιτεχνη πισω απο αυτο το εξαιρετικο ντεμπουτο, το οποιο παρακολουθει την επιδραση του δυτικου πολιτισμου πανω στην ανθρωπινη πανιδα του.
 Το album τοποθετει τον ακροατη σε ενα αχανες αλλα κλειστοφοβικο περιβαλλον μεταβιομηχανικης προελευσης, που εχει ενορχηστρωθει απο στρωματα βομβων, επιτοπιων ηχογραφησεων και αγνωστης προελευσης θορυβων. Οσο προχωρουσα στα ενδοτερα του δισκου, αναγνωριζα ολο και περισσοτερο τη ψυχογεωγραφια του Western Rituals -που στα αυτια μου τουλαχιστον- μοιραζεται ισοποσα μεταξυ Ηal Hutchinson, Niellerade Fallibilithorstar, Organum (επι Vacant Lights) και μια ιδεα απο Inade, με τον Ballard να ανασαινει απειλητικα στο σβερκο του ολου εγχειρηματος. Ηδη μεσα στα καλυτερα της χρονιας.

Υ.Γ. Οσοι δεν προλαβατε το Western Rituals, εχετε την ευκαιρια να διορθωσετε το λαθος σας με το repress που θα κυκλοφορησει οσονουπω. Μεχρι τοτε σπαμαρετε το refresh στη σελιδα της Coherent States.
  

Western Rituals CD-R (Coherent States - 2016)

Händer Som Vårdar - Interiors

 Ακομα ενα project της Posh Isolation με ονομα που νιωθεις αμηχανα να προφερεις οταν το παιζεις ιστοριας με το τι ακους αυτο το καιρο. Συνηθως αποφευγω να απαντησω η απλα θα ξεμπερδεψω λεγοντας ΡΟΚ, πραγμα που δεν απεχει εξωφρενικα απο τη πραγματικοτητα. 

 Ο Σουηδος Händer Som Vårdar (κατα κοσμον Henrik Soderstrom) ακουγεται συνειδητα μουδιασμενος σε ολοκληρη τη διαρκεια του Interiors με αμελητεες διακυμανσεις μεταξυ των πιο ζαπρε στιγμων του Arv & Miljo και του Vegas Fountain των Damien Dubrovnik. Η κατασταση αποκταει ενδιαφερον στο τελευταιο track της κασετας, αλλα παραμενει αναιμακτη για τα γουστα μου. Καθολου ροκ εκ μερους του. Δε πειραζει, γλυτωνω και την αμηχανια του namedropping. Επιφυλασσομαι μεχρι την επομενη κασετα.

Interiors CS (Posh Isolation - 2016)

Coil - The Angelic Conversation (Instrumental)

 "Love is too young to know what 

                                    conscience is,

Yet who knows not conscience

                                   is born of love."

- Sonnet 151, William Shakespeare -

The Angelic Conversation (Instrumental) CD (Threshold Archives - 2015)

Κ.Κ. Null - Plasmagma

  Ενα πολυ μεγαλο μερος της ευθυνης για την εισαγωγη του ιαπωνικου no wave στην απο δω πλευρα, εχει αποδοθει δικαιωματικα στις συλλογαρες Dead Tech της θρυλικης Dossier. Τα δυο volumes συνεστησαν στο δυτικο ακροατηριο τους Boredoms, τους Ruins και τους Hijokaidan, πολυ πριν o Zorn ξεκινησει τα πηγαινελα στο Τοκυο και το Wire βαφτισει τη φαση Japanoise. 

 Αν λοιπον θεωρησουμε το Dead Tech κατι σαν το ιαπωνικο αντιστοιχο του No New York, τοτε ο Kazuyuki Kishino αναλαμβανει το ρολο του Brian Eno, εφοσον εκανε τις παραγωγες και το πουσαρισμα του ιδιωματος σε fanzines και περιοδικα της εποχης. Με μια ματια στο βιογραφικο του, καταλαβαινεις το λογο. Ενα κατεβατο απο συνεργασιες με ονοματα που ειτε ηδη ξερετε, ειτε εχετε αναγκη να μαθετε.

 Απο τοτε εχουν μεσολαβησει Πολλες κυκλοφοριες του Κ.Κ. Νull απο τις οποιες αγνοω ενα τεραστιο ποσοστο τους, οποτε εδω ασχολουμαστε συγκεκριμενα με το Plasmagma επειδη αυτο ετυχε να πεσει στα χερια μου. Τα τρια tracks της κασετας ενω ειναι θορυβωδη, σε καμμια περιπτωση δε διαθετουν το παροξυσμο που εχω ακουσει στο παρελθον απο το καλλιτεχνη. Θα μπορουσα να πω πως αποδιδουν ηλεκτρακουστικα (?) τη τζαπανιλα, αν στο μεσοδιαστημα δε πλακωναν βαρυγδουπα ρυθμικα μερη και κατι αψυχολογητα IDM μπινελικια απο το πουθενα. Οι συγκρισεις με τον Eno σταματουν καπου εδω, επειδη το Plasmagma ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο τo Lux. Chance meeting on a laptop. 

Plasmagma CS (Video Nasties - 2015)

Hermann Kopp / Daktari Lorenz / John Boy Walton - Nekromantik O.S.T.

  Οπως ειχα γραψει και εδω, θεωρω πως το Nekromantik ουσιαστικα ειναι ενα καταραμενο love story, παρα το σχεδον τριαντακονταετες πλασαρισμα του σαν μια ευρωπαικη grindhouse σαπιλα. Αντιλαμβανομαι πως το φιλοθεαμον κοινο που μπορει να διαβαζει αυτες τις γραμμες να με λυντσαρει δημοσια για τη βλασφημια μου, αλλα λυπαμαι. Το soundtrack της ταινιας δε με αφηνει να δω κατι αλλο περα απο τη συγκεκριμενη αναγνωση.

 Οι τρεις συνθετες του αναλαμβανουν με πληρη επιτυχια το αδιανοητα δυσκολο χρεος της συναισθηματικης ταυτισης του θεατη με το πρωταγωνιστη, επιστρατευοντας μια γκαμα στυλιστικων αλλα αντι αλλων. Ο Daktari Lorenz προσφερει το κεντρικο theme της ταινιας με τη midi μεγαλοπρεπεια των Residents στα 80s ντουζενια τους, ο John Boy Walton παιζει πιανιστικα κατι μεταξυ Wim Mertens και Γιωργου Χατζηνασιου και ο Hermann Kopp ακουγεται σα τη δυσλεκτικη διασκευη του Weeping των TG. Απλα ακουστε το Supper.
 Παραδοξως, ολο το παραπανω ακουγεται εξισου ευχαριστα και εκτος ταινιας, αλλα απ' οσο ξερω κανεις δεν ειπε οχι σε λιγες παραπανω στιγμες νεκροφιλιας στη ζωη του. Ποσο μαλλον οταν απο πισω παιζεται το Ménage À Trois. 

Nekromantik LP & 7" (One Way Static - 2015)

Kerridge - Always Offended Never Ashamed

  Η πρωτη ακροαση του Always Offended Never Ashamed εγινε πριν κανα εξαμηνο εντελως διεκπεραιωτικα σε λαθος χρονο, με ακομα πιο λαθος διαθεση, οποτε αφησε πισω του αδιαφορες εντυπωσεις και μια ελαφρως ξυνισμενη μουρη. Αμεσως τοποθετηθηκε στα πιο ψηλα ψηφιακα ραφια του σκληρου, διπλα στα υποψηφια προς διαγραφη.
 Για τη δευτερη ευκαιρια, φροντισα να εξασφαλισω καλυτερες συνθηκες με επιεικια, ορεξη για διαλογο και ενα αστραφτερο χαμογελο που απο τη στιγμη που πατησα play, αρχισε να αντιστρεφεται στραβωμενο. Το album ηταν υπεροχο. Αυτο που εφταιγε ηταν οι προσδοκιες μου για ενα A Fallen Empire Vol. 2 και οχι o Kerridge που εκανε πληρες ηχητικο reboot.
 Χωρις να ανηκει σε καποιο συγκεκριμενο ειδος, ο δισκος εχει αισθητικα κοινα με την εκκενωση ηχου των Emptyset καθως και με τη sound art brut των Aanipaa, των οποιων το ονομα δε θα καταφερω να γραψω σωστα, ακομα και με copy paste. Σε αυτη τη περιπτωση δε φταιω εγω αλλα το html του γαμωblogger. Καποιος αλλος, θα ειχε καμπουριασει το project απο το βαρος της ιδιας του της σκατιλας, αλλα εδω το παραστημα κρατιεται ευθυτενες με το κηδεμονα βαρβατων beats που σκανε σε σημεια που δε θα επρεπε να υπαρχουν. Να μη ξεχασω επισης να αναφερω και τη προσθηκη φωνητικων, που ενω δε βγαζεις λεξη, καταλαβαινεις πως η σεροτονινη του Kerridge ειναι εξαντλημενη και θα κανει ο,τι μπορει για να σου συμβει το ιδιο.

Always Offended Never Ashamed 2xLP (Contort Records - 2015)

LR & Puce Mary - The Female Form

  H Posh Isolation διαφημιζει πως το Female Form πραγματευεται τη στενη σχεση αλλα και τη τριβη μεταξυ των φυλων, λες και το 98,9% της παγκοσμιας δισκογραφιας δεν ασχολειται με το ιδιο θεμα. Ισως θα επρεπε να δωθει περισσοτερη σημασια στο γεγονος πως ο μισος δισκος ηχογραφηθηκε στην υπογα του Mayhem στη Κοπεγχαγη και ο υπολοιπος στο σαλονι των EMS στη Στοκχολμη. Απο αυτη και μονο τη λεπτομερεια θα επρεπε να γινεται αντιληπτη η αντιθεση και η ισορροπια που θελει να θιξει το concept, χωρις περαιτερω διευκρινισεις.
 Αλλωστε η θεματολογια γινεται προφανης μεσα στα πρωτα κιολας λεπτα του album. Οι καλλιτεχνες θολωνουν τα εμφυλα χαρακτηριστικα του συνηθως ασπρομαυρου ηχου τους σε ενα διαφανες γκριζο ηλεκτρακουστικο περιβαλλον, αντιστοιχο με το Decaying Ships του Pulse Emitter και το Dream House Variations του Keith Fullerton Whitman. Μοναδικη εξαιρεση διαφορετικης αποχρωσης αποτελουν τα φωνητικα, με τη πεθαμενατζιδικη εκφορα του LR να διαδεχεται τη σαφως πιο ανθρωπινη (και επι μονιμου βασεως σπασμενη) Puce Mary. Καλο θα ηταν να κανετε πρωτη ακροαση με χαλασμενη διαθεση. Οχι, δε θα βοηθησει καθολου, αλλα αυτο ακριβως ειναι το νοημα.

The Female Form LP (Posh Isolation - 2015)