Αυτη τη στιγμη αισθανομαι πως το κεφαλι μου εχει γινει νταουλι MacLise-ικου βεληνεκους. Με τη παραμικρη σταγονα πληροφοριας θα εκραγει. Σε λιγο θα μαζευω θραυσματα κρανιου και πιτσιλιες της αμελητεας φαιας ουσιας που εχω απο το πονοκεφαλο. Ακομα απορω πως γραφω αυτη τη στιγμη. Αυτοματος πιλοτος. Κανονικα. Μαλλον το ειχα αναγκη. Οπως και το να ακουω δυνατα το The Great Silence.
No comments :
Post a Comment