Η προσωπικη επιφοιτηση συνεβη μεσα στο μυαλουδακι μου το σωτηριο ετος 2000. Οι μουσικες μου ανησυχιες ειχαν αρχισει να αναπτυσσονται, αλλα εως εκει που επετρεπε ο εγχωριος τυπος και η περιορισμενη χρηση του net. Αρνιομουν να πιστεψω πως η μουσικη μπορει να εκφρασει μονο τα συμπτωματα της μεταεφηβικης χαρας η θλιψης, χωρις να λαμβανει υπ' οψιν οτιδηποτε θεωρειται taboo η απαγορευμενο. Μεχρι και τη στιγμη που το The Way I Feel τρυπωσε στα αθωα αυτια μου εντελως συμπτωματικα. Σχεδον αυτοματα, ο Boyd Rice με συστησε σε ενα κοσμο που περναει απαρατηρητο απο τα ρανταρ, θεωρει αυτονοητη την αποστασιοποιηση απο την μαζικη σκεψη και κανει τα παντα για να συντηρησει τη μοναχικοτητα του. Η αμφιλεγομενη κοσμοθεωρια του αρχιζε να αγκαλιαζει τις κρυφες σκεψεις μου και οι στιχοι του εδωσαν ονομα σε ο,τι δεν μπορουσα να εκφρασω, ακομα και στους μεχρι τοτε φιλους μου. Πλεον δεν καταφευγω στο The Way I Feel τοσο συχνα οσο παλιοτερα, αλλα οταν το κανω, ειναι ενδειξη οτι κατι δεν παει καλα στη ζωη μου. Ελπιζω αυτο το album να γινει το εναυσμα σε ολους εσας για να αναγνωρισετε τις θεραπευτικες ιδιοτητες του μισους. Για αυτο λοιπον ακουστε το, sit back, smile, relax and hate!
The Way I Feel CD (Caciocavallo - 2000)
No comments :
Post a Comment