Προτιμω να μενω σε αποσταση ασφαλειας απο την αλεατορικη μουσικη. Ο παραγοντας "τυχη" μεσα στη συνθεση δεν με αφηνει να προσεγγισω το αποτελεσμα. Ελλειψη παιδειας? Υπομονης ισως? Διαφορετικα αισθητικα κριτηρια? Δεν θα αναρωτηθω για πολυ. Αισθανθηκα ηδη πολυ χαζος. Ειμαι ομως σχεδον σιγουρος πως οι δημιουργοι που καθοδηγουνται απο τα δογματα του μοντερνισμου, δεν ζητανε ταυτιση απο τον ακροατη. Το εργο τους θα συνεχιζει να υπαρχει, με η χωρις κοινο.
Ενω το τελευταιο LP του Keith Fullerton Whitman βασιζεται στην απροβλεπτη συμπεριφορα του αναλογικου οπλοστασιου του, με εχει γοητευσει. Ο ηχος του Disingenuity/Disingenuousness θα μπορουσε να παρομοιαστει με μια σφαιρα απο υδραργυρο που ξεγλυστραει μεσα απο τα χερια σου, αλλαζοντας συνεχως μορφη, ζητωντας μεγαλυτερη προσπαθεια απο εσενα. Η ρευστοτητα του καιει το μυαλο μου, οχι μονο επειδη ειναι ακρως τοξικη, αλλα επειδη ψαχνω να βρω τροπους για να τη συγκρατησω οσο μπορω. Το προηγουμενο παραδειγμα μπορει και να σας θυμισει τη τελευταια σας σχεση, αλλα δεν ειχα κατι τετοιο στο νου μου. Αληθεια.
Disingenuity / Disingenuousness LP (Pan - 2010)
