Vox Populi! - Half Dead Ganja Music

 Eνω η καθαροαιμη εννοια της ψυχεδελειας αγκαλιαζει οτιδηποτε μπορει να σου καρφωσει με τις ωρες το βλεμμα στο ταβανι, εξακολουθουμε να κοτσαρουμε τη ταμπελα στο κουτελο καθε μουσατου που βαραει ενα ντεφι με το αλλοθι του retro. Πολυ απλα δε βρισκω κατι 'νεο' η 'ψυχεδελικο' στη 'νεοψυχεδελεια'. 

 Αντιθετα, βρισκω απιστευτες ψυχοδηλωτικες ιδιοτητες στο Half Dead Ganja Music, ασχετα και αν οι Vox Populi προερχονταν απο το γαλλικο post-industrial γκετο. Η μουσικη τους θα μπορουσε να βρισκεται χωρις δευτερη κουβεντα στη λιστα του NWW διπλα στους Faust, στους Fille Qui Mousse και τον Tazartes, αφου μοιραζονται την ιδια περιεργεια για την επιδραση του επεξεργασμενου ηχου στο μουδιασμενο μυαλο του ακροατη, αλλα χωρις τη σκληρη προσεγγιση των προαναφερθεντων. Ουσιαστικα το album ειναι ενα αφηρημενο κολαζ μισοτελειωμενων αφηρημενων ιδεων που σιχαινεται τη χιππικη μεταφραση της ψυχεδελειας ως συλλογικη πραξη. Εδω η σχεση πομπου και δεκτη ειναι αυστηρα προσωπικη. Πατσουλι και λαχουρι τελος. Δισκαροδισκαρα που επανακυκλοφορησε προσφατα απο την εταιρια του Spencer Clark των Skaters. Θελω.

Half Dead Ganja Music CS (Cthulhu Records - 1987)

Fourth World Magazine - The Spectacle Of Light Abductions

 Δρ. Πατος. Ετσι θα ονομαζομαι οταν εκμεταλλευτω την υπερδυναμη μου και γινω σουπερ ηρωας. Οποιος κατσει διπλα μου για αρκετο καιρο, πεφτει στο βουρκο της τιποτιλας ακομα και αν ειναι ο Τσαλικης. Η μουργελα μου ειναι μεταφυσικα μεταδοτικη. Με βαριεμαι ακομα κι εγω. Το τιποτα σας ειναι ενα τιποτα μπροστα στο δικο μου.
 Τωρα που μιλαω για υπερδυναμεις, ο πρωην Skaters Spencer Clark μπορει να παρουσιαζει εξωφρενικα concepts χαρδαβελικου ενδιαφεροντος περι εξωγηινων μαζικων απαγωγων με τετοιο τροπο που πειθει για τις ειλικρινεις προθεσεις του. Το Spectacle Of Light Abductions επενδυει μουσικα ενα αστικο μυθο οπως του αξιζει. Με πολυ φαντασια.

The Spectacle Of Light Abductions LP (Pacific City Sound Visions - 2011)

Ectoplasm Girls - TxN

 Μετα το θανατο της μητερας τους, η Tanya και η Nadine Byrne ιδρυσαν τις Ectoplasm Girls, ενα multimedia project που ασχολειται με εγκαταστασεις, στοιχειωμενη video art και με τα μεταφυσικα electronics του TxN. 

 To ντεμπουτο των δεσποινιδων αποτελει ενα μυστηριο. Ενω συνεχως τεινει προς το †ri▲nglecore -sorry δεν αντεξα- κατι το κραταει σε αποσταση απο τους φασεους του drag. Μπορει να φταιει η εκτοπλασματικη γλιτσα της παραγωγης που κραταει τους επιμερους ηχους κολλημενους μεταξυ τους, σα να κρυφακους με ποτηρι τη seance του διπλανου διαμερισματος ενω η απεναντι πολυκατοικια κανει party. Πριν απο λιγο καιρο θα σε συμβουλευα να μετακομισεις. Σημερα σε καταλαβαινω.

TxN LP (iDEAL Recordings - 2011)

Tonetta - 777 Vol. II

 63χρονη παρενδυτικη ατομαρα ηχογραφει γλοιωδη lo-fi pop με απιστευτα εθιστικα refrain που κανει το John Maus, τον Ariel Pink και καθε hypnagogic περσονα να ακουγεται σα τους Yes στο 90125.

 Καθε κομματι του Tonetta καταπιανεται με καθημερινα θεματα οπως την αυτοκτονια, τη κοπροφιλια, το John Lennon, τα θυματα βιασμου, τα μεγαλα καυλια και το πριαπισμο, ενω συνοδευεται απο σπιτικα βιντεακια τα οποια απεικονιζουν τον ιδιο συνηθως με κακο drag και ακομα πιο κακο lip-syncing, ανεβασμενα κατευθειαν στo Youtube.
 Δυστυχως η συλλογη 777 Vol. II δε περιλαμβανει dvd, αλλα περιεχει 17 τριλεπτες γλιτσες που παρα τη περιορισμενη μουσικη γκαμα τους, γινονται κολλητικες σα ξεπεσμενα αφροδισια.

 Wesley Willis meets John Waters με εξωφυλλο-pop art φορο τιμης στο Erector. Επιτελους. Βρηκα το θεο που μου αξιζει.

777 Vol. II LP (Black Tent Press - 2011)

James Ferraro - Condo Pets

 Το μελλον δεν ειναι το ιδιο μ'αυτο που ηταν πριν 5 χρονια. Εχει account στο twitter και σπαμαρει updates. Eχει τη πολιτισμικη βαρυτητα ενος application για το αστραφτερο smartphone σας. Και πιστεψτε με, δεν υπαρχει πιο φαιδρο θεαμα απο ενα κινητο που ειναι σαφως πιο εξυπνο απο το κατοχο του. 

 Ολα καλα ως εδω, αλλα περιμενα το σχολιο του James Ferraro πιο οξυ. To Condo Pets ειναι ανωδυνο, με preset MIDI μελωδιουλες και digimuzak θεματακια που θα ταιριαζαν εξαιρετικα σε videogame της Amiga, αλλα οχι σε δισκο του Τρισμεγιστου. Σχωρα με James, αλλα αυτη τη φορα δε τη πιανω την ειρωνεια.

Condo Pets Digital Release (Hippos In Tanks - 2011)

Rodger Stella - Kosmische Dub & Reich/Riley

 Βγειτε εξω, οπου κι αν ειστε. Επεστρεψα κουβαλωντας στη πλατη τον ημιλιποθυμο Tzomborgha που ολες αυτες τις μερες ειχε κρυφτει μεσα στις βαλιτσες μου φοβισμενος. Ξεπροβαλλε που και που για να παρακολουθησει τα ηθη και τα εθιμα του homo holidayus, του πιο τρομακτικου και πλεονεκτικου εξελικτικου κρικου στην αλυσιδα της ασυδοσιας. Εγω απο την αλλη περασα υπεροχα, αλλα πλεον το μονο που εχει σημασια ειναι η ψυχικη υγεια του αποτυχημενου alter ego μου. Ελπιζω το Kosmische Dub και το Reich/Riley του Rodger Stella να τον φερει στα συγκαλα του. Το πρωτο πρεπει να 'ναι το πιο εξυπνα stoned hypnagogic/plunderphonics πειραμα μετα το τελευταιο δισκο του Joseph Hammer, ενω το δευτερο  φωτιζει με νεον τα συγκοινωνουντα δοχεια μεταξυ του Steve και του Terry. Τι αποποινικοποιηση και μαλακιες. King Tubby's meets minimalists uptown λεμε.  

Kosmische Dub & Reich/Riley 2xCS (Second Layer - 2011)

Harald Grosskopf - Synthesist/Re-Synthesist

  Ενω το Synthesist ηχογραφηθηκε στο Βερολινο του '79, δεν διαθετει την σκοτεινη, αστικη αυρα των  albums που εμπνευστηκαν απο τη γερμανικη πρωτευουσα. Ακουγεται καθαρα τευτονικο μεν, ουτοπικο δε. Δεν προκειται να το βρειτε σε λιστες τυπου Krautrocksampler η σε καποια δισκοθηκη μεγαλοσυλλεκτη. Δεν απεκτησε ποτε cult status, δεν εγινε rarity τριψηφιων ποσων, ουτε ανηκει στη σπανια ρατσα των obscurities.
 Τι ωθει λοιπον τη RVNG Intl να επανακυκλοφορησει φετος το ντεμπουτο του Harald Grosskopf μαζι με ενα remix cd απο ονοματα του βεληνεκους των Oneohtrix Point Never, James Ferrarο, Stellar Om Source? Προφανως ο αερινος πειραματισμος του πρωτοτυπου φανταζει επικαιρος στα αυτια του hypnagogic underground. Ξαφνικα τα ραφια του new age θειου με τη καλοχτενισμενη αλογοουρα, το περιποιημενο μουστακι, τα σαλβαρια και τη σχολη yoga μεταμορφωθηκαν στη πιο cool κληρονομια.

Synthesist/Re-Synthesist LP&CD (RVNG Intl. - 2011)

Dirty Beaches - Badlands

 Ημουν πολυ επιφυλακτικος απεναντι στο Badlands, οπως αλλωστε ειμαι καθε φορα που συνανταω ενα album που μνημονευεται απο τη blogοσφαιρα ως future classic πριν ακομα κυκλοφορησει. Οποτε θεωρω χρεος μου να αποκαταστησω δημοσια το ονομα του Dirty Beaches (κατα κοσμον Alex Zhang Hungtai) και να παραδεχτω το λαθος μου. 

 Η εξιδανικευμενη αποψη του Ταιβανου για το rock'n'roll ειναι απολυτως απαραιτητη σε μια εποχη που οι κιθαρες ακουγονται ενοχλητικα ανωδυνες. Ο τυπας ζει στο κοσμο των highways, των diners, του Kerouac, της αιωνιας εφηβιας και επειδη ειναι πολυ νεαρος για να εχει βιωσει κατι τετοιο, φροντιζει να πνιξει το αλυχτισμα του σε υπναγωγικο reverb. Στο A Hundred Highways μαλιστα, κλεβει τη μελωδια του Night Of The Assassins των Rallizes Denudes. Αυτο απο μονο του με εκανε να σκασω για να ακουσω το πιο μελαγχολικο δισκο της χρονιας.

Badlands LP (Zoo Music - 2011)

Joseph Hammer - I Love You, Please Love Me Too

 O παρακλητικος τιτλος δεν ειναι τιποτα αλλο απο ακομα ενας κομπος στο ψυχεδελικο γορδιο δεσμο του I Love You, Please Love Me Too. To περσινο album του πρωην μελους των LAFMS, Joseph Hammer κλεινει τον ακροατη μεσα σε ενα plunderphonics καλαθι καθως ελεγχει το υποσυνειδητο του σαν γητευτης φιδιων. Μολις καταλαβεις πως εχεις πεσει θυμα υπνωτισμου, ο Hammer σε ξαναριχνει σε καταστολη με το ανορθοδοξο collage του απο groovy τρομπετες, 90s one-hit wonders, thrash riffs, go-go φωνητικα, οπερετες, boy bands, πιανιστικα περασματα αλα Satie και το πειραγμενο crooning του Nat King Cole. Και σκεφτειτε οτι τωρα σας περιεγραψα μολις ενα μικρο τμημα της δευτερης πλευρας του LP. Πιο hypnagogic και απο το telemarketing.

I Love You, Please Love Me Too LP (Pan - 2010)

Hype Williams - S.E.A.L. III

 Εχω την εντυπωση πως οσο πιο γνωστοι γινονται οι Hype Williams, τοσο πιο πολυ τα χανουν στην επομενη κυκλοφορια τους. Μαλλον νιωθουν αβολα μεσα στο πετσι του ρολου που μπηκαν οι ιδιοι απο την αρχη της καριερας τους. Οι fans οντας αντιδιαμετρικα αντιθετοι μεταξυ τους -τουλαχιστον οσον αφορα τις μουσικες καταβολες- περιμενουν τα οσα απο το ντουετο, το οποιο απ' οσο ακουω στο S.E.A.L. III αδυνατει να ανταπεξελθει. Χρησιμοποιει τα settings του hypnagogic στο preset (ξερετε τωρα, DJ Screw, dub, synths, ψυχεδελεια, χορτο) για αυτοματο πιλοτο σε μια διαδικαστικη πορεια 20 ψιλοβαρετων λεπτων. Πλακα εχει, αλλα ως εκει. Το αλλοθι του tour cd-r σε 80 κοπιες δε με ξεγελαει!

S.E.A.L. III CD-R (Self-Released - 2011)

Monopoly Child Star Searchers - This Year In Coconuts

 Ενω ο Spencer Clark εχει κανει το χρεος του απεναντι στη μουσικη οντας το 1/2 των τρισμεγιστων Skaters, αρνειται να κατσει ησυχος. Μετα τη διαλυση τους, ακολουθησε παραλληλο βιο με το James Ferraro σε ενα παροξυσμο παραγωγικοτητας που δεν χωραει μονο σε ενα project. Για το This Year In Coconuts επελεξε το hypnagogic alter ego του, Monopoly Child Star Searchers αφηνοντας προς το παρον τους Black Joker και τους Vodka Soap στο παγο.

 Ο αποπροσανατολισμος ειναι το κυριο συστατικο στις μουσικες του Clark. Η χαμηλη πιστοτητα στις ηχογραφησεις παιζει τον ιδιο σημαντικο ρολο με το υλικο, το οποιο παραπαιει απο το ψυχεδελικο drone στο μινιμαλισμο και απο εκει κατευθειαν σε μια exotica που δεν προερχεται απο τον Ειρηνικο του '50, αλλα απο ενα φουτουριστικο θερετρο καποιου αγνωστου σε μας πλανητη. Εδω μεσα ο πνευματισμος εχει το ιδιο ειδικο βαρος με το souvenir που θα αγοραζατε απο ενα διαγαλαξιακο tiki bar.

This Year In Coconuts CS (Pacific City - 2011)

Mark McGuire - A Young Person's Guide To Mark McGuire

 Αν και μολις 25 ετων , ο αμερικανος Mark McGuire εχει ηδη μια διψηφια δισκογραφια στο ονομα του και αλλη τοση σαν μελος των Emeralds. Το υλικο του προερχεται απο ενα παραλληλο συμπαν, στο οποιο η μουσικη δεν παραπατησε ποτε στα κατσαβραχα του punk, αλλα συνεχισε να τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα στο autobahn του γερμανικου μοντερνισμου. Εχει αφαιρεσει τη new age παπατζα του kraut/synth των late '70s μεσα απο τα ρουθουνια των πρωταγωνιστων του, ενω εκανε στους πιτσιρικαδες του No Fun να βγουν απο το moshpit και να αραξουν στο πλησιεστερο chill-out room.

 Η διπλη συλλογη A Young Person's Guide To Mark McGuire φιλοδοξει να περασει το μηνυμα σε αυτους που δεν εχουν την υπομονη να κυνηγουν cd-r και κασετες, αλλα παρ'ολα αυτα επιθυμουν να αγγιξουν την hypnagogic νιρβανα. Ο ΜcGuire υφαινει λεπτες κιθαριστικες μελωδιες ενορχηστρωνοντας μια χορωδια απο ρεπλικες του Robert Fripp στο No Pussyfooting. Χωρις δεξιοτεχνια. Κατω απο τη θαλασσα. Το effect ειναι τοσο υπνωτιστικο που θα επρεπε να θεωρηθει ακαταλληλο κατα την οδηγηση η κατα το χειρισμο εργοστασιακων μηχανηματων.

A Young Person's Guide To Mark McGuire 2xCD (Editions Mego - 2011)

James Ferraro - Night Dolls With Hairspray

- Eλα ρε James. Που 'σαι ρε φιλαρακι. Καιρο εχουμε να τα πουμε. Τελευταια φορα που σε ειδα ακουγες Angus MacLise και ετρωγες peyote. Δεν μου εδωσες πολυ σημασια. Ξερναγες τα αντερα σου.

- Γεια σου ρε Tzomborgha. Τι λεει? Τα ιδια? Παλι μουρμουρας? Με συγχωρεις για τις προαλλες αλλα ημουν ψιλοσκατα. Τωρα ειμαι ok παντως. Το 'χω ριξει στο glam.

- Παρακαλω? Δηλαδη πανε τα νταουλια? 

- Τα βραδια περναω πλεον υπεροχα. Βλεπω παλιες βιντεοκασετες με επεισοδια του Miami Vice, φοραω τις καλες μου βατες και χορευω μονος μου Runaways. Αντε και κανα Hall & Oates. 

- Τα 'χεις χασει τελειως ετσι?

- Μα τι σου λεω τοση ωρα? Ακου το Night Dolls With Hairspray και θα καταλαβεις.

- Α ναι μη το ξεχασω. Ρε James, ξερεις ποσο σε εκτιμαω. Αν τυχον o πραγματικος σου εαυτος πετυχει αυτο το κειμενο, θα τον παρακαλουσα να προσπερασει τις μαλακιες που γραφω. Δεν ειμαι και στα καλυτερα μου και δεν θελω τρεξιματα, οκ?

- Μην ανησυχεις φιλαρακι. Το χαζεμα ειναι αμοιβαιο.

Night Dolls With Hairspray LP (Olde Spelling English Bee - 2010)

Emeralds / Pain Jerk - European Tour 2009

Το Corrupted Delights γιορταζει τις 300 αναρτησεις του με ενα αψυχολογητο split. Οπως φανταζεστε ηδη, το pc μου ειναι διακοσμημενο με κορδελες και κομφετι, ο χαρτοπολεμος εχει βρει καταφυγιο μεσα στα μαλλια μου και το λαστιχακι απο το μυτερο καπελο καθεται πανω στη καρωτιδα μου. Πνιγομαι λιγο αλλα δεν θα επιδοθω σε αυτοερωτικη ασφυξια. Μολις τωρα ξυπνησα. Αλλωστε, δεν με αφηνει το κομματι των Emeralds να συγκεντρωθω. Με ξεναγει σε ενα ιδανικο συμπαν που εχουν ανοιξει οι ουρανοι του για να εκπεμψουν σε 24ωρη βαση Cluster και Popol Vuh, ενω χαρουμενοι πωλητες διανεμουν δωρεαν μαλλι της γριας. Μετα απο μιση ωρα, το ονειρο δολοφονειται απο τα πισωπλατα μαχαιρωματα του Pain Jerk. O Kohei Gomi αηδιασε απο την συνεχη εκθεση του σε ενα κοσμο που στη καλυτερη θυμιζει Candy Candy και φερνει επιτελους τη ταξη και τη πειθαρχια στο μυαλο μου. Καλα, τι σκατα σκεφτομουν τοση ωρα?

European Tour 2009 CD (No-Fi - 2009)

Yoga - Megafauna

Που το θυμηθηκα? Δεν το ειχα ξεχασει και ποτε. Θα καταφυγω στο Megafauna οταν ο οργανισμος μου ζηταει μια proper δοση φυγης απο τα επιγεια. Το ντεμπουτο album των Yoga περασε στα ψιλα γραμματα του 2009, ισως επειδη βρεθηκε αθελα του μεσα στο καλαθι με το hypnagogic συναφι. Στην ουσια το αμερικανικο ντουετο παιζει διαστρεβλωμενο black metal μεσα σε ενα απολυτα παραισθητικο περιβαλλον, ανταξιο των καλυτερων στιγμων των Skaters. Η ναρκομανια των εμπλεκομενων ειναι παραπανω απο εμφανης, οπως και το θρασος τους. Το υπεροχο αυτο LP ειναι καταδικασμενο φυση/θεση. Οι μεν blacksters δεν θα το βρουν αρκετα trve kvlt necro για τα γουστα τους, οι δε hipsters θα το προσπερασουν ως γραφικοτητα. Λυπαμαι αμφοτερους.

Megafauna CD/LP (Holy Mountain - 2009)