Απο τη στιγμη που ανεφερα το βραχυβιο project του The Normal στο προηγουμενο post, το Warm Leatherette εχει γατζωθει στο μυαλο μου. Ξυπνησα αγχωμενος, μουρμουριζοντας την αυστηρη/ρομποτικη εκφορα του Daniel Miller στο μοναδικο 7ιντσο που εξεδωσε το 1978. Ετσι, αθελα του ξεκινησε την σθεναρη αντισταση του συνθετικου κατα του φυσικου, του synth εναντιον της κιθαρας, του post-punk εναντιον του γεννητορα του, που μεχρι τοτε ειχε μετατραπει σε κατεστημενο.
Μεσα σε λιγα λεπτα, το πρωτο νουμερο της Mute θιγει την αποξενωση, την αστικη παρανοια και την βιομηχανοποιηση βασικων λειτουργιων του συγχρονου man machine πανω σε μονοτονα μπιριμπιρια που βγηκαν κατευθειαν απο το εργοστασιο παραγωγης των Neu! και των Can (η ρυθμικη γραμμη του b-side ειναι ΙΔΙΑ με την αντιστοιχη του Oh Yeah των τελευταιων). Γι' αυτο το λογο και μονο, κατεβαστε το, ακουστε το 40 φορες στο repeat και ξυπνηστε αγχωμενοι μουρμουριζοντας τους στιχους, οπως εχουν κανει καλλιτεχνες του βεληνεκους της Grace Jones και του Boyd Rice πριν απο εσας.
T.V.O.D. / Warm Leatherette 7" (Mute - 1978)
