To τυρι που σκεπασε με την παροδο του χρονου ιδιωματα οπως το new age, το prog, την pop των 80ς, την italo disco και τα cult soundtracks εχει αρχισει να λιωνει. Απο τη μια η κουλτουρα των επανεκδοσεων που ξεθαψε ο,τι εχει πανω απο 100 views στο youtube και απο την αλλη η μετα-ειρωνικη προσεγγιση της νεοτερης γενιας καλλιτεχνων σε οτιδηποτε "αντικουλ", αποδομησε την εννοια του guilty pleasure. Ποτε δεν πιστευα σ' αυτες τις μαλακιες, εχουμε ηδη πολλους λογους να αυτομαστιγωνομαστε, ας μην το κανουμε και για τη μουσικη.
Γι' αυτο αλλωστε συμπαθησα τον Daniel Lopatin απ' την αρχη της καριερας του. Η αγαπη του για τον (εξωραισμενο μεσω internet) πολιτισμικο πατο ειναι ειλικρινης, εκτος και αν δεν καταφερα να διακρινω το μειδιαμα του πισω απο το Rifts και το Returnal. Ομως, ακομα και να υπηρχε, στο Good Time εχει εξαφανιστει.
Το album προφανως χρησιμοποιει κωδικες των soundtracks των 80ς και των 90ς, που πλεον θεωρουνται τα αποσυναγωγα παιδια της κινηματογραφικης μουσικης. Αλλα ακομα και τα ενοχλητικα samples απο τους διαλογους της ταινιας, καταλαμβανουν στρατηγικο χωρο στα ανεβοκατεβασματα της αφηγησης του Oneohtrix Point Never, που κινειται μεταξυ Aνω Midnight Express και Κατω Escape From New York. Παρ' ολα αυτα, συνεργαστηκε με τον Iggy Pop στο πανεμορφο The Pure And The Damned, κερδισε το βραβειο μουσικης επενδυσης στις Καννες και εβαλε τη μουρη του Robert Pattinson σ' αυτο το blog. Τι αλλο πια.
I've always liked Daniel Lopatin's music since Day 1 and I followed him through his peaks and valleys, be it the watery synths of his earlier experiments, the digital sterilization of Returnal, even the preset mash-up of R Plus Seven, which was annoying in a charming way, but I didn't expect something like Good Time.
Γι' αυτο αλλωστε συμπαθησα τον Daniel Lopatin απ' την αρχη της καριερας του. Η αγαπη του για τον (εξωραισμενο μεσω internet) πολιτισμικο πατο ειναι ειλικρινης, εκτος και αν δεν καταφερα να διακρινω το μειδιαμα του πισω απο το Rifts και το Returnal. Ομως, ακομα και να υπηρχε, στο Good Time εχει εξαφανιστει.
Το album προφανως χρησιμοποιει κωδικες των soundtracks των 80ς και των 90ς, που πλεον θεωρουνται τα αποσυναγωγα παιδια της κινηματογραφικης μουσικης. Αλλα ακομα και τα ενοχλητικα samples απο τους διαλογους της ταινιας, καταλαμβανουν στρατηγικο χωρο στα ανεβοκατεβασματα της αφηγησης του Oneohtrix Point Never, που κινειται μεταξυ Aνω Midnight Express και Κατω Escape From New York. Παρ' ολα αυτα, συνεργαστηκε με τον Iggy Pop στο πανεμορφο The Pure And The Damned, κερδισε το βραβειο μουσικης επενδυσης στις Καννες και εβαλε τη μουρη του Robert Pattinson σ' αυτο το blog. Τι αλλο πια.
I've always liked Daniel Lopatin's music since Day 1 and I followed him through his peaks and valleys, be it the watery synths of his earlier experiments, the digital sterilization of Returnal, even the preset mash-up of R Plus Seven, which was annoying in a charming way, but I didn't expect something like Good Time.
As far as I know, the movie is an indie crime drama, which explains why the director picked Lopatin for the scoring. Oneohtrix Point Never's music was always full of cinematic snippets, slowed down beyond recognition. Now, in his most ambitious record so far, everything is where is supposed to be in a hi-fi manner, without losing face to his oldtime fans. He removed his usual tongue-in-cheek moments - his quirks if you will - by letting moody sequencers take the lead. He even transformed himself, from a casual synth dude into a winner of the Cannes soundtrack awards.
Good Time CD/2xLP (Warp - 2017)
