Ο μινιμαλισμος δεν φημιζεται για το τσαμπουκα του. Το δημοσιο προφιλ των καλλιτεχνων που υπηρετουν το ασκητικο αυτο ιδιωμα αυτοπεριοριζεται σε τετριμμενες ακαδημαικες εικονες τυπαδων με ρομπες εργαστηριου και πειθαρχημενη παιδεια. Ακουγοντας ομως χθες το βραδυ προσεκτικα το Twins, εισεπραξα μια εντελως διαφορετικη εικονα. Φανταστηκα εναν απολυτα προσιτο Damion Romero, καθισμενο πανω σε καφασια, σκυμμενο πανω απο τις ιδιοκατασκευες του μεσα σε ενα ημιφωτισμενο υπογειο, να πλαθει πασαλλειμενος με ατονικη πλαστελινη μονοκομματες κατασκευες απο αγνα sine-waves και υποκωφο feedback, χωρις ευγενειες και ψηλομυτικο attitude.
Οι τεσσερις συνθεσεις εδω μεσα ναι μεν εχουν σπουδασει Eliane Radigue και Charlemagne Palestine, αλλα φτανουν στην απεναντι οχθη. Εκει που ο ηχος εχει τις ορμονες ενος εφηβου που ψαχνει να βρει το πλησιεστερο μπουρδελο. Ναι, αυτο που στεγαζετε χρονια τωρα μεσα στο μυαλο σας.
Twins 2xLP (Tone Filth / P-Tapes - 2007)
