23 June 2015

Hermann Kopp / Daktari Lorenz / John Boy Walton - Nekromantik O.S.T.

  Οπως ειχα γραψει και εδω, θεωρω πως το Nekromantik ουσιαστικα ειναι ενα καταραμενο love story, παρα το σχεδον τριαντακονταετες πλασαρισμα του σαν μια ευρωπαικη grindhouse σαπιλα. Αντιλαμβανομαι πως το φιλοθεαμον κοινο που μπορει να διαβαζει αυτες τις γραμμες να με λυντσαρει δημοσια για τη βλασφημια μου, αλλα λυπαμαι. Το soundtrack της ταινιας δε με αφηνει να δω κατι αλλο περα απο τη συγκεκριμενη αναγνωση.
 Οι τρεις συνθετες του αναλαμβανουν με πληρη επιτυχια το αδιανοητα δυσκολο χρεος της συναισθηματικης ταυτισης του θεατη με το πρωταγωνιστη, επιστρατευοντας μια γκαμα στυλιστικων αλλα αντι αλλων. Ο Daktari Lorenz προσφερει το κεντρικο theme της ταινιας με τη midi μεγαλοπρεπεια των Residents στα 80s ντουζενια τους, ο John Boy Walton παιζει πιανιστικα κατι μεταξυ Wim Mertens και Γιωργου Χατζηνασιου και ο Hermann Kopp ακουγεται σα τη δυσλεκτικη διασκευη του Weeping των TG. Απλα ακουστε το Supper.
 Παραδοξως, ολο το παραπανω ακουγεται εξισου ευχαριστα και εκτος ταινιας, αλλα απ' οσο ξερω κανεις δεν ειπε οχι σε λιγες παραπανω στιγμες νεκροφιλιας στη ζωη του. Ποσο μαλλον οταν απο πισω παιζεται το Ménage À Trois. 

Nekromantik LP & 7" (One Way Static - 2015)

21 June 2015

Iugula-Thor - Opera

  Το Opera του Iugula-Thor ανηκει στη κατηγορια των albums που κυκλοφορησαν σε κασετα καπου μεσα στα 90s, δεν ακουσε ποτε κανενας, αγγιξαν τον εμπορικο πατο αλλα κατα περιεργο τροπο, ενας μεγαλος αριθμος ανθρωπων (συνηθως πολυ μεγαλυτερος απο τις κοπιες της εκδοσης) θα το αναφερει στα threads με τα παραγνωρισμενα του εκαστοτε ειδους. 
 Αυτη η αναλογια θα κλονιστει απο τη προσφατη επανακυκλοφορια του σε cd με τις ευλογιες του Rita και το καινουργιο artwork του Wertham. Ο δισκος στεκεται αναμεσα στο διαπεραστικο καφριλικι των Ιταλων και στα μπουμπουνητα της μεγαλης Mother Savage Noise Productions σχολης, βαφτιζοντας peakαρισμενα samples καθολικων υμνων σε proto-HNW βοθρο. Οταν τα πραματα πανε κατα διαολου, τεινουν να ακουγονται σα το Α Visit To Dogland των C93 σε remix απο καποιον πολυ ψαγμενο shoegaze τυπα που δε ξερουμε ακομα, αλλα θα ανακαλυψουμε πρωτοι στο Corrupted Delights και ολοι θα λετε πωπω ποσο γαματοι ειμαστε. 

Opera CD
(Old Europa Cafe / Elettronica Radicale Edizioni / Lake Shark HN - 2015)

19 June 2015

Kerridge - Always Offended Never Ashamed

  Η πρωτη ακροαση του Always Offended Never Ashamed εγινε πριν κανα εξαμηνο εντελως διεκπεραιωτικα σε λαθος χρονο, με ακομα πιο λαθος διαθεση, οποτε αφησε πισω του αδιαφορες εντυπωσεις και μια ελαφρως ξυνισμενη μουρη. Αμεσως τοποθετηθηκε στα πιο ψηλα ψηφιακα ραφια του σκληρου, διπλα στα υποψηφια προς διαγραφη.
 Για τη δευτερη ευκαιρια, φροντισα να εξασφαλισω καλυτερες συνθηκες με επιεικια, ορεξη για διαλογο και ενα αστραφτερο χαμογελο που απο τη στιγμη που πατησα play, αρχισε να αντιστρεφεται στραβωμενο. Το album ηταν υπεροχο. Αυτο που εφταιγε ηταν οι προσδοκιες μου για ενα A Fallen Empire Vol. 2 και οχι o Kerridge που εκανε πληρες ηχητικο reboot.
 Χωρις να ανηκει σε καποιο συγκεκριμενο ειδος, ο δισκος εχει αισθητικα κοινα με την εκκενωση ηχου των Emptyset καθως και με τη sound art brut των Aanipaa, των οποιων το ονομα δε θα καταφερω να γραψω σωστα, ακομα και με copy paste. Σε αυτη τη περιπτωση δε φταιω εγω αλλα το html του γαμωblogger. Καποιος αλλος, θα ειχε καμπουριασει το project απο το βαρος της ιδιας του της σκατιλας, αλλα εδω το παραστημα κρατιεται ευθυτενες με το κηδεμονα βαρβατων beats που σκανε σε σημεια που δε θα επρεπε να υπαρχουν. Να μη ξεχασω επισης να αναφερω και τη προσθηκη φωνητικων, που ενω δε βγαζεις λεξη, καταλαβαινεις πως η σεροτονινη του Kerridge ειναι εξαντλημενη και θα κανει ο,τι μπορει για να σου συμβει το ιδιο.

Always Offended Never Ashamed 2xLP (Contort Records - 2015)

17 June 2015

John Wiese - Deviate from Balance



Εισαγωγικό κείμενο για σημαντικό δίσκο αγαπημένου καλλιτέχη: Ξεκίνα από βιωματική εμπειρία. Επέλεξε τον αγαπημένο σου δίσκο του. Πλάσε ένα στόρι για τις συνθήκες που το πρωτοάκουσες. Βγάλε πεντέξι χρόνια από την ιστορία, ίντερνετ έχουμε, δεν θα πάρει χαμπάρι η roula_pap και ο giorgos_hatzi. Εναλλακτικά θυμήσου την πρώτη φορά που είδες συναυλία του και γράψε για το πόσο σε άλλαξε η εμπειρία. Θα πιάσει, θα διαβαστεί, θα αρέσει. Το πρόβλημα είναι πως με μερικούς τύπους σαν τον John Wiese, οι έννοιες "δίσκος" (πόσο μάλλον "σημαντικός δίσκος"), "συναυλία" και "αγαπημένος" είναι κάπως στη σφαίρα του σχετικού. Αν δεν είσαι εκείνος ο ήρωας που του έλειπαν μόνο τέσσερα από τα εκατό εφτάιντσα της αντίστοιχης έκθεσης, μια μειοψηφία -ας πούμε- του ακροατηρίου, δε μπορώ να δω εύκολα τον τρόπο. Ίσως χρειαστεί να μείνεις στην αίσθηση που σου αφήνει το μικρό κομμάτι του έργου με το οποίο έχεις έρθει σε τριβή, σε συνδυασμό με τη βαρύτητα του ονόματός του δημιουργού. Γιατί απαραίτητα μικρό; Γιατί δεν πρέπει να έχει υπάρξει διάστημα άνω των είκοσι ημερών, από τα τέλη των 90's ως σήμερα, όπου ο Wiese να μην έχει μια νέα κυκλοφορία.

Οπότε η αίσθηση αυτή, ποια είναι η αίσθηση αυτή, είναι απλή, είναι πως ο John Wiese είναι κάτι σαν τον ηθικό αυτουργό, τον οργανωτικό κρίκο, τον άτυπο θεωρητικό της μεγάλης έκρηξης του αμερικάνικου noise που ετοιμαζόταν σιγά σιγά στα τέλη των 90's, και παρουσιάστηκε σε πλήρες μέγεθος στα 00's. Έβγαλε εκατοντάδες κυκλοφορίες ως John Wiese και Sissy Spacek, υπήρξε περιστασιακό μέλος των Bastard Noise και Smegma, έκανε δεκάδες συνεργασίες, είχε ιδιαίτερη αγάπη για video installations, zine art και χαοτικό grindcore. Και όπως συμβαίνει με αρκετούς συμμετέχοντες της ιδιάζουσας περιγραφείσας φάσης, έρχεται κάποια στιγμή που μεγαλώνεις ηλικιακά, και από noise dude γίνεσαι sound artist, οπότε -όπως θα λέει και στο κείμενο- μεγαλώνεις και καλλιτεχνικά ίσως. Ανάθεμα και αν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς χρονικά, αλλά από ένα σημείο και μετά ο Wiese πειραματίστηκε ακόμα περισσότερο, και αυτό μπορούσε ως σήμερα να αποτυπωθεί περισσότερο στα live του παρά στη δισκογραφία του, η οποία ουδεμία έκπτωση έκανε στην ακρότητά της προς χάριν της τέχνης, πανάθεμά την και την τέχνη.

Σήμερα γιατί άλλαξε αυτό; Γιατί ο Wiese μάζεψε υλικό από πολλές εμφανίσεις του και τις κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο με τίτλο Deviate from Balance, με ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο να πλαισιώνει το concept και ένα ωραίο βίντεο να το προμοτάρει. Του πήρε -όπως ο ίδιος λέει- πολλά χρόνια για να αποφασίσει ποια κομμάτια θα χρησιμοποιήσει και τη σειρά που θα τα βάλει στον δίσκο ώστε να υπάρχει υποτυπώδης συνοχή. Δέκα κομμάτια από δέκα διαφορετικά sets του, διάρκειας ογδόντα λεπτών, που βρίσκουν τον Wiese να μην είναι τόσο minimal μεν, να παρουσιάζει δε μια ιδιαίτερη αστάθεια στον αχνό μουσικό πυρήνα του κάθε κομματιού. Φοράει τα κονκρέτ του γενικώς. Τα free του. Τα brotzmannικά του. Τα tape music του. Τα extreme του απουσιάζουν από την εικόνα. Συμμετέχουν οι Smegma, o C. Spencer Yeh, o Oren Ambarchi, ο Joe Preston, o Pete Swanson και πραγματικά πολλοί άλλοι. Το κομμάτι Cafe OTO όπου παίζει με το δίδυμο Ikue Mori/Maja Ratkje και στο σαξόφωνο τον Evan Parker, είναι ένας ατέλειωτος Spunk όλεθρος που με φέρνει στα όρια μου, και αυτός ο ήχος δε χάνεται εντελώς στη συνέχεια, όταν η Ratkje φεύγει από το πλάνο. Για παράδειγμα η δεύτερη εκτέλεση του Segmenting Process που κλείνει τον δίσκο, είναι οριακά ήχος βαθιάς Rune Grammofon. Σε ηχητική σύγκριση, διαβάζω στο ίντερνετ πως κόσμος βρήκε στο Deviate from Balance μεγάλη συγγένεια με το Miseri Lares του Valerio Tricoli. Είναι σωστό αυτό. Αν κλείσουμε όμως το κείμενο, με την αίσθηση που αφήνει ένα Deviate from Balance, είναι πως ο John Wiese έβγαλε το δικό του Modern Jester. Αυτό από μόνο του είναι για μένα αρκετό για να περιγράψει τα πάντα.

Deviate from Balance 2xLP (Gilgongo Records - 2015)

12 June 2015

Snuff - III

 Για να γινουν πλεον δυο αναρτησεις μεσα σε μια εβδομαδα, πρεπει να παιζει πολυ σημαντικος δισκογραφικος λογος σε αμεση σχεση με τον ελευθερο χρονο μας. Επειδη ομως ειμαστε απιστευτα busy, με δεκαδες επαγγελματικες και κοινωνικες υποχρεωσεις να ξεχειλιζουν το προγραμμα μας, εσεις θα θεωρησετε πως αυτη τη στιγμη σας κανουμε τεραστια χαρη, οποτε στο τελος του post θα αναγκαστειτε να πειτε και ευχαριστω.
 Το ΙΙΙ των Snuff εχει το τακτ ενος εφαψια νεαντερταλ σε περιοδο ζευγαρωματος, με τις καυλοφωναρες των δυο μελων να ανταλλαζουν καθηκοντα με τη λυσσα των Bloodyminded. Αν και τα κομματια ειναι μικροτερης διαρκειας, τα χιτακια τυπου Male Supremacy και Hail Black Rapists λειπουν για να προβληθει το κλιμα που υποννοει το εξωφυλλο. Μουχλα, τρομοκρατια, σκατοσυνη και καλοκαιρακι 2015.

Υ.Γ. Πολλες καρδουλες στη MoLLy για το link.

III CD (Filth & Violence / Untergeschoss - 2015)

10 June 2015

Grunt - Myth Of Blood

 Πισω απο καθε τι μεγαλο, σχηματιζεται ενας ακομα μεγαλυτερος μυθος που επιβεβαιωνει τη θεση του στην ιστορια. Η μυθολογια και το συναισθημα της επικοινωνει με ενα τροπο που τα επιχειρηματα και η λογικη αδυνατουν να κανουν. Ετσι, οταν περασουν 200 χρονια, σας εχω θαψει ολους και κυβερνω το γνωστο και αγνωστο προς το παρον συμπαν, θα φροντισω να περασω το Myth Of Blood στους απογονους σας σαν το ανεπισημο θαυμα της εναπομεινουσας ανθρωποτητας. 
 Οπως καταλαβατε, η ψυχραιμια εχει φυγει κλωτσηδον απο αυτη την αναρτηση. Ειναι ανεπιθυμητη. Ακομα και να ηθελα να ειμαι πιο αντικειμενικος, δε με αφηνουν οι επι μερους λεπτομερειες, οπως το organ στο δευτερο μισο του ομωνυμου κομματιου, τα στραγγαλισμενα φωνητικα του εισαγωγικου Black Flag η την ηλεκτρικη καρεκλα του Interrogation Paranoia. Για πρωτη φορα στα χρονικα, ο Grunt θυμιζει συνειδητα κατι αλλο εκτος απο τον εαυτο του, σα να κανει ενα φορο τιμης στο προσφατο παρελθον του industrial συνεχους (πρωτο GO, Ex. Order, Survival Unit, ακομα και Halthan) για να συρραψει ενα μελλοντικο classic. Λειτουργει υπεροχα υπο συνθηκες πιεσης, κατα προτιμηση στο δρομο, με νταλα ηλιο και τσιτα νευρα. 

Myth Of Blood CD/LP (Freak Animal - 2015)

05 June 2015

5th Birthdeath Experience

  Καθως οι γενεθλιες αναρτησεις του Corrupted Delights τεινουν να γινουν πιο συχνες κι απο τα τυπικα posts, οφειλω να ενημερωσω πως το blog παραμενει ενεργο. Παντως να ξερετε πως συμφωνα με εγκυροτατες μελετες τις οποιες επινοησα μολις τωρα για λογους δραματικοτητας, το προσδοκιμο ζωης ενος μουσικου blog ειναι οι 6 μηνες, οποτε τα πεντε χρονια που κλεινουμε σημερα σηκωνουν γλεντια. Το μονο που εχετε να κανετε ειναι να πατε στο bar της αρεσκειας σας, να πιειτε το πατο σας και στο τελος της βραδιας να πειτε με νοημα στο μαγαζατορα 'Tzomborgha'. Θα ξερει αυτος.


Related Posts with Thumbnails
;