Γνωρισα το project Oscillating Innards μεσα απο την μνημειωδη συλλογη California. O ογκος του υλικου ηταν τεραστιος και δυστυχως δεν εδωσα τη πρεπουσα σημασια στo track του Gordon Ashworth. Ακομα δεν μπορω να καταλαβω το γιατι. Το δωδεκαλεπτο In Situ, παραπατουσε μεταξυ harsh noise και drone, δινοντας τις απαραιτητες ηχητικες σφαλιαρες που ζηταει ο οργανισμος μου.
Τεσσερα χρονια μετα, ενημερωνομαι οτι o Ashworth αποφασισε να ληξει την θορυβοποιια επικαλουμενος προσωπικους λογους και για να κλεισει επισημα το κυκλο του, συλλεγει σκορπιες ηχογραφησεις του στη διαφωτιστικη διπλη κασετα Irretrievable: MMII-MMVIII, γλυτωνοντας τους αργοπορημενους απο τους nazi του e-bay και του discogs. Η γκαμα περιλαμβανει ΗΝ ιλιγγο, παροξυσμικα φωνητικα, μακαβρια field recordings, παλλομενα ηχοτοπια απο μακρινους βομβους. Εκει ομως που η πλειονοτητα των noise artists απορριπτει τις μελαγχολικες εκφρασεις ως ενδειξη αδυναμιας, o Oscillating Innards τολμησε να χρησιμοποιησει τη μοναξια και την απογοητευση ως πηγη εμπνευσης. Απαραιτητο οσο και οι ωρες που περνατε κοιταζοντας το ταβανι για να γεμισετε τις ψυχολογικες μπαταριες σας.
(Accidie/Iatrogenesis/Isounderscore/Phage Tapes/Rainbow Bridge)
