Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde".
H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.
You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)
No comments :
Post a Comment