Wold - Postsocial

 Δυσκολη περιπτωση το Postsocial. Δε κατατασσεται καπου, δεν ακουγεται ευκολα, δε θελει να κανει τη ζωη μας ομορφοτερη, δεν εχει υποκρισιες πως ειναι κατι αλλο απο αυτο που ειναι. Ενα κακασχημο αφηρημενο πραμα που δε κοτσαρει προσημα και υποτιθεμενα concepts για να εξηγηθει.
 Σε περιπτωση που το ακουσετε να ξερετε πως δε θα σας αρεσει. Αλλα αυτη ειναι και η αποστολη του. Καθε φορα που καποιος σταματαει ξενερωμενος αποτομα το album στα πρωτα δευτερολεπτα του, οι Wold χαιρονται, οποτε με καποιους προχειρους υπολογισμους μου, το group πρεπει να ειναι οι πιο ευτυχισμενοι ανθρωποι του ηλιακου συστηματος. Αν ομως του δωσετε λιγο χρονο, οχι μονο θα ανακαλυψετε μια δισκαρα που αποδομει το black metal με την επιτυχια των Skullflower και των Abruptum, αλλα θα κανετε και τους Wold να σκεφτονται σοβαρα την αυτοκτονια. Το χρωστατε στους υπολοιπους.

Postsocial CD/LP (Profound Lore / The Death Of Rave - 2014)

Puce Mary - Persona

 Σας τα χω κανει πλανητες με τη Puce Mary. Το ξερω. Αν χρειαζοταν θα σας επιανα απο το γιακα (δηλαδη και τους τεσσερις αναγνωστες του blog) για να σας φωναξω καταμουτρα "ΡΕ Η ΤΥΠΙΣΣΑ ΓΑΜΑΕΙ" η εστω κατι πιο κομψο, παντως θα ηταν το ιδιο σαφες. Η Hoffmeier μ' αρεσει πολυ. 

 Το Persona ανοιγει με το πιο εξωστρεφες -τηρουμενων των αναλογιων- κομματι του δισκου, ενα μπουκωμενο ντουπου-ντουπου που προφανως εχει ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη του. Και να ξερετε πως λατρευω τα μπουκωμενα ντουπου-ντουπου που εχουν ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη τους. Στη συνεχεια, τα εναπομειναντα πεντε tracks αρχιζουν να τρωνε φρικη με τη παρτη τους. Ζοριζονται απο τυψεις και ενοχες, ναρκισσευονται με τους υποτιθεμενους ρολους που πρεπει να υποδυθουν αλλα ταυτοχρονα εχουν αναπτυξει και αντισωματα απεναντι τους. Παραπαιουν μεταξυ μανιας και κατατονικης εμβροντησιας. Εκει οφειλεται και η νευρικη φαγουρα που σε πιανει οταν ακους δυνατα το Pigs και η αναγουλα που σκαει οταν αφησεις να παιζει το The Viewer στο background. 

 Για το μονο που αναρωτιεμαι ειναι το αν αυτο που ακουω ανηκει στη Puce Mary η στη περσονα που εφηυρε για τις αναγκες του δισκου. Δε θα καταλαβω ποτε. Γυναικες ρε.

Persona LP (Posh Isolation - 2014)

Sewer Election & Puce Mary - Masks Are Aids

 Μετα το στιγμιαιο στραβοπατημα του The Great Panic, η Frederikke Hoffmeier επανερχεται στα proper μετρα και σταθμα της με το εξαιρετικα τιτλοφορημενο Masks Are Aids. Αυτη ειναι αλλωστε η τριτη συνεργασια της με τον Dan Johansson, τα χνωτα τους εχουν ηδη περασει το τεστ συμβατοτητας με πληρη επιτυχια, οποτε το album ειναι τοσο δεμενο που θα μπορουσε να ειναι καταχωρημενο σαν Sewer Mary η Puce Election.
 Το να χαρακτηρισω τα δυο κομματια της κασετας 'σκοτεινα' ειναι τοσο αυτονοητο, οσο το να πω πως η ζωη ειναι σκατα. Η παραπανω γνωμη δε ταυτιζεται απαραιτητα με την επι τουτου μισανθρωπια και σκατοσυνη που ειναι πολυ στη φαση. Ειναι μια ωριμοτατη, εμπεριστατωμενη αποψη που επιβεβαιωνεται καθημερινα απο την απουσια αποδειξεων για το αντιθετο. Δε χρειαζεται ομως να προσφυγουμε στην αγνοια. Αν φαινεται σα σκατα και μυριζει σα σκατα, ε τοτε ειναι.
 Που ειχα μεινει? Α ναι. Το Masks Are Aids ειναι τελειο.

Masks Are Aids CS (Total Black - 2014)

Trepaneringsritualen - Perfection & Permanence

 Οπως βλεπετε, ο Thomas Ekelund χρειαζεται επειγοντως διακοπες. Οπως και γω. Το μονο που μας κραταει σε μια σχετικη ισορροπια ειναι η τεχνη του. Οποτε αρχιζω να σπαω, βαζω το Perfection & Permanence. Μεχρι να αναρωτηθω αν ο Trepaneringsritualen αποτελει λυση η ειναι μια εκφανση του ιδιου του προβληματος, ο δισκος εχει τελειωσει και οι μαλακισμενες σκεψεις σκανε. Ολα καλα. 

 To ντεμπουτο του Σουηδου για το θεσμο της Cold Spring ειναι ενας υποδειγματικος death industrial δισκος. Τα εχει ολα ρε. Το βαρβατο κοπανημα απο το εκμαγειο του Brighter Death Now, το πιο καθαρο ηχο του Theologian, τη σοβαροτητα του Control και μια εντελως προσωπικη occult θεματολογια και φωνητικα που συνηθως συνανταμε στην απο κει πλευρα του black metal. Tη καλη δηλαδη. 

 Highlight αποτελει η υπερκομματαρα Alone/A/Cross/Abyss. Προκειται για το πιο εθιστικο κομματι του 14. Σοβαρα. Διψηφια repeats. Μεχρι το τελος της χρονιας θα εχουν διπλασιαστει. Οπως και η θεση του στα καλυτερα της χρονιας, με η χωρις διακοπες. 

Perfection & Permanence CD/LP (Cold Spring - 2014)

Croatian Amor - The Wild Palms

 Για να αποκτησει καποιος τη κασετα του The Wild Palms επρεπε να στειλει μια γυμνη selfie στον Croatian Amor. Ο ιδιος ο Loke Rahbek ζητησε ευγενικα απο τους συμμετεχοντες να μη διαρρευσουν τη μουσικη του, οπως και εκεινος δε θα μοιραζοταν τις φωτογραφιες τους. Ομως οπως βλεπετε, ο κυκλος της εμπιστοσυνης εσπασε. Καποιος ριπαρισε το album και το ανεβασε σε private tracker. Ας αποτελειωσω λοιπον με αυτο το post ο,τι απεμεινε. 

 Το ιδιο το album εχει μια αισθηση διακριτικοτητας η οποια ειναι προφανης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Επειδη δεν εχω ασχοληθει με τη περιπτωση του αξιοτιμου κυριου παρα μονο καποιες περαστικες ακροασεις του Genitalia Garden και της εξαιρετικης συνεργασιας του με Lust For Youth (ευχαριστω πολυ Molly!) δεν εχω ολοκληρωμενο κριτηριο τρομαρα μου. Παντως αυτο που ακουω μ' αρεσει. Μελωδικο lo-fi synthoambient με τη πρεπουσα πατοπαραγωγη, αυτη που κανει αυτοματα κατι καλο ακομα καλυτερο. Οχι ομως τοσο καλο ετσι ωστε να βγαλω φωτογραφια το λιλι μου και να το στειλω σε ενα αγνωστο. Τωρα περιμενω να παρει μυρωδια ο Rahbek το leak της κασετας και να αρχισει να κανει tag σε κοσμο.

The Wild Palms CS (Posh Isolation - 2014)

Lussuria - Industriale Illuminato

 Οπως ολα τα dark ambient projects που αξιζουν το χρονο σας ζητανε απο τον ακροατη τη πληρη προσοχη του για να λειτουργησουν, ετσι και ο Lussuria κανει τη μιση δουλεια. H αλλη μιση αφηνεται στη διακριτικη ευχερεια σας. Φυσικα αυτο δε θα ειναι καθολου δυσκολο, καθως η αισθητικη του Αμερικανου τσιμπολογαει αναφορες απο τη παγκοσμια συνωμοσιολογια, τα gialli, το 'Περυσι στο Μαριενμπαντ' και την Ευρωπαικη decadence (και οχι απο τη παρακμη). 

 Μουσικα αυτο μεταφραζεται σε ενα αψυχολογητο προξενιο μεταξυ του χαρακτηριστικου ηχου της Cold Meat Industry με τους Demdike Stare που τελικα λειτουργει αψογα, παρα τις ενστασεις των κομπλεξικων που ζουν για να μπουκαρουν δραματικα τη τελευταια στιγμη στην εκκλησια και να φωναξουν 'ΕΓΩ'. Οπως φανταζεστε η ατμοσφαιρα του Industriale Illuminato ειναι μαυρη αλλα οχι κατσιμαυρη, εχει τρυπες για να μπαινει οξυγονο, πχ η αλληλουχια μεταξυ της tribal κατηφειας του Venus In Retrograde με τη ψευδομινιμαλοnewageομελαγχολια του Breath Of Cinder δειχνει πως ο καλλιτεχνης δε θελει να μας διωξει. Λες και θα πηγαιναμε καπου αλλου. Να το ακουσετε οπωσδηποτε. Δε καθομαι να γραφω τσαμπα κυριακατικα. 

Industriale Illuminato CD/LP (Hospital Productions - 2014)

Cremation Lily - Fires Frame The Silhouette

 Επειδη πλεον η εννοια του album σαν ολοκληρωμενη και πολυ συγκεκριμενη δηλωση του εκαστοτε καλλιτεχνη εχει διαστρεβλωθει, το να κατσω να σκασω για το αν το Fires Frame The Silhouette ειναι συλλογη (με αποσπασματα απο κασετες σε limitation που απευθυνεται σε συγγενεις εξ αιματος) και οχι αμιγως δισκος, θα ειναι δικο μου λαθος και οχι του Βρετανου Cremation Lily, επειδη απ' οσο εχω καταλαβει ο πιτσιρικας το ΄χει. Πολυ.

 Ηχητικα ο Zen Zsigo ξεκιναει με βαση την Cocaine Death/And Stll Wanting εποχη του Prurient με ολα τα ασηκωτα synths και την μελοδραματικοτητα που την χαρακτηριζει, με μερικες Ramleh διαφευγουσες (ακουστε το εναρκτηριο κομματι και πειτε μου ποσο Hand Of Glory) για να καταληξει σε κατι νεο, σαφως πιο μελωδικο αλλα με τις λαμαρινοηχογραφησεις και τους ορχεις στη σωστη θεση. Φωνητικα, τα γαβγισματα του τυπου ακουγονται αγωνιωδη, σα να ουρλιαζουν/θρηνουν για το ανεκπληρωτο. Aren't we all.

 Οποτε δε πουλαμε ψυχη και νεφρα για να τσιμπησουμε καμμια κασετα, παιρνουμε το δισκο και τρωμε τα ηδη φαγωμενα νυχια μας για το επομενο βημα. Και εις ανωτερα.

Fires Frame The Silhouette LP (Alter - 2014)

Sutcliffe Jugend - Pursuit Of Pleasure

 Γεγονος: το κυνηγι για απολαυση ενεχει αλαζονεια. Εκεινη τη στιγμη οι επιπτωσεις θεωρουνται μια αμελητεα πιθανοτητα που δε θα τολμησουν να σε αγγιξουν επειδη εισαι εσυ, το σημειο αναφορας απο το οποιο περιστρεφεται ολοκληρο το γνωστο και αγνωστο συμπαν. Για του λογου το αληθες τσεκαρετε τον εαυτο σας οταν γιολαρει μεθυσμενος. Ακομα καλυτερα βρειτε τροπο να επικοινωνησετε με τον Peter Sutcliffe. Εστω στειλτε ενα mail στους Sutcliffe Jugend και ρωτηστε για ποιο ακριβως λογο κυκλοφορησαν το Pursuit Of Pleasure μολις 3 μηνες μετα το With Extreme Prejudice και ουσιαστικα το εθαψαν μονοι τους.
 Ο δισκος φαινεται να προερχεται απο τα ιδια sessions με τη δισκαρα της Cold Spring, μονο που εδω οι διαρκειες των κομματιων ειναι πιο μαζεμενες. Μοναδικη εξαιρεση αποτελει το 14λεπτο Shy, ενα επος που κλιμακωνεται σιγα-σιγα απο 'τυπικη-εισαγωγη-σε-power-electronics-album' σε ενα πολυεπιπεδο μπαχαλο που ακους και θελεις να παρεις στο λαιμο σου καμμια 20αρια αθωους. Δε θα το κανεις ομως. Υπαρχουν επιπτωσεις και θα σε αγγιξουν. Ακριβως επειδη εισαι εσυ.

Pursuit Of Pleasure LP (4iB Records - 2012)

Climax Denial - The Absolute Bottom

 Ξερω απο τωρα πως θα εξελιχθει η σημερινη μερα. Γνωριζω καθε στιγμη του προγραμματος. Καμμια αποκλιση. Χωρις να περιμενω απολυτως καμμια εκπληξη. Δε κανω κατι για να το αλλαξω αυτο, εστω να παω απο αλλο δρομο η να αργησω κανα πενταλεπτο για να δω τι θα συμβει. Επιμενω να δινω ευκαιρια στο συμπαν μηπως τυχον ξεφυγει απο τη διεστραμμενη ρουτινα του. 

 Αν γινει κατι, θα ειναι αμελητεο και περαστικο. Οπως ο τυπος με τον τεραστιο σκυλο που συνανταω στο δρομο ακριβως την ιδια ωρα καθε γαμημενη μερα εξω απο την εκκλησια. Μαλλον κι αυτος θα σκεφτεται το ιδιο για μενα. Θα κραταει μια σακουλα απο σουπερ μαρκετ και θα φοραει ενα πλαστικο γαντι. Λιγο πιο κατω θα καθεται η γρια που ζηταει χρηματα απο ολους εκτος απο μενα. Σχεδον παρακαλαω να μου ζητησει για να ξυπνησω απο το deja vu. Μολις φτασω στο περιπτερο, θα σταματησω να παρω τσιγαρα και ο περιπτερας θα μιλαει στο τηλεφωνο. Θα καλημερισω απο κεκτημενη ταχυτητα, δε θα απαντησει και θα βρισω απο μεσα μου το σπιτακι του οταν γυρισει να πιασει το πακετο. Οπου να 'ναι, φτανω στο σημειο που ο ηλιος γινεται πολυ ενοχλητικος και θα μετανιωσω που δε φορεσα γυαλια, αλλα εξακολουθω να μη τα παιρνω μαζι μου. 

 Απο τη στιγμη που θα περασω το δρομο, οι συνειδητες κινησεις σταματουν. Αυτοματος πιλοτος. Συγκεκριμενες κινησεις, χειρονομιες, τυπικα χαμογελα, προκατ κουβεντες με τις οποιες απορω αν προερχονται απο μενα η απο ενα αλλο αχωνευτο πλασμα που μιμουμαι χωρις να το θελω. Δε δινω καν χρονο στον εαυτο μου να σκεφτει. Αρνουμαι πεισματικα. Περιφερομαι ασκοπα στη πιο αδιαφορη Μερα της Μαρμοτας που θα μπορουσα να διαλεξω. The Absolute Bottom. 

The Absolute Bottom CS (Husk Records - 2008)

Mount Vernon Arts Lab - The Séance at Hobs Lane

Ένα από τα πράγματα που θέλω εδώ και χρόνια να κάνω είναι να μαζέψω σε μια λίστα όλους τους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ οι εκάστοτε συνεργάτες των John Balance και Peter Christopherson. Ιδέα δεν έχω τι θα συμβεί μετά, ένα υποτυπώδες wordpad έχει ξεκινήσει, οι ρυθμοί είναι αργοί, οι συμμετέχοντες αυξάνονται, ο ήλιος μου τηγανίζει την ψυχή και εγώ μισώ το καλοκαίρι, τα κουνούπια και τον Ιησού.

Ο Drew Mulholland δε συμμετείχε ποτέ στους Coil μεν, αλλά ο λόγος που μπαίνει στη λίστα είναι ένας, πως έχει δηλαδή έχει δίσκο με τη λέξη Musick στον τίτλο, και μάλιστα στην Eskaton. Το όνομα του πρότζεκτ είναι Mount Vernon Astral Temple, αντιαθλητικό, δύο βολές και η μπάλα δική μας. Στην παρούσα δημοσίευση ασχολούμαι με τους Mount Vernon Arts Lab, παλαιότερο και σαφώς μουσικότερο σχήμα από τους Astral Temple. Και συγκεκριμένα με τον δεύτερο -και τελευταίο- δίσκο τους The Séance at Hobs Lane. Είναι γεγονός πως όλοι οι συμμετέχοντες της λίστας, όλοι, ο Stephen Thrower, o Ossian Brown, ο Drew McDowall και όποιος άλλος σκεφτείτε, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, έχουν σπουδάσει το Astral Disaster, έχουν μυηθεί στη δική του αφαιρετική λογική, έχουν προσπαθήσει να γράψουν τη δική τους μουσική μέσα από το πρίσμα του, τα έχουν καταφέρει ιδιαιτέρως καλά, ξέρουν να συνεννοούνται με αυτή τη γλώσσα, όλα είναι εκλεκτά, η απουσία των Coil δε θα καλυφθεί ποτέ (των ποτών), αλλά τουλάχιστον έχουμε δεκαπέντε δίσκους να ασχολούμαστε τα κωλοκαλοκαίρια. Το The Séance at Hobs Lane το αγαπώ παράφορα γιατί πάει ένα βήμα παραπέρα, καθώς ξεκινάει από τα σημεία που βαράνε προσοχή στον πυρήνα, οι ίδιοι οι Coil συμμετέχουν με remix άλλωστε, και ανάμεσα στα drone σημεία, τα beats (μην πιστέψετε λέξη από τις leftfield/glitch περιγραφές που κυκλοφορούν), και τα περιστασιακά του μινιμάλ απωθημένα, καταλήγει στο δεκατετράλεπτο free jazz κλείσιμο μετά ηλεκτρονικής συνοδείας του Percy Toplis, ένα κλείσιμο που σε κάνει να ψάχνεις τον Mats Gustaffson στους guests, εμένα με έκανε δηλαδή, και αν σας άρεσε ο δίσκος που έφτιαξε ο Nils Petter Molvaer με τον Moritz von Oswald, εδώ θα βρείτε κάτι εξαιρετικά παραπλήσιο. Ειδικά δε αν είστε σε καλοκαιρινή Fire Orchestra φάση, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό. Το The Séance at Hobs Lane κυκλοφόρησε το 2001. Έξι χρόνια αργότερα το ξανάβγαλε η Ghost Box. Ένας λόγος να τη συμπαθώ παραπάνω. 

The Séance at Hobs Lane CD

(Via Satellite - 2001)

The Rita - Ballet Feet Positions

 Για τους περισσοτερους εκει εξω, το μπαλετο αποτελει ενα χαριτωμενο αλλα αδιαφορο θεαμα και στη συλλογικη συνειδηση εχει τοποθετηθει διπλα στην εκμαθηση γαλλικων και πιανου σαν το μοντελο σωστης ανατροφης του προηγουμενου αιωνα. Στα ματια του Sam McKinley, ειναι μια υπερανθρωπη ασκηση πειθαρχιας που απαιτει απο τις επιδοξες μπαλαρινες αυτοκυριαρχια και επιπονες σωματικες τροποποιησεις. 

 Η πρωτη υλη του Ballet Feet Positions ειναι επιτοπιες ηχογραφησεις της αγνωστης σε μενα χορευτριας Kelly Davis επι το εργον. O McKinley εδεσε μικροφωνα επαφης στα ποδια της για να συλλαβει και το παραμικρο θορυβο και μετα επεξεργαστηκε ζωντανα τον ηχο της καθε position σε ενα χαος απο κλινικες σιωπες και εκκωφαντικο οχετο. Το αποτελεσμα δειχνει πως ο Rita δεν ειναι μονο ο ιδρυτης του HNW, αλλα και αυτος που με καθε κυκλοφορια του παει τη φαση ενα βημα μπροστα. Ευχομαι οι υπολοιποι να μπορουν να τον ακολουθησουν. 

Y.Γ. Εδω ευχαριστουμε πολυ τη MoLLy που ξετρυπωσε το link απο τα αδυτα του διαδικτυου και το μοιραστηκε μαζι μας!

Ballet Feet Positions CD
(Old Europa Cafe / Elettronica Radicale Edizioni - 2014)

Jandek - The Song Of Morgan

 Τα box sets κλασσικης μουσικης φημιζονται για τον ογκο τους, επομενως οταν ο Jandek goes classical, τα 9 cd τα 'χουμε στο ρελαντι. Σε αλλες περιπτωσεις δε θα ασχολιομουν καν η αν το εκανα θα εβριζα το δημιουργο για ματαιοδοξια, μηδαμινη αυτοκριτικη η εστω για ελλειψη editing. Οταν ομως ο Jandek ξυπναει με το ζορι ενα πρωι και θελει να κυκλοφορησει τα 'Νυχτερινα' του, ποιος ειμαι εγω που θα τον σταματησω.

 Το The Song Of Morgan χωριζεται σε 9 Nocturnes συνολικης διαρκειας 8.5 ωρων βαρεας και ανθυγιεινης ακροασης. Δεν προλαβα να το κανω ακομα στον εαυτο μου, αλλα δωστε μου λιγο χρονο, ξυπνησα πριν κανα διωρο. Το κλιμα του ειναι σαφως αμηχανο και παγωμενο, καπως ηδονοβλεπτικο -εφοσον φανταστουμε τον κυριο Smith κλειδαμπαρωμενο σε ενα αδειο δωματιο πανω απο ενα μυστηριωδως κουρδισμενο πιανο- και αμιγως wtf αφου διαπιστωνουμε πως αυτη ειναι η μοναδικη φορα που ο συγκεκριμενος ανθρωπος κανει εμμεση αναφορα στο εργο αλλου καλλιτεχνη. Δε περιμενα πως θα εβλεπα το ονομα του Jandek διπλα στο ονομα του Chopin στην ιδια προταση, ποσο μαλλον αυτη η προταση να γραφτει απο μενα. May he never tune his piano ρε καριολη.

The Song Of Morgan 9xCD (Corwood Industries - 2013)

White Hospital - Holocaust

 Ηταν μια βρωμικη δουλεια αλλα καποιος επρεπε να τη κανει, οποτε τα καλα παιδακια της Steinklang Industries ανελαβαν την επανακυκλοφορια του Holocaust. Το μοναδικο album των Ιαπωνων White Hospital απο το 1984 καταφερε να χαραχτει στη συλλογικη μνημη των industrial συλλεκτων παρα τις ταπεινες 300 original κοπιες και τα 60αρικα που κοστιζει, μονο και μονο για τη παραδοξη διασταυρωση του ηχου των πρωιμων SPK με τα tapes των Third Door From The Left. Στο μεσοδιαστημα παιζουν καποιες εντελως ιδιοσυγκρασιακες power electronics προσπαθειες, tribal νταουλια που στοιχηματιζω το νεφρο μου πως οταν τα πρωτακουσε ο Yamatsuka Eye εσκασε πονηρο χαμογελο, ενω η χαρακτηριστικη ιαπωνιλα εκφραζεται τις στιγμες που κανουν αυτο που εκαναν πιο ολοκληρωμενα οι Karuna Khyal ενα χρονο μετα.  

 Οταν διαλυθηκαν (προφανως απο υπερβολικη δοση γαματοσυνης) ο Τοmo Kuwahara εφτιαξε τους Vasilisk και ο Jun Konagaya συνεχισε ως Grim. Στηριζουμε και αγαπαμε Grim. Καρδουλες.

Holocaust CD/LP (Steinklang Industries - 2014)

An Innocent Young Throat-Cutter - Raya And Sekina

 Σε ενα ιδανικο κοσμο, το HNW θα ειχε αναγνωριστει παγκοσμιως για τις θεραπευτικες του ιδιοτητες. Θα ακουγονταν MIDI διασκευες Vomir σε πολυτελη ασανσερ, αεροδρομια, στασεις μετρο και σε διαμερισματα που διακοσμηθηκαν συμφωνα με το feng shui, ενω το μουσικο θεμα των Windows 95 θα ειχε αναλαβει ο Richard Ramirez. Δεν αστειευομαι καθολου. Οσο πιο πολυ ξυνω την επιφανεια της υποθεσης Harsh Noise Wall, τοσο πιο πολυ πιστευω πως αποτελει ενα αντεστραμμενο ambient, ενα αντιμουσικο χαλι που λειτουργει συμφωνα με τη προσοχη του ακροατη, που ειτε ζηταει κατι αδιαφορο να παιζει στο background, ειτε γουσταρει πληρη αισθητηριακο αποκλεισμο με σβηστα φωτα και ακουστικα.

 Δοκιμασα το Raya And Sekina και στις δυο περιπτωσεις. Με πληρη προσοχη λειτουργησε καταπραυντικα. Η τραχεια επιφανεια του ειναι απιστευτα υπνωτιστικη και μετα απο μια δυσκολη μερα με εφερε σε ισορροπια. Δουλευει εξισου καλα και χωρις τη παραμικρη προσοχη, με πρωινο καφε σε μετρια ενταση. Ολα αυτα ακουγονται πολυ new age και σε αλλες περιπτωσεις θα ειχα βγαλει καντηλες, αλλα τωρα οχι μονο το χρειαζομαι αλλα παρακαλαω δημοσια τoν Ramirez να διασκευασει ολοκληρο το Music For Airports.

Raya And Sekina 2xCS (Deadline Recordings - 2014)

Corrupted Delights - Birthday Mode: On

 Αυριο το λικνο του πολιτισμου, ο φαρος της γνωσης, ο λογος υπαρξης σας, το νοημα της ιδιας σας της ζωης που λεγεται Corrupted Delights φτανει αισιως στο τεταρτο χρονο ζωης του. Φυσικα αυτο δε θα συνεβαινε ποτε χωρις τον Kiwiknorr -τον μοναδικο ανθρωπο που θα μπορουσα να εμπιστευτω για να γινει συνεταιρος εδω μεσα-  και τη πολυτιμη συμβολη του τη τελευταια χρονια, η οποια νεκραναστησε το blog. 

 Τωρα ερχεται η ωρα που θα ευχηθω παγκοσμια ειρηνη, θα αγκαλιασω το βραβειο χαμογελωντας αστραφτερα και θα το αφιερωσω σε ολους εσας εκει εξω, τους δισεκατομμυρια θαυμαστες που μας πνιγετε απο επισκεψιμοτητα και καλα λογια. Ειστε αξιοι της μοιρας σας. Παθαινετε αυτο που σας αξιζει. Τωρα οσον αφορα τους haters, δυστυχως δεν υπαρχουν πολλοι, οι καλοι εχουν εξαφανιστει οποτε καντε κατι γι' αυτο, βαριεμαι χωρις μαλακισμενα mails και comments. Party hard λοιπον.