Σας τα χω κανει πλανητες με τη Puce Mary. Το ξερω. Αν χρειαζοταν θα σας επιανα απο το γιακα (δηλαδη και τους τεσσερις αναγνωστες του blog) για να σας φωναξω καταμουτρα "ΡΕ Η ΤΥΠΙΣΣΑ ΓΑΜΑΕΙ" η εστω κατι πιο κομψο, παντως θα ηταν το ιδιο σαφες. Η Hoffmeier μ' αρεσει πολυ.
Το Persona ανοιγει με το πιο εξωστρεφες -τηρουμενων των αναλογιων- κομματι του δισκου, ενα μπουκωμενο ντουπου-ντουπου που προφανως εχει ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη του. Και να ξερετε πως λατρευω τα μπουκωμενα ντουπου-ντουπου που εχουν ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη τους. Στη συνεχεια, τα εναπομειναντα πεντε tracks αρχιζουν να τρωνε φρικη με τη παρτη τους. Ζοριζονται απο τυψεις και ενοχες, ναρκισσευονται με τους υποτιθεμενους ρολους που πρεπει να υποδυθουν αλλα ταυτοχρονα εχουν αναπτυξει και αντισωματα απεναντι τους. Παραπαιουν μεταξυ μανιας και κατατονικης εμβροντησιας. Εκει οφειλεται και η νευρικη φαγουρα που σε πιανει οταν ακους δυνατα το Pigs και η αναγουλα που σκαει οταν αφησεις να παιζει το The Viewer στο background.
Για το μονο που αναρωτιεμαι ειναι το αν αυτο που ακουω ανηκει στη Puce Mary η στη περσονα που εφηυρε για τις αναγκες του δισκου. Δε θα καταλαβω ποτε. Γυναικες ρε.
Persona LP (Posh Isolation - 2014)
Αποκλείεται να είμαστε μόνο τέσσερις.
ReplyDeleteτι γαματο μπλογκ και τι κριμα που δε το ηξερα μεχρι σημερα. μπραβο... και με τα περισσοτερα reviews συμφωνω τα λες ωραια.. φιλος/η :)
ReplyDelete