Ennio Morricone - Maddalena O.S.T.

 Μεχρι να εντοπισω την ακριβη πηγη του sample σε εκεινο το κομματι του Pita απο το Get Out, πιστευα για χρονια πως προκειται για καποια αντεστραμμενη βερσιον του Ecstasy Of Gold. Τουλαχιστον βρηκα το συνθετη. Δεν θα μπορουσα να μπερδεψω τον Morricone με κανεναν αλλον. Τελικα, το ατιτλο επος του Rehberg χρωσταει τη ψυχη του στο Come Maddalena, το οποιο ανοιγει το δισκο της σημερινης αναρτησης.
 Φυσικα, ενα soundtrack του Mαεστρου δεν χρειαζεται τα διαπιστευτηρια τριτων για να μπει εδω μεσα, ουτε καν της ταινιας που ανηκει. Το Maddalena χοντρικα θιγει την ενοχικη παλη μεταξυ σαρκας και πνευματος και ενω κινηματογραφικα αυτη η ιδεα εχει αποδοθει δεκαδες φορες πιο ευστοχα, μουσικα αμφιβαλλω αν εχει επενδυθει καλυτερα. Ακουστε το. Το εχετε αναγκη.

 Ennio Morricone's discography is immense, so you need any help that you can get if you wanna go beyond the spaghetti classics or the latest deluxe giallo reissue that you just can't afford. So, I found my slowly to Maddalena through Pita's sampling on his monumental track from Get Out, which still sounds like the future itself.
 The movie brought up issues about the conflict of spirituality and carnality. Musically, that clash translates into a bittersweet fusion of orchestral arrangements and some sort of psychedelic-tinged sounds, that we have come to associate with the equally libidinous Gainsbourg/Vannier collaboration in Melody Nelson. Essential stuff.

Maddalena LP (GDM - 1971 / 2015)

Jóhann Jóhannsson ‎– Arrival Ο.S.T.

 Η ευθυνη της μουσικης επενδυσης ενος υπαρξιακου sci-fi ειναι τεραστια, ιδιαιτερα οταν o συνθετης ξερει πως θα συγκριθει αντανακλαστικα με το μονολιθο του 2001, τα δακρυα στη βροχη του Blade Runner και την κλειστοφοβια του Under The Skin. Οποτε ο Jóhann Jóhannsson βαζει εθελουσια το κεφαλι του στη γκιλοτινα, αναλαμβανει το soundtrack του Arrival και βγαινει νικητης.
 Για μια ταινια που η κεντρικη ιδεα της βασιζεται πανω στην επικοινωνια, ο Ισλανδος παραδοξως διαλεγει ενα score που τα φωνητικα εμφανιζονται σποραδικα και επεξεργασμενα, θυμιζοντας αμυδρα φρασεις απο το Dolmen Music της Meredith Monk. Η μεγαλοπρεπεια του δισκου ομως βρισκεται στα ορχηστρικα σημεια, εκει που oι παλμοι του Steve Reich στο 18 Musicians πεφτουν στην πισσα του Deathprod και των KTL, χωρις πομπωδεις Ζimmerισμους και φλυαριες.
 Μεχρι να δω και να ακουσω το Arrival, ημουν επιφυλακτικος απεναντι στο εγχειρημα Blade Runner 2049. Τωρα το περιμενω με αγωνια. 

Arrival CD/2xLP (Deutsche Grammophon)

The Walker Brothers - Nite Flights

 Oσο τα μισαωρα live των Walker Brothers καταστρεφονταν απο τις αλαλαζουσες κορασιδες, ο David Jones βρισκοταν αναμεσα στο κοινο παρακολουθωντας πιστα καθε κινηση του Scott Walker, αφομοιωνοντας εκφορα και μελοδραματικοτητα, λιγο πριν βγει απο το κουκουλι για να ενδυθει τη πρωτη περσονα του. Tον David Bowie.

 Το τελος των sixties βρηκε τη μουσικη αγνωριστη, τον Major Tom να εκτοξευεται πρωτη φορα στη στρατοσφαιρα, τον Scott Walker να βγαζει solo θανατηφορες δισκαρες καθως παρακολουθουσε με μισο ματι τον Bowie και την επιτυχια του ενω οι Walker Brothers διαλυθηκαν εφοσον θεωρηθηκαν irrelevant με τις καμπανες και τα χαιμαλια οποτε το θεμα τους εληξε πολιτισμενα. Γενικα η ζωη τα κανει κατι τετοια, κατι αντιστοιχο εγινε και μεταξυ Fad Gadget και Depeche Mode, αλλα αυτο δεν ειναι της παρουσης. Το θεμα μας ειναι το Nite Flights, το τριτο και τελευταιο album των Walker Brothers, μετα την επανασυνδεση τους στα μεσα των 70s.
 Το album αποτελει τη πρωτη αντανακλαστικη αντιδραση στο "Heroes", αλλα εκει που οι Bowie/Visconti/Eno πειραματιστηκαν με kraut, funk και ambient πανω σε πλαστικοποιημενες επιφανειες, οι Walkers εφαρμοσαν τις ιδιες πρακτικες στα δικα τους μετρα. Καθε κομματι δειχνει πιθανες κατευθυνσεις που δε πηρε ποτε η μουσικη, οπως το ορχηστρικο horror flamenco του Electrician, η avant λευκη disco του Child Of Flames (το οποιο ακουστηκε γυρω στις 20 φορες σερι σε θρυλικο βραδυ με Kiwiknorr), το concrete MOR blues του Den Haague και φυσικα το Υπερτατο ομωνυμο που εκτος απο το προφητευει ταυτοχρονα wave και νεορομαντισμο, μοιραζεται την ιδια θεματολογια με το Heroes, μονο που το κομματι υπερβαινει την οποια ηρωοποιηση των πρωταγωνιστων του με το να υποσχεται Θεωση. Δε ξερω αν τα καταφερε. Παντως οταν ο Bowie επεστρεψε το φορο τιμης και διασκευασε το Nite Flights καπως ατσαλα, ο Walker ηταν ηδη κλεισμενος στο καβουκι του.

Nite Flights LP (GTO - 1978)