V/A - La Contra Ola - Synth Wave And Post Punk From Spain 1980-86

 Οσο συνεχιζονται οι εκσκαφες στα obscure 80s, τοσο η φαση θα μου θυμιζει το Τρελο Γουικεντ Στου Μπερνι. Οι εταιριες περιφερονται κουβαλωντας ενα πτωμα στους ωμους, το οποιο θα επρεπε να εχει θαφτει εδω και 30 χρονια. Ωστοσο δεν παραπονιεμαι, εχω ανακαλυψει τα οσα χαρη στις συλλογες τυπου Now That's What I Call Minimal Synth Volume Ταδε. 

 Στην περιπτωση της La Contra Ola, ξεθαβεται το DIY ρευμα της Ιβηρικης Χερσονησου, μιας σκηνης που αγνοουσα, περαν των τεραστιων Esplendor Geométrico, των Diseño Corbusier και των σαφως πιο pop, Oviformia SCI. Αναμεσα τους πεταγονται οι EBM αποπειρες των La Fura Dels Baus, το dark wave των Derribos Arias και η Pop Group-meets-Blurt-meets-ο,τι να ναι παρανοια των La T. Ομως ο πρωταγωνιστικος ρολος της συλλογης ανηκει στο γοητευτικοτατο ερασιτεχνισμο, φουλ στις σπαστες προφορες και στο ατσαλο sampling.

 An eye-opening compilation that showcases the spanish post punk scene, back at a time when the analog keyboards took over. Most of the acts deviate from their respective niche sound and they manage to strain an excess of ideas from their self-confined means. Somehow, the hummability of the tunes remain intact, even when the bands are frenetic or just plain weird. Of course the whole thing sounds dated, but that's exactly its charm.

La Contra Ola CD/2xLP (Les Disques Bongo Joe - 2018)

Din A Testbild - Programm 2

  Η ιστορια καταχωρησε τους Din A Testbild στη σκηνη των Geniale Dilletanten λογω της συμμετοχης τους στο ομωνυμο φεστιβαλ, αλλα η γερμανικη κολλεκτιβα δεν ειχε σχεση με τα κομπρεσερ των Neubauten, τη νευρασθενεια των Sentimentale Jugend και την 24/7 performance των Die Tödliche Doris. Μπροστα μας βρισκεται μια NDW μπριζα Trans-Europe διαστασεων σε παραγωγη Klaus Schulze.
 Συγκεκριμενα, το Programm 2 καυλαντιζει απροκαλυπτα με το kraut, ακομα και σε στιγμες που δεν το περιμενεις, οπως στο συνθετικο gamelan του Harrakiry Mon Amour η στη γλαφυροτατη περιγραφη αιδοιολειξιας σε σπαστα αγγλικα του Logischer Gefrierpunkt. Εκει ομως που η κατασταση κορυφωνεται, ειναι στο υπερτατο Satisfactory, ενα Tangerine Dream-meets-Monoton-meets-protoEBM-θελωναδαγκωθω αριστουργημα. Ευτυχισμενο το 1981.

Programm 2 LP (Mannequin - 2016)

Regressverbot - Music For Ordinary Life Machines

 Στο ιδιοσυγκρασιακο συμπαν των Regressverbot αναδευεται ο Klaus Kinski, ο Μιλτος Σαχτουρης, το North By Northwest και memes με γατες που χορευουν, λες και η μπαντα ειναι μια αλγοριθμικη παρειδωλια του deep web που παιζει Music For Ordinary Life Machines. Κοινως, το πιο εθιστικο minimal synth που ακουσα φετος.
 Το τριμελες project ιδρυθηκε το 2012 στη Θεσσαλονικη και απεκτησε φανατικο κοινο απο τις ζωντανες εμφανισεις του. Ακομα δεν τους εχω δει, αλλα θα επανορθωσω με την πρωτη ευκαιρια, αφου τα κομματια του ντεμπουτου τους εχουν κανει καταληψη στο κεφαλι μου απο την πρωτη ακροαση. Το ιδιο θα παθουν και οσοι αρεσκονται σε Scorpion Violente, Normal, Οδος 55 και στις λοβοτομες. Εξαιρετικο.

Music For Ordinary Life Machines LP (Fabrika Records - 2016)

Tomo Akikawabaya - The Invitation Of The Dead

 Η γοητεια της ηλεκτρονικης μουσικης παταει πανω στο εξης παραδοξο. Ενω χρησιμοποιει την τεχνολογια της εκαστοτε περιοδου για να εκφρασει καποιο πιθανο μελλον, αυτη ακριβως η τεχνολογια εχει ημερομηνια ληξης και προδιδει το φουτουριστικο ιδεασμο των δημιουργων. Καταληγει να ακουστει απολυτα ανθρωπινη. Ετσι, δισκοι που στην εποχη τους φωτιζαν δρομους με νεον, τριαντα χρονια μετα αναβοσβηνουν νευρικα το φωτακι του router καθως πασχιζουν να χωρεσουν στο folder με τα υπολοιπα obscure/retro/ξερωγωτι προς ακροαση. 

 Δεν μπορω να ξερω αν η μουσικη του Tomo Akikawabaya φανταζε εξωπραγματικη τριαντα χρονια πριν, παντως σημερα καλυπτεται απο μια μελαγχολικη πατινα που δεν ειναι προιον οποιασδηποτε τεχνολογιας, εστω και παρωχημενης. Στο βαθος του The Invitation Of The Dead χτυπαει μια ανθρωπινη καρδια, ασχετα και αν η μετρονομια της θυμιζει Yellow Magic Orchestra, Sympathy Nervous η ακομα και τις λιγοτερο βλαμμενες στιγμες των Tolerance. Οποτε χαζευουμε την εξωφυλλαρα μεχρι ο δισκος να χωρεσει στο folder με τα προς αμεση ακροαση. 

The Invitation Of The Dead 2xLP (Minimal Wave - 2015)

Tanz Ohne Musik - Infinity

 Το Infinity γκαριζει Galakthorrö. Για να γινω πιο ακριβης, ο κυριος και η κυρια Arafna προτιμησαν να κυκλοφορησουν το δισκο του Ρουμανου Dan Serbanescu απο το να του κανουν μηνυση για καταπατηση πνευματικων δικαιωματων. Αλλωστε δεν θα μπορουσαν να στειλουν στα δικαστηρια μια ερωτικη εξομολογηση στον ηχο της εταιριας τους.
 Στις πρωτες ακροασεις, η ομοιοτητα ηταν πολυ ενοχλητικη. Σε σημειο ξενερωματος. Προσπαθουσα να βρω που τελειωνουν οι November Növelet και που αρχιζουν οι Tanz Ohne Musik, αν στο μεσοδιαστημα δεν πεταγονταν στιγμες απο το Butterfly και το You. Και ενω η ενοχληση συνεχιζοταν, βρηκα εκει μεσα μια γοητευτικη (angst) pop ταση που λειπει απο τους προαναφερθεντες η μαλλον ειναι πιο καλοκρυμμενη. Τελικα κατεληξα να ακουω το Infinity συνεχως, σε σημειο που μουρμουραω τους αφελεστατους στιχους του καθως εκτελω τις καθημερινες λειτουργιες του αυτοματου πιλοτου μου. 

Infinity CD/LP (Galakthorrö - 2016)

Martin Hannett & Steve Hopkins - The Invisible Girls

 Θα υποκριθω πως δεν ειδα ποτε το εξωφυλλο-κακεκτυπο του Unknown Pleasures καθως και θα αρνηθω την υπαρξη των πεντε πρωτων κομματιων του The Invisible Girls, επειδη ειναι πολυ αερατα και αυτο το επιθετο πρεπει να χαρακτηριζει μονο παντελονια ιταλων πορνοσταρ και οχι τη μουσικη του Martin 'Zero' Hannett, του ανθρωπου που εκανε ακομα και τις ESG να ακουγονται σα να παιζουν μεσα στο πηγαδι των Joy Division.

  Το cd για μενα ξεκιναει επισημα με το Procession, δηλαδη τη συνεργασια των Invisible Girls με τη Nico. Ουσιαστικα το κομματι μεταφερει το Marble Index στα 80s, ανταλλαζοντας τα εγχορδα του Cale με ενα πλατο μακαβριων ηλεκτρονικων. Μετα παμε σε πρωτογονα drones, περασματα για αρχετυπικες wave μπασογραμμες, δυσοιωνοι παλμοι που θυμιζουν περισσοτερο Tangerine Dream παρα το καθε pinup του τοτε NME και χαρακτηριστικα τενεκεδενια drum machines αλα TG και Cabaret Voltaire. Οσο λοιπον ο Hannett κατεβαζε σιροπια και επινε το κωλο του, ανοιγε αθελα του δρομο για τους MBV και τους Seefeel ενω οσο επαιζε οπως στα πεντε γαμημενα πρωτα κομματια του cd, εδινε θαρρος στους Level 42. 

The Invisible Girls CD (Factory Benelux - 2015)

D. Edwards - Teenage Tapes

 Απο τη στιγμη που η Death Of Rave κυκλοφορησε δισκο Merzbow, λυθηκαν οι αμφιβολιες μου για το αν το label διαλεξε το ονομα του νοσταλγικα η χαιρεκακα. Ποσο μαλλον τωρα, που μεσα στο σαλο περι techno/no-techno επιλεγει να βγαλει ενα album που ακουγεται σα να κανεις shuffle στο media player library ενος φασαιου με γαματο μουσικο γουστο.

 Το ντεμπουτο του Delroy Edwards καταρχην εντυπωσιαζει με την εκλεκτικοτητα του. Μεσα σε μιση ωρα προλαβαινεις να ακουσεις ξεγανωτους minimal synth τενεκεδες, υπεροχα κακοηχογραφημενο ebm, ψευδο-power electronics ξεσπασματα, κοκκωδες νταμπα ντουμπα τυπου Ron Morelli, κατι σαν ηλεκτρονικο black metal (o Kiwiknorr παντως μου ειπε πως μοιαζει απιστευτα με το Electric Doom Synthesis των Beherit) και μερικα carpenterικα synths με μηδαμινο budget. Ολα αυτα μια χαρα, αλλα κατι αδιορατο μου τη σπαει στο Teenage Tapes. Μεχρι να εντοπισω αυτο το 'αλλα', θα συνεχισω να το λιωνω. 

Teenage Tapes LP (The Death Of Rave - 2014)

Tropic Of Cancer - Restless Idylls

 Τα 'Ανησυχα Ειδυλλια' της Camella Lobo δεν εκφραζονται με εκρηξεις. Δεν κλιμακωνονται ποτε. Ειναι κλειδωμενα σε ενα φαυλο κυκλο επαναληψης και κλειστοφοβιας, ουσιαστικα κλεμμενης απο το Faith, το Medusa και τις παραγωγες του Martin Hannett. Και ενω αποφευγουν την επιτυχημενη συνταγη των προηγουμενων 12ιντσων, καθ' ολη τη διαρκεια του album αιωρουνται πανω απο ενα διχτυ ασφαλειας preset μελαγχολικων βομβων.
 Με τις παραπανω παρατηρησεις, προσπαθω ματαια να εκλογικευσω το γιατι τρελαινομαι για το ντεμπουτο των Tropic Of Cancer. Θα επρεπε να εχω εκδηλωσει ανοσια η εστω να ειμαι πιο κυνικος απεναντι σε οτιδηποτε αυτοχαρακτηριζεται 'καταραμενο'. Η εφηβεια εχει περασει προ πολλου, αλλα απο τη στιγμη που θα πατησω play, η διαθεση μου κατρακυλαει. Και ολοι ξερουμε τι καταρα ειναι η αιωνια εφηβεια. 

Restless Idylls CD/LP (Blackest Ever Black - 2013)

V/A - Trevor Jackson Presents: Metal Dance 2

 Η αδιαπραγματευτη επιρροη του τριτου κυματος του industrial στο καθεστως των 4/4 ξαναυπογραμμιζεται απο τη Strut. Κατι σα το καταπτυστο 'να θυμουνται οι παλιοι, να μαθαινουν οι νεοτεροι' αλλα με vanilla bondage στο εξωφυλλο και με περισσοτερο στυλ, γιατι αν δε χορεψετε με στυλ, θα καταληξετε να χορευετε σαν εμενα οταν μεθαω. 

 Βεβαια η λιστα με τους συμμετεχοντες ειναι αρκετα εντυπωσιακη, με τους συνηθεις υποπτους να διαδεχονται σχεδον εναλλαξ τις εκπληξεις. Απο τη μπριζα των πρωιμων Ministry στις σιδηρογροθιες των Test Dept, απο τα νευρα των Skinny Puppy στην αλα Der Raeuber Und Der Prinz καιλα του Conrad Schnitzler, απο τα δερματινα παντελονια με 50 βαθμους Κελσιου των Front 242 στο αγχωτικο avant/punk/funk των Tuxedomoon, ετσι ωστε ο χορος να διατηρει αγερωχα τη φαση, χωρις ομως να λειπουν τα απαραιτητα μεθυσμενα παραπατηματα. Αν θυμαστε πασα λεπτομερεια απο το προηγουμενο βραδυ η δε πιεστηκατε να κανετε εμετο χωρις λογο, τοτε δε περασατε καλα. 

Trevor Jackson Presents: Metal Dance 2 CD/LP (Strut - 2013)

Esplendor Geometrico - 1980-1981 Prehistoric Sounds: Necrosis & More

  Πριζα. Ξυλο. Βιομηχανια.

1980-1981 Prehistoric Sounds 3x7"&CD (Geometrik - 2012)

Thought Broadcast - Emergency Stairway

 Το πιο χαρακτηριστικο συμπτωμα της σχιζοφρενειας δινει το ονομα του στο project του πρωτοεμφανιζομενου(?) Ravi Binning, εκπεμποντας το βιο και τη πολιτεια του πρωιμου industrial κατευθειαν στο roster της Editions Mego. Το Emergency Stairway φαινεται να προερχεται απο το σωτηριο ετος 1978, αλλα κυκλοφορησε πριν κανα μηνα χωρις φανφαρες και βεγγαλικα, με μουντο, κοκκωδη ηχο, παρανοικη ατμοσφαιρα και τιποτενια drum machines. Coum Transmissions, TG, MB και τα λοιπα. Ναι, τα εχετε ξανακουσει αυτα και τα εχετε ξεπερασει ηδη και ηδη βαζετε στοιχηματα για το επομενο εξωφυλλο του Wire. Στο τελευταιο παντως βρισκεται ο Flying Lotus. Γαμησε τα.

Emergency Stairway LP (Editions Mego - 2012)

V/A - Ongaku 90: Underground Music From Japan

 H σειρα Ongaku της Hiruko Records συνανταει τα ιαπωνικα 90s, μετα το ψυχεδελικο οργιο του πρωτου volume και το νευροσπαστο post punk του δευτερου. Προς τιμη της εταιριας, η συλλογη δε κουτουλαει πανω στο σημα κατατεθεν ηχο της PSF (εκτος απο δυο αναποφευκτες μετωπικες με Fushitsusha και Ghost) αλλα σκαλιζει εξονυχιστικα τη δεκαετια που η τεχνολογια εγινε ακομα πιο προσβασιμη στα χερια των μουσικων. 

 Ετσι εχουμε minimal synth goes τιποτενιο ska απο Ryuichi Sakamoto, σαμπλαρισμενα βογγητα αυνανισμου απο Gerogerigegege, ανεραστο ΕΒΜ απο Takako Minekawa, απροσαρμοστη pop απο τη θεαρα Phew και αλλα 4-5 γοητευτικα αψυχολογητα κομματια που δε θα μπορουσαν να εχουν συλληφθει σε αλλο σημειο αυτου του πλανητη. Στερεοτυπο μεν, γεγονος δε.

Ongaku 90: Underground Music From Japan LP (Hiruko Records - 2012)

Pelican Daughters - Fishbones And Wishbones

 Πλεον θεωρουμε δεδομενες τις μουσικες παρτουζες μεταξυ φαινομενικα ασυμβατων ιδιωματων αλλα ξεχναμε πως το δικαιωμα στο ομαδικο genre sex αποκτηθηκε απο το post punk. Τωρα ο καθενας περηφανευεται πως εχει η ξερει τη ταδε τοσο προοδευτικη μπαντα που παντρευει το black metal με το shoegazing και τη polka η το paisley underground με τα ηπειρωτικα μοιρολογια, περιφερομενος σα το Χριστοφορο Κολομβο που εχει πιασει το Παπα Βενεδικτο ΙΣΤ' απο τα αρχιδια.

 Για να μη βιαιοπραγησεις, βαλτον μπροστα στο 20 Jazz Funk Greats, στο Seven Songs, στο Υ, στο Desire. Ακομα και στο Fishbones And Wishbones των Αυστραλων Pelican Daughters. Αν παραμεινει με κλειστο το στομα, cool κ' ετσι, τοτε μπορεις να αυτοσχεδιασεις με τα δοντια του και τη σκουριασμενη ταναλια σου.

Fishbones And Wishbones LP (Forced Nostalgia - 2011)

Natural Assembly - Demo

 Οι Cold Cave -ειτε το θελετε ειτε οχι- ειναι υπευθυνοι για την αναβιωση των σκοτεινων 80s. Οχι πως η βιομηχανια δεν ετρεφε ανεκαθεν μια σχεση αγαπης-μισους προς οτιδηποτε μπορει να μπει κατω απο το ντορβα του 'wave', απλα οι Cold Cave εδειξαν στο underground πως η διαφορα μεταξυ παρακμης και decadence ειναι τεραστια. Αλλο Dead Or Alive κι αλλο Visage, ασχετα και αν στο τελευταιο τους δισκο τα ορια θολωσαν. Εξακολουθει να ειναι καλο. Απλα τους προτιμουσα πιο nekro.
  Εδω μπαινει στη μεση το βρετανικο one-man band Natural Assembly. Παιρνει τη σκυταλη απο τους αμερικανους φιλους του (στους οποιους αφιερωνει το Demo) και αποσκελετωνει τον υπερβολικα φορτωμενο τρεχοντα ηχο τους. Το αποτελεσμα δε δικαιολογει απολυτα το τιτλο της κασετας. Ειναι καλοπαιγμενο, με τη σωστη αναλογια νεκρας/μελωδιας. Θα το λατρεψουν οι fans των Contrepoison, θα το μισησουν οι fans των Dead Or Alive.

Demo CS (Zeitgeists Publishing - 2011)
(The link is removed)

Jimi Tenor - Sugardaddy / Take Me Baby

 Απ' ολους τους δισκους που θα μπορουσα να ανεβασω σημερα, διαλεξα αυτον. Εχω πολλους λογους βεβαια. Την ελαφρως ειρωνικη ερμηνεια του Jimi Tenor, το artwork του Yamatsuka Eye, το -Suicide meets Ian Curtis- επος του Sugardaddy, την ξεραιλα του Take Me Baby, τη νοσταλγια για τα ξενυχτια μπροστα απο το Alternative Nation του MTV. Ξυπνησα και το ξεθαψα. Και ακομα σκοτωνει.

Sugardaddy / Take Me Baby CD (Warp - 1997)