Με ελαφρως αλλαγμενο artwork και tracklisting, η Filth & Violence επανακυκλοφορησε το πρωτο νουμερο της. Σε συνεπεια, το Likainen Ehtoollinen θα φτασει στα χερια διπλασιων ακροατων, αποκταει το prestige ενος παραγνωρισμενου classic και τα τσογλανια του discogs σαμποταρονται ανεπανορθωτα.
Αυτο που με γοητευει στους Bizarre Uproar ειναι η αρνηση τους. Σε οτιδηποτε. Ακομα και στο τι σημαινει η τι ειναι ενα full length, που στη περιπτωση τους καθε album ακουγεται περισσοτερο σα φυσικη εξελιξη ενος μεγαλυτερου πλανου παρα σα μια αυταρκης συλλογη. Αρνουνται να βαλουν τη βουλα της 'definitive version'. Το Εργο τους ειναι πολυ μεγαλυτερο απο το συνολο των μερων του, οποτε η αποφαση τους να επανακυκλοφορησουν αυτη τη κασετα μου φανηκε αψυχολογητη.
Φυσικα, οι παραπανω σκεψεις δεν εχουν απολυτως καμμια σχεση με τον ιδιο το δισκο, ο οποιος παταει επι πτωματων. Αλλα αν αυτο το κειμενο πεσει στα χερια του Markkula, ο τυπος θα πατησει πανω στο δικο μου.
