Your Pretty Face Is Going To Hell

 Θα χρειαστει να δανειστω το motto των Coum Transmissions για να περιγραψω το τι θα γινει στο Boiler, την Τεταρτη, 5 Οκτωβρη, απο τις 21.00 και μετα. The greatest human catastrophe since Adam had a hard on. Οσοι λειψουν ειναι αξιοι της μοιρας τους. Υποσχομαι το ιδιο και σε αυτους που θα παρευρεθουν. 

Υ.Γ. H αφισαρα οπως παντα ειναι δημιουργημα του Brittle.

Lustmord - Dark Matter

 Καπου μεσα στα αδυτα των internets, υπαρχει ενα dark ambient review generator που δεν εχω ανακαλυψει ακομα. Εκει, ο επιδοξος reviewer συμπληρωνει ενα και μονο υποχρεωτικο πεδιο. Το ονομα του project. Απο κει και περα, ο αλγοριθμος γεμιζει τρεις παραγραφους με παπατζες για μαυρες τρυπες, ζοφερες ατμοσφαιρες, καταχνιες, μαυριλες και ανεξερευνητα ηχοτοπια. Εχω γραψει και γω ανα καιρους τετοιες μαλακιες και φυσικα η επισκεψιμοτητα ανεβηκε. Λολ. Τα σχολια των αναγνωστων ειναι εξισου προβλεψιμα, που με ολοσωστη χρηση της γραμματικης και του συντακτικου θα συγχαρουν  τον γραφοντα για το εξαιρετικο του γουστο και οι ακομα πιο πσαγμενοι θα πεταξουν κανα αρχαιοελληνικο quote γιατι ετσι. Δηλαδη δεν μπορω να φανταστω εκει μεσα καποιο σχολιο τυπου "kala e, gamhses manmu" αν και θα το ηθελα τοσο πολυ.
 Οποτε καταλαβαινετε τι εχει να γινει με την επισημη κυκλοφορια του καινουργιου Lustmord σε δυο μερες. Θα πηξουμε στις σκιαγραφησεις δυναμικων αντιθεσεων, στις επεκτασεις της φορμας και στους ωκεανους εμπνευσης. Και ειναι κριμα επειδη το Dark Matter xynei psyxes gamw th panagia mou.

Dark Matter CD (Touch - 2016)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time

"Time moves in one direction. Memory in another. We are the strange species that constructs artifacts intended to counter the natural flow of forgetting."

- William Gibson -

Everywhere At The End Of Time LP
(History Always Favours The Winners - 2016)

Croatian Amor - Love Means Taking Action

  Απο σημερα μπορουμε να μιλαμε για τον Croatian Amor με τον ιδιο τροπο που μιλουσαμε για τον Oneohtrix Point Never η για οποιοδηποτε αλλο project ξεκινησε μια ελαφρως obscure καριερα με μικρο αλλα φανατικο κοινο για να καταληξει στα Facts και τα Pitchforks αυτου του κοσμου, χωρις να αραιωσει την αρχικη φορμουλα. Το ζουμι παραμενει το ιδιο, με μονες αλλαγες την διεκδικητικοτητα του τιτλου σε σχεση με τις passive-aggressive αοριστιες του προσφατου παρελθοντος καθως και τον γυαλισμενο ηχο, προιον καποιου φυσιολογικου studio με απειρα κουμπια που τελικα κανουν κατι και οχι της posh κρεβατοκαμαρας του Rahbek.    

 Παντως ο Oneohtrix δεν αναφερθηκε τυχαια πιο πανω. Τηρουμενων των αναλογιων, το Love Means Taking Action ειναι το Returnal του Croatian Amor, δηλαδη μια φιλοδοξη κυκλοφορια μεγαλυτερου προφιλ που θα κρινει αν ο LR μπορει να δεκαπλασιασει το ακροατηριο του, χωρις να διωξει αυτους που πριν δυο χρονια του εστειλαν γυμνες selfies για να αποκτησουν το Wild Palms. 

Love Means Taking Action CD/LP (Alter/Posh Isolation - 2016)

Atrax Morgue's Mörder Machine - s/t

 Η αυτοχειρια στο χωρο των τεχνων εχει αποκτησει μια υπερφυσικη διασταση που ανηκει στο απυροβλητο, σηκωνει στις πλατες της τονους συζητησης και εχει ρομαντικοποιηθει χιλιαδες φορες απο τους δημιουργους που ενιωσαν πως το Last Exit For The Lost ειναι η υστατη διεκδικηση ελευθεριας. Στο μεταξυ, το κοινο περιμενει στη γωνια για να καταβροχθισει καθε αδυναμια που προεξεχει απο την ισχνη φιγουρα του Χ και κυριως Ψ καλλιτεχνη, ετσι ωστε να επιβεβαιωσει με διεστραμμενο τροπο το γουστο του.
 H μουσικη μυθιστορια λοιπον κραταει μια πολυ ξεχωριστη θεση για τους ιδανικους αυτοχειρες της, που εξαργυρωνεται σε προσωπολατρεια και ψηφιακα επεξεργασμενες επανακυκλοφοριες, οποτε ενα καλαισθητο κουτι με τα δυο albums του Marco Corbelli ως Mörder Machine καθως και κατι ακυκλοφορητα Atrax Morgue, εξυπηρετει δυο σκοπους. Για αρχη, φερνουν σε οοοοολους εμας την ευκαιρια να αποκτησουμε δυο απιστευτες δισκαρες ψοφολογιας και θανατιλας, αγκαζε με τα πιο αδεια κομματια που εχω ακουσει ποτε απο τον Ιταλο. Για να καταλαβετε, το Exterminate μπροστα τους ακουγεται σαν Goblin. Δευτερον, αυτες οι εκφρασεις αγιοποιησης ριχνουν κι αλλο χωμα πανω στον Corbelli, οποτε μπορουμε να θεωρησουμε πως και οι δυο πλευρες ειναι χαρουμενες. Yolo δηλαδη.

Y.Γ. Εδω οφειλω να ευχαριστησω την Ελενη για το πιο Happy Birthdeath δωρο στον κοσμο και εσεις εμενα που ριπαρισα την ολη κατασταση, αλλα χωρις το DVD. Eχουμε και δουλειες. 

Atrax Morgue's Mörder Machine 3xCD & CS (Old Europa Cafe - 2016)

Maaaa - Abhorrence And Dismay

  Διανυω μια περιοδο συνειδητης αποφυγης προβληματισμων, σκεψεων και δευτερων αναγνωσεων, οποτε το soundtrack του τελευταιου καιρου ανηκει στους Ramones και στο Back To Mono του Phil Spector. Στεγνα και ομορφα. Ετσι, οταν ο αξιοτιμος φιλος του blog, Maxaplentis προτεινε στο chatbox το Abhorrence And Dismay, εκανα πως δεν το ειδα και συνεχισα να φωναζω ONE-TWO-THREE-FOUR.
 Σε ανυποπτο χρονο, ο δισκος κατεβαινει για να καταναλωθει στα γρηγορα, ισα-ισα για να ευχαριστησω ευγενικα. Ειχα ξεμεινει στο προηγουμενο δισκο των Maaaa, οπου το αντρογυνο επαιζε καθαροαιμο pedal noise, ενα αυτοκινητιστικο σε λουπα με διαπεραστικο mastering. Σημερα, εχω την εντυπωση πως το project διανυει περιοδο συνειδητου προβληματισμου, σκεψεων και δευτερων αναγνωσεων, με τις εκρηξεις τους να ειναι μετρημενες και τοποθετημενες σε ενα πλαισιο που θα ονομαζα post-industrial αν το timing της συναντησης μας ηταν πιο συγχρονισμενο. Σιγουρα με κερδισε, σιγουρα θα το ξανακουσω με την πρεπουσα διαθεση, τωρα ομως Today Your Love, Tomorrow The World.

Abhorrence And Dismay CD/CS (Triangle - 2016)

Ligature - Paradise

 Απο τον καιρο που ο Prurient εξομαλυνε τη θεματολογια ενος πολυ μεγαλου μερους της φασουλας, βλεπω στα δελτια τυπου εκφρασεις οπως "analog warmth", "distant memories", "melancholic industrial electronics" παρεα με κανα τετραστιχο καταραμενης ποιησης που πριν δεκα χρονια θα συναντουσαμε μονο στα αδυτα εφηβικου δωματιου. Φυσικα η ενδοσκοπηση δεν ειναι κατι καινουργιο στα power electronics, ομως η ιστορια εχει δειξει πως θα συμβει μετα απο πολυετες καφριλικι, οταν ο θυμος εξαντληθει και γινει απογοητευση, οπως για παραδειγμα στο Hole In The Heart των Ramleh. Τωρα οι πιτσιρικαδες ξεπερνουν αυτο το σταδιο αναλογα με τη καταναλωση bandwidth στο bandcamp της Strange Rules, για να κυκλοφορησουν τη πρωτη τους κασετα με τιτλο The Tears Of Endless Summer η τελος παντων κατι τοσο ευφανταστο.
 Αυτος ηταν και ο λογος που σταθηκα επιφυλακτικα απεναντι στο Paradise του Ligature. Περιμενα tumblr electronics και εξεπλαγην ευχαριστα οταν ακουσα πως ο Αμερικανος δινει μεγαλη προσοχη στο κενο μεταξυ συρμου και αποβαθρας. Οσο οι εναλλαγες μεταξυ synth και λαμαρινας γινονται ολοενα και πιο πυκνες, το μπερδεμα του ακροατη επιδεινωνεται. Δεν ξερει αν πρεπει να σπαστει η να πεσει. Παντως κατι κατι τετοιο θα εβγαζε ανετα ο John Mannion στην Posh Isolation. Κατεβαζετε με τις ευχες μου.    

Paradise 2xCS (Clandestine Compositions - 2016)

Sewer Election - Wreck

 Μεχρι σημερα, η καριερα του Sewer Election χωριζεται σε δυο περιοδους. Η στροφη μαλιστα ηταν τοσο κραυγαλεα που το discogs θα επρεπε να τις χωρισει σε προ και μετα Bristning. Ναι, τοσο πολυ. Η προ Bristning περιοδος λοιπον χαρακτηριζοταν απο μονοχνωτες χαρσιλες που ετειναν προς το wall και δεν μου ειπαν πολλα, εκτος απο το Sex/Death και τους εγκληματικα υποτιμημενους Edwige. Στη δευτερη περιοδο, ο Dan Johansson ξεκινησε διαδικασια αφαιρεσης. Αδειασε το τοπιο απο τα πεταλια, αφηνοντας πισω μονο field recordings, μπουκωμενες λουπες, κατι junk metal απο το πλησιεστερο σιδηρουργειο και μια αισθηση συμμετοχης σε ενα no-fi αξιονιστικο δρωμενο που δεν θα επρεπε να βρισκεσαι με τιποτα εκει, αλλα ψοφας για κατι τετοια, οποτε καταφερνεις να μπεις με το ζορι. Στο τελος δεν περνας και πολυ καλα. Παντως το θυμασαι για την υπολοιπη ζωη σου. Για να διαπιστωσουμε το μεγαλειο, ξανακουμε το Vidoppna Sar.
 Αν λαβετε σοβαρα υποψη τις παραπανω ακαταληπτες σκεψεις, τοτε αυτοματως θεωρειτε πως το Wreck ηχογραφηθηκε σε μια κριση παλιμπαιδισμου. Τιποτα το κατακριτεο σε αυτο, αρκει να συμβαινει μια στο τοσο και οχι κατα συρροη. Αλλωστε ο Σουηδος εχει κανει τοσα βηματα μπροστα, που ενα ελαφρυ τρεκλισμα προς τα πισω μπαινει στη σφαιρα του γοητευτικου. Tου macronymph-ικα γοητευτικου. 

Wreck CD (Triangle - 2016)

The Gerogerigegege - Night

 Ανα καιρους το Corrupted Delights εχει φιλοξενησει περιπτωσεις που χαρακτηριστηκαν weirdo λογω βιασυνης/ελλειψης λεξιλογιου/παιδειας/φαντασιας. Στο ιδιο καζανι εριξα επιτοπιες ηχογραφησεις εξορκισμων και γλωσσολαλιας, σαμανιστικες τελετες, χριστιανικο exploitation ψυχεδελειας, γητευτες φιδιων, παστορες που κατηγορουν τον Billy Joel και τη Madonna για σατανολατρεια, field recordings απο τη Jonestown και γενικα δισκους που δεν μπορω να καταταξω καπου μουσικα, παρα μονο εννοιολογικα. Αν μη τι αλλο στηριζουμε, λαθος, προσκυναμε τη καθε μορφη αποκλισης φροντιζοντας να την διοχετευσουμε σε οσο πιο πολλους σκληρους δισκους γινεται.
  Ομως μπροστα στο Night, ολα τα παραπανω ακουγονται σαν το πιο αποστειρωμενο Top 40. Σαν το Mary Had A Little Lamb διασκευασμενο απο τη Celine Dion η σαν το Χριστος Ανεστη απο τον Engelbert Humperdinck. Σε αυτο το εφταιντσο, ο Yamanouchi χεζει στη μαπα τη μουσικη, την αντιμουσικη, το format της, το label, την τεχνη, την αντιτεχνη, αλλα πανω απο ολα τους ιδιους τους ακροατες του. Και οταν λεω χεζει, το λεω κυριολεκτικα. Η πρωτη πλευρα ξεκιναει με το χαρακτηριστικο WAH-TOO-SEE-FO για να καταληξει σε μια ηχογραφηση ενος τυπου που κανει ακριβως αυτο. Στη δευτερη πλευρα υποτιθεται πως ακουμε τις αντιδρασεις ενος δεκτη στοματικου σεξ, αλλα αμα δεν το διαβαζα δεν θα το καταλαβαινα ποτε. Και ολα αυτα στην Ant-Zen. Αυτο και αν ειναι weirdo. 

Night 7" (Ant-Zen - 1993)

Concrete Mascara - Perennial Disappointment

 Οσο οι Concrete Mascara βολοδερνουν απο εταιρια σε εταιρια, τοσο μου φαινεται πως ταυτοχρονα οικειοποιουνται τον ηχο του καθε label. Για παραδειγμα το live και το εφταιντσο στη Filth & Violence ηταν τιγκα βρωμια και κασετιλα, το cd στην Corrosive Art ειχε μια ελαφρια industrial κλιση, ενω το Perennial Disappointment δανειζεται για σαραντα λεπτα τον widescreen ηχο της Malignant. Στο περιπου.

 Επειδη ομως μιλαμε για power electronics και μαλιστα αμερικανικο, καλο θα ηταν να αναφερω πως η σκηνη μαστιζεται απο τα συγκεκριμενα φωνητικα, αυτα με το προφανεστατο hardcore παρελθον. Εγω δεν τα μπορω, με ελαχιστες εξαιρεσεις (D E A T H P I L E) που αμφιβαλλω αν εχουν ουσιαστικη διαφορα. Δικες μου μαλακιες, μη δινετε σημασια. Σημασια εχει πως ακουσα τρεις-τεσσερις φορες το αλμπουμ, δεν το εκλεισα στη μεση, ουτε εβρισα την ωρα και τη στιγμη, οποτε ωραια που' ναι η Κυριακη μα να 'ταν πιο μεγαλη. 

Perennial Disappointment CD (Malignant Records - 2016)

Tissa Mawartyassari - Moth In A Killing Jar

  Oσο εντεινω τις προσπαθειες μου να μπω στα ενδοτερα του HNW, καταληγω σε ενα και μονο συμπερασμα. O αρχετυπικος ΤRVE MILITANT ακροατης, ο τυπος με τη μαυρη σακουλα στο κεφαλι που ευαγγελιζεται το μηδεν στη πρωτη ευκαιρια, γραφει για καδραρισματα του χρονου και υπεραναλυει τη ταδε 30πλη κυκλοφορια απο το Πουθενισταν, δεν υπαρχει. Ειναι αποκυημα των forums, ενα bot με φιλοσοφικες ανησυχιες επιπεδου nihilist memes και υποτυπωδες crack για τα captcha. Ρε τo εννοω. Δηλαδη αρνουμαι να πιστεψω πως υπαρχουν ανθρωποι που ακουνε ολη τη μερα walls και αναβαλλουν την αυτοκτονια τους για το επομενο release του Vomir. Στανταρ μας δουλευουν ψιλο γαζι και ακουνε Αce of Βase. Γαμω τα παιδια δηλαδη.
  Η αληθεια ειναι πως μετα απο δυο απανωτες ακροασεις του Moth In A Killing Jar μπηκα youtube για να ακουσω ολοκληρο το Happy Nation και αποφασισα πως πρεπει να το αποκτησω αμεσα. Κατι που δεν ισχυει για την τελευταια κασετα της Tissa Mawartyassari, που ενω ειναι καλη, με ο,τι και να σημαινει αυτο για μια HNW κυκλοφορια, δεν με εψησε. Δεν συζηταω καν το εξωφυλλο που με ενα motivational quote ειναι ετοιμο για το facebook τυπισσας που ακουει Nightwish και μολις γνωρισε τους Cure. Γαμησε τα. Χιλιες φορες All That She Wants.

Moth In A Killing Jar CS (Lost Light Records - 2016)

Con-Dom - How Welcome Is Death To I Who Have Nothing More To Do But Die

  Δε με ρωτησε κανεις, ουτε ενδιαφερεται, αλλα αυτο δε με εμποδιζει απο το να δηλωσω πως το Get Right With God ειναι ενα απο τα σπουδαιοτερα albums της ευρυτερης industrial καταστασης. Προφανως οφειλεται στο γεγονος πως ηταν ενα απο τα πρωτα τετοια που επεσαν στα χερια μου (μαζι με το Greatest Death του BDN και το Europe After Storm του Grunt). Α ναι. Και λογω του Jesus Penis. Aσμα Ασματων.
 Απο τοτε παρακολουθω οσο μπορω τον Con-Dom και το διαθεματικο concept Control and Domination, με χαρακτηριστικη ψυχραιμια και μοναστικη εγκρατεια, αφου οι χρονικες αποστασεις μεταξυ των κυκλοφοριων του επιτρεπουν τετοιου ειδους συμπεριφορες και δεν εκβιαζουν τα ψυχαναγκαστικα μου.
 Οποτε καταληγουμε στο How Welcome Is Death, στο οποιο ο απολυτος ελεγχος και η κυριαρχια ανηκουν στο θανατο. Ο δισκος περιγραφει ανατριχιαστικα τις τελευταιες μερες μιας  υπεργηρης μεσα απο τις σκεψεις της ιδιας και των συγγενων της, αφηνoντας ανοιχτες πληγες για τα επιχειρηματα περι ευθανασιας. Οσο βουλιαζεις στους στιχους και στο artwork, συνειδητοποιεις πως ο Mike Dando μετετρεψε ενα προσωπικο βιωμα σε τεχνη που σε βαζει αντιμετωπο με εκατονταδες σκεψεις ακομα και μετα το τελος των 65 βασανιστικων λεπτων του. Συγχρονο αριστουργημα.

How Welcome Is Death CD/LP (Tesco Organisation - 2016)

Your Pretty Face Is Going To Hell

 Χωρις καμμια απολυτως αφορμη, το Corrupted Delights ξανακανει ντου στο Boiler την Τεταρτη 3 Αυγουστου. Το προγραμμα -αν φυσικα καποιος εχει το θρασος να το αποκαλεσει ετσι- θα ξαποστειλει τα μαυρισμενα μουτρακια σας στον Εξαποδω με συνοπτικες διαδικασιες. Μεχρι τοτε δηλωνετε παρουσιες εδω, χαζευετε την υπεροχη αφισα του Brittle και προσπαθειτε ματαια να συγκρατησετε τον ενθουσιασμο σας.

Duerf - Western Rituals

 Συμφωνα με το δελτιο τυπου της Coherent States, το Western Rituals ειναι αποτελεσμα ενος εννιαετους οργασμου στο κεφαλι του Duerf, του αινιγματικου καλλιτεχνη πισω απο αυτο το εξαιρετικο ντεμπουτο, το οποιο παρακολουθει την επιδραση του δυτικου πολιτισμου πανω στην ανθρωπινη πανιδα του.
 Το album τοποθετει τον ακροατη σε ενα αχανες αλλα κλειστοφοβικο περιβαλλον μεταβιομηχανικης προελευσης, που εχει ενορχηστρωθει απο στρωματα βομβων, επιτοπιων ηχογραφησεων και αγνωστης προελευσης θορυβων. Οσο προχωρουσα στα ενδοτερα του δισκου, αναγνωριζα ολο και περισσοτερο τη ψυχογεωγραφια του Western Rituals -που στα αυτια μου τουλαχιστον- μοιραζεται ισοποσα μεταξυ Ηal Hutchinson, Niellerade Fallibilithorstar, Organum (επι Vacant Lights) και μια ιδεα απο Inade, με τον Ballard να ανασαινει απειλητικα στο σβερκο του ολου εγχειρηματος. Ηδη μεσα στα καλυτερα της χρονιας.

Υ.Γ. Οσοι δεν προλαβατε το Western Rituals, εχετε την ευκαιρια να διορθωσετε το λαθος σας με το repress που θα κυκλοφορησει οσονουπω. Μεχρι τοτε σπαμαρετε το refresh στη σελιδα της Coherent States.
  

Western Rituals CD-R (Coherent States - 2016)

JFK / The Grey Wolves - Assassin

 Οσο και να σας φαινεται περιεργο, οι Grey Wolves διατηρουν αριστη αλλα πολυ διακριτικη σχεση με τη ρυθμικοτητα. Απο τις σφηνες στους επισημους δισκους τους μεχρι και το προσφατο side project των Survival Instinct, το group φαινεται να γοητευεται συνεχως απο τις χαρες του drum machine. Επομενως η επανακυκλοφορια του Assassin παρουσιαζει διπλο ενδιαφερον. Απο τη μια βγαζει στην επιφανεια τις βαθυτατες industrial αναγκες τους με τις (αν ειναι ποτε δυνατον) proto-shoegaze ανησυχιες του Anthony Di Franco στη κιθαρα και απο την αλλη προφητευει ηχητικα και θεματολογικα κατι Vatican Shadow και κατι Alberich με μηδαμινη προσπαθεια. Bonus: τα μουτρα του Lee Harvey Oswald στο εξωφυλλο. 

Assassin LP (Peripheral Records - 2016)