Yoko Ono - Plastic Ono Band

Μονο ❤.

 When it comes to Yoko Ono, you can't avoid the L word. You just can't separate them, they did everything together for fuck's sake, I mean, they were together even when they broke up for a while. And don't forget that you can't unsee the photo of their asses on the back cover of Two Virgins. But if you can get past the hippie crap and ignore all the cliches that taint her reputation for no reason, you come across a great body of work that paved the way for a broad range of expression in music. Just check Hijokaidan, Tunnel Canary, Sonic Youth, Harry Pussy. Even Deerhoof. Lol.
 Her debut bridged the gap between White Light/White Heat and No New York, while some parts of it make me swear that Ringo and Co listened the shit out of Amon Düül's Psychedelic Underground, with THAT voice on top. Nothing sounds like it and nothing will. You can bring your Junkos and your Diamandas as an example on the table, but I don't care. Yoko is the Queen Mother of Screaming and this album is her Revolver.  

Plastic Ono Band LP (Apple Records / Secretly Canadian - 1970 / 2016)

A.H. Kraken - Elle Avait Peut-etre 19 Ans Mais Pour Moi Elle En Aura Toujours 12

 Οξεια καταστροφιτιδα απο τεσσερα ρεταλια που αφιερωνουν κομματια στον Kevin Costner και στη Gianna Michaels, διασκευαζουν D.A.F. και προφανως τρελαινονται για Brainbombs. Οι Γαλλοι A.H. Kraken ξυλοφορτωνουν τον ακροατη με το καλημερα, διαθετοντας το τακτ ενος μεθυσμενου Νεαντερταλ σε περιοδο αναπαραγωγης. 

 Οσο προσπαθεις να βρεις που οφειλουν το νευρασθενικο ηχο τους, αυτοι εχουν ηδη σοδομισει πεντεξι μουσικα ιδιωματα για να καταληξουν σε ενα δικο τους παροξυσμικο πραμα, που ενω δεν εχει riffs με τη κλασσικη εννοια του ορου, προλαβαινεις να κουνησεις το κεφαλι σχεδον ρυθμικα σα μινιατουρα Elvis κολλημενη σε παρμπριζ αυτοκινητου που σκαρφαλωνει κατσαβραχα σε γωνια 45 μοιρων, μεχρι να πανε στο επομενο ακομα πιο κατεστραμμενο κομματι. Δυστυχως δε ξερω γαλλικα για να μεταφερω την εντυπωση μου για τους στιχους, αλλα επιανα κατι ξεκαρφωτα putain, κατι merde, οποτε καταλαβαινομαστε. Ο δισκος βγηκε το 2008 και απο τοτε οι τυποι εξαφανιστηκαν. Λογικο και επομενο.

Elle Avait Peut-etre 19 Ans Mais Pour Moi Elle En Aura Toujours 12 

LP&CD (In The Red - 2008)

Billy Bao - Dialectics Of Shit

  Το blogger με ενημερωνει πως προσπαθω να γραψω κατι για το Dialectics Of Shit απο τις 4 Φεβρουαριου -του τρεχοντος ετους- επειδη οι κλασσικες παπατζες μου γραφονται και κυριως σβηνονται κατα βουληση, αναλογα τη διαθεση, ευτυχως χωρις να δημοσιευονται. Σημερα λοιπον αποφασισα πως δεν υπαρχει πλεον λογος κωλυσιεργιας, τα πραγματα ειναι καπως στη θεση τους και πως πρεπει να γραψω ενα προλογο για το ποσο γρηγορα εξαντληθηκε η διαλεκτικη μεταξυ του punk και των ιδρυτων του. Χοντρικα οι συντεταγμενες παιζουν μεταξυ Wire και PIL, με τους μεν να αλλαζουν τις συνηθειες του μεσα σε φιλικο κλιμα και τους δε να του γαμανε επιδεικτικα τη μανα και το σοι. Απο κει και περα η κατασταση ειναι τραγικη, τα σεμιναρια των παραπανω δεν ειχαν τρελες παρουσιες, με κανα-δυο σημαντικοτατες εξαιρεσεις, οποτε νεκροφιλιες-ρετροκοπροφιλιες και teenage kicks απο σαρανταρηδες. Κατανοω πως αυτο που λεω εξαπτει τα πνευματα, αλλα ποτε δε γουσταρα τις ιερες αγελαδες, ποσο μαλλον οταν ειναι νεκρες.
 Συν τοις αλλοις πρεπει να λαβετε σοβαρα υποψη σας και την αναξιοπιστια του υπογραφοντα. Δεν ειχα ποτε punk κυρος, δε ξερω καν τι ειναι αυτο. Τι περιμενατε απο εναν ανθρωπο που μολις τωρα αναφερθηκε στον εαυτο του χρησιμοποιωντας τριτο προσωπο. Τουλαχιστον ο Mattin επινοησε τη περσονα του Billy Bao για να κανει σοβαροτατη κριτικη στη ταυτοτητα, στη κατοχη των πνευματικων δικαιωματων, στην ατιμη τη κενωνια και φυσικα στη (ιδια του τη) μουσικη. Γραμμενο ακουγεται πολυπλοκο αλλα στη πραγματικοτητα ειναι ενας μετα-Brainbombs meets Milan Knizak χαμος με οσα post-production κολπα χρειαζονται για να σας κανουν να σηκωθειτε να τσεκαρετε το κατα ποσο ειναι corrupted τα mp3 που κατεβασατε . Παρα πολυ.

Dialectics Of Shit LP (Parts Unknown Records - 2008)

Fushitsusha - まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう

  Εκει που οι συνεργασιες του Keiji Haino με Ambarchi/O'Rourke/O'Malley ειχαν σαφεις αναφορες στα δυο πρωτα θρυλικα albums των Fushitsusha, οι ιδιοι οι Fushitsusha γυρισαν πλατη στο παρελθον τους απο τη στιγμη που επανασυνδεθηκαν, εστω και με διαφορετικα μελη. Πλεον το group ασχολειται με ενα αγχωτικο, νευρασθενικο αλλα αριστα υπολογισμενο ηχο που φαινεται να χρωσταει πιο πολλα στους Mars παρα στο PSFικο συμπαν. Αυτη τη μεταβαση γινεται πολυ προφανης στο 'Κιτρινο' δισκο, που θα τον λεω απο δω και περα ετσι, επειδη το copy-paste μιας προτασης ιαπωνικων ιδεογραμματων γινεται κουραστικο. 

 To cd ανοιγει τελετουργικα, σαν Ruins στο 1/4 της ταχυτητας τους, με το Haino να στριγγλιζει ακαταληπτα λες και εχει εισπνευσει ηλιο. Μετα το δευτερο κομματι, τα πραγματα αρχιζουν να σπανε με πληρη επιτυχια καθως η μπαντα τρομαζει ακομα και τη Magic Band σε επιπεδο τεχνικης. Οσο ο ακροατης προσπαθει να χωνεψει τι συμβαινει, οι διαθεσεις αλλαζουν με παθολογικο ρυθμο για να καταληξουμε στην ανατριχιλα του τελευταιου track που ενωνει το Nijiumu με το σημερα.  

まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう CD (Heartfast - 2013)

Fushitsusha - 名前を つけないで ほしい 名前を つけて しまうと 全てで なくなって しまうから

 Τελευταιο album Fushitsusha. Τυγχανει να γνωριζω δυο-τρεις ανθρωπους εκει εξω που μολις δουν αυτη τη φραση θα παθουν ντουβρουτζα και θα σκαψουν το δισκο χωρις δευτερη κουβεντα. Υπαρχουν βεβαια και οι υπολοιποι δυο-τρεις επισκεπτες του blog που παραμενουν αδιαφοροι απεναντι στη περιπτωσαρα Keiji Haino. Οποτε παραταω τους πρωτους στην ησυχια τους και απευθυνομαι στους δευτερους. 

 Σας νιωθω. Αληθεια. Εχω σιχτιρισει δεκαδες φορες το Haino για τη παραγωγικοτητα του. 52 solo και 88 split και 91 ξερωγωτιαλλο καθε γαμημενο χρονο. Βαρεθηκα. ΑΛΛΑ η περιπτωση Fushitsusha ειναι εντελως αλλο κολπο. Εδω εχουμε μεθοδευμενο σαμποταρισμα της rock/roll φορμας απο τρεις ανθρωπους που ακουγονται σα να την αγαπουν τοσο που τη σιχαινονται. Τα μετρα ανασυντιθενται, οι μελωδιες καρυδωνονται, το μπασσο (που κατα ενα περιεργο τροπο μου θυμιζει Mick Karn) μπουρδουκλωνεται σε ενα γωνιωδη γριφο χωρις προφανη λυση. Χεστηκαμε για τις λυσεις. Ειναι υπερεκτιμημενες. 

名前を つけないで ほしい　名前を　つけて　しまうと　全てで　なくなって　 しまうか CD (Heartfast - 2013)

Brainbombs - Disposal Of A Dead Body

 Οι serial killers του riff rock προσπαθουν να ξεφορτωθουν το πτωμα της καριερας τους μετα την απροσμενη διαλυση της μπαντας. Το τεμαχιζουν βιαστικα σε 24 ακυκλοφορητα κομματια, τα οποια συσκευαζουν στις σκουπιδοσακουλες του Disposal Of A Dead Body και τα πανε για φουντο στο πλησιεστερο δασος. O δισκος βεβαια δεν ακουγεται αποσπασματικος. Η γνωριμη θεματολογια των Brainbombs δενει με μονωτικη ο,τι περισσευει. Δολοφονιες, βιασμοι, βρισιδια στα ιερα, μπινελικια στα οσια, απελευθερωτικη ασυδοσια. Αν προσπαθειτε με το ζορι να αποφυγετε τις παραπανω πρακτικες, τοτε προτεινω πολλαπλες ακροασεις. Καθαροαιμη ηθικη αυτουργια.  

Disposal Of A Dead Body 2xLP (Skrammel Records - 2013)

Roro Perrot - Ta Bouche De Fraise Me Rend Si Sauvage

Οh la la. O Vomir βγαζει τη σκουπιδοσακουλα απο το κεφαλι και μας δειχνει το προσωπο του Roro Perrot, του συμπαθεστατου τυπου που καυλαντιζει τη δεσποινιδα του εξωφυλλου και χαρακτηριζει τη μουσικη του ως ultra-shit folk. Ουσιαστικα εχουμε να κανουμε με μια επιτηδευμενα outsider κακοφωνια που περναει απο το συνδρομο καρπιαιου σωληνα του Derek Bailey στις ηλεκτρικες στιγμες του Jandek για να καταληξει στον Bill Orcutt αν ειχε περασει τα παιδικα του χρονια στο Νταου Πεντελης. 

Φυσικα ολα τα παραπανω ειναι κοπλιμεντα, αρκει να ξερεις με ποια απο τις δυο περσονες του Perrot εχεις να κανεις καθε στιγμη. Η συγκεκριμενη παντως του βρηκε γυναικα. 

Ta Bouche De Fraise Me Rend Si Sauvage CD (Decimation Sociale - 2013)

Swans - The Seer

 Δεος. Μονο αυτο μπορεις να νιωσεις μπροστα στην εξαντλητικη διαρκεια του The Seer. Καθε δευτερολεπτο του εχει λογο υπαρξης. Καθε λεπτο του καιει το δερμα του ακροατη. Καθε κομματι του διαβαζεται σαν αποσπασμα απο τη Βιβλο της Σαρκας της Εκκλησιας των Swans. Θα τη βρειτε σε χωρους κατανυξης απο 28 Αυγουστου. Ξεκινηστε το προσκυνημα απο τωρα. Οι απιστοι θα τιμωρηθουν παραδειγματικα.

Υ.Γ. Τα αποκρυφα κειμενα του Seer παραδωθηκαν στα γραφεια του Corrupted Delights σε καθεστως ακρας μυστικοτητας απο τον Αρχιερεα Kiwiknorr, τον οποιο και ευχαριστω δημοσια.

The Seer 2xCD (Young God - 2012)

Swans - We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head

 H ιδεα του live album σχεδον εξ' ορισμου βρισκεται πολυ κοντα στη κουλτουρα των Don't Look Back fests, των remasters και της αναθεωρησης χαμενων 'classics', με η χωρις εισαγωγικα. Κονσερβοποιημενη νοσταλγια περασμενων μεγαλειων για να θυμουνται οι παλαιοτεροι και να μαθαινουν οι νεοτεροι. Ειμαι καθετος στη γνωμη μου και θα την υπερασπιστω ακομα και μπροστα σε ενα υπογεγραμμενο, χειροποιητο, κομπλεξικα περιορισμενο live των Swans. 

 Τεχνικα, η μπαντα σκοτωνει. Ειναι πιο δεμενη και απο το γορδιο δεσμο του μυαλου του Gira. Συναισθηματικα, σαρωνει. Στο Sex God Sex ανατριχιαζα σα γαλοπουλα, στο The Apostate εβλεπα εικονες, στο Eden Prison σκουπιζα σαλια. 

 Κι ομως προτιμαω να φανταζομαι. Δε θελω να εχω αμεση προσβαση σε ολο αυτο. Δε θελω να ανασυρω ενα μυθο με το πατημα ενος κουμπιου ακομα και αν αυτη η δυνατοτητα μου προσφερεται απο το ιδιο το group. Ειμαι ρομαντικος. Εξακολουθω να πιστευω πως ο δημοσιος ευνουχισμος αποτελει μια καλη ιδεα. 

We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head 2xCD
(Young God - 2012)

Flux Information Sciences - Private/Public

 Οι Νεουορκεζοι Flux Information Sciences ανοιγουν τις πορτες του blog που ολοι οι καλλιτεχνες θα σκοτωναν για να μπουν -ασχετα και αν δε καταλαβαινουν γρι απο τις μαλακιες που γραφω γι'αυτους- με τα εχεγγυα του Michael Gira. Το boss παρομοιασε τον ηχο τους με το 'να τρως ξυλο απο ενα σεξουαλικα τρελαμενο clown' για να αποδωσει το παραλογο του Private/Public. Αυτη η περιγραφη μπορει να εφαρμοστει καλλιστα σε ολα τα groups που αξιζουν για τον ενα η τον αλλο λογο, οποτε ψηθηκα.

 Το τριο δανειζεται ενα μικρο μερος απο τη νευρασθενεια των Contortions και ενα μεγαλυτερο απο την αναιδεια του Foetus. Οι συχνες εναλλαγες μεταξυ μεταλλικων κρουστων, λευκου funk και ηλεκτρονικων δειχνουν πως οι τυποι εχουν αυτοεπιγνωση. Ξερουν σε ποια δεκαετια βρισκονται. Δεν αναβιωνουν. Συνεχιζουν το εργο των προκαθημενων -σεξουαλικα τρελαμενων- clowns.

Private/Public CD (Young God Records - 2001)

Bill Orcutt - How The Thing Sings

 How The Thing Sings? Οπως και η προηγουμενη δισκαρα του Orcutt. Σα τα σπασμενα νυχια ενος voodoo child με τενοντιτιδα πανω στο πινακα της μυθιστοριας των blues. Αυτο πρεπει να ειναι το μοναδικο νουμερο της Editions Mego που ακουγεται φτιαγμενο απο ανθρωπινα χερια ασχετα και αν η ικανοτητα και η ταχυτητα τους δεν ειναι αντιπροσωπευτικη. Το album ηχογραφηθηκε one-take στο σπιτι του Lonesome Cowboy Bill. Η τοποθετηση μικροφωνων εγινε στα γρηγορα απο τον Εκπτωτο. Το συμβολαιο περιλαμβανει τεχνικη υποστηριξη.

How The Thing Sings CD/LP (Editions Mego - 2011)

Friction - Zone Tripper

 Μετα τα νταραβερια του στους Teenage Jesus And The Jerks, o Iαπωνας μπασιστας Reck επεστρεψε  στα πατρια εδαφη καπου στα τελη του '70 για να συνθεσει τους Friction, ενα τριο λιαν επηρρεασμενο απο το no-wave. Η δισκογραφια τους ειχε σοβαρα προβληματα διανομης και ετσι τα albums τους ακουστηκαν μονο απο τους προνομιουχους επισκεπτες της θορυβοχωρας (βλεπε John Zorn).
 Το 'εξαμερικανισμενο' Zone Tripper ειναι το πρωτο album του group που κυκλοφορησε σε δυτικο label με προσεκτικη αφαιρεση καθε περιττου λιπους και απροσεκτη προσθηκη ψιλοδευτερων remixes.    Βαλτε τσιτα τα αυθεντικα tracks, κατηγορηστε τα υπολοιπα για το facepalm του Gigerοεξωφυλλου.

Zone Tripper CD (Tzadik - 1999)

Hair Police - Certainty Of Swarms

 

  H γκριζα ζωνη μεταξυ του industrial, του noise-rock, του black metal, του no-wave και του ελευθερου αυτοσχεδιασμου ξεθωριασε ακομη πιο πολυ το σωτηριο ετος 2008 απο το Certainty Of Swarms. Ακομα και οι ιδιοι οι Hair Police δεν εχουν καταφερει να ξεπερασουν τον εαυτο τους και την ανιερη επιφοιτηση που εφαγαν εκεινη την εποχη.

  Τα φωνητικα ακουγονται σαν τηλεφωνικες φαρσες των Silencer στο παπα της ενοριας τους, το  μπασο σα το γουργουρητο της κοιλιας του Σατανα, τα ηλεκτρονικα σα το ξεροτηγανισμα του μυαλου του Sun Ra, ενω τα drums σιγονταρουν -και ενιοτε οδηγουν- το δισκο στον αγυριστο. Εγκυρες πηγες με ενημερωσαν πως αυτο το album εχει κανει καταληψη στο mp3 player του Εξαποδω (λατρευω αυτη τη λεξη!) απο τη μερα κυκλοφοριας του. Δεν εκπλησσομαι.

Certainty Of Swarms CD (No Fun Productions - 2008)

Dial - 168k

 Με το σοφο ρητο του avant-punk ηρωα Jack Brewer 'Once the music leaves your head, it's already compromised' που αναγραφεται σε ενα απο τα εσωφυλλα του Experimental Jet Set, οι Sonic Youth υπερασπιστηκαν αποστομωτικα τον εαυτο τους απο τις επιθεσεις των κολλημενων φανατικων τους, που θεωρησαν πως το group ξεπουληθηκε απο τη στιγμη που υπεγραψε σε πολυεθνικη.

Επισης, αυτο το ρητο εξηγει αυτοματα και τον κλειστοφοβικο ηχο του 168k των παραγνωρισμενων Dial, το οποιο ακουγεται σαν να ηχογραφηθηκε οσο αυτο βρισκοταν ακομα μεσα στο κρανιο της Jacqui Ham (πρωην Ut). Τα 8 tracks του album ανατρεχουν στο νεουορκεζικο ντελιριο του no-wave, στη δημιουργικη καταστροφη των Dead C  και φυσικα στους δυο πρωτους δισκους των SY. Ξερετε απο τωρα οτι θα το λατρεψετε, οποτε μη μου το παιζετε χαμηλοβλεπουσες.

168k CD (Cede - 2007)

Cock E.S.P. / Ovo - Split

Εξι labels ενωσαν δυναμεις για να κυκλοφορησει το Split 7ιντσο μεταξυ των αμερικανων βετερανων της σκατολογιας Cock E.S.P. και του ιταλικου noise-rock ντουετου των Ovo.
 Λοιποοοον... Στην πρωτη πλευρα τα πραγματα ειναι λιγο πιο ξεκαθαρα. Οι Ιταλοι παιζουν παντομιμα με το ζωντανο ακροατηριο τους, χρησιμοποιωντας τις εξπρεσιονιστικες χειρονομιες του no-wave αλλα και του death metal. To σαξοφωνο βγαζει καποια free jazz απωθημενα στην επιφανεια τα οποια δυστυχως δεν εξομολογουνται πληρως. Σειρα εχει το harsh καφριλικι των Cock E.S.P. που ακουγεται σαν το party που δεν σας προσκαλεσαν ποτε, ενω επρεπε να υπομεινετε τη βαβουρα απο το διπλανο διαμερισμα μεχρι τα ξημερωματα, κανοντας baby-sitting στο μωρο της Rosemary. Τοσο καλο.

Split 7"
(8mm/Apop/Bar La Muerte/Bastardised/Carbon/Little Mafia - 2006)