Α ναι. Το υποχρεωτικο death industrial post. Αυτο που πρεπει να αναρτηθει για να δειτε πως εδω, το κραταμε ακομα αληθινο. Στην πραγματικοτητα, το τελευταιο διαστημα δεν ακουω καθολου μουσικη αλλα αν το κανω, θα διαλεξω κατι αχρωμο και αοσμο, κατα προτιμηση αδιαφορο, αυτα που δεν απαιτουν το παραμικρο απο μενα. Μονο το πατημα ενος κουμπιου.
Οσο και αν η αυτοπροβολη της οποιας ψυχικης διαταραχης δηλωνει καποιο σθενος, αλλο τοσο μπορει αυτοστιγμει να καταληξει depression meme, με τα απαραιτητα "omg relatable, so me" σχολια, οποτε δυσκολευτηκα να ακουσω το Meditations On Giving Up Completely με τον τροπο που ζηταει ο Vomit Arsonist απο το ακροατηριο του, στο οποιο μαλλον δεν ανηκω πια. Κριμα, γιατι το ιδιο το album ειναι καλο και θα το συστησω σε ολους οσους ακουνε Climax Denial και BDN ενω σκρολαρουν στο instagram. Ομως εγω, το μονο που ηθελα ηταν να πατησω ενα κουμπι.
Power electronics - and its offshoot death industrial - always struck me as the ultimate expression of vulnerability. The sound of breaking apart condensed into a huge middle finger, directed towards everything with a heartbeat and last but not least, itself. If you haven't got the time to check all the classics, you can watch this and try hard not to identify yourself with Norton. So much for power then.
Meditations On Giving Up Completely is one of the really few albums out there that admits this inability to cope with everyday life, without sounding trite inside the wilderness of modern Death Industrial sameness. Because the inspiration behind the album is grey and dull, Andrew Grant narrows down his sound to its bare bones, relying more on restraint, except the sculpted ambience around the tracks. The pacing of the record shares the same ground with BDN's Kamikaze Kabaret, it's a typical grower, so give it some time and let it drown you to its misery.
Οσο και αν η αυτοπροβολη της οποιας ψυχικης διαταραχης δηλωνει καποιο σθενος, αλλο τοσο μπορει αυτοστιγμει να καταληξει depression meme, με τα απαραιτητα "omg relatable, so me" σχολια, οποτε δυσκολευτηκα να ακουσω το Meditations On Giving Up Completely με τον τροπο που ζηταει ο Vomit Arsonist απο το ακροατηριο του, στο οποιο μαλλον δεν ανηκω πια. Κριμα, γιατι το ιδιο το album ειναι καλο και θα το συστησω σε ολους οσους ακουνε Climax Denial και BDN ενω σκρολαρουν στο instagram. Ομως εγω, το μονο που ηθελα ηταν να πατησω ενα κουμπι.
Power electronics - and its offshoot death industrial - always struck me as the ultimate expression of vulnerability. The sound of breaking apart condensed into a huge middle finger, directed towards everything with a heartbeat and last but not least, itself. If you haven't got the time to check all the classics, you can watch this and try hard not to identify yourself with Norton. So much for power then.
Meditations On Giving Up Completely is one of the really few albums out there that admits this inability to cope with everyday life, without sounding trite inside the wilderness of modern Death Industrial sameness. Because the inspiration behind the album is grey and dull, Andrew Grant narrows down his sound to its bare bones, relying more on restraint, except the sculpted ambience around the tracks. The pacing of the record shares the same ground with BDN's Kamikaze Kabaret, it's a typical grower, so give it some time and let it drown you to its misery.
Meditations On Giving Up Completely CD (Malignant Records - 2017)
