Η διαχρονικοτητα των Ramleh εγκειται στην επιλογη των κινησεων τους. Ποτε δεν διαλυθηκαν για να επανασυνδεθουν βιαστικα, ποτε δεν ξεπουληθηκαν δινοντας το υλικο τους για αχρειαστα remixes στη Wax Trax και φυσικα ποτε δεν ακολουθησαν το ρευμα των καιρων τους. Απο τις πρωτες μερες των U.K. power electronics στις αρχες των 80s, εως και τις freeform/noise-rock αλητειες στα 90s, χρησιμοποιησαν μονο τις δικες τους πλατες, χωρις να γινουν τσουτσεκια των δημοσιογραφων η των ιδιων των fans τους. Το περσινο Valediction επεσε επιτελους στα χερια μου μολις χθες το μεσημερι και μου εδειξε πως η αρνητικοτητα δεν εχει ηλικια. Οι Ramleh πλεον δεν καταριουνται τα ιερα και τα οσια της ανθρωποτητας, αλλα ανηκουν στα απογοητευμενα απο τη ζωη θυματα της. Πικρο και γκριζο σαν την καθημερινοτητα σας.
Valediction CD (Second Layer - 2009)
No comments :
Post a Comment