Vit Fana - Irrgång

 #φασουλα #πραγματακια #βουπουindustrial 

Although the cross-pollination between industrial and dance culture is not something new and led to some glorious records, I'm still wondering why are we suspicious about these juxtapositions and we tend to remember the bad examples over the good ones. For every third-rate Wax Trax remix, there still is a 20 Jazz Funk Greats and for every Groovy, Laidback And Nasty there is a Micro-Phonies to separate the shit from the gold. 

 Irrgång is not a danceable record by any means, but some elements are informed of the recent industrial/techno hybrid, even if the press release insists about 'early industrial noise music', so you will move your limbs around to it, either you like it or not. For the most part, Vit Fana's debut sounds like Alberich's beat-driven pieces without the punch, while the vocals fall directly into the whole Silent Servant/Broken English Club territory. Secret Thirteen mixes are made of this stuff. I still can't decide if I really like it or I'm just a victim of the hype.

Irrgång LP (Northern Electronics - 2016)

Brian Eno - Reflection

 Η εναρξη του νεου ετους φερνει μια κοσμοιστορικη αλλαγη στο Corrupted Delights. Απο δω και στο εξης, θα γραφω τα δικα μου και στα αγγλικανικα. H απαντηση στο 'γιατι' θα ειναι 'επειδη ετσι'. Να περιμενετε λαθη, ασαφειες και γενοκτονιες νοηματος. Υπαρχει επισης πολυ σοβαρο ενδεχομενο να εχω εντελως διαφορετικη γνωμη για τον ιδιο ακριβως δισκο μεταξυ των κειμενων. Τα κανω κατι τετοια. 

 A ναι. Καινουργιο Brian Eno, το οποιο τρελαθηκα να ακουσω απο την ωρα που εμαθα πως συνοδευεται απο ενα application που αλλαζει το περιεχομενο του αναλογα με την ωρα αναπαραγωγης του. Μην ακουτε αυτους που παρομοιαζουν το Reflection με το Discreet Music, αυτοι ειναι ικανοι να μπερδεψουν το Taking Tiger Mountain με το Ambient 4. Αν μοιαζει με κατι, θα ειναι με το startup θεμα των Windows 95 αν το ειχε κανει timestretch στα 54 λεπτα. Καθολου κακη ιδεα. Χαραμιζομαι. 

From now on, Corrupted Delights will be bilingual -or at least it will try to be-, so be prepared for some serious misspellings, inconsistencies and a total lack of objectivity. If you don't trust your ears at all and you need some serious reviewing, then you have to look elsewhere.

Anyway, here is the very first big release of the year, namely Brian Eno's Reflection. The reviews around name-dropped Discreet Music as if their lives depended on it. While I totally understand their willingness to boost their credit by referencing a somewhat obscure record from Eno's back catalogue, the truth is really far from it. Reflection seems to hark back in the days of Thursday Afternoon or even Lux, with its sparse textures and its slow movement. It's going to be played on repeat around here, since it's a grower, so I suggest you do the same, especially if you don't expect anything like Discreet Music.

Reflection CD/2xLP (Warp Records - 2017)

Encephalophonic - X

 H τεχνικη και η υπερκινητικοτητα του harsh noise οφειλεται στους Ιαπωνες. Η βρωμα και η υπερβολη ανηκει στους Αμερικανους. Ομως η κυστη της αρρωστιας του βρισκεται στην Ιταλια, απο την εποχη που το τοτε μονοκυτταρο industrial μπηκε σε διαδικασια μιτωσης για να ξερασει M.B., New Sadism και Mauthausen Orchestra. Οποτε, οσο και να κοπανιεται ο Emanuele Bonini για να καμουφλαρει τη μυρωδια του ηχου του με εξακοσα κιλα χαλασμενου σουσι μπεργκερ, το πυον του X θα ζεχνει μουχλιασμενη μοτσαρελα.
 Προς το παρον, ο δισκος δοκιμαστηκε με υπερκαταναλωση καφεινης μετα απο διακοπτομενο υπνο. Μονο ετσι υπηρχε περιπτωση να προλαβω τα ιλιγγιωδη cut-ups που οποτε δεν προσκυνουν τον Pain Jerk, κανουν τεμεναδες στον T.E.F. Οταν κοπαζουν οι ψιλες, παρακολουθουμε τον Encephalophonic να γυρναει το διακοπτη στη λειτουργια Azoikum, δηλαδη λοκαρει σε μια κατευθυνση και κινειται προς αυτη με καθε δυνατο τροπο, συνηθως με μικρο αριθμο ηχητικων πηγων, χωρις να πολυφορτωνει τον τριγυρω χωρο με στρωσεις επι στρωσεων. Εκει τον γουσταρω παρα πολυ. Και εις ανωτερα. 

X CD (Freak Animal / Audio Dissection - 2015)

Black Merlin - Issue N. Fourteen

 "Thank you Lord, for bringing me where I did not want to come."

- The Last Temptation Of Christ - Nikos Kazantzakis -

Issue N. Fourteen 12" (Jealous God - 2016)

Jóhann Jóhannsson ‎– Arrival Ο.S.T.

 Η ευθυνη της μουσικης επενδυσης ενος υπαρξιακου sci-fi ειναι τεραστια, ιδιαιτερα οταν o συνθετης ξερει πως θα συγκριθει αντανακλαστικα με το μονολιθο του 2001, τα δακρυα στη βροχη του Blade Runner και την κλειστοφοβια του Under The Skin. Οποτε ο Jóhann Jóhannsson βαζει εθελουσια το κεφαλι του στη γκιλοτινα, αναλαμβανει το soundtrack του Arrival και βγαινει νικητης.
 Για μια ταινια που η κεντρικη ιδεα της βασιζεται πανω στην επικοινωνια, ο Ισλανδος παραδοξως διαλεγει ενα score που τα φωνητικα εμφανιζονται σποραδικα και επεξεργασμενα, θυμιζοντας αμυδρα φρασεις απο το Dolmen Music της Meredith Monk. Η μεγαλοπρεπεια του δισκου ομως βρισκεται στα ορχηστρικα σημεια, εκει που oι παλμοι του Steve Reich στο 18 Musicians πεφτουν στην πισσα του Deathprod και των KTL, χωρις πομπωδεις Ζimmerισμους και φλυαριες.
 Μεχρι να δω και να ακουσω το Arrival, ημουν επιφυλακτικος απεναντι στο εγχειρημα Blade Runner 2049. Τωρα το περιμενω με αγωνια. 

Arrival CD/2xLP (Deutsche Grammophon)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Boiler

Τριτη, 20 Δεκεμβριου

Απο τις 21.00 και μετα

Italo Noise / Harsh Disco / Power Saxophonics / Proto Musick 

Παρουσιες: Εδω

Απουσιες: Απαραδεκτες

Αrtwork απο τον Brittle

The 10 Bangers Of 201666

 Μετα απο ανυποκριτη βια και χουλιγκανισμο, το 2016 επιτελους φτανει στο τελος του, αφου πρωτα οργωσε Θεο και δαιμονες μεσα σε 366 μερες. O θανατος του Bowie ξεκλειδωσε μια κοσμικη αλληλουχια ατυχων γεγονοτων συλλογικου και προσωπικου επιπεδου, σε σημειο που κλονιστηκε η κυνικοτητα μου απεναντι στις δεισιδαιμονιες, ψαχνοντας με τις ωρες το artwork του Blackstar για να βρω απαντησεις στα αιωνια ερωτηματα του ανθρωπινου γενους. Πληροφοριακα, το μονο ερωτημα που απαντηθηκε ειναι πως ο κοσμος δεν θα σταματησει να γυρναει για κανεναν. Ακομα και για τον Bowie.
 Εκτος λοιπον απο ρηχες υπαρξιακες αναζητησεις που θα αναγουλιαζαν ακομα και τον Κοελιο, το τελος καθε χρονιας δημιουργει παραλληλα και την αναγκη απολογισμου, σε μια εκβιασμενη προσπαθεια αξιολογησης των περιστροφων που καναμε γυρω απο τον ηλιο και τον εαυτο μας. Οποτε, το Corrupted Delights δραττεται της ευκαιριας και καταθετει τον απολογισμο με το soundtrack των δικων του, φετινων περιστροφων. 

1. Con-Dom - How Welcome Is Death (Tesco Organization)
2. Puce Mary - The Spiral (Posh Isolation)
3. Duerf - Western Rituals (Coherent States)
4. Sutcliffe Jügend - Offal (Cold Spring)
5. The Gerogerigegege - Moenai Hai (Eskimo Records)
6. Atrax Morgue's Mörder Machine - s/t (Old Europa Cafe)
7. Leif Elggren - Das Baank (Fragment Factory / Rekem Records)
8. David Bowie - Blackstar (ISO / Sony)
9. Hermann Nitsch - 25. Aktion (Cien Fuegos)
10. Regressverbot - Music For Ordinary Life Machines (Fabrika Records)

Russell Haswell - PANTHER nO!se

 Ο Russell Haswell μας μισει μεσα απο τα βαθη της ψυχης του.  Του τη σπαμε αφορητα. Αυτο το μισος πρεπει να τροφοδοτειται με καθε αρθρο που τολμαει να τον πατροναρει, με καθε συνεντευξη που ανακυκλωνει τις ιδιες ερωτησεις, με καθε διθυραμβικο review. Αν μπορουσε, θα μας υποχρεωνε να κανουμε βουτιες σε μια πισινα γεματη legο. Το μονο που τον σταματαει ειναι η αντικειμενικη δυσκολια του εγχειρηματος, οποτε διαλεγει την καπως πιο πρακτικη οδο του modular αυτοσχεδιασμου για να μας τιμωρησει.
 Ποσταρω το PANTHER nO!se εγκυκλοπαιδικα. Δεν ξερω αν θα το ξανακουσω ποτε στη ζωη μου, δεν εχω καταλαβει καν αν μου αρεσε η οχι, αν και τετοια ηχητικα ξεκωλιασματα δεν κρινονται απο τη συχνοτητα ακροασης η το γουστο της καθε μποτομιερας του Haswell. Η παραλιγο 3D απεικονιση του χαμου παραπεμπει σε Zbigniew Karkowski και Pita, ισως και σε εναν πιο audiophile Marhaug, ομως οι σαδιστικες προθεσεις του θα το στειλουν κατευθειαν στα ταρταρα των δισκων που κραταω για περιπτωσεις maximum σκατοσυνης. To προτεινω ανεπιφυλακτα σε οσους νομιζουν πως τα εχουν ακουσει ολα. Γαμημενοι. 

PANTHER nO!se Digital (Haswell Studio - 2016)
(The link is removed due to Haswell's request)

Anemone Tube & Post Scriptvm - Litaniæ Mortuorum Discordantes

 Να ξερετε πως οι καλλιτεχνες που χρησιμοποιουν τον χαρακτηρα æ δεν αστειευονται καθολου. Στανταρ ξεφυλλιζουν τη Σολομωνικη στο τρενο οπως εμεις, οι κοινοι θνητοι, σκρολαρουμε στο instagram. Μιλαμε για ανθρωπους που μασουλανε ψυχες μπροστα στη τηλεοραση αντι για πατατακια και γενικα ειναι παρα πολυ σοβαροι. Ρε λεμε φορανε μπερτα και βρυκολακε παπουτσια. Δεν παιζεις μ' αυτους που χρησιμοποιουν τον χαρακτηρα æ. Κανονας. Εκτος και αν αναφερομαστε στους Tool, οποτε εκει γελαμε. 

 Τα γελακια και οι ειρωνειες κοβονται μαχαιρι στο Litaniæ Mortuorum Discordantes, οπως κοβεται και ο αερας απο το δωματιο της ακροασης. Το album ειναι αποπνικτικο, με ειλικρινα κακοβουλες προθεσεις που υπογραμμιζονται απο την πεντακαθαρη παραγωγη. Aν χρειαστει σωνει και καλα να διαλεξω πλευρα, o Αnemone Tube θα με συγχωρεσει επειδη θα επιλεξω το grand guignol των Post Scriptvm. Αν δεν παιζεις μια φορα με τους ανθρωπους που χρησιμοποιουν το χαρακτηρα æ, τοτε δεν παιζεις εκατο μ' αυτους που βαφτιζουν το project τους στα λατινικα. 

Litaniæ Mortuorum Discordantes CD (The Epicurian - 2016)

Body Sculptures - A Body Turns To Eden

  Ολοσωστη σκανδιναβικη παγωμαρα απο το σχεδον supergroup των Body Sculptures,  H πενταμελης συμπραξη μεταξυ της Posh Isolation και της Northern Electronics παιζει με τα ορια της εστιασμενης μελαγχολιας (aka Loke Rahbek και Ossian Οhlsson) και της ακαθοριστης υπομανιας (aka Puce Mary, Varg και Erik Enocksson), με λογικη καταληξη την κηδεια του ντεμπουτου τους.
 Το Α Body Turns To Eden παραμενει συνεκτικο, ακομα και οταν μπαινοβγαινουν ιδεες που απειλουν να σπασουν τον παγο του, οπως για παραδειγμα το μπουκωμενο νταπα-ντουπα του Turning Field και το ξεκαθαρα Pucemarικο, Feet Into Soil. Τα υπολοιπα κομματια εχουν στο πισω μερος του μυαλου τους τη δευτερη πλευρα του Low, οπως οφειλει να κανει καθε καλλιτεχνης που βαζει το επιθετο dark διπλα στο ambient του. Τα tumblr electronics πεθαναν. Ζητω η fasique concrete. 

A Body Turns To Eden LP (Posh Isolation - 2016)

Rainforest Spiritual Enslavement - Green Graves

  Ο Fernow επαθε Swans. Bγαζει τριπλα albums καθε χρονο. Δηλαδη για να τα ακουσεις ολοκληρα, πρεπει να τους αφιερωσεις μιαμιση ωρα. Εννοω πως πρεπει να σηκωθεις να αλλαξεις πλευρα 6 φορες. Κανονικοτατη καρδιοαγγειακη ασκηση. Και μετα κατηγορειτε το progressive για μεγαλομανια η ακομα χειροτερα διαφημιζετε, με την πρωτη ευκαιρια ποσο πολυ αγαπατε το βινυλιο, εκφεροντας ενρινα τη δευτερη συλλαβη του. Αντε ρε απο δω χαμω.

 Κατα τα αλλα, το Green Graves μ' αρεσει πολυ, ειδικα οταν κλειδωνει σε καποιο κατατονικο ρυθμο και δεν αφηνεται στην αοριστια των field recordings του, που υποτιθεμενα επικαλουνται το Fourth World των Hassell/Eno. Στα συν του album θα προσθεσω και τα περισταστιακα ritual νταουλια του που δικαιολογουν το ονομα του project καθως και την μουντη ατμοσφαιρα του, που δεν ειχα συναντησει στους προηγουμενους δισκους του Rainforest Spiritual Enslavement και ειχα ψιλοβαρεθει. Βαλτε το αναμεσα απο τους Lussuria και το La Selva του Francisco Lopez. 

Green Graves 3xLP (Hospital Productions - 2016)

Leif Elggren - Das Baank

 Μπορει στο βασιλειο της Elgaland-Vargaland να μην υπαρχουν τραπεζες, ομως στον υπολοιπο πλανητη τα κουμαντα ανηκουν σε αυτες, οποτε ο Leif Elggren οργιζεται απο την αδηφαγια του χρηματοπιστωτικου συστηματος για να μας παραδωσει τον harsh noise δισκο της χρονιας.
 Πανω στις αναγλυφες επιφανειες του Das Baank βρισκονται 8 συνθεσεις που ειτε αιωρουνται απο πανω τους σαν το φαντασμα καποιου soundtrack ταινιας τρομου, ειτε τις σκαβουν ακομα περισσοτερο με απολυτα ελεγχομενο feedback. Με ακουστικα θα ξεκολλησει ο,τι σας εχει απομεινει απο το Sheer Hellish Miasma του Kevin Drumm και το Traditional Arrangements Of Feedback του Henrik Rylander. Καυλα.

Das Baank LP (Fragment Factory / Rekem Records - 2016)

Din A Testbild - Programm 2

  Η ιστορια καταχωρησε τους Din A Testbild στη σκηνη των Geniale Dilletanten λογω της συμμετοχης τους στο ομωνυμο φεστιβαλ, αλλα η γερμανικη κολλεκτιβα δεν ειχε σχεση με τα κομπρεσερ των Neubauten, τη νευρασθενεια των Sentimentale Jugend και την 24/7 performance των Die Tödliche Doris. Μπροστα μας βρισκεται μια NDW μπριζα Trans-Europe διαστασεων σε παραγωγη Klaus Schulze.
 Συγκεκριμενα, το Programm 2 καυλαντιζει απροκαλυπτα με το kraut, ακομα και σε στιγμες που δεν το περιμενεις, οπως στο συνθετικο gamelan του Harrakiry Mon Amour η στη γλαφυροτατη περιγραφη αιδοιολειξιας σε σπαστα αγγλικα του Logischer Gefrierpunkt. Εκει ομως που η κατασταση κορυφωνεται, ειναι στο υπερτατο Satisfactory, ενα Tangerine Dream-meets-Monoton-meets-protoEBM-θελωναδαγκωθω αριστουργημα. Ευτυχισμενο το 1981.

Programm 2 LP (Mannequin - 2016)

Anal Magic & Rev. Dwight Frizzell - Beyond The Black Crack

 Ετη φωτος πριν το internet, το soulseek, τα blogs και το αειμνηστο what.cd, η θρυλικη NWW list ηταν ενα αυταρκες οικοσυστημα χωρις hyperlinks για οσους ειχαν βαρεθει τα 1000 recordings to hear before you die. Μαλιστα, μερικα απο τα obscurities που ξεθαψε ο Steven Stapleton ηταν τοσο αφανη που αμφισβητηθηκε η υπαρξη τους (οπως για παραδειγμα οι Fille Qui Mousse), οποτε ο τυπος κατεληξε να γινει ο Harry Smith του industrial. Δηλαδη 1000 recordings to die before you hear.

 Ενα απο τα πιο χαλασμενα δειγματα της λιστας ειναι το Beyond The Black Crack, το οποιο επανακυκλοφορησε πριν λιγες μερες απο την Paradigm Discs και θεωρησα χρεος να το ξανακουσω για να το ποσταρω. Παντως το να περιγραψεις το μοναδικο δισκο των Anal Magic χωρις να κανεις εξυπνακιστικο namedropping ειναι αδυνατο, επειδη η μπαντα διαφημιζει τις επιρροες της. Οποτε εχουμε μια συρραφη απο την εκδοχη του Beefheart για τη free jazz, την ασυναρτησια του Berrocal στο Paralleles, το ψυχιατρειο των Karuna Khyal, το βλαμμενο χιουμορ του Lumpy Gravy, το ο,τι να ναι των LAFMS, την εμμονη του John Fahey με τις χελωνες και την βαρατε νοοτροπια των Nihilist Spasm Band. Ολα αυτα το 1976 με τετοιο εξωφυλλο.

Beyond The Black Crack CD/LP (Paradigm Discs - 1998/2016)

Silent Servant - Hypnosis In The Modern Age Vol. 2

 "Partly it was a sort of hymn to the wisdom and majesty of Big Brother, but still more it was an act of self-hypnosis, a deliberate drowning of consciousness by means of rhythmic noise."

- George Orwell, 1984 - 

Hypnosis In The Modern Age Vol. 2 12" (L.I.E.S. - 2016)