Cicciolina Holocaust / Sermonizer - Albeit Albeit / Sibelius Spiders

 'Active Evil is better than Passive Good'

- William Blake -

Albeit Albeit / Sibelius Spiders LP (Forced Nostalgia - 2011)
(The link is removed)

Nate Young - Stay Asleep (Regression Vol. 2)

 Δεν εχω καταλαβει αν οι Wolf Eyes εχουν διαλυθει η βρισκονται σε παυση. Εχω μπερδευτει. Καθε πληροφορια ειναι ευπροσδεκτη. Οπως ειναι και το νεο LP του Nate Young. Οι ατσαλοι ρυθμοι του Stay Asleep θα μπορουσαν καλλιστα να συνοδεψουν τα πρωτα βηματα του μωρου της Rosemary αν  ειχε βαφτιστει απο το Louis και τη Bebe Barron. Πολυ αλλοκοτο ακροαμα, ακομα και για το Young, με νυξεις τοσο στη πρωιμη ηλεκτρονικη μουσικη οσο και στο horror exploitation. 

Stay Asleep (Regression Vol. 2) LP (NNA Tapes - 2011)
(The link is removed)

Craig Leon - Nommos

 Παρα τη διακριτικη δουλεια του ως παραγωγος στα πρωτα albums των Ramones και των Suicide, o Craig Leon εκδηλωνε στα κρυφα το θαυμασμο του για το κοσμικο ηχο των synths κυκλοφορωντας το Nommos στη Takoma, τη κατεξοχην αντι-μοντερνα εταιρια του John Fahey. Η ριζοσπαστικοτητα του δημιουργου ομως δε σταματαει εδω. Τα καθηλωτικα drones του δισκου βεβηλωνονται απο πολυρυθμικο programming αφρικανικης εμπνευσης με την σβελταδα του Eno στο Remain In Light. Στην εποχη του φυσικα πατωσε. Τριαντα χρονια μετα, ο William Bennett το ξεπατωσε στο repeat και εμπνεεται το Afro Noise. Αυτος ο ανθρωπος εχει απιστευτο γουστο.

Nommos LP (Takoma - 1981)

M.B. - Symphony For A Genocide

 Επιτελους. Το Symphony For A Genocide  επανακυκλοφορησε σε LP. Χωρις αχρειαστα bonus tracks, διαφορετικα artworks η ψηφιακα remasterings. Δεν χρειαζεται να επεμβεις στη τελειοτητα, απλα φροντιζεις να τη διατηρησεις βαλσαμωμενη. Εστω και σε 520 κοπιες.

 Τα instrumentals του Maurizio Bianchi λενε πιο πολλα για τα θυματα της γενοκτονιας παρα ολοκληρο το ληξιαρχειο επιζησαντων του ολοκαυτωματος. Τα synths σου στριβουν το στομαχι, ο θορυβος σε αναγουλιαζει, η ατμοσφαιρα σε παταει. Ακομα και η κατακρεουργημενη παρεμβολη του I Was Made For Loving You στα αδυτα του Βelzec βρισκεται εκει για να σε γεμισει τυψεις. Ο κοσμος δε σταματαει να ειναι ασχημος οταν δε του δινεις σημασια. 

Symphony For A Genocide LP (Weird Forest - 2011)

Rodger Stella / Kites - Interior Moon

 Οπως διαπιστωνετε και εσεις, δεν εχω το παραμικρο ταλεντο στη φωτογραφια. Δεν ξερω καν πως να πειραξω τις ρυθμισεις για να βγαλω το flash η πως να σταθεροποιησω το χερι μου για να μη νομιζετε πως πασχω απο parkinson. Βεβαια, η αποκλινουσα-απο-το-κεντρο απεικονιση ταιριαζει απολυτα στη περιπτωση του Interior Moon.
 Ο δισκος βασιζεται πανω σε καμμια δεκαρια επαναλαμβανομενα synth μοτιβα και εμεις παρακολουθουμε τη προσπαθεια τους να καβαλησουν το ενα στο αλλο. Απ' τη συνεχη τριβη, ο drone αξονας που κραταει τα παντα στην σεληνιακη επιφανεια αρχιζει να παλαντζαρει επικινδυνα. Η καθε πλευρα του LP καταληγει σε locked groove δειχνοντας την ικανοτητα του Rodger Stella (Macronympha) και του Kites στο να επιβαλλονται δικτατορικα στην ιδια τη βαρυτητα.
 Οσοι απο εσας ενδιαφερεστε για πρωιμη ηλεκτρονικη μουσικη, μινιμαλισμο η απλα ψαχνετε να βρειτε υποκαταστατα ναρκωτικων καντε μια ακροαση.

Interior Moon LP (Mutter Wild - 2011)

Harald Grosskopf - Synthesist/Re-Synthesist

  Ενω το Synthesist ηχογραφηθηκε στο Βερολινο του '79, δεν διαθετει την σκοτεινη, αστικη αυρα των  albums που εμπνευστηκαν απο τη γερμανικη πρωτευουσα. Ακουγεται καθαρα τευτονικο μεν, ουτοπικο δε. Δεν προκειται να το βρειτε σε λιστες τυπου Krautrocksampler η σε καποια δισκοθηκη μεγαλοσυλλεκτη. Δεν απεκτησε ποτε cult status, δεν εγινε rarity τριψηφιων ποσων, ουτε ανηκει στη σπανια ρατσα των obscurities.
 Τι ωθει λοιπον τη RVNG Intl να επανακυκλοφορησει φετος το ντεμπουτο του Harald Grosskopf μαζι με ενα remix cd απο ονοματα του βεληνεκους των Oneohtrix Point Never, James Ferrarο, Stellar Om Source? Προφανως ο αερινος πειραματισμος του πρωτοτυπου φανταζει επικαιρος στα αυτια του hypnagogic underground. Ξαφνικα τα ραφια του new age θειου με τη καλοχτενισμενη αλογοουρα, το περιποιημενο μουστακι, τα σαλβαρια και τη σχολη yoga μεταμορφωθηκαν στη πιο cool κληρονομια.

Synthesist/Re-Synthesist LP&CD (RVNG Intl. - 2011)

Xander Harris - Urban Gothic

 Η μεταμοντερνα προσεγγιση του -τοσο κακογουστο που το λατρευω- ειναι απαραιτητη για να απολαυσετε χωρις τυψεις το Urban Gothic, ενα album που με εκανε να θυμηθω τις εποχες που νοικιαζα το The Thing απο το συνοικιακο videoclub καθε Σαββατο και παρακαλουσα τον ιδιοκτητη να μη με δωσει στη μανα μου. Το εβλεπα αργα το βραδυ χεσμενος απο το φοβο μου, οχι απο τα εντυπωσιακα για την εποχη effects, αλλα λογω του πιθανου κραξιματος.
 Η VHS χρονομηχανη του Xander Harris εχει ολα τα απαραιτητα γυαλιστερα synths και τα ψευδο-industrial beats των ταινιων τρομου του '80 που αν τυχον προσγειωθει σε λιστες με τα καλυτερα του 2011, προφανως θα εχει προκληθει σοβαρη κομπλα στο χωροχρονικο συνεχες.

Urban Gothic LP (Not Not Fun - 2011)

Demons - Untitled

 Το μεγαλυτερο επιτευγμα της μουσικης τεχνολογιας πρεπει να ειναι η λουπα. Θεωρητικα, μπορει να αναπαραγεται αιωνια. Πρακτικα, οσο αντεχει το αναλογικο μεσο και ο ακροατης. Ποσο drone ειναι αυτο? Οσο και το Untitled των Demons. 

 Το τριο ηχογραφησε εικοσι δευτερολεπτα κακοβουλου synth σε κασετα τηλεφωνητη η οποια εκτος του οτι αυτοκαταστρεφεται καθε φορα που παιζεται, μπορει να ξεσκισει τη κεφαλη αναγνωσης του κασετοφωνου. Και το κινητηρα. Και τα καρουλια. Και το μυαλο σας.

Untitled Loop CS (AA Records - 2006)

Zombi - The Zombi Anthology

 Δουλευοντας καθημερινα μαζι με τον αξιοτιμο κυριο Zombie Rust εχω την ευκαιρια να συλλεξω ενα ορυμαγδο πληροφοριων. Μια συζητηση μαζι του μπορει να εξελιχθει ειτε σε κοινωνιολογικη διαλεκτικη για τη Manson Family, τη horror culture και το rock'n'roll  ειτε σε αναφορες obscurαδων απο το υπερπεραν της δισκογραφιας.
 Ετσι λοιπον προσηλυτιστηκα στο αμερικανικο διδυμο των Zombi, μιας ιδιαζουσας περιπτωσης καλλιτεχνων, που εξειδικευεται στο φωσφοριζε ρετρο-φουτουρισμο του synth exploitation. To Anthology λατρευει και παραλληλα παρωδει τα soundtracks του Carpenter, τo prog των Goblin, τις παραγωγες του Don Was, τα εξωφυλλα των Rush, τα κοστουμια του Miami Vice. Ελπιζω να πιανετε την ειρωνεια.

The Zombi Anthology CD (VCO Records - 2003)

Regression - The End Of The Day

 H προσφατη στροφη του underground προς τα vintage synths εχει προκυψει πιθανον απο αντιδραση στην υπερφορτωση ηχου και εντασης των τελευταιων ετων. Πισω απο καθε ενα αμιγως noise project, θα κρυβεται ενα side-project που εχει βρει στο παταρι του οση αναλογιλα μπορει να γεμισει το stock απο κασετες που του εχει περισεψει.

 Ομως ο Nate Young (Wolf Eyes, Demons, Hatred κτλ) δεν διαλεγει την 'ευκολη' λυση του νεο-kosmische. Καταπιανεται με τις ρυθμικες βασεις του acid house, οπως το ειχαν φανταστει οι Psychic TV στο Jack The Tab αλλα χωρις τη συγχυση του E. Το The End Of The Day παλινδρομει μεταξυ ευφοριας και καταστολης, εξου και το ονομα του project. Regression. 

The End Of The Day CS (AA Records - 2010)

Mark McGuire - A Young Person's Guide To Mark McGuire

 Αν και μολις 25 ετων , ο αμερικανος Mark McGuire εχει ηδη μια διψηφια δισκογραφια στο ονομα του και αλλη τοση σαν μελος των Emeralds. Το υλικο του προερχεται απο ενα παραλληλο συμπαν, στο οποιο η μουσικη δεν παραπατησε ποτε στα κατσαβραχα του punk, αλλα συνεχισε να τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα στο autobahn του γερμανικου μοντερνισμου. Εχει αφαιρεσει τη new age παπατζα του kraut/synth των late '70s μεσα απο τα ρουθουνια των πρωταγωνιστων του, ενω εκανε στους πιτσιρικαδες του No Fun να βγουν απο το moshpit και να αραξουν στο πλησιεστερο chill-out room.

 Η διπλη συλλογη A Young Person's Guide To Mark McGuire φιλοδοξει να περασει το μηνυμα σε αυτους που δεν εχουν την υπομονη να κυνηγουν cd-r και κασετες, αλλα παρ'ολα αυτα επιθυμουν να αγγιξουν την hypnagogic νιρβανα. Ο ΜcGuire υφαινει λεπτες κιθαριστικες μελωδιες ενορχηστρωνοντας μια χορωδια απο ρεπλικες του Robert Fripp στο No Pussyfooting. Χωρις δεξιοτεχνια. Κατω απο τη θαλασσα. Το effect ειναι τοσο υπνωτιστικο που θα επρεπε να θεωρηθει ακαταλληλο κατα την οδηγηση η κατα το χειρισμο εργοστασιακων μηχανηματων.

A Young Person's Guide To Mark McGuire 2xCD (Editions Mego - 2011)

Lunar Miasma - Arrival

 Κυριες και κυριοι, το μονομελες πληρωμα του Πανου Αλεξιαδη σας καλωσοριζει στις αερογραμμες Lunar Miasma. Η σημερινη πτηση θα πραγματοποιηθει με αεροσκαφος τυπου Klaus Schulze/Mark McGuire. Τελικος προορισμος μας ειναι το σεληνιακο τοπιο του Arrival, στο οποιο θα προσεδαφιστουμε σε 20 λεπτα. Σας διαβεβαιωνουμε πως το trip θα ειναι απολυτα ασφαλες. Ο κυβερνητης φαινεται να εχει δεκαδες ωρες πτησης στο discogs βιογραφικο του. Σας ευχομαστε ενα ευχαριστο synth/drone ταξιδι χωρις επιστροφη.

Arrival CS (Field Studies - 2011)

Astro / Family Battle Snake - Split

 Μεσα στη νοσταλγια για τη ζεστη ποιοτητα των synths, το πρωτο LP της Pan πολεμησε το hypnagogic με τα ιδια του τα οπλα. Εβαλε τον Astro (Hiroshi Hasegawa των θρυλικων C.C.C.C.) στο ιδιο στρατοπεδο με τους Family Battle Snake (Βασιλη Κουλιγκα), αντιμετωπους με τις ορδες των hipsters που προσεγγισαν το kosmische πλαγιοειρωνικα.

 Η πρωτη πλευρα ανηκει στις δυο συνθεσεις των FBS που αποκτουν τροχια γυρω απο γεωμετρικα κοσμικα σχηματα. Κινουνται με μαθηματικη ακριβεια μεχρι το σημειο που το μεγαλυτερο μερος των σωματιδιων τους θα ξεφυγει απο τον αξονα του drone και θα δημιουργησει απο το μηδεν παραλληλες αφηρημενες στοιβαδες.
 Στη δευτερη πλευρα, ο Hasegawa τοποθετει βραστα αυγα κατω απο τις μασχαλες του japanoise και το κανει να παραδεχτει τη παρανομη σχεση του με το kraut. Θα ομολογησει τα παντα μεχρι το τελος του κομματιου.

Split LP (Pan / Hanido Sounds - 2008)

Keränen - Bats In The Attic

Γνωστοτερος ως το 1/2 των Testicle Hazard, ο Tommi Keranen κυκλοφορησε το πρωτο solo album του πριν τρεις περιπου μηνες μεσω της Pica Disk, το label του φιλου και συνεργατη του, Lasse Marhaug. 

 Στο 35λεπτο ομωνυμο track του Bats In The Attic, o Keranen σκιζει τις οδηγιες χρησεως των αναλογικων synths του, επιχειρωντας επαναπροσδιορισμο της ηχητικης γκαμας του εξοπλισμου του μεσω μιας ιδιαζουσας harsh noise λογικης που εχει το τσαγανο των Incapacitants και την εμμονη στη λεπτομερεια του Kevin Drumm. Θα μπορουσα να ληξω αυτο το κειμενο με μια σλογκανιζουσα φραση οπως "buy or die" η "βαλτε το τερμα και γαμηστε τα νευρα των γειτονων" αλλα το ιδιο το υλικο δεν με αφηνει. Ειναι υπερβολικα εξυπνο για κατι τοσο τετριμμενο. 

Bats In The Attic CD (Pica Disk - 2010)

Keith Fullerton Whitman - Disingenuity/Disingenuousness

Προτιμω να μενω σε αποσταση ασφαλειας απο την αλεατορικη μουσικη. Ο παραγοντας "τυχη" μεσα στη συνθεση δεν με αφηνει να προσεγγισω το αποτελεσμα. Ελλειψη παιδειας? Υπομονης ισως? Διαφορετικα αισθητικα κριτηρια? Δεν θα αναρωτηθω για πολυ. Αισθανθηκα ηδη πολυ χαζος. Ειμαι ομως σχεδον σιγουρος πως οι δημιουργοι που καθοδηγουνται απο τα δογματα του μοντερνισμου, δεν ζητανε ταυτιση απο τον ακροατη. Το εργο τους θα συνεχιζει να υπαρχει, με η χωρις κοινο. 

 Ενω το τελευταιο LP του Keith Fullerton Whitman βασιζεται στην απροβλεπτη συμπεριφορα του αναλογικου οπλοστασιου του, με εχει γοητευσει. Ο ηχος του Disingenuity/Disingenuousness θα μπορουσε να παρομοιαστει με μια σφαιρα απο υδραργυρο που ξεγλυστραει μεσα απο τα χερια σου, αλλαζοντας συνεχως μορφη, ζητωντας μεγαλυτερη προσπαθεια απο εσενα. Η ρευστοτητα του καιει το μυαλο μου, οχι μονο επειδη ειναι ακρως τοξικη, αλλα επειδη ψαχνω να βρω τροπους για να τη συγκρατησω οσο μπορω. Το προηγουμενο παραδειγμα μπορει και να σας θυμισει τη τελευταια σας σχεση, αλλα δεν ειχα κατι τετοιο στο νου μου. Αληθεια.

Disingenuity / Disingenuousness LP (Pan - 2010)