Puce Mary - The Spiral

Το Corrupted Delights στηριζει Frederikke, επειδη παραμενει συνεπεστατη στο ειδος που υπηρετει, ασχετα και αν οι πιο κακεντρεχεις θεωρουν πως εχει ταμπλεροποιησει την αισθητικη των power electronics. Ας ειναι. Οσο και να με μπριζωνουν οι φωτοτυπιες με τους serial killers εχω ψιλοβαρεθει, οποτε μια ροζ εξωφυλλαρα με ενα εκπληκτικο περιεχομενο ειναι παραπανω απο ευπροσδεκτη.

 Το Spiral περιελισσεται ανοδικα γυρω απο το προπερσινο Persona, αλλα στο δρομο του μοιραζεται καποιους κοινους τιτλους με το Masks Are Aids, χωρις αυτο να σημαινει πως κανει αχρειαστο revisiting. Εδω, η Puce Mary παιζει σχεδον industrial, με αποκορυφωμα το φλεμα του The Actor και τα βαρελια του (εντελως Atrax Morgue τιτλοφορημενου) Slow Agony Of A Dying Orgasm. Ειμαι παρα πολυ ενθουσιασμενος. Φερτε κι αλλα ροζ εξωφυλλα, βαλτε χαρωπα ελεφαντακια να παιζουν ακορντεον, δε με νοιαζει. Αρκει να συνοδευονται απο τετοιους δισκους. 

The Spiral LP (Posh Isolation - 2016)

The Walker Brothers - Nite Flights

 Oσο τα μισαωρα live των Walker Brothers καταστρεφονταν απο τις αλαλαζουσες κορασιδες, ο David Jones βρισκοταν αναμεσα στο κοινο παρακολουθωντας πιστα καθε κινηση του Scott Walker, αφομοιωνοντας εκφορα και μελοδραματικοτητα, λιγο πριν βγει απο το κουκουλι για να ενδυθει τη πρωτη περσονα του. Tον David Bowie.

 Το τελος των sixties βρηκε τη μουσικη αγνωριστη, τον Major Tom να εκτοξευεται πρωτη φορα στη στρατοσφαιρα, τον Scott Walker να βγαζει solo θανατηφορες δισκαρες καθως παρακολουθουσε με μισο ματι τον Bowie και την επιτυχια του ενω οι Walker Brothers διαλυθηκαν εφοσον θεωρηθηκαν irrelevant με τις καμπανες και τα χαιμαλια οποτε το θεμα τους εληξε πολιτισμενα. Γενικα η ζωη τα κανει κατι τετοια, κατι αντιστοιχο εγινε και μεταξυ Fad Gadget και Depeche Mode, αλλα αυτο δεν ειναι της παρουσης. Το θεμα μας ειναι το Nite Flights, το τριτο και τελευταιο album των Walker Brothers, μετα την επανασυνδεση τους στα μεσα των 70s.
 Το album αποτελει τη πρωτη αντανακλαστικη αντιδραση στο "Heroes", αλλα εκει που οι Bowie/Visconti/Eno πειραματιστηκαν με kraut, funk και ambient πανω σε πλαστικοποιημενες επιφανειες, οι Walkers εφαρμοσαν τις ιδιες πρακτικες στα δικα τους μετρα. Καθε κομματι δειχνει πιθανες κατευθυνσεις που δε πηρε ποτε η μουσικη, οπως το ορχηστρικο horror flamenco του Electrician, η avant λευκη disco του Child Of Flames (το οποιο ακουστηκε γυρω στις 20 φορες σερι σε θρυλικο βραδυ με Kiwiknorr), το concrete MOR blues του Den Haague και φυσικα το Υπερτατο ομωνυμο που εκτος απο το προφητευει ταυτοχρονα wave και νεορομαντισμο, μοιραζεται την ιδια θεματολογια με το Heroes, μονο που το κομματι υπερβαινει την οποια ηρωοποιηση των πρωταγωνιστων του με το να υποσχεται Θεωση. Δε ξερω αν τα καταφερε. Παντως οταν ο Bowie επεστρεψε το φορο τιμης και διασκευασε το Nite Flights καπως ατσαλα, ο Walker ηταν ηδη κλεισμενος στο καβουκι του.

Nite Flights LP (GTO - 1978)

La Monte Young / Marian Zazeela - Dream House 78' 17"

  Μεχρι και σημερα, τα δικαιωματα των εργων του La Monte Young παρεμεναν ερμητικα κλεισμενα μεσα στο απευθυσμενο του και οι μονες επανακυκλοφοριες που εσκαγαν σε ανυποπτο χρονο ηταν τα bootlegs, που ειτε κατεληγαν στο κρεματοριο του discogs με τιμες ισαξιες των originals, ειτε εξαφανιζονταν με συνοπτικες διαδικασιες απο τα mailorder, φανταζομαι επειτα απο δικηγορικη επεμβαση. Καλα τους εκανε. Rock'n'roll. Οποτε κυριες και κυριοι, ζουμε ιστορικες στιγμες. Το Dream House 78' 17" οχι μονο αποτελει τη πρωτη επισημη επανακυκλοφορια οποιουδηποτε εργου του φιλτατου λαδεμπορα, αλλα παραλληλα υποσχεται πως καποτε μπορει να αποκτησω το Well-Tuned Piano χωρις να κανω ζιγκολικια σε κλωνους της Ταυγετης.

 Η μουσικη του Young δινει την εντυπωση πως υπηρχε πριν την ακουσεις και θα συνεχισει να υπαρχει ακομα και μετα την ακροαση σου, επειδη η φαινομενικη στασιμοτητα της εχει εντυπωθει στο γενετικο υλικο των μεγαλυτερων επιτευγματων αυτου και του προηγουμενου αιωνα. Ολοι πρεπει να ακουσουν αυτο το δισκο. Ολοι. Αλλα πιο πολυ απ' ολους, ο καθε τελεμες που παιζει ρελαντι drone. 

Dream House 78' 17" LP (Aguirre Records - 2016)

Genocide Organ - Obituary Of The Americas

  Εσωτερικες τριβες, ναρκοπολεμοι, επιδρομες, εμφυλιες αναταραχες, παραβιαση ανθρωπινων δικαιωματων κατα συρροη, εμπορικες αποικιοκρατιες, φανατισμος. Ναι, μιλαμε για τους Genocide Organ, οι οποιοι μετα απο χρονια στρεφουν παλι το ενδιαφερον τους προς τη Klan Kountry με το Obituary Of The Americas. 

 Ολα καλα ως εδω και με το παραπανω. Κυκλοφορησε επιτελους καινουργιο GO και θα επρεπε να ριχνω μπαλωθιες στη ταρατσα, αλλα κατι ανεξιχνιαστο με κραταει ψυχραιμο και αρνουμαι να πιστεψω πως ο δισκος δεν ειναι τοσο καλος. Οποτε θα ριξω το φταιξιμο σε μεταφυσικους παραγοντες κλιματος, διαθεσης, κακης αστρολογικης συγκυριας, ακομα και προσωπικης ανεπαρκειας στο να εκτιμησω το καλυτερο album που εβγαλαν ποτε μετα το The Truth Will Make You Free. Λεμε τωρα. Οι επομενες 200 φορες ακροασης θα ειναι κρισιμες. 

Obituary Of The Americas CD/LP (Tesco Organisation - 2016)

Sun of Nothing, Chronoboros, MOB live@An Club, Αθήνα, 12/3/2016

Δε μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε σκληροπυρηνικό HNW με japanoise καταβολές και power electronics αέρα στο An Club. Θυμήθηκα. Ποτέ. Αν αυτός δεν είναι αρκετός λόγος, δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι. Οι MOB είναι από τις ελάχιστες NOISE (με κεφαλαία) εγχώριες μπάντες και αυτό έχει ένα ειδικό βάρος. Προθέρμανση με HEOLSTOR και το πρώτο ομώνυμο cdr, και βρισκόμαστε εκεί από τις 21:00 για να προλάβουμε να δούμε το ηχητικό σύστημα του μαγαζιού προτού καταστραφεί και ακυρωθεί το υπόλοιπο live.

Οι Chronoboros, στο Dialing up the Cutter EP που παίζει τώρα αυτή τη στιγμή, παίζουν κάτι μεταξύ Dillinger Escape Plan, Unsane και Keelhaul, αλλά όχι και ακριβώς. Του math/post hardcore δεν ήμασταν ποτέ, αλλά αυτά τα δεκαπέντε λεπτά υπάρχει λόγος να ακουστούν ζωντανά. Ένα σχόλιο, αν έπαιζαν έτσι πριν 8-9 χρόνια που αυτός ο ήχος ήταν στα πάνω του, θα είχε γίνει ένα κάποιο σοβαρό μπαμ, θα υπήρχε full LP και τέτοια. Γιατί είναι καλό. Και μακάρι να γίνει και τώρα. Αλλά τώρα στα πάνω του είναι το stoner. Δε μπορούμε να τα χουμε όλα.

Μια μέρα κάπου στο 2003, παλιά δηλαδή, πήγαινα ακόμα λύκειο, και χωρίς να θυμάμαι ακριβώς πως, έπεσε στα χέρια μου αυτή η κασσέτα:

Ήταν μια πρόβα γραμμένη σε κασσέτα, που έδιναν σε όσους πήγαιναν στις πρώτες συναυλίες τους, το 2002. Αυτό για μένα ήταν αρκετό για να δω τους Sun of Nothing πάνω απο 20 φορές έκτοτε, και ίσως λέω λίγες. Είναι μια μπάντα που δε θα περιγράψω, διότι πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να μη χωράνε άνθρωποι στις συναυλίες τους και να μένουν απέξω. Στις δώδεκα Μαρτίου υπάρχει μια ευκαιρία επανόρθωσης, σε κατάλληλο χώρο, η οποία είναι ακριβώς "μια" επειδή οι Sun of Nothing γενικά δεν πολυπαίζουν συχνά τα τελευταία χρόνια, και μέσα μου αυτό θέλω να σημαίνει ηχογράφηση του τέταρτου δίσκου τους. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως πρέπει να παίξουν το κομμάτι Crossing Parkers Piece. Αν δεν το παίξουν θα γιουχάρω, θα σβήσω το παρόν κείμενο και θα επανέλθουμε στην κανονική ροή του Corrupted Delights με κάποιο νέο δίσκο των Hijokaidan που πιθανώς να κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα.

Σάββατο, 12/3, 21:00, An Club, Εξάρχεια.

Bizarre Uproar - Dekadenz

 "If rape or arson, poison or the knife

has wove no pleasing patterns in the stuff

of this drab canvas we accept as life -

It is because we are not bold enough!"

- The Flowers Of Evil, Charles Baudelaire - 

Dekadenz CD (Filth & Violence - 2016)

Ashtray Navigations - Glasgow

 Το τελευταιο καιρο ψαχνω τροπους για να πουλησω τη ψυχη μου. Εδω και 37 χρονια εχει αποδειχθει ψιλοαχρηστη, κανει μια δουλεια που θα μπορουσα καλλιστα να κανω και μονος, χωρις τις υποχρεωσεις που οφειλω να εχω απεναντι σε μια αφηρημενη εννοια. Δυστυχως οι τροποι αγοραπωλησιας που ανακαλυψα ειναι ελαφρως ψιλικατζιδικοι, οι οροι ανταλλαγης δε προσφερουν στο ελαχιστο αυτα που ζηταω, οποτε προς το παρον συνεχιζω να σκαλιζω. Θελω να πουλησω, οχι να ξεπουληθω.

 Η παραπανω υπαρξιακη κρισαρα ηρεμει αυτοματα οταν πιανω στα χερια μου το Glasgow των Ashtray Navigations, ενα εκπληκτικης αισθητικης lathe-cut εφταιντσο της νεοσυστατης Coherent States. Η επιφοιτηση σκαει εις διπλουν. Εκτος απο το μουσικο μερος, το οποιο ουσιαστικα ειναι μια δυσοιωνη post-industrial raga που βραζει μυαλα και βουλωνει τις οποιες μαλακισμενες σκεψεις με τη καταλληλη ενταση, ειδα μεσω των πολυαγαπημενων παιδιων του label πως δε χρειαζεται να ξεπουλησεις τιποτα σε κανεναν. Μπορεις ομως να διοχετευσεις καυλα και ενεργεια πανω σε μια εξαιρετικα περιορισμενης κυκλοφοριας φετα πολυανθρακικου πλαστικου και να χαραξεις πανω της ενα μεγαλο μερος της ψυχης σου. Και αληθεια σας λεω, ακουγεται τελεια. Buy now or regret later ρε καργιολη. 

Glasgow 7" (Coherent States - 2015)

Gagarin Kombinaatti - 83-85

  Πριν τη συσταση των Pan(a)Sonic, o Mika Vainio εργαζοταν σε σφαγειο, τη πιο industrial δουλεια που θα μπορουσε να κανει καποιος, μετα το λατομειο και το videoclub, ενω παραλληλα επαιζε στους uber ultra ομπσκιουραδες Gagarin Kombinaatti, ενα τριο που προφανως ακουγε τα κερατα του και δε περνουσε παρα πολυ καλα στη ζωη του. Για περαιτερω πληροφοριες σας παραπεμπω στο εξωφυλλο της κυκλοφοριας. 

 Η συλλογη 83-85 μαζευει τις μοναδικες διασωθεισες ηχογραφησεις των Φινλανδων που κοιμουνται με Kollaps και ξυπνανε με Ecstacy Under Duress, αλλα στην υπολοιπη διαρκεια της μερας πειραζουν τα βραχεα καποιου σαπιου ραδιοφωνου, βαζουν μικροφωνα επαφης σε τοπικα εργοταξια και παιζουν solo black & decker για να αποτυπωσουν με ακριβεια το περιβαλλοντα χωρο τους. Μουσικα δε βρισκω τη παραμικρη σχεση με Pan Sonic. Εννοιολογικα, μιλαμε για το ιδιο ακριβως πραμα. Κατεβαζετε τωρα. 

83-85 2xLP (Puu - 2015)

Händer Som Vårdar - Interiors

 Ακομα ενα project της Posh Isolation με ονομα που νιωθεις αμηχανα να προφερεις οταν το παιζεις ιστοριας με το τι ακους αυτο το καιρο. Συνηθως αποφευγω να απαντησω η απλα θα ξεμπερδεψω λεγοντας ΡΟΚ, πραγμα που δεν απεχει εξωφρενικα απο τη πραγματικοτητα. 

 Ο Σουηδος Händer Som Vårdar (κατα κοσμον Henrik Soderstrom) ακουγεται συνειδητα μουδιασμενος σε ολοκληρη τη διαρκεια του Interiors με αμελητεες διακυμανσεις μεταξυ των πιο ζαπρε στιγμων του Arv & Miljo και του Vegas Fountain των Damien Dubrovnik. Η κατασταση αποκταει ενδιαφερον στο τελευταιο track της κασετας, αλλα παραμενει αναιμακτη για τα γουστα μου. Καθολου ροκ εκ μερους του. Δε πειραζει, γλυτωνω και την αμηχανια του namedropping. Επιφυλασσομαι μεχρι την επομενη κασετα.

Interiors CS (Posh Isolation - 2016)

David Bowie - Blackstar

 Καθε πρωι του σωτηριου ετους 1984, ακολουθουσα μια συγκεκριμενη τελετουργια πριν παω σχολειο. Μετα το πλυσιμο-ντυσιμο-ξενερωμα, ετρωγα πρωινο μπροστα σε μια τηλεοραση panzerικων προδιαγραφων και παρακολουθουσα μεσα απο το γαρδελικο μαλλι μια betamax με videoclips που ειχε στειλει ο πατερας μου απο την αλλη ακρη της γης. Απ' οσο θυμαμαι, το playlist ηταν εκπληκτικο, αλλα εντυπωση μου ειχαν κανει τρια συγκεκριμενα κομματια, που για να τα βγαλεις πλεον απο μεσα μου χρειαζεται ψυχικη μικροχειρουργικη. Wild Boys των Duran Duran, Careless Whisper του George Michael και το China Girl του Bowie. Χωρις να ξερω γρι αγγλικα, ειχα μαθει τους στιχους του τελευταιου εξ ακοης και μαλιστα μπορω να τους τραγουδησω ακομα και τωρα αλλα δε προκειται να σας παραχωρησω τετοιο προνομιο χωρις ανταλλαγμα. 

 Ε μετα τα γνωστα, εφηβεια, πατιλα, σπυρακια, Cure, Bauhaus και υπαρξιακο δραμα που ψιλοδικαιολογειται οταν εχεις τις παραπανω προσλαμβανουσες αλλα θελω να πιστευω πως αλλαξαν πολλα απο τοτε, εκτος απο τα σπυρακια και τον Bowie. Με τον ενα η τον αλλο τροπο με εχει συνοδεψει στη μεχρι τωρα ζωη μου, με το ιδιο του το εργο που λατρευω, με αυτους που επηρρεασε και αγαπαω, με αυτους που θα επηρρεασει και λογικα θα γουσταρω και με τις εκατονταδες αποτυχημενες προσπαθειες για να βγαλω στο μπασο το Secret Life Of Arabia. Στραβωσα και μονο που το θυμηθηκα. 

 Κανονικα αυτο το κειμενο θα επρεπε να αναφερεται αποκλειστικα στο Blackstar και να μη γινεται με αφορμη το θανατο του Σημαντικοτερου David που γνωρισε η μουσικη, αλλα θα το ανεβαζα ουτως η αλλως επειδη ειναι δισκαρος. Αλλωστε τα 9/10 των groups που εχει ποσταρει ανα καιρους αυτο το blog οφειλουν την υπαρξη τους σε αυτον τον ανθρωπο. Somebody Up There Likes Him. 

Blackstar CD/LP (ISO / Sony - 2015)

U.S. Steel Cello Ensemble - Bitter Suites

 Στο ακουσμα της εκφρασης sound art τρεχω μακρια, επειδη την εχω συνδυασει με ανεκφραστα πλινκ πλονκ απο εξισου ανεκφραστους μουσικους - με συγχωρειτε, εννοουσα καλλιτεχνες - που δε με αφορουν. Η σχεση μας θα μπορουσε να ονομαστει και αμοιβαια, αν δεν υπηρχε η Ono, ο Cage η ο Bertoia, οι οποιοι κατω απο συγκεκριμενες συνθηκες διαθεσης, θα ορκιζομουν πως εγιναν τεραστιοι μονο και μονο για να πεσω εγω πανω τους. 

 Στα παραπανω ονοματα, θα εβαζα και τους U.S. Steel Cello Ensemble, αν το Bitter Suites δεν ηταν τοσο γκαυλα, με το γαμμα να προεξεχει για να ακουστει σα προτροπη, οποτε εξ ορισμου δε καθεται καλα διπλα τους. Η ιστορια λεει πως ο Robert Rutman, ενας Γερμανος καλλιτεχνης με σπουδες στα εξωτερικα, κατασκευασε στα μεσα του 70 μεταλλικες εγχορδες ιδιοκατασκευες που τοποθετηθηκαν σε γκαλερι της Νεας Υορκης για τη μυηση των επισκεπτων στην ιδιαζουσα sound art. Αυτο ομως που ισχυει στη πραγματικοτητα ειναι το εξης: ο Robert Rutman, ενας μαγκας με υπεροχα σπασμενη μουρη, κατασκευασε στα μεσα του 70 μεταλλικες εγχορδες ιδιοκατασκευες που ο ηχος τους μπορει να παρομοιαστει μονο με βομβαρδισμο απο Stuka που στο πιλοτηριο καθεται ο David Jackman. Οι πιστοι των Organum θα παθουν μουνοπλακα. Οι υπολοιποι δε με αφορουν. 

Y.Γ. Καρδουλες στη Molly για ακομα μια φορα.

Bitter Suites LP (Holidays Records - 2013)

Room 506 - Drop Out

 Ηταν θεμα χρονου μεχρι να βγει στην επιφανεια η υφερπουσα γκοθια που ρεει κατω απο τα ποδια του techno και των παραφυαδων του, γιατι τοσο καιρο ολο διαβαζω για μαυρα κορακια με νυχια γαμψα και το μονο που ακουω ειναι κακεκτυπα του Love's Secret Domain με παραπανω μποτα. 

 O Ancient Methods γνωριζει πολυ καλα πως η Nico ηταν ειναι και θα ειναι η Αρχετυπικη Goth Βασιλισσα του Σκοτους, οσo blackest θα ειναι τα blacks που θα προκυψουν στη πορεια της μουσικης ever, οσες νεες φρεσκες και ταξιδιαρικες ΜΟΥΣΙΚΕΣ θα ακουσετε ποτε, οποτε δειχνει στη πιτσιρικαρια ποσα απιδια χωραει ο σακος. Samples απο Chelsea Girls και Sagen Die Gelehrten, ρυθμος απο μπετον αρμε, ντου, ξυλο, πειθαρχια, υπνωτισμος. 

Υ.Γ. Οι ευχαριστιες για το ξεστραβωμα πανε στη Murder Me Slowly. 

Drop Out 12" (Self Released - 2015)

She Spread Sorrow - Rumspringa

  Εδω και τρεις εβδομαδες ενοχλουμαι απο μια κολλημενη τριχα στο φαρυγγα μου. Πρεπει να βρισκεται στα ενδοτερα της υπερωας, στο ανωτατο σημειο του ουρανισκου, εκει που μπορω να τη νιωσω αλλα δε μπορω να τη δω. Πιθανοτατα την εχω καταπιει αφου δοκιμασα οτιδηποτε μπαινει σε ποτηρι. Κι ομως, κατα τη διαρκεια της μερας, η γλωσσα μου θα σκαλιζει συνεχως το σημειο και αν τολμησω να ξεχαστω, θα φροντισει να μου θυμισει πως εχω γινει αθελα μου ξενιστης σε ενα ξενο σωμα η εστω στην ιδεα του. 

 Υποψιαζομαι πως η Ιταλιδα Alice K. υποφερει απο κατι αντιστοιχο, κρινοντας παντα απο την εμβρυακη σταση στο εξωφυλλο του ντεμπουτου της καθως και απο τα φωνητικα, τα οποια εχουν την αιγλη απειλητικων μηνυματων σε τηλεφωνητη εικοσαετιας. Το προβλημα της αντικατοπτριζεται και στο μουσικο μερος του Rumspringa που μου θυμισε τα περασμενα μεγαλεια της Sewer Goddess και τα πιο πεσμενα μερη της Puce Mary. Οσον αφορα τη Pharmakon που αναφερει το δελτιο τυπου της Cold Spring, θα συμφωνησω, αρκει να ξυρισει πρωτα το κεφαλι της και να φαει καμμια δεκαρια τουφες.  

She Spread Sorrow - Rumspringa CD (Cold Spring - 2015)

The 10 Endless Loops Of 2015

 Φτασαμε αισιως στο τρισκαταρατο σημειο του ψυχαναγκαστικου απολογισμου της χρονιας, εκει που θα αναγκαστεις να επιλεξεις κατι, αρα κατα συνεπεια θα αφησεις κατι αλλο πισω. Εχω ακουσει πως αυτο κανουν οι υπευθυνοι ενηλικες οποτε μιμητικα θα προσπαθησω να ανταπεξελθω. Ιδου λοιπον οι 10 δισκοι που παιχτηκαν σε μονιμο repeat στο αρχηγειο του Corrupted Delights. Ηδη νιωθω ωριμοτερος.

1. Grunt - Myth Of Blood (Freak Animal)
2. John Carpenter - Lost Themes (Sacred Bones)
3. Kerridge - Always Offended Never Ashamed (Contort Records)
4. Bourbonese Qualk - 1983-1987 (Mannequin)
5. Iron Fist Of The Sun - We Can Yield Our Own Footsteps (Cold Spring)
6. Mob - Heolstor (More Mars)
7. Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T. (Death Waltz / One Way Static)
8. Wolf Eyes - I Am A Problem: Mind In Pieces (Third Man Records)
9. LR & Puce Mary - The Female Form (Posh Isolation)
10. The New Blockaders - Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism (Klanggalerie)

Iron Fist Of The Sun - We Can Yield Our Own Footsteps

 Ο υβριδικος ηχος του We Can Yield Our Own Footsteps κλονιζει συθεμελα τη τεχνοφοβικη αποψη μιας μεγαλης μεριδας συγχρονων power electronics καλλιτεχνων που ισχυριζεται πως τα πολλα-πολλα εξομαλυνουν τις αιχμηρες γωνιες του ιδιωματος. Ομως ο Iron Fist Of The Sun χρησιμοποιει τη τεχνολογια για να ακονισει ο,τι περισσευει, με μια διαυγεια που σπανια συνανταμε σε αντιστοιχους δισκους.
 Καταρχην, το μουσικο μερος φερνει πιο πολυ σε ηλεκτρακουστικη συνθεση, ασχετα και αν οι λουπες παραμενουν τραχιες και τα μπασα μπουκωνουν το χωρο με παραπανω ενταση, οπως στο Cold Wet Skin που κυριολεκτικα τριζει τζαμια. Στο Trapped In Amber ακουμε τις τελευταιες ανασες ενος σιδερενιου πνευμονα καθως γινεται σταδιακα σμπαραλια απο ψηφιακη παραμορφωση, ενω το εναρκτηριο Pride ξεκιναει σα δυσοιωνο soundtrack για να καταληξει σε ενα βουβο οργασμο αρνητικοτητας. Η καθαροτητα της παραγωγης σε κανει να νιωθεις πως ο Lee Howard ψιθυριζει στο αυτι σου και αυτη η εγγυτητα γινεται εξαιρετικα αβολη οταν παταει τις κραυγες, ακομα και οταν κρυβεται πισω απο 500 φιλτρα, οπως στη καυλαντα του Born Of Snake.
 H industrial κουλτουρα ειναι ακομα πολυ ερωτευμενη με το παρελθον της και δε την αδικω στο ελαχιστο. Απλα χρειαζεται κι αλλους δισκους σαν αυτον για να της δειξουν νεες κατευθυνσεις.

We Can Yield Our Own Footsteps CD/LP (Cold Spring - 2015)