Lingua Ignota - All Bitches Die

 Με τιτλο που θα τριγκαρει το μισο ιντερνετ, η Kristin Hayter απαιτει την προσοχη μας. Και αν δεν τα καταφερει ο τιτλος, θα το κανει το εξωφυλλο που θυμιζει το tribute που θα εκανε η Lady Gaga στο Ballads του Derek Bailey αν ειχε καλλιτεχνικους διευθυντες τους The Body. Aν παραμεινετε αδιαφοροι, απλα πατηστε play για να ακουσετε το πιο εντυπωσιακο ντεμπουτο που επεσε στην αντιληψη μου απο τον καιρο της Pan Daijing.

  Η Lingua Ignota εχει υποστει κακοποιηση απο τους συντροφους της, οποτε ολος αυτος ο συσσωρευμενος θυμος διοχετευτηκε στο All Bitches Die με αντιδιαμετρικα αντιθετους τροπους μεταξυ τους. Απο τη μια λυσσαει με την οργη της Sewer Goddess στο Some Things Have Το Be Endured του Theologian, απο την αλλη επικαλειται το βιβλικο Θεο με την πικρα και την παραιτηση της PJ Harvey στο White Chalk. Λογω της κλασσικης παιδειας της, η Hayter θα παραπεμψει και λιγο στην Galàs, αλλα αυτο ηταν αναμενομενο. 

 Οσο λοιπον παρακαλαω το επωνυμο της Hayter να ειναι αληθινο, αλλο τοσο περιμενω τη συνεχεια της καριερας της.  

 A juxtaposition of concentrated rage and catatonic piano segments with classically trained vocals, full of bitterness and spite. This is the audio equivalent of I Spit On Your Grave with biblical overtones.

All Bitches Die CD/LP (Profound Lore Records - 2018)

Popol Vuh - Agape-Agape, Love-Love

 Φανταζομαι πως η κυκλοφορια ενος δισκου που λεγεται Agape-Agape, Love-Love στις αρχες της δεκαετιας του Material Girl και του Money For Nothing ειναι απο μονη της ενα 12ιντσο κωλοδαχτυλο, ιδιαιτερα αν συλλογιστουμε πως τετοιες εκφρασεις ειχαν καταδικαστει απο τη pop κουλτουρα σαν γραφικες και παρωχημενες. Δεν αντιλεγω, και γω βγαζω καντηλες οταν σκεφτομαι σαλβαρια και νταουλια στη λασπη η ακομα και τη Βαλτετσιου τα σαββατοκυριακα. Αλλα εδω αναφερομαι σε κατι Αλλο, σε κατι που θα επηρρεασει καποια χρονια αργοτερα το neofolk και το new weird america, μαζι με το Forever Changes και το Hangman's Beautiful Daughter. Στανταρ.

 Ανεκαθεν οι Popol Vuh ειχαν ξεκαθαρες αναφορες στη πνευματικοτητα -λιγο πριν το new age τουρλουμπουκι των συγχρονων τους- και φροντιζαν να την αναπαραστησουν με πομπωδη τροπο. Εδω ομως ο Fricke προσεγγισε το concept ταπεινα, χωρις moog και καιλες, με ακουστικα mantras τελετουργικου χαρακτηρα που θα εκτιμηθηκαν ιδιαιτερως στην εποχη τους μονο απο τον Tibet και τον Stapleton. Κανω επισημη εκκληση στη Wah Wah να κανει αμεσα επανακυκλοφορια. Δεν ειμαστε τωρα για 50αρικα. Oι Charalambides και οι Six Organs Of Admittance τα 'χουν σκασει σιγουρα προ πολλου. 

Agape-Agape, Love-Love LP (Uniton - 1983)

Jandek - Six And Six

 Για να αποδωθει γραπτα η μιζερια του Jandek, δυστυχως το εκαστοτε κειμενο πρεπει να πνιγει απο τα κλισε που ακολουθουν καθε review του καλλιτεχνη περι ατονικων blues, μονομανους οραματος και αυστηρα ιδιοσυγκρασιακης τραγουδοποιιας εδω και 36 χρονια.  Ποσο μαλλον οταν αναφερομαστε στο Six And Six, την επιτομη της πρωτης περιοδου της πιο cult 'δημοσιας' φιγουρας μετα τον J.D. Salinger.

 Ακουγοντας το σημερα, πιο ψυχραιμα, μακρια απο τη μεχρι προτινος αφανεια του Jandek απο το προσωπο της γης, καταλαβαινεις γιατι αγνοηθηκε εγκληματικα στην εποχη του. Ενας κατατονικος που μουρμουριζει μονοτονα στιχους που υμνουν/καταριουνται την ελλειψη σεροτονινης, με τη συνοδεια μιας ακραια ξεκουρδιστης κιθαρας δεν αφορα κανενα. Σε οποιαδηποτε εποχη. Επρεπε να μεσολαβησουν οι βλαμμενοι κυνηγοι obscurities, οι συνωμοσιολογοι και το συναφι του Byron Coley για να δημιουργηθει ενα υποτυπωδες ακροατηριο.
 Απο τοτε, ο Jandek βγηκε απο το καβουκι του, κανει εμφανισεις διπλα σε βαρβατα ονοματα, γενναει δισκους με το ρυθμο του Merzbow αλλα ακομα και αν δωσει συνεντευξη στη New York Times υπο την επηρρεια E, θα εξακολουθει να ειναι η προσωποποιηση του απυθμενου Πατου. Μερικα κλισε ειναι αδυνατον να αποφευχθουν.

Six And Six LP (Corwood Industries - 1981)

Roro Perrot - Ta Bouche De Fraise Me Rend Si Sauvage

Οh la la. O Vomir βγαζει τη σκουπιδοσακουλα απο το κεφαλι και μας δειχνει το προσωπο του Roro Perrot, του συμπαθεστατου τυπου που καυλαντιζει τη δεσποινιδα του εξωφυλλου και χαρακτηριζει τη μουσικη του ως ultra-shit folk. Ουσιαστικα εχουμε να κανουμε με μια επιτηδευμενα outsider κακοφωνια που περναει απο το συνδρομο καρπιαιου σωληνα του Derek Bailey στις ηλεκτρικες στιγμες του Jandek για να καταληξει στον Bill Orcutt αν ειχε περασει τα παιδικα του χρονια στο Νταου Πεντελης. 

Φυσικα ολα τα παραπανω ειναι κοπλιμεντα, αρκει να ξερεις με ποια απο τις δυο περσονες του Perrot εχεις να κανεις καθε στιγμη. Η συγκεκριμενη παντως του βρηκε γυναικα. 

Ta Bouche De Fraise Me Rend Si Sauvage CD (Decimation Sociale - 2013)

Death In June - But, What Ends When The Symbols Shatter?

But, What Ends When The Symbols Shatter?

 When life is but disappointment

And nothing is amusing

The one wild hunt

For loneliness

Is a life without god

Is an end without love

Soulless today

And soulless tomorrow

We struggle for the joy

Oh, we struggle for the joy

That life is haunted by

Its memories - it's meaninglessness

Yearn to be gathered, cracked and saved

A thought for a life time

A thought for a night time

But, what ends when the symbols shatter?

And, who knows what happens to hearts?

But, what ends when the symbols shatter?

And, who knows what happens to hearts?

But, What Ends When The Symbols Shatter? CD 

(New European Recordings - 1992)

Boyd Rice And Friends - Music, Martinis And Misanthropy

 Για καθε ευχη που θα δινετε, σκεφτειτε πρωτα το Invocation. Σε καθε ευχη που θα δεχεστε, χαμογελαστε πικρα με το People. Οταν θα σφιξετε τα χερια με καποια φιλο απο τα παλια, μουρμουριστε το I'd Rather Be Your Enemy. Τα αχρειαστα τηλεφωνηματα γινονται ανωδυνα με το  As For The Fools. Καθως θα απολαμβανετε το εορταστικο γευμα, θυμηθειτε πως Silence Is Golden. Για οσους επιμενουν πως τα Χριστουγεννα ειναι μια τεραστια παιδικη χαρα, αφιερωστε τους το Disney Land Can Wait. Αν επιμεινουν, θα τους περιμενετε Down In The Willow Garden, κρυμμενοι μεσα στα Shadows Of The Night, σα Hunter. Θα τους δωσετε ενα History Lesson που δε θα ξεχασουν ποτε. Music, Martinis And Misanthropy. Το απολυτο χριστουγεννιατικο album.

Music, Martinis And Misanthropy CD (New European Recordings - 2002)

Charles Manson - Trees

Ο θειος Charlie σας ευχεται καλο μηνα. 

P.S. I would like to thank the almighty Abraxas for sharing.

Trees CD/LP (Magic Bullet Records - 2011)

Bill Orcutt - How The Thing Sings

 How The Thing Sings? Οπως και η προηγουμενη δισκαρα του Orcutt. Σα τα σπασμενα νυχια ενος voodoo child με τενοντιτιδα πανω στο πινακα της μυθιστοριας των blues. Αυτο πρεπει να ειναι το μοναδικο νουμερο της Editions Mego που ακουγεται φτιαγμενο απο ανθρωπινα χερια ασχετα και αν η ικανοτητα και η ταχυτητα τους δεν ειναι αντιπροσωπευτικη. Το album ηχογραφηθηκε one-take στο σπιτι του Lonesome Cowboy Bill. Η τοποθετηση μικροφωνων εγινε στα γρηγορα απο τον Εκπτωτο. Το συμβολαιο περιλαμβανει τεχνικη υποστηριξη.

How The Thing Sings CD/LP (Editions Mego - 2011)

D. Charles Speer - Arghiledes

 

Ο Συναχης

Συναχωμένος μου' ρχεσαι, αμάν αμάν, μουρμούρη μ' από πέρα
και μεσ'στα χέρια σου κρατάς, συνάχη μου, μιά δίκοπη μαχαίρα.

Με ποιόν τα 'χεις, συνάχη μου, αμάν αμάν και πας να καθαρίσεις
την ηθική σου θίξανε και πας να εγκληματίσεις.

Κοίτα καλά συνάχη μου, αμάν αμάν, που πάντα ξεσπαθώνεις,
εκεί π'ανακατεύεσαι, συνάχη μου, μπέσα ποτέ μη δώκεις.

Το πουλασιλίκι σου, αμάν αμάν, και πάψε το συνάχι
και δεν ανακατεύομαι, συνάχη μου, σε οτι κι αν σου λάχει.

Συναχωμένος μου' ρχεσαι, μουρμούρη μου, μάγκα μου από πέρα
και μεσ'στα χέρια σου κρατάς, συνάχη μου, μιά δίκοπη μαχαίρα.

 - Μαρκος Βαμβακαρης, 1934 -

Arghiledes LP (Thrill Jockey - 2011)

Current 93 - HoneySuckle Æons

 Αν τολμησω να κανω παρανομη αναρτηση του Honeysuckle Aeons μια μερα μετα την επισημη κυκλοφορια του, ο David Tibet θα με καταραστει. Αν παλι προσπερασω το νεο album των Current 93 χωρις ουτε μια απλη αναφορα, η λιστα με τα καλυτερα του 2011 θα ειναι φτωχοτερη. Οποτε κατεβαστε το μονο και μονο για να μοιραστειτε μαζι μου την επικειμενη αιωνια κακοτυχια.

HoneySuckle Æons CD/LP (Coptic Cat - 2011)

Taurpis Tula - Sparrows

Πισω απο το αινιγματικο ονομα Taurpis Tula κρυβεται η Heather Leigh Murray (Charalambides, Scorces) μαζι με το συντροφο της, David Keenan (συντακτη στο Wire και πρωην μελος των Telstar Ponies). H πενθιμη μεγαλοπρεπεια του Sparrows ειναι συνεσταλμενη και χαμηλοτονη, για αυτο ισως και να προσπεραστηκε απο τα εντυπα της εποχης. Μαλλον ηταν πολυ απασχολημενα στο να ανακαλυπτουν τους διαδοχους των Amon Duul στο προσωπο καθε καμμενου που βαραγε bongos μεσα στη λασπη. Κριμα.

 Ο ηχος του ντουετου φαινεται οτι προερχεται απο ενα συμπαν που ο μοναδικος φυσικος νομος που ισχυει ειναι η βαρυτητα της μαυριλας του. Το πρωτο σημειο αναφορας που μου ηρθε στο μυαλο ειναι φυσικα οι Charalambides (εποχης In Cr Ea Se) η ακομα και η Fursaxa, αλλα στο τελος κατεληξα οτι το group ακουγεται σαν την αποσκελετωμενη εκδοχη των θεων Mazzy Star, χωρις τις velvetικες εμμονες και το διχτυ ασφαλειας της τραγουδοποιιας. Ενα μελοποιημενο καταραμενο ποιημα με ακαταληπτους στιχους.

Sparrows LP (Eclipse - 2004)

Death In June - Peaceful Snow/The Maverick Chamber

Ο Douglas Pearce εκτος απο την ακουστικη κιθαρα του, αφηνει και μουστακι. Συνοδευει ΑΥΤΗ τη φωνη, με σπαραξικαρδιες πιανιστικες μελωδιες και καταφερνει για αλλη μια φορα να ποδοπατησει την οποια διαθεση μου. Παντα θα τα καταφερνει. Ακομα και αν παιζει με ukelele. Το πανεμορφο 7ιντσο Peaceful Snow κυκλοφορησε πριν 2 μηνες και δειχνει τις αλλαγες στον ηχο και στο προσωπο του κυριου Death In June. Οσοι πιστοι προσελθετε.

Peaceful Snow/The Maverick Chamber 7" (Extremocidente - 2010)

V/A - Goodbye, Babylon

Ο Σατανας εχει προλαβει να καβατζωσει τις καλυτερες μουσικες για τη παρτη του. Ο Θεος απο την αλλη, δεν πρεπει να ειναι και πολυ ενημερωμενος για τις τρεχουσες τασεις (στη καλυτερη, μπορει να ακουει λιγο hypnagogic pop στα ξενερωματα), αλλα πρεπει να παραδεχτω οτι στις αρχες του 20ου αιωνα ειχε οιστρο. Η συλλογη Goodbye, Babylon αποτελειται απο 6 cd που καλυπτουν ενα πολυ μεγαλο μερος του μεχρι προτινος αχαρτογραφητου, αμερικανικου gospel και religious folk ιδιωματος. Μετα απο την ακροαση ολοκληρου του project, θα νιωσετε μουδιασμενος απο την χρονοδινη των αρχαικων ηχογραφησεων, απο την αδυναμια του Θεου να βοηθησει μια μεριδα πιστων που τον υμνει παθιασμενα, αλλα και απο την δυναμη των ιδιων ανθρωπων που καταφεραν να ξεπερασουν τα πανδεινα, αυστηρα και μονο με τη δικη τους θεληση.

Goodbye, Babylon 6xCD (Dust-To-Digital - 2004)
Disc 1 / Disc 2 / Disc 3 / Disc 4 / Disc 5 / Disc 6

Charles Manson - Air

Πολυαγαπημενε φιλε Charlie,

σου απευθυνομαι μεσα απο αυτο το ταπεινο blog, επειδη αν τολμουσα ποτε να σου στειλω true γραμμα, θα ειχαμε ιστοριες. Εδω και πολλα χρονια σε βλεπω σαν το cool, κατεστραμμενο θειο που δεν ειχα ποτε. Μαθαινω τα νεα σου σχεδον καθημερινα απο το spam του fan club σου, το οποιο θεωρει οτι ειναι πιο σημαντικο το γεγονος οτι κερδιζεις συνεχεια στο σκακι το τελευταιο δεκαπενθημερο, παρα οτι θα κυκλοφορησεις μια τετραλογια απο albums αφιερωμενα στα στοιχεια της φυσης. Το πρωτο cd που ακουσα μολις πριν 20 λεπτα, ηταν υπεροχο. Οχι τοσο λογω των τραγουδιων, αλλα λογω της ηχογραφησης (η οποια λογικα εγινε μεσα στο κελι σου). Αλλα στη δικη σου περιπτωση, πραγματικα δεν ενδιαφερομαι για αυτα. Θα αγοραζα το Air ακομα και αν διασκευαζες Liza Minneli (σε εκλιπαρω, καν' το). Σε αφηνω προς το παρον. Πηγαινω να   μαθω ευλαβικα απ' εξω τους στιχους για να τους μουρμουραω οταν ειμαι στη δουλεια.

Φιλικα,

Tzomborgha

Y.Γ. Εισαι ΘΕΟΣ.

Air CD (Magic Bullet - 2010)

Bill Orcutt - Way Down South

Το περσινο Α New Way To Pay Old Debts του Bill Orcutt (πρωην κιθαριστα των Harry Pussy) εκανε τον υπογραφοντα να πηγαινοερχεται στο δωματιο του αγχωμενα, χωρις καποιο προφανη λογο, θελοντας να δαγκωσει τον πρωτο τυχοντα που θα τολμουσε να του απευθυνει το λογο. Το φετινο διαφανες, one-sided LP, Way Down South ηρεμησε τις υπερκινητικες εξαρσεις μου (μην ανησυχειτε, ειναι πραγματικα πολυ σπανιες) και με εκανε να παλουκωθω στο κρεβατι, προσπαθωντας να βγαλω ακρη για το τι συμβαινει αναμεσα στο μυαλο και στη ταστιερα του Orcutt.

Way Down South LP (Palilalia - 2010)