V/A - Institute for Psychoacoustics & Electronic Music: 50 Years of Electronic & Electroacoustic Music at the Ghent University

Εγώ τα αρχικά IPEM τα γνώριζα να σημαίνουν Institute of Physics and Engineering in Medicine. Όταν είδα λοιπόν πως υπάρχει και τριπλός δίσκος IPEM, το μυαλό μου πρόλαβε στα πρώτα εννιά πικοδευτερόλεπτα να σκαρώσει ένα τεταμένο λογύδριο για το τι άλλο πια θα κοπεί σε βινύλιο σε αυτόν τον πλανήτη. Στο δέκατο πικοδευτερόλεπτο, που είχα πια διαβάσει πως IPEM stands for Institute for Psychoacoustics & Electronic Music, απλά ξύπνησε μέσα μου το φετίχ των προσεγμένων πανεπιστημιακών βινυλιακών εκδόσεων. Αυτό που ο όρος library music, αυτό (το επίμονο) που θες όλα τα GRM το ένα δίπλα στο άλλο, αυτό που ακαδημαϊκός μινιμαλισμός.

Ο τίτλος 50 Years of Electronic & Electroacoustic Music at the Ghent University δεν αφήνει και ιδιαίτερα περιθώρια επιπλέον επεξήγησης, οπότε ας αναφερθεί απλά το ότι όλα τα κομμάτια έχουν ηχογραφηθεί σε διάστημα 50 ετών στο studio του Πανεπιστημίου, είναι ως επί το πλείστον ακυκλοφόρητα, και πως ζήτημα να ήξερα πάνω από τρεις από τους δεκαεπτά συνθέτες που συμμετέχουν. Δεν είναι διαφορετικό από ο,τι φαντάζεστε: δικιά σας είναι η σειρά που θα ταποθετήσετε τις λέξεις contemporary, avant garde, experimental, minimal και musique concrète.

Προσωπικά έπεσα ξερός με το κομμάτι του Αργεντίνου Ricardo Mandolini (μιλάμε για παλαβά repeats), πράγμα που με οδήγησε σε αυτό το χρυσωρυχείο, όπου έχει ανεβασμένο το μοναδικό -μάλλον-album του, Elektro Akustische-Musik στην Edition RZ

Εδώ είναι η ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Γάνδης και εδώ αυτή της Metaphon. Άλλη μια ακαδημαϊκή Πέμπτη έφτασε στο τέλος της, συντονιστείτε μαζί μας για πολλές χαρούμενες ακαδημαϊκές Πέμπτες

Η αμέσως επόμενη δημοσίευση πρέπει να έχει μόνο ψεύτικες φωτογραφίες των The New Blockaders

50 Years of Electronic & Electroacoustic Music at the Ghent University part1 part2 3LP/2CD (Metaphon - 2013)

V/A - Trevor Jackson Presents: Metal Dance 2

 Η αδιαπραγματευτη επιρροη του τριτου κυματος του industrial στο καθεστως των 4/4 ξαναυπογραμμιζεται απο τη Strut. Κατι σα το καταπτυστο 'να θυμουνται οι παλιοι, να μαθαινουν οι νεοτεροι' αλλα με vanilla bondage στο εξωφυλλο και με περισσοτερο στυλ, γιατι αν δε χορεψετε με στυλ, θα καταληξετε να χορευετε σαν εμενα οταν μεθαω. 

 Βεβαια η λιστα με τους συμμετεχοντες ειναι αρκετα εντυπωσιακη, με τους συνηθεις υποπτους να διαδεχονται σχεδον εναλλαξ τις εκπληξεις. Απο τη μπριζα των πρωιμων Ministry στις σιδηρογροθιες των Test Dept, απο τα νευρα των Skinny Puppy στην αλα Der Raeuber Und Der Prinz καιλα του Conrad Schnitzler, απο τα δερματινα παντελονια με 50 βαθμους Κελσιου των Front 242 στο αγχωτικο avant/punk/funk των Tuxedomoon, ετσι ωστε ο χορος να διατηρει αγερωχα τη φαση, χωρις ομως να λειπουν τα απαραιτητα μεθυσμενα παραπατηματα. Αν θυμαστε πασα λεπτομερεια απο το προηγουμενο βραδυ η δε πιεστηκατε να κανετε εμετο χωρις λογο, τοτε δε περασατε καλα. 

Trevor Jackson Presents: Metal Dance 2 CD/LP (Strut - 2013)

UnicaZürn - Dark Earth Distillery

Δέκα χρόνια μετά το Luminous Darkness των Cyclobe, o Stephen Thrower σκαρώνει ένα νέο project, με τον David Knight αυτή τη φορά, τους UnicaZürn. To Temporal Bends, όπως και το Temporal Lapse cdr της ίδιας χρονιάς, όπως ολόκληρη η δισκογραφία των Cyclobe εδώ που τα συζητάμε, φοράνε τα μαύρα τους κοστούμια, παίρνουν την άψυχη και σιωπηλή έκφραση που απαιτείται, δέχονται συνολικά τον άχαρο ρόλο τους, και κουβαλάνε, περπατώντας αργά, το φέρετρο των Coil. Οι περιγραφές εκεί έξω ήθελαν να αναπνεύσουν τον αέρα του Ape of Naples ακόμα και στον δίσκο των X-TG. Ή στους δίσκους του CoH. Σε πολλά μέρη. Μέρη στα οποία δεν έλειπαν τα υλικά ή η τεχνογνωσία, αλλά αυτή η συγκεκριμένη αρρώστια που έφερε η εκστατική νέκρα των μελωδιών των Coil στα 90's. Των αφαιρετικών Coil του Worship The Glitch, των πειραματικών Coil του Astral Disaster. Στο Temporal Bends λοιπόν, όσο και στο Wounded Galaxies Tap At The Window των Cyclobe η αρρώστια αυτή είναι όσο παρούσα μπορεί να είναι, και δεν θα γράψω "το φάντασμα της αρρώστιας" γιατί το γραφικόμετρο θα τερματίσει.

Τέσσερα χρόνια μετά, οι UnicaZürn επανέρχονται με ένα 12", το Dark Earth Distillery, που αποτελείται από live κομμάτια της μπάντας στο Λονδίνο και αλλού. Αντίτυπα πωλούνται στη συναυλία τους στο The Horse Hospital στις 14 Σεπτεμβρίου. Στα 37 του λεπτά ακούμε τον Thrower αισθητά λιγότερο ορχηστρικό, με το μινιμαλιστικό μομέντουμ των καταληπτικών drones να μπορεί να επαναφέρει με άνεση την -τόσο συζητημένη πια- αρρώστια των μελωδιών που έκαναν τους Coil αυτό που ήταν, όσο και τον ίδιο τον Thrower το τρίτο μέλος των Coil. Η λέξη "μυσταγωγικό" πάλι, έχει περιγράψει τόσα και τόσα, που αρνούμαι να περιγράψει και αυτό. Το νόημα το έχετε πιάσει όμως. Και -επειδή το σκέφτομαι αρκετά- δεν είναι το αδρανειακό φορτίο των Balance/Cristopherson που ίπτανται νοσηρά ακόμα και σήμερα σε κάποια obscure studio στο Λονδίνο. Είναι πως ο Stephen Thrower έχει πραγματικά όσο ταλέντο απαιτείται, ώστε στα ιστορικά βιβλία να αναφέρουμε τους Coil ως τριμελή μπάντα.

Λίγα αντίτυπα του Dark Earth Distillery υπάρχουν ακόμα προς πώληση στη σελίδα τους

Dark Earth Distillery 12" (uZu music - 2013)

Brainbombs - Disposal Of A Dead Body

 Οι serial killers του riff rock προσπαθουν να ξεφορτωθουν το πτωμα της καριερας τους μετα την απροσμενη διαλυση της μπαντας. Το τεμαχιζουν βιαστικα σε 24 ακυκλοφορητα κομματια, τα οποια συσκευαζουν στις σκουπιδοσακουλες του Disposal Of A Dead Body και τα πανε για φουντο στο πλησιεστερο δασος. O δισκος βεβαια δεν ακουγεται αποσπασματικος. Η γνωριμη θεματολογια των Brainbombs δενει με μονωτικη ο,τι περισσευει. Δολοφονιες, βιασμοι, βρισιδια στα ιερα, μπινελικια στα οσια, απελευθερωτικη ασυδοσια. Αν προσπαθειτε με το ζορι να αποφυγετε τις παραπανω πρακτικες, τοτε προτεινω πολλαπλες ακροασεις. Καθαροαιμη ηθικη αυτουργια.  

Disposal Of A Dead Body 2xLP (Skrammel Records - 2013)

Bizarre Uproar - Perverse Bizarre Humiliation

 Πειτε ο,τι θελετε για το Markkula, αλλα ο τυπος ειναι συνεπεστατος. Επι 20 χρονια ωρυεται και κοπανιεται, ενω οι ελαχιστες αποκλισεις απο τη πατροπαραδοτη harsh φινλανδικη σαπιλα βρισκονται εκει μονο για να ορισουν το πλαισιο του Ευαγγελιου της Σαρκας. 

 Το Perverse Bizarre Humiliation αποτελει τη μεγαλυτερη στροφη των Bizarre Uproar μετα το επικων διαστασεων Lily The Flesh. Αφηνει προς το παρον τις εξαρσεις και ασχολειται με την υποβολη του ακροατη, απο το scat-ως-field recording ανοιγμα του Female Excrement μεχρι το 'οιBrainbombsκανουνπαρτυμετουςSadisticBlissστον69οροφο' χαμο του Bizarre Domination. Κι οσο εσυ φανταζεσαι περισσοτερα απο αυτα που ακους οντας τρομοκρατημενος, ο Pasi γλενταει τα υποπροιοντα της Fallen Angel. Σας το ειπα. Ειναι συνεπεστατος. 

Perverse Bizarre Humiliation CD/CS (Filth & Violence - 2013)

Aranos / Jon Mueller / Chris Rosenau - Bleeding In Behind Pastel Screens

Ο Τσέχος πολυοργανίστας Aranos συστήθηκε στο μουσικό κόσμο όταν ηχογράφησε  το Acts of Senseless Beauty με τον Steven Stapleton. Ξέρει να παίζει όσα όργανα έχει η Συμφωνική της Πράγας. Όταν ο drummer/percussionist Jon Mueller, λοιπόν, ίδρυσε την Crouton το 1999, όπου μεταξύ άλλων κυκλοφόρησε δουλειές των Andrew Mackenzie, Lionel Marchetti, David Shea και Daniel Menche, μάζεψε σε ένα studio τον κιθαρίστα Chris Rosenau (και οι δύο μετέπειτα στους Volcano Choir) για να ηχογραφήσουν το Bleeding In Behind Pastel Screens με τον Aranos. Προσπάθησα πολύ να αποφύγω ένα namedropping ολέθριο πρόλογο, αλλά σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να επιστρατεύσω τις τελείως άκομψες κραυγές ενθουσιασμού που χρησιμοποιώ για την περιγραφή του Physical Changes του Mueller, έναν από τους ωραιότερους δίσκους που άκουσα ποτέ μου. Σαν να αιτιολογώ το γιατί θα ακούω οτιδήποτε ηχογραφεί αυτός ο τύπος στον αιώνα τον άπαντα, με λίγα περισσότερα λόγια.

Το Bleeding In Behind Pastel Screens πάλι, έχει πολλά από όσα χρειάζεται κανείς από ένα δίσκο τριών experimental μουσικών με διακριτό ρόλο για τον καθένα εξ'αυτών. Τον μινιμαλισμό του ως εργαλείο, και όχι ως διακαές ζητούμενο. Τον ελαφρύ του glitch χαρακτήρα και τις ambient διαφεύγουσες. Τα ξεκάρφωτα οργανικά σημεία. Τις στιγμές που χάνεται στο avant garde του. Το πένθιμο βιολί και τη φωνή του Aranos στο Now Sparkling Ice. Την αξιοσημείωτη συνοχή που διατηρεί. Τα δεκάδες σημεία που "αυτό κάπου το έχω ξανακούσει σε ένα δίσκο του 2009 ενώ είναι 2001". Το ότι δεν πρόκειται για το πιο πειραματικό πράγμα που γράφτηκε ποτέ. Το ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία όταν πιάνεις τον εαυτό σου να το ακούει μέρα παρά μέρα.

Bleeding In Behind Pastel Screens CD (Crouton - 2001)

My Bloody Valentine - M B V

 Ειναι αδυνατο να αναφερθεις στους My Bloody Valentine και να μη σου ξεφυγει η L word, επειδη πολυ απλα και ομορφα το Loveless θα βρισκεται εκει ψηλα ακομα και μετα απο 100 χρονια. Ασυζητητι. 

 Τα 22 ομως χρονια εχουν ηδη περασει και σε μια εποχη που οι εξελιξεις αιωρουνται ηδη σε καποιο cloud, το M B V θα μπορουσε πανευκολα να χαρακτηριστει γραφικο απο τους hipsters που εχουν κανει καταληψη στο συλλογικο γουστο του ακροατηριου. Ευτυχως δεν επεσε κατι τετοιο στην αντιληψη μου, αλλα και να γινοταν ποιος τους γαμαει. Ευχομαι η επομενη φαση να ειναι τα τραγουδιστικα ντουετα και να τους βλεπω να παρακαλανε στα forums για επανακυκλοφοριες των αδερφων Κατσαμπα. 

 Παρα τη πρωτη εντυπωση παλιμπαιδισμου, το M B V δειχνει την ωριμοτητα του μετα απο αρκετες ακροασεις. Παιζει με τα ορια της φορμουλας του Loveless, τα τραβαει ετσι ωστε να δεχτουν motorik ρυθμους πανω σε country & western καλπασμους και ξοφαλτσα drum & bass περασματα μεσα στη γνωριμη παραμορφωση που προκαλει ναυτια. Μολις μπειτε στη λογικη του, θα θελετε να χαζευετε μελαγχολικα το πατωμα μπροστα στη τουρμπινα ενος 747. Τοσο καλο. 

M B V CD/LP (MBV Records - 2013)

Ghédalia Tazartès - Coda Lunga

To 1961 o Παζολίνι πηγαίνει για πρώτη φορά στην Ινδία, την οποία και εξερευνά κρατώντας σημειώσεις. Στο μέλλον αυτές θα αποτελέσουν την οδοιπορική του συνεισφορά στο συγκεκριμένο παρακλάδι της λογοτεχνίας, την ταξιδιωτική. Μαγεμένος από το μυστηριακό της κλίμα, τις ευνοϊκές συνθήκες για θρησκευτικότητα, το άρωμα της ζωής μέσα από τις κακουχίες και τα πτώματα, το χαοτικό χρώμα της ίδια της χώρας, από τη Βομβάη ως το Δελχί, επηρεάζεται τρομερά και καταγράφει τις συγκινήσεις του. Δεν είναι σπάνια η στροφή της Δύσης στην Ανατολή προς αναζήτηση της obscure εκδοχής μιας βαθιάς λαϊκής κουλτούρας που αργότερα θα πλασαριστεί σαν τέχνη. Χωρίς αυτό από μόνο του να κουβαλάει την αρνητική χροιά των λέξεων που το περιέγραψαν. Χωρίς και κάποια de facto θετική όμως. 

Είναι γνωστό πως ο Γάλλος Ghédalia Tazartès είναι από τους πιο πειραγμένους, και αυτό πάλι έχει μόνο θετική χροιά. Μη θέλοντας να πέσει στην παγίδα κατασκευής ενός εθνολογικού δίσκου, αφήνει να διαρρεύσει η περιγραφή folklore of a non-existent country. Ταξιδεύει στην Kerala, γυρίζει το dvd Rushes of India και ηχογραφεί το Coda Lunga LP, το οποίο κυκλοφορεί το 2012. Το εγχείρημα πατάει τόσο στην αστείρευτη άντληση ερεθισμάτων όσων περιέγραφε ο Παζολίνι στο L'odore dell'India, όσο και στην ανεξέλεγκτη πειραματική ουσία του Γάλλου. Ανάμεσα στους ήχους της Ινδίας, τα midi και τα κολάζ, ο Tazartès σαμπλάρει ακόμα και τη φωνή του (στοιχείο στην ιδιαιτερότητα του οποίου είναι βασισμένη η δισκογραφία του) για να μην κλέψει αντιαθλητικά την παράσταση. Το Coda Lunga είναι ένας ορχηστρικός -τελικά- δίσκος με τη μικρή του διάρκεια να αναπαριστά το πυροτέχνημα που σκάει στο Ταζ Μαχάλ στη διάρκεια μιας γιορτής Ευρωπαίων εφοπλιστών, πυροτέχνημα που χαζεύουν οι κουρελιασμένοι νεαροί της Ινδίας από κάποια κοντινή φτωχογειτονιά, για να πω και γω την μαλακία μου.

Ο Παζολίνι επισκέπτεται έκτοτε αρκετές φορές την Ινδία. Το 1968 δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Appunti per un film sull'India, το οποίο το διαδίκτυο μας χαρίζει απλόχερα:

Coda Lunga LP (Von - 2013)

Cremation Lily ‎- Age Of Consent

Οι Cremation Lily είναι η μεταμοντέρνα εκπλήρωση του power electronics. Μεταμοντέρνα, επειδή έχουν την ιδιοτροπία του μπλεξίματος των όλων, διατηρώντας την άνεση να σαμπλάρουν πειραγμένα field recordings, είτε να προσθέτουν εκείνο το φινετσάτο soundtrack-ικό σημείο που θα σου θυμίσει το Blade Runner και θα ουρλιάζεις (μόνος σου) πως εδώ είμαστε. Στα του PE, από το βάθος των πιο κακοηχογραφημένων καναλιών του Con Dom ως την ολοκληρωτική αφοσίωση στους Grey Wolves/παλιούς Genocide Organ, το ιδίωμα φοράει τα καλά του. Τo απαραίτητο θορυβώδες σύρσιμο και η παγερή (και επίσης απαραίτητη) industrial αισθητική. Η σημειολογία των τίτλων. Το bigcartel της Strange Rules που χάνεις την κασσέτα αν αργήσεις το refresh. Το απροσδιόριστο κόλλημα με τα ελληνικά νησιά και την 21^η Απριλίου. Το αισθητήριο του Harbinger που τους μυρίστηκε και τους έκοψε εφτάρι. Ο δίσκος που θέλω από τους Cremation Lily. Αντιπροσωπεύουν το μέλλον σε αρκετά επίπεδα.

Η διπλή κασσέτα Age of Consent συνοψίζει όλα τα παραπάνω. Στη συσκευασία των δεκαέξι αντιτύπων συμπεριλαμβάνεται ένα προφυλακτικό με ένα Never Tell γραμμένο πάνω με μαύρο μαρκαδόρο. Το τρίτο κομμάτι λέγεται He Told Me.

Age of Consent 2xCS (Strange Rules - 2012) 

Sutcliffe Jugend And Junko - Sans Palatine Uvula

 Καθε γενια θεωρει πως ειναι αμεσα υπευθυνη για το επικειμενο Τελος, θρεφει τους ψευδοπροφητες της, ναρκισσευεται διεστραμμενα πως θα γινει μαρτυρας του Τιποτα. Βεβαια καμμια γενια πριν απο τη τρεχουσα δεν ειχε στο βιογραφικο της το Sans Palatine Uvula. 

 Ο δισκος ακουγεται σα την 11η πληγη του Φαραω. Σε οποια ενταση και να παιχτει, σε αρρωσταινει. Η φωνη της Junko φταιει για ολα ρε, οι τσιριδες της ειναι τοσο διαπεραστικες που καλυπτουν ακομα και το χαος των Sutcliffe Jugend, οι οποιοι μπαινουν σε ηλεκτρακουστικο mode τυπου Threnody For The Victims Of Ignorance. Ολοι οι τιτλοι των κομματιων αναφερονται σε υποτιθεμενες ζημιες τις στοματικης κοιλοτητας. Point taken.

 Δε λεω πως θα βρεξει ακριδες και βατραχια. Λεω πως συνεργαστηκαν οι SJ με την αιωνια εχθρο μου. Αυτο το γεγονος απο μονο του ειναι αρκετο.

Sans Palatine Uvula CD (4iB Records - 2013)

Lustmord - The Word As Power

 Ο Kiwiknorr εχει θεσπισει εδω και πολυ καιρο ενα μουσικο genre, το οποιο οσο περναει ο καιρος οικειοποιουμαι ολο και περισσοτερο. Τη λεγομενη Kηδεια™. Τρανταχτα παραδειγματα ειναι ας πουμε το Going Up των Coil, το Final Sleep του Svarte Greiner, το Orgone Donor του Deathprod, το Perfect Day του Lou Reed. Ολα καλα μεχρι εδω? Υπεροχα.
 Αν ομως υπαρχει η παραμικρη αμφιβολια στη βαθυτατη αντιληψη του ορου, θα προτεινα να κανετε μια ακροαση στο τελευταιο album του Lustmord. Στη 30χρονη plus καριερα του, υπηρχαν σκορπια δειγματα Κηδειας™ αλλα ποτε πιο πριν δεν ειχε γινει τοσο σαφης. Οι δισκοι του ηταν αρκετα βαθιοι που χρειαζονταν σεμιναρια σπηλαιολογιας για να εξερευνησεις, αλλα απεφευγαν το στοιχειωδες ανθρωπινο στοιχειο. Τη φωνη. Τουλαχιστον στη μορφη που μπορει να χαρακτηριστει ανθρωπινη και οχι ως sample απο το Καθαρτηριο.
 Καθ' ολη τη διαρκεια του The Word As Power, ο κατα κοσμον Brian Williams αφηνει τους φιλοξενουμενους του να κηδεψουν ανενοχλητοι βοκαλιζοντας πανω απο τη μαυριλα του. Γρηγοριανοι ψαλμοι, tuvan throating ακομα και σημεια που θα ζηλευαν οι Dead Can Dance της μεσαιας περιοδου απογειωνουν το album σε επιπεδα αριστουργηματος, σε επιπεδα δισκου αναφορας των επομενων χρονων, ιδιαιτερα τωρα που μπορεις να βρεις dark ambient με το κιλο. H Blackest Ever Black επιτελους δικαιολογησε απολυτα το ονομα της.

The Word As Power CD/LP (Blackest Ever Black - 2013)