Το βραβειο αψυχολογητου comeback μεσα στο 2010 απονεμεται σαφως στον Glenn Branca και στο sequel της σημαντικοτερης συνθεσης του, Ascension, απο το 1981. Τοτε ειχε καταφερει (μαζι με τον Rhys Chatham) να γκρεμισει τα ορια μεταξυ ακαδημαικης και λαικης μουσικης και τοποθετησε την ηλεκτρικη κιθαρα μεσα στους ψηλομυτικους χωρους της Νεας Υορκης. Τωρα απλα, ακουγεται σαν να μιμειται αυτους που στηριξαν κυριολεκτικα την καριερα τους πανω στο Ascension (Sonic Youth, Swans, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το post-rock...) και μαλιστα με ενα καθ' ολα διαδικαστικο τροπο. Τα παντα βρισκονται εκει ακριβως που θα επρεπε, αλλα δυστυχως εχει σβηστει καθε ιχνος αυθορμητισμου. Δεν μπορω βεβαια να πω οτι χαθηκε μια ευκαιρια, επειδη δεν περιμενα ποτε κατι καινουργιο απο τον Branca. To χρεος του απεναντι στη συγχρονη μουσικη εχει πληρωθει εδω και πολλα χρονια.
The Ascension: The Sequel CD/LP(Systems Neutralizers - 2010)
