Ένα από τα πράγματα που θέλω εδώ και χρόνια να κάνω είναι να μαζέψω σε μια λίστα όλους τους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ οι εκάστοτε συνεργάτες των John Balance και Peter Christopherson. Ιδέα δεν έχω τι θα συμβεί μετά, ένα υποτυπώδες wordpad έχει ξεκινήσει, οι ρυθμοί είναι αργοί, οι συμμετέχοντες αυξάνονται, ο ήλιος μου τηγανίζει την ψυχή και εγώ μισώ το καλοκαίρι, τα κουνούπια και τον Ιησού.
Ο Drew Mulholland δε συμμετείχε ποτέ στους Coil μεν, αλλά ο λόγος που μπαίνει στη λίστα είναι ένας, πως έχει δηλαδή έχει δίσκο με τη λέξη Musick στον τίτλο, και μάλιστα στην Eskaton. Το όνομα του πρότζεκτ είναι Mount Vernon Astral Temple, αντιαθλητικό, δύο βολές και η μπάλα δική μας. Στην παρούσα δημοσίευση ασχολούμαι με τους Mount Vernon Arts Lab, παλαιότερο και σαφώς μουσικότερο σχήμα από τους Astral Temple. Και συγκεκριμένα με τον δεύτερο -και τελευταίο- δίσκο τους The Séance at Hobs Lane. Είναι γεγονός πως όλοι οι συμμετέχοντες της λίστας, όλοι, ο Stephen Thrower, o Ossian Brown, ο Drew McDowall και όποιος άλλος σκεφτείτε, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, έχουν σπουδάσει το Astral Disaster, έχουν μυηθεί στη δική του αφαιρετική λογική, έχουν προσπαθήσει να γράψουν τη δική τους μουσική μέσα από το πρίσμα του, τα έχουν καταφέρει ιδιαιτέρως καλά, ξέρουν να συνεννοούνται με αυτή τη γλώσσα, όλα είναι εκλεκτά, η απουσία των Coil δε θα καλυφθεί ποτέ (των ποτών), αλλά τουλάχιστον έχουμε δεκαπέντε δίσκους να ασχολούμαστε τα κωλοκαλοκαίρια. Το The Séance at Hobs Lane το αγαπώ παράφορα γιατί πάει ένα βήμα παραπέρα, καθώς ξεκινάει από τα σημεία που βαράνε προσοχή στον πυρήνα, οι ίδιοι οι Coil συμμετέχουν με remix άλλωστε, και ανάμεσα στα drone σημεία, τα beats (μην πιστέψετε λέξη από τις leftfield/glitch περιγραφές που κυκλοφορούν), και τα περιστασιακά του μινιμάλ απωθημένα, καταλήγει στο δεκατετράλεπτο free jazz κλείσιμο μετά ηλεκτρονικής συνοδείας του Percy Toplis, ένα κλείσιμο που σε κάνει να ψάχνεις τον Mats Gustaffson στους guests, εμένα με έκανε δηλαδή, και αν σας άρεσε ο δίσκος που έφτιαξε ο Nils Petter Molvaer με τον Moritz von Oswald, εδώ θα βρείτε κάτι εξαιρετικά παραπλήσιο. Ειδικά δε αν είστε σε καλοκαιρινή Fire Orchestra φάση, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό. Το The Séance at Hobs Lane κυκλοφόρησε το 2001. Έξι χρόνια αργότερα το ξανάβγαλε η Ghost Box. Ένας λόγος να τη συμπαθώ παραπάνω.
