Showing posts with label Electroacoustic. Show all posts
Showing posts with label Electroacoustic. Show all posts

01 March 2019

Gaël Segalen - Sofia Says

 Το Sofia Says ειναι πολυ ηλεκτρονικο για να χαρακτηριστει αμιγως musique concrete, πολυ συγκεκριμενο για να το στειλουμε στην αοριστια της sound art και εξαιρετικα λεπτομερες για να τοποθετηθει διπλα στο ραφι των επεξεργασμενων field recordings. Για παραδειγμα, οι αντιστοιχες δουλειες του Francisco López εχουν πολυ κοκκο και φυσημα, σε αντιθεση με τη διαυγεια της Gaël Segalen που λαμπει ακομα και μεσα απο το μαγνητικο μεσο της Coherent States. Η φθορα δεν εχει θεση στο album της Γαλλιδας συνθετριας. Καθε ηχος τοποθετειται σε πρωτο πλανο για να αναγνωριστει η καταγωγη του, αλλα ακομα και ετσι, η εσωτερικη λογικη του ειναι τοσο μυστηριωδης και γοητευτικη που καλει συνεχως τον ακροατη να αμφισβητησει την ακουστικη αντιληψη του.

 Gaël Segalen seems to be interested equally in the micro and the macroscopic universe of sounds as well, so she crafts a fluent narrative of tiny gestures and huge steps for her latest tape release. Recorded flawlessly, Sofia Says is a bright example of modern musique concrete with a warm, human touch, even though its synthetic nature encourages the listener's detachment. This intricate web will mess up your auditory perception, but it'll leave behind a sense of awe, which stays with you until the next listening session.

Sofia Says CS (Coherent States - 2019)

20 August 2018

Nurse With Wound - Changez Les Blockeurs

 Σε μια κριση πρωτοφανους ευλαβειας, οι Nurse With Wound ρεμιξαρουν διακριτικα το ντεμπουτο των New Blockaders με αφορμη τα 35α γενεθλια του, χωρις να επεμβουν στη μοριακη δομη του. Μαλιστα, η λατρεια του Stapleton για το πρωτοτυπο υλικο ειναι τοσο μεγαλη, που θα καταφυγει στη χριστιανικη σημειολογια για να βαφτισει τα δυο tracks.
 Στο Hallelujah T.N.B ακουμε σχεδον απαραλλαχτο το Changez Les Blockeurs, μεχρι τη στιγμη που θα συνειδητοποιησουμε πως τωρα παρουσιαζεται πιο συμπυκνωμενο, σαν να παιζουν και οι δυο πλευρες του ταυτοχρονα, ενω στο πισω μερος της σκηνικης διαταξης αχνοφαινεται μια χορωδια.
 Στο μεγαλυτερο μερος του Amen T.N.B, το αριστερο καναλι ειναι σχεδον σιωπηλο, με ανεπαισθητες λαμαρινες που θα γινουν εμφανεις μονο με ακουστικα. Οσο το κομματι φτανει προς το τελος του, το αριστερο καναλι κλιμακωνει την ενταση του, μεχρι το σημειο που θα καταπιει το δεξι.
 Το μονο που λειπει τωρα για να ολοκληρωθω σαν ανθρωπος ειναι το ρεμιξ του Chance Meeting απο TNB. Amen ΝWW.

Steven Stapleton and co. pay tribute to Ur-document of industrial culture, by remixing it like every sane man would do. With religious reverence. Changez Les Blockeurs knows a priori that you can't improve the original album, so it takes a peak inside the legendary shed of the the Rupenus bros to worship every single squeak of it.  

Changez Les Blockeurs LP (United Dirter - 2018)

14 August 2018

Organum - Raven

 Η κενοτητα ειχε ανεκαθεν συμπρωταγωνιστικο ρολο στο εργο του David Jackman, ειτε ως απλη αναφορα στο Tower Of Silence και στο Vacant Lights ειτε ως ουσιαστικο μερος της συνθεσης, με προσωπικες αδυναμιες τα Veil Of Tears και Ein Schwärzeres Schwarz που ανακρινουν συνεχως τη μουσικη για τον ορισμο της. Στις λιγοστες συνεντευξεις που εχει δωσει, οι ερωτωντες πασχιζουν να εκμαιευσουν καποια post-Cage μεθοδολογια απο ολη αυτη την αδιακοπη αφαιρεση, αλλα ο Jackman θα αρνηθει τα παντα, αποδιδοντας τη σκεψη του σε zen αοριστιες για τη ζωη του ηχου και της σιωπης. Ποσο πιο Cage δηλαδη.
 Στο Raven, η κενοτητα τοποθετειται επικεφαλης, πλαισιωνοντας την σκελετικη ενορχηστρωση του album με ενα καθαροτατο τιποτα που επαναλαμβανεται 13 φορες, με bonus την κινηση του ομοτιτλου κορακιου στο στερεοφωνικο φασμα. Υπεροχο δισκογραφικο comeback και ταυτοχρονα τo πενθιμο haiku της χρονιας. 

 It's been ages since the last Organum album, that's why my excitement will be more than evident. Raven sounds like the last vestiges of life. It takes place within an empty but eerie setting that borders on the funereal, with a minuscule palette of decayed sounds. At first, this emptiness will be unsettling and your mind will try to fill the gaps of silence with the ambience of your space. As the record progresses, you will find yourself surrendered to this absence of sound, not worrying about the futile concepts of definitive beginnings and conclusive ends. 

Raven CD (Siren Records - 2018)

16 July 2018

Anastasia Ax / Lasse Marhaug - Objects To Be Destroyed

 Σ' ενα κοσμο που ζει και βασιλευει ο Lasse Marhaug δε βρισκω το λογο να βολευτουμε με κατι λιγοτερο, ειδικα οταν υπαρχουν κυκλοφοριες οπως το Objects To Be Destroyed. Ο Νορβηγος ερχεται αντιμετωπος με την performance artist και εικαστικο Anastasia Ax σ' ενα σαρανταλεπτο αυτοσχεδιασμο που μετατρεπεται βραδυκαυστα σε action. Λαμαρινες, μικροφωνα επαφης, στριγγλιες και ανασες. Καλο καλοκαιρι. 

Anastasia Ax, a performance artist whose work evokes the spirit of actionism, meets the almighty Lasse Marhaug for the slow-burning fulfilment of the titular promise. Apparently, some objects are destroyed through some proper metal bashing, but the tape catches some subtle nuances that differentiates this badassery from your run-of-the-mill junk metal torture. You can almost hear the room's dimensions along with heavy breathing, shrieks, laughter, cries and of course the controlled feedback. That's why we're here for anyway.

Objects To Be Destroyed CS (Rekem Records - 2018)

15 May 2018

John Duncan - Riot

 Με αφετηριακη επισημανση την σημαντικοτητα του Riot στην εξελιξη του αμερικανικου και ιαπωνικου noise καθως και την τιμη μιας original κοπιας, ηταν φυσικο και επομενο να ουρλιαζω κατω απο την πανσεληνο οταν ανακοινωθηκε η επανακυκλοφορια του. Καπου αναμεσα απο τα ψιλα γραμματα του δελτιου τυπου, αναφεροταν πως ο John Duncan επαναηχογραφησε τμηματα του δισκου επειδη δεν ηταν ικανοποιημενος με το αρχικο mix. Η αληθεια ειναι πως δεν καταλαβα καποια ουσιαστικη διαφορα απο το mp3 του soulseek, αλλα αυτο δεν μας ενδιαφερει. Εγω βρισκομαι εδω μονο για τη βαβουρα.
 Το ομοτιτλο κομματι καλυπτει ολοκληρη την επιφανεια της πρωτης πλευρας με στατικο θορυβο και βραχεα κυματα, που μαζι με το σκατιδι των ραδιοφωνικων εμπομπων και των σηματων μορς που πεταγονται απο το πουθενα, οδηγειται προς το παιξιμο μεχρι να σιχαθω την ωρα και τη στιγμη. Για τη δευτερη πλευρα δεν εχω να πω πολλα, δεν τα καταλαβαινω εγω αυτα. Εγω βρισκομαι εδω μονο για τη βαβουρα.

 Ideal Recordings provides us a huge public service by reissuing Riot, one of the very first examples of pure Noise assault. After his self-imposed exile on Japan back in 1984, John Duncan envisioned this record as an unbearable piece of music, a deliberate attack on the listener, but despite his effort to make something that ugly, Riot ironically became a key ingredient in the evolution of Japanoise as we know it. Behind the wall of static and shortwave randomness, you can trace a rich tapestry of metallic textures and a keen sense of physicality. The Black Sabbath sample is just a bonus.

Riot LP (Ideal Recordings - 2018)

05 April 2018

Jeph Jerman - The Bray Harp

 Mε απροσπελαστη τριανταχρονη δισκογραφια και με συνεχη παρουσια στο αμερικανικο υπο-underground, ειναι αξιο αποριας πως - η ακομα καλυτερα - γιατι ο Jeph Jerman (και κατα συνεπεια το προσωπικο του project, Hands To) δεν εχει την εκθεση και την αποδοχη που του αξιζει. Σταδιακα, η δουλεια του αποτραβηχτηκε απο τις λουπες και τις ηλεκτρονικες παρεμβασεις, για να αφιερωθει στα μικροφωνα επαφης και τα field recordings σε αλμπουμς που εφταναν στα ορια της ακουστικης οικολογιας. Φετος ομως στο The Bray Harp, νοσταλγει τις βιομηχανικες του ριζες, με την καυλα ενος πιτσιρικα που πρωτοπιανει λαμαρινα και τη ψυχραιμια ενος βετερανου που κραταει ισες αποστασεις απο το αντικειμενο του ποθου του.
 Σαφεστατα το πρωτο που ερχεται στο μυαλο ειναι οι New Blockaders, ισως και οι Haters του In The Shade Of Fire, ειδικα στο δευτερο μισο της πρωτης ατιτλης πλευρας. Στη δευτερη πλευρα, ο Jerman συναρμολογει εναν υποδειγματικο junk metal χαμο που τον διαδεχεται μια ξεκουρδιστη gamelan ορχηστρα για το ολοσωστο κλεισιμο μιας ολοσωστης δισκαρας.

 A heavy junk metal record with intricate arrangements and a plethora of textures. The Bray Harp is spinning constantly at Corrupted Delight's HQ, so it's already a strong contender for you know what. 

The Bray Harp LP (White Centipede Noise - 2018)

10 March 2018

Skin Crime - Ghosts I Have Been

  Νεο υλικο απο τους Skin Crime, που δοκιμαζουν την τυχη τους σε αυτο που ολοι αποκαλουμε 'ηλεκτρακουστικο αυτοσχεδιασμο' αλλα δεν ξερουμε τι ακριβως σημαινει. Κατι παρεμφερες ειχε συμβει και στο ομωνυμο album τους, ομως εκει υπηρχε μια κλιμακουμενη νοσηροτητα που στο Ghosts I Have Been εχει αντικατασταθει απο μια αισθηση παραδοσης στην διαδικασια και οχι στο αποτελεσμα. Οπως και να 'χει, θα παιξει πολυ μεχρι να βγαλω ακρη.

 Patrick O'Neil and co. brought Skin Crime back to life after a long hiatus which involved two side projects, a live appearance at the Hospital Productions' 20 years festival and a huge box set that I'll buy as soon as I get my hands on a million euros. Their latest incarnation is a different kind of animal compared to their harsh noise CV, so no more Whorebutcher and Genital Modification for you guys. This time the mood is way more eerie, just like a Small Cruel Party session that went awry, with a couple hundred amplified microsounds requesting immediate headphone listening. Dig in. 

Ghosts I Have Been CD (Hospital Productions - 2018)

14 February 2018

Jean-Marc Foussat / Georgios Karamanolakis - Substunce Sans Scrupule

 Ηλεκτρακουστικος διαλογος μεταξυ του Γαλλο-Αλγερινου Jean-Marc Foussat και του Γεωργιου Καραμανωλακη. Ο καθε καλλιτεχνης επεμβαινει στα ηχογραφηματα του αλλου, ειτε με διακριτικες παρεμβασεις απο field recordings και lower case αυτοσχεδιασμο, ειτε αντιστρεφει εντελως το τοπιο με σχεδον harsh θρασος. Αυτο ομως που εντυπωσιαζει αυτοματα στο Substunce Sans Scrupule ειναι η αισθηση πως οι εμπλεκομενοι δεν φοβουνται να λερωσουν τα χερια τους, πραγμα αδιανοητο για τις συγχρονες αποστειρωμενες musique concrete παραγωγες. Oι fans της Creel Pone, της Recollection GRM και των C.C.C.C. θα λατρεψουν.

 The esoteric world of electroacoustic composition is graced with this black slab of vinyl. Substunce Sans Scrupule may be a cerebral work, but its million twists and turns have a full hand-on approach, thanks to the extensive use of EMS Synthi. The real magic happens when the disjointed fragments gel together into a cohesive vortex that brings to mind the Forbidden Planet soundtrack, remixed by Hiroshi Hasegawa inside the legendary GRM Studio. This is a unique record which guarantees constant revisiting.

Substunce Sans Scrupule LP (Άγιος Άνθρωπος / Ηρακλής / Coherent States / More Mars / Noise-Below / Robbery Alarm - 2017)

12 February 2018

Alvin Lucier - Criss Cross / Hanover

 O oγδονταεφταχρονος Alvin Lucier αναθετει στον Stephen O' Malley και τον Oren Ambarchi την εκτελεση δυο προσφατων συνθεσεων του για ηλεκτρικη κιθαρα και ταλαντωτη. Κι οσο και αν αυτο ακουγεται θεμελιωδες η ακομα και αχρειαστο για ενα συνθετη που ασχολειται με τις ιδιοτητες του ηχου για παραπανω απο πενηντα χρονια, αξιζει αφενος να αναλογιστουμε την τοτεμικη θεση της ηλεκτρικης κιθαρας στη λαικη μουσικη και αφετερου τη σταδιακη εργαλειοποιηση της στα χερια του Chuck Berry, του Keith Rowe, του Lou Reed, του Robert Fripp, του Kevin Shields και του Dylan Carlson. Επομενως το Criss Cross / Hanover θα συνεβαινε αργα η γρηγορα. 
 Οπως φανταζεστε οι συνθεσεις ξεγυμνωνουν το εξαχορδο απο τα γνωστα χαρακτηριστικα του. Το πρωτο κομματι αποτελειται απο δυο κυκλικους, μουντους τονους που συναντιουνται περιοδικα, καπως σαν την doom εκτελεση του Adnos I-III της Eliane Radigue. Στο δευτερο ακουμε προσεκτικα, ξυπναμε απο το ληθαργο, σβηνουμε το φακελο drone απο τον υπολογιστη και στη συνεχεια σκοτωνουμε στο discogs τα albums του Eleh.

 Alvin Lucier composed Criss Cross and Hanover in 2013 and 2015 respectively, but these works could have been born at any time of the octogenarian's career. In the first composition, we watch two oscillating tones drawing patterns at glacial pace, as Stephen O' Malley and Oren Ambarchi create their own Soliloquy For Lilith. On Hanover, the duo is joined by a "big band" of some sorts, with saxes, violin, piano et al, but the results are equally minimal and delicate, offering tiny details akin to dust particles swirling in a beam of light. Heady stuff, with its balls placed right where they should be. 

Criss Cross / Hanover LP (Black Truffle - 2018)

24 April 2017

Danae Stefanou & Michalis Moschoutis - Crease

  Επειδη ο αυτοσχεδιασμος δεν ειναι το φορτε μου, καταληγω να μεταφραζω τη γλωσσα του εκαστοτε εγχειρηματος σε μια διαλεκτο που μπορω να κατανοησω. Ετσι, στα αυτια ενος εξοικοιωμενου ακροατη με το χωρο του improv, η συνεργασια της Δαναης Στεφανου και του Μιχαλη Μοσχουτη θα ειναι ενα απταιστο παραδειγμα πιανιστικων και κιθαριστικων μεταπραξεων. Φυσικα, η δικη μου αντιληπτικη ικανοτητα δεν φτανει μεχρι εκει, οποτε εισπραττω το Crease σαν μια εκπληκτικη παραφραση των πρωιμων New Blockaders σε πιθανη μανουρα με τον Derek Bailey. Ναι, ειναι τοσο καλο.

I first came across the term 'instant composition' in a Can interview, where the band described their modus operandi. The phrase stuck into my mind, but at the time I couldn't care less for such things so I flipped the page and continued to live in absolute ignorance.
 Some years later, I found myself inside the wonderful and frightening world of experimental music -whatever that means- but still couldn't grasp the concept of Can's method, because in my tiny mind improvisation began at the end of composition or something like that.
 Crease reminds me of Dimensions Of Dialogue by Jan Svankmajer, more than anything else. Ok, sometimes it has the aura of The New Blockaders or even Organum for that matter, but the ebb and flow between Stefanou and Moschoutis uses the same stop-motion harsh language with the Czech filmmaker. Their interaction is captured by a glorious lo-fi recording, which magnifies the physicality of every sound and keeps the angularity of the project intact. And at last, I gοt what the fuck means 'instant composition' and I'm so happy about it.

Crease CS (Coherent States - 2017)

27 January 2017

Emptyset - Borders

 Το Borders ορμαει στη καρωτιδα με το καλημερα. Ξεχαστε τις ευγενειες του Recur και το αυστηρο πρωτοκολλο συμπεριφορας του Medium. Επιτελους, οι Emptyset εβγαλαν το album που παντα περιμεναμε απο αυτους. 
 Το βρετανικο ντουετο ανεκαθεν γοητευοταν απο τα κλαπατσιμπανα του industrial (μεσω του φιλτρου των Pansonic) αλλα το ειχε φαει η μαρμαγκα των installations και της sound art. Ετσι, μεσα στη μισαωρη διαρκεια του αρτι αφιχθεντος album τους διανυουν περιοδο δευτερης εφηβειας. O οργανικος ηχος του Borders θυμιζει αμυδρα τη πιο συμπυκνωμενη μορφη των Raime που μπορειτε να φανταστειτε, αν οι τελευταιοι διασκευαζαν Test Dept η κατι αναλογο, που ενω ακουγεται πολυ εντυπωσιακο, δεν βγαζει κανενα νοημα. Δισκαρος.

 Borders is the album that you've always expected from Emptyset, but their self-imposed restrictions were in the way. Until now. The project confronts us with an aggressive, physical approach that owes more to industrial, than say, Raster-Noton's back catalogue. Maybe the album title hints at their new direction, between organic and electronic, negative space and sound, rhythm and the lack of it, but I like to think that it's just a reference of the grey zone between their really good past and their amazing present. 

Borders CD/LP (Thrill Jockey - 2017)

11 December 2016

Russell Haswell - PANTHER nO!se

 Ο Russell Haswell μας μισει μεσα απο τα βαθη της ψυχης του.  Του τη σπαμε αφορητα. Αυτο το μισος πρεπει να τροφοδοτειται με καθε αρθρο που τολμαει να τον πατροναρει, με καθε συνεντευξη που ανακυκλωνει τις ιδιες ερωτησεις, με καθε διθυραμβικο review. Αν μπορουσε, θα μας υποχρεωνε να κανουμε βουτιες σε μια πισινα γεματη legο. Το μονο που τον σταματαει ειναι η αντικειμενικη δυσκολια του εγχειρηματος, οποτε διαλεγει την καπως πιο πρακτικη οδο του modular αυτοσχεδιασμου για να μας τιμωρησει.
 Ποσταρω το PANTHER nO!se εγκυκλοπαιδικα. Δεν ξερω αν θα το ξανακουσω ποτε στη ζωη μου, δεν εχω καταλαβει καν αν μου αρεσε η οχι, αν και τετοια ηχητικα ξεκωλιασματα δεν κρινονται απο τη συχνοτητα ακροασης η το γουστο της καθε μποτομιερας του Haswell. Η παραλιγο 3D απεικονιση του χαμου παραπεμπει σε Zbigniew Karkowski και Pita, ισως και σε εναν πιο audiophile Marhaug, ομως οι σαδιστικες προθεσεις του θα το στειλουν κατευθειαν στα ταρταρα των δισκων που κραταω για περιπτωσεις maximum σκατοσυνης. To προτεινω ανεπιφυλακτα σε οσους νομιζουν πως τα εχουν ακουσει ολα. Γαμημενοι. 

PANTHER nO!se Digital (Haswell Studio - 2016)
(The link is removed due to Haswell's request)

07 December 2016

Body Sculptures - A Body Turns To Eden

  Ολοσωστη σκανδιναβικη παγωμαρα απο το σχεδον supergroup των Body Sculptures,  H πενταμελης συμπραξη μεταξυ της Posh Isolation και της Northern Electronics παιζει με τα ορια της εστιασμενης μελαγχολιας (aka Loke Rahbek και Ossian Οhlsson) και της ακαθοριστης υπομανιας (aka Puce Mary, Varg και Erik Enocksson), με λογικη καταληξη την κηδεια του ντεμπουτου τους.
 Το Α Body Turns To Eden παραμενει συνεκτικο, ακομα και οταν μπαινοβγαινουν ιδεες που απειλουν να σπασουν τον παγο του, οπως για παραδειγμα το μπουκωμενο νταπα-ντουπα του Turning Field και το ξεκαθαρα Pucemarικο, Feet Into Soil. Τα υπολοιπα κομματια εχουν στο πισω μερος του μυαλου τους τη δευτερη πλευρα του Low, οπως οφειλει να κανει καθε καλλιτεχνης που βαζει το επιθετο dark διπλα στο ambient του. Τα tumblr electronics πεθαναν. Ζητω η fasique concrete. 

A Body Turns To Eden LP (Posh Isolation - 2016)

02 December 2016

Leif Elggren - Das Baank

 Μπορει στο βασιλειο της Elgaland-Vargaland να μην υπαρχουν τραπεζες, ομως στον υπολοιπο πλανητη τα κουμαντα ανηκουν σε αυτες, οποτε ο Leif Elggren οργιζεται απο την αδηφαγια του χρηματοπιστωτικου συστηματος για να μας παραδωσει τον harsh noise δισκο της χρονιας.
 Πανω στις αναγλυφες επιφανειες του Das Baank βρισκονται 8 συνθεσεις που ειτε αιωρουνται απο πανω τους σαν το φαντασμα καποιου soundtrack ταινιας τρομου, ειτε τις σκαβουν ακομα περισσοτερο με απολυτα ελεγχομενο feedback. Με ακουστικα θα ξεκολλησει ο,τι σας εχει απομεινει απο το Sheer Hellish Miasma του Kevin Drumm και το Traditional Arrangements Of Feedback του Henrik Rylander. Καυλα.

Das Baank LP (Fragment Factory / Rekem Records - 2016)

08 October 2016

Sigtryggur Berg Sigmarsson - Wondrous Intermission

 Με μοναδικο κριτηριο καποια περασματα των Stilluppsteypa απο το σκληρο δισκο, καθως και τα κολλητιλικια της μπαντας του Sigmarsson με τον Andrew MacKenzie των Hafler Trio, οι προσδοκιες μου για το Wondrous Intermission ειχαν σαφη προσανατολισμο προς drone και σουρεαλοκολαζ γωνια, κατι που θα ηταν απολυτως ευπροσδεκτο αν η τελευταια κασετα του Ισλανδου δεν εφτανε σε κατι πολυ πιο Μεγαλο.
 Οι αναλογιες που πρεπει να χρησιμοποιησω -χωρις να γινω υπερβολικος- θα ειναι βεληνεκους Gavin Bryars και William Basinski, ειδικα για το επιτευγμα της πρωτης πλευρας που θαβει σταδιακα μια τριμελη ορχηστρα κατω απο λουπες και field recordings χωρις ομως να χανει την μουσικοτητα του, ακομα και οταν τα εφε παρουν το πανω χερι.
 Στη δευτερη πλευρα, ο Sigmarsson κραταει τις εξελιξεις στο μινιμουμ, με φωνητικες φρασεις και βομβωδη εγχορδα που θα μπορουσαν να μπουν καλλιστα στα Voice Series του Hafler Trio. Θερμο χειροκροτημα. 

Wondrous Intermission CS (Coherent States - 2016)
Related Posts with Thumbnails
;