Sewer Election - Wreck

 Μεχρι σημερα, η καριερα του Sewer Election χωριζεται σε δυο περιοδους. Η στροφη μαλιστα ηταν τοσο κραυγαλεα που το discogs θα επρεπε να τις χωρισει σε προ και μετα Bristning. Ναι, τοσο πολυ. Η προ Bristning περιοδος λοιπον χαρακτηριζοταν απο μονοχνωτες χαρσιλες που ετειναν προς το wall και δεν μου ειπαν πολλα, εκτος απο το Sex/Death και τους εγκληματικα υποτιμημενους Edwige. Στη δευτερη περιοδο, ο Dan Johansson ξεκινησε διαδικασια αφαιρεσης. Αδειασε το τοπιο απο τα πεταλια, αφηνοντας πισω μονο field recordings, μπουκωμενες λουπες, κατι junk metal απο το πλησιεστερο σιδηρουργειο και μια αισθηση συμμετοχης σε ενα no-fi αξιονιστικο δρωμενο που δεν θα επρεπε να βρισκεσαι με τιποτα εκει, αλλα ψοφας για κατι τετοια, οποτε καταφερνεις να μπεις με το ζορι. Στο τελος δεν περνας και πολυ καλα. Παντως το θυμασαι για την υπολοιπη ζωη σου. Για να διαπιστωσουμε το μεγαλειο, ξανακουμε το Vidoppna Sar.
 Αν λαβετε σοβαρα υποψη τις παραπανω ακαταληπτες σκεψεις, τοτε αυτοματως θεωρειτε πως το Wreck ηχογραφηθηκε σε μια κριση παλιμπαιδισμου. Τιποτα το κατακριτεο σε αυτο, αρκει να συμβαινει μια στο τοσο και οχι κατα συρροη. Αλλωστε ο Σουηδος εχει κανει τοσα βηματα μπροστα, που ενα ελαφρυ τρεκλισμα προς τα πισω μπαινει στη σφαιρα του γοητευτικου. Tου macronymph-ικα γοητευτικου. 

Wreck CD (Triangle - 2016)

The Gerogerigegege - Night

 Ανα καιρους το Corrupted Delights εχει φιλοξενησει περιπτωσεις που χαρακτηριστηκαν weirdo λογω βιασυνης/ελλειψης λεξιλογιου/παιδειας/φαντασιας. Στο ιδιο καζανι εριξα επιτοπιες ηχογραφησεις εξορκισμων και γλωσσολαλιας, σαμανιστικες τελετες, χριστιανικο exploitation ψυχεδελειας, γητευτες φιδιων, παστορες που κατηγορουν τον Billy Joel και τη Madonna για σατανολατρεια, field recordings απο τη Jonestown και γενικα δισκους που δεν μπορω να καταταξω καπου μουσικα, παρα μονο εννοιολογικα. Αν μη τι αλλο στηριζουμε, λαθος, προσκυναμε τη καθε μορφη αποκλισης φροντιζοντας να την διοχετευσουμε σε οσο πιο πολλους σκληρους δισκους γινεται.
  Ομως μπροστα στο Night, ολα τα παραπανω ακουγονται σαν το πιο αποστειρωμενο Top 40. Σαν το Mary Had A Little Lamb διασκευασμενο απο τη Celine Dion η σαν το Χριστος Ανεστη απο τον Engelbert Humperdinck. Σε αυτο το εφταιντσο, ο Yamanouchi χεζει στη μαπα τη μουσικη, την αντιμουσικη, το format της, το label, την τεχνη, την αντιτεχνη, αλλα πανω απο ολα τους ιδιους τους ακροατες του. Και οταν λεω χεζει, το λεω κυριολεκτικα. Η πρωτη πλευρα ξεκιναει με το χαρακτηριστικο WAH-TOO-SEE-FO για να καταληξει σε μια ηχογραφηση ενος τυπου που κανει ακριβως αυτο. Στη δευτερη πλευρα υποτιθεται πως ακουμε τις αντιδρασεις ενος δεκτη στοματικου σεξ, αλλα αμα δεν το διαβαζα δεν θα το καταλαβαινα ποτε. Και ολα αυτα στην Ant-Zen. Αυτο και αν ειναι weirdo. 

Night 7" (Ant-Zen - 1993)

Concrete Mascara - Perennial Disappointment

 Οσο οι Concrete Mascara βολοδερνουν απο εταιρια σε εταιρια, τοσο μου φαινεται πως ταυτοχρονα οικειοποιουνται τον ηχο του καθε label. Για παραδειγμα το live και το εφταιντσο στη Filth & Violence ηταν τιγκα βρωμια και κασετιλα, το cd στην Corrosive Art ειχε μια ελαφρια industrial κλιση, ενω το Perennial Disappointment δανειζεται για σαραντα λεπτα τον widescreen ηχο της Malignant. Στο περιπου.

 Επειδη ομως μιλαμε για power electronics και μαλιστα αμερικανικο, καλο θα ηταν να αναφερω πως η σκηνη μαστιζεται απο τα συγκεκριμενα φωνητικα, αυτα με το προφανεστατο hardcore παρελθον. Εγω δεν τα μπορω, με ελαχιστες εξαιρεσεις (D E A T H P I L E) που αμφιβαλλω αν εχουν ουσιαστικη διαφορα. Δικες μου μαλακιες, μη δινετε σημασια. Σημασια εχει πως ακουσα τρεις-τεσσερις φορες το αλμπουμ, δεν το εκλεισα στη μεση, ουτε εβρισα την ωρα και τη στιγμη, οποτε ωραια που' ναι η Κυριακη μα να 'ταν πιο μεγαλη. 

Perennial Disappointment CD (Malignant Records - 2016)

Tissa Mawartyassari - Moth In A Killing Jar

  Oσο εντεινω τις προσπαθειες μου να μπω στα ενδοτερα του HNW, καταληγω σε ενα και μονο συμπερασμα. O αρχετυπικος ΤRVE MILITANT ακροατης, ο τυπος με τη μαυρη σακουλα στο κεφαλι που ευαγγελιζεται το μηδεν στη πρωτη ευκαιρια, γραφει για καδραρισματα του χρονου και υπεραναλυει τη ταδε 30πλη κυκλοφορια απο το Πουθενισταν, δεν υπαρχει. Ειναι αποκυημα των forums, ενα bot με φιλοσοφικες ανησυχιες επιπεδου nihilist memes και υποτυπωδες crack για τα captcha. Ρε τo εννοω. Δηλαδη αρνουμαι να πιστεψω πως υπαρχουν ανθρωποι που ακουνε ολη τη μερα walls και αναβαλλουν την αυτοκτονια τους για το επομενο release του Vomir. Στανταρ μας δουλευουν ψιλο γαζι και ακουνε Αce of Βase. Γαμω τα παιδια δηλαδη.
  Η αληθεια ειναι πως μετα απο δυο απανωτες ακροασεις του Moth In A Killing Jar μπηκα youtube για να ακουσω ολοκληρο το Happy Nation και αποφασισα πως πρεπει να το αποκτησω αμεσα. Κατι που δεν ισχυει για την τελευταια κασετα της Tissa Mawartyassari, που ενω ειναι καλη, με ο,τι και να σημαινει αυτο για μια HNW κυκλοφορια, δεν με εψησε. Δεν συζηταω καν το εξωφυλλο που με ενα motivational quote ειναι ετοιμο για το facebook τυπισσας που ακουει Nightwish και μολις γνωρισε τους Cure. Γαμησε τα. Χιλιες φορες All That She Wants.

Moth In A Killing Jar CS (Lost Light Records - 2016)

Con-Dom - How Welcome Is Death To I Who Have Nothing More To Do But Die

  Δε με ρωτησε κανεις, ουτε ενδιαφερεται, αλλα αυτο δε με εμποδιζει απο το να δηλωσω πως το Get Right With God ειναι ενα απο τα σπουδαιοτερα albums της ευρυτερης industrial καταστασης. Προφανως οφειλεται στο γεγονος πως ηταν ενα απο τα πρωτα τετοια που επεσαν στα χερια μου (μαζι με το Greatest Death του BDN και το Europe After Storm του Grunt). Α ναι. Και λογω του Jesus Penis. Aσμα Ασματων.
 Απο τοτε παρακολουθω οσο μπορω τον Con-Dom και το διαθεματικο concept Control and Domination, με χαρακτηριστικη ψυχραιμια και μοναστικη εγκρατεια, αφου οι χρονικες αποστασεις μεταξυ των κυκλοφοριων του επιτρεπουν τετοιου ειδους συμπεριφορες και δεν εκβιαζουν τα ψυχαναγκαστικα μου.
 Οποτε καταληγουμε στο How Welcome Is Death, στο οποιο ο απολυτος ελεγχος και η κυριαρχια ανηκουν στο θανατο. Ο δισκος περιγραφει ανατριχιαστικα τις τελευταιες μερες μιας  υπεργηρης μεσα απο τις σκεψεις της ιδιας και των συγγενων της, αφηνoντας ανοιχτες πληγες για τα επιχειρηματα περι ευθανασιας. Οσο βουλιαζεις στους στιχους και στο artwork, συνειδητοποιεις πως ο Mike Dando μετετρεψε ενα προσωπικο βιωμα σε τεχνη που σε βαζει αντιμετωπο με εκατονταδες σκεψεις ακομα και μετα το τελος των 65 βασανιστικων λεπτων του. Συγχρονο αριστουργημα.

How Welcome Is Death CD/LP (Tesco Organisation - 2016)

Your Pretty Face Is Going To Hell

 Χωρις καμμια απολυτως αφορμη, το Corrupted Delights ξανακανει ντου στο Boiler την Τεταρτη 3 Αυγουστου. Το προγραμμα -αν φυσικα καποιος εχει το θρασος να το αποκαλεσει ετσι- θα ξαποστειλει τα μαυρισμενα μουτρακια σας στον Εξαποδω με συνοπτικες διαδικασιες. Μεχρι τοτε δηλωνετε παρουσιες εδω, χαζευετε την υπεροχη αφισα του Brittle και προσπαθειτε ματαια να συγκρατησετε τον ενθουσιασμο σας.