Encephalophonic - Regressed Progress

 Με ονομα-tribute στους Macronympha και αισθητικη που παραπεμπει στο 90s λεσι του americanoise, o Ιταλος Encephalophonic δινει αυτο που υποσχεται. Υπεροχες, αναγκαιες στιγμες ασχημιας σε οσους πνιγονται απο τις σελιδες για μανουλες που τα αγγελουδια τους βγαζουν τα πρωτα τους δοντακια. 

 Με τις πρωτες ακροασεις, το Regressed Progress δινει την εντυπωση πως ειναι ενα τυπικος αλλα καθ' ολα αποτελεσματικος harsh noise δισκος, με ολα τα καυλωτικα χαρακτηριστικα του ειδους. Εντονο editing, σφυρια και βαριοπουλες, καρεκλες και τραπεζια, ηλεκτρικες σκουπες και φαρασια, γυαλια και τζαμια. Επειδη ομως ο Σατανας βρισκεται στις λεπτομερειες, καλο θα ηταν να δωθει προσοχη σε επιμερους σημεια, οπως στον αλα Sickness ντουβρουτζα του Self-Destructive Behavior, στα καπως αβολα samples του Dead Thoughts Won't Leave Me Alone, καθως και στην ηρωικη εξοδο του Product Of Violence που για καποιο λογο μου φερνει σε Kazumoto Endo με σπαστικη κολιτιδα. Δε ξερω καν γιατι το γραφω αυτο, απλα μου φανηκε γαμω. 

Regressed Progress CD (Audio Dissection - 2013)

Εμβοές

Το Corrupted Delights ευχεται τα καλυτερα στις Εμβοες, το νεο εντυπο του πολυαγαπημενου Νικολα 'Genital Grinder' Μαλεβιτση, το οποιο κυκλοφορει σε 150 αντιτυπα. Για να μη γεμισω λοιπον δυο παραγραφους με καρδουλες και emoticons φιλακια, σας παραπεμπω στο παραπανω link για ψηφιακο ξεφυλλισμα/ξεστραβωμα. Θελω ηδη το δευτερο τευχος.

Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T.

  Οταν μετα τις πρωτες προβολες της ταινιας σου αντιμετωπισεις σοβαρες κατηγοριες για ανθρωποκτονια των πρωταγωνιστων σου, τοτε εχεις κανει κατι πραγματικα πολυ καλα. Bεβαια το θεμα εληξε οταν ο Ruggero Deodato αναγκαστηκε να αποκαλυψει δημοσια τα τεχνασματα των effects καθως και να παρουσιασει τους ηθοποιους αρτιμελεις στο δικαστηριο. Απο τοτε το Cannibal Holocaust στρογγυλοκαθεται στο θρονο των video nasties, ακριβως οπως του αξιζει.
 Ενας απο τους παραγοντες που εκανε τους ανασκολοπισμους, καννιβαλισμους, βιασμους και δεκαδες αλλους -ισμους της ταινιας αξιομνημονευτους, ειναι σιγουρα το soundtrack του Riz Ortolani που αντιπαραθετει συνθετικους με φυσικους ηχους, για να τονισει τη συγκρουση των δυτικων με τους αυτοχθονες της νοτιοαμερικανικης ζουγκλας. Θα ακουσετε γλυκερες μελωδιες με εμβολιμα κακιασμενα synth, κοπροdisco υπερτατης γλιτσας, midi κρουστα που σαφως εμπνευστηκαν απο το Craig Leon (και πιθανοτατα ενεπνευσαν τον Cut Hands), ανατριχιαστικα εγχορδα και ενα τοσο ξεπλυμενο funk που κανει τους Average White Band να ακουγονται σα τη μπαντα του Sly. Ενα γνησιο Corrupted Delight. 

Cannibal Holocaust LP (Death Waltz Recording Co. / One Way Static - 2015)

Martin Hannett & Steve Hopkins - The Invisible Girls

 Θα υποκριθω πως δεν ειδα ποτε το εξωφυλλο-κακεκτυπο του Unknown Pleasures καθως και θα αρνηθω την υπαρξη των πεντε πρωτων κομματιων του The Invisible Girls, επειδη ειναι πολυ αερατα και αυτο το επιθετο πρεπει να χαρακτηριζει μονο παντελονια ιταλων πορνοσταρ και οχι τη μουσικη του Martin 'Zero' Hannett, του ανθρωπου που εκανε ακομα και τις ESG να ακουγονται σα να παιζουν μεσα στο πηγαδι των Joy Division.

  Το cd για μενα ξεκιναει επισημα με το Procession, δηλαδη τη συνεργασια των Invisible Girls με τη Nico. Ουσιαστικα το κομματι μεταφερει το Marble Index στα 80s, ανταλλαζοντας τα εγχορδα του Cale με ενα πλατο μακαβριων ηλεκτρονικων. Μετα παμε σε πρωτογονα drones, περασματα για αρχετυπικες wave μπασογραμμες, δυσοιωνοι παλμοι που θυμιζουν περισσοτερο Tangerine Dream παρα το καθε pinup του τοτε NME και χαρακτηριστικα τενεκεδενια drum machines αλα TG και Cabaret Voltaire. Οσο λοιπον ο Hannett κατεβαζε σιροπια και επινε το κωλο του, ανοιγε αθελα του δρομο για τους MBV και τους Seefeel ενω οσο επαιζε οπως στα πεντε γαμημενα πρωτα κομματια του cd, εδινε θαρρος στους Level 42. 

The Invisible Girls CD (Factory Benelux - 2015)

Terry Riley & Don Cherry ‎- Live Köln 1975

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1975 ο Terry Riley έπαιξε μια συναυλία με τον Don Cherry και τον Karl Berger στην Κολωνία. Ωραία.

Στο -όχι πάντα συνοχικό- μυαλό μου, ο Terry Riley ανέβηκε στο Βάθρο για τη μοναδική συνθετική ιδιοφυία του In C. Στο ίδιο μέρος, ο Don Cherry συνηθίζει να με επισκέπτεται πολλές φορές ανά την ημέρα, τόσο με το Bees Make Honey του Holy Mountain (παλαβό κόλλημα), όσο και με ένα πλέον μαγικό Actions που έφτιαξε με τον Krzysztof Penderecki για παράδειγμα, που ακούω και τώρα που μιλάμε. Αλλά και με πολλά άλλα. Και υπάρχουν εγκυκλοπαίδειες και άρθρα και αφιερώματα, για να καταλήξεις τελικά πως πίσω από τους Steve Reich, ο λόγος που υπάρχει αυτός ο δίσκος είναι ο Ινδός γκουρού και καθηγητής μουσικής Pran Nath, μαθητές του οποίου υπήρξαν τόσο ο Riley όσο και ο Cherry (και ο La Monte Young). Οπότε αν αναζητάτε τις ρίζες, είναι κάπου εκεί. Στο κάπως πιο βιωματικό μομέντουμ του Corrupted Delights, ο συνδυασμός εκκλησιαστικού οργάνου, τρομπέτας και vibraphone παρέχει την πρώτη ύλη για τρεις τιτάνιους αυτοσχεδιασμους που τοποθετούν το Live Köln στο πάνθεον των ιερών συνεργασιών που συνέβησαν στη μουσική ιστορία. Μέσα στο αναπόφευκτο χάος που επικρατούσε στο μυαλό και των τριών, εδώ καταφέρνουν να συνθέσουν ένα συναισθηματικό δίσκο, και δε μου αρέσει να προτιμώ πλευρές, αλλά το Β1 είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Νομίζω πως ο ρόλος του Terry Riley είναι αισθητά πιο ενεργός. 

Το πρόβλημα με την παρούσα ηχογράφηση είναι πως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα, οπότε υπάρχει μόνο ένα κάκιστο bootleg (με τα υψίσυχνα σημεία του Don Cherry να μικροφωνίζουν σχεδόν), οπότε μιας και η Mirumir παρείχε μια συγκλονιστική επανακυκλοφορία στο -μόλις πέντε μηνών προγενέστερο- τζαμάρισμα των Klaus Schulze και Günter Schickert, μήπως θα έπρεπε να αναλάβει όπως πρέπει και το Live Köln 1975; Στο -όχι πάντα συνοχικό- μυαλό μου μοιάζουν και αρκετά.

Live Köln 1975 LP (bootleg - 2013)