Russell Haswell - PANTHER nO!se

 Ο Russell Haswell μας μισει μεσα απο τα βαθη της ψυχης του.  Του τη σπαμε αφορητα. Αυτο το μισος πρεπει να τροφοδοτειται με καθε αρθρο που τολμαει να τον πατροναρει, με καθε συνεντευξη που ανακυκλωνει τις ιδιες ερωτησεις, με καθε διθυραμβικο review. Αν μπορουσε, θα μας υποχρεωνε να κανουμε βουτιες σε μια πισινα γεματη legο. Το μονο που τον σταματαει ειναι η αντικειμενικη δυσκολια του εγχειρηματος, οποτε διαλεγει την καπως πιο πρακτικη οδο του modular αυτοσχεδιασμου για να μας τιμωρησει.
 Ποσταρω το PANTHER nO!se εγκυκλοπαιδικα. Δεν ξερω αν θα το ξανακουσω ποτε στη ζωη μου, δεν εχω καταλαβει καν αν μου αρεσε η οχι, αν και τετοια ηχητικα ξεκωλιασματα δεν κρινονται απο τη συχνοτητα ακροασης η το γουστο της καθε μποτομιερας του Haswell. Η παραλιγο 3D απεικονιση του χαμου παραπεμπει σε Zbigniew Karkowski και Pita, ισως και σε εναν πιο audiophile Marhaug, ομως οι σαδιστικες προθεσεις του θα το στειλουν κατευθειαν στα ταρταρα των δισκων που κραταω για περιπτωσεις maximum σκατοσυνης. To προτεινω ανεπιφυλακτα σε οσους νομιζουν πως τα εχουν ακουσει ολα. Γαμημενοι. 

PANTHER nO!se Digital (Haswell Studio - 2016)
(The link is removed due to Haswell's request)

Anemone Tube & Post Scriptvm - Litaniæ Mortuorum Discordantes

 Να ξερετε πως οι καλλιτεχνες που χρησιμοποιουν τον χαρακτηρα æ δεν αστειευονται καθολου. Στανταρ ξεφυλλιζουν τη Σολομωνικη στο τρενο οπως εμεις, οι κοινοι θνητοι, σκρολαρουμε στο instagram. Μιλαμε για ανθρωπους που μασουλανε ψυχες μπροστα στη τηλεοραση αντι για πατατακια και γενικα ειναι παρα πολυ σοβαροι. Ρε λεμε φορανε μπερτα και βρυκολακε παπουτσια. Δεν παιζεις μ' αυτους που χρησιμοποιουν τον χαρακτηρα æ. Κανονας. Εκτος και αν αναφερομαστε στους Tool, οποτε εκει γελαμε. 

 Τα γελακια και οι ειρωνειες κοβονται μαχαιρι στο Litaniæ Mortuorum Discordantes, οπως κοβεται και ο αερας απο το δωματιο της ακροασης. Το album ειναι αποπνικτικο, με ειλικρινα κακοβουλες προθεσεις που υπογραμμιζονται απο την πεντακαθαρη παραγωγη. Aν χρειαστει σωνει και καλα να διαλεξω πλευρα, o Αnemone Tube θα με συγχωρεσει επειδη θα επιλεξω το grand guignol των Post Scriptvm. Αν δεν παιζεις μια φορα με τους ανθρωπους που χρησιμοποιουν το χαρακτηρα æ, τοτε δεν παιζεις εκατο μ' αυτους που βαφτιζουν το project τους στα λατινικα. 

Litaniæ Mortuorum Discordantes CD (The Epicurian - 2016)

Body Sculptures - A Body Turns To Eden

  Ολοσωστη σκανδιναβικη παγωμαρα απο το σχεδον supergroup των Body Sculptures,  H πενταμελης συμπραξη μεταξυ της Posh Isolation και της Northern Electronics παιζει με τα ορια της εστιασμενης μελαγχολιας (aka Loke Rahbek και Ossian Οhlsson) και της ακαθοριστης υπομανιας (aka Puce Mary, Varg και Erik Enocksson), με λογικη καταληξη την κηδεια του ντεμπουτου τους.
 Το Α Body Turns To Eden παραμενει συνεκτικο, ακομα και οταν μπαινοβγαινουν ιδεες που απειλουν να σπασουν τον παγο του, οπως για παραδειγμα το μπουκωμενο νταπα-ντουπα του Turning Field και το ξεκαθαρα Pucemarικο, Feet Into Soil. Τα υπολοιπα κομματια εχουν στο πισω μερος του μυαλου τους τη δευτερη πλευρα του Low, οπως οφειλει να κανει καθε καλλιτεχνης που βαζει το επιθετο dark διπλα στο ambient του. Τα tumblr electronics πεθαναν. Ζητω η fasique concrete. 

A Body Turns To Eden LP (Posh Isolation - 2016)

Rainforest Spiritual Enslavement - Green Graves

  Ο Fernow επαθε Swans. Bγαζει τριπλα albums καθε χρονο. Δηλαδη για να τα ακουσεις ολοκληρα, πρεπει να τους αφιερωσεις μιαμιση ωρα. Εννοω πως πρεπει να σηκωθεις να αλλαξεις πλευρα 6 φορες. Κανονικοτατη καρδιοαγγειακη ασκηση. Και μετα κατηγορειτε το progressive για μεγαλομανια η ακομα χειροτερα διαφημιζετε, με την πρωτη ευκαιρια ποσο πολυ αγαπατε το βινυλιο, εκφεροντας ενρινα τη δευτερη συλλαβη του. Αντε ρε απο δω χαμω.

 Κατα τα αλλα, το Green Graves μ' αρεσει πολυ, ειδικα οταν κλειδωνει σε καποιο κατατονικο ρυθμο και δεν αφηνεται στην αοριστια των field recordings του, που υποτιθεμενα επικαλουνται το Fourth World των Hassell/Eno. Στα συν του album θα προσθεσω και τα περισταστιακα ritual νταουλια του που δικαιολογουν το ονομα του project καθως και την μουντη ατμοσφαιρα του, που δεν ειχα συναντησει στους προηγουμενους δισκους του Rainforest Spiritual Enslavement και ειχα ψιλοβαρεθει. Βαλτε το αναμεσα απο τους Lussuria και το La Selva του Francisco Lopez. 

Green Graves 3xLP (Hospital Productions - 2016)

Leif Elggren - Das Baank

 Μπορει στο βασιλειο της Elgaland-Vargaland να μην υπαρχουν τραπεζες, ομως στον υπολοιπο πλανητη τα κουμαντα ανηκουν σε αυτες, οποτε ο Leif Elggren οργιζεται απο την αδηφαγια του χρηματοπιστωτικου συστηματος για να μας παραδωσει τον harsh noise δισκο της χρονιας.
 Πανω στις αναγλυφες επιφανειες του Das Baank βρισκονται 8 συνθεσεις που ειτε αιωρουνται απο πανω τους σαν το φαντασμα καποιου soundtrack ταινιας τρομου, ειτε τις σκαβουν ακομα περισσοτερο με απολυτα ελεγχομενο feedback. Με ακουστικα θα ξεκολλησει ο,τι σας εχει απομεινει απο το Sheer Hellish Miasma του Kevin Drumm και το Traditional Arrangements Of Feedback του Henrik Rylander. Καυλα.

Das Baank LP (Fragment Factory / Rekem Records - 2016)

Din A Testbild - Programm 2

  Η ιστορια καταχωρησε τους Din A Testbild στη σκηνη των Geniale Dilletanten λογω της συμμετοχης τους στο ομωνυμο φεστιβαλ, αλλα η γερμανικη κολλεκτιβα δεν ειχε σχεση με τα κομπρεσερ των Neubauten, τη νευρασθενεια των Sentimentale Jugend και την 24/7 performance των Die Tödliche Doris. Μπροστα μας βρισκεται μια NDW μπριζα Trans-Europe διαστασεων σε παραγωγη Klaus Schulze.
 Συγκεκριμενα, το Programm 2 καυλαντιζει απροκαλυπτα με το kraut, ακομα και σε στιγμες που δεν το περιμενεις, οπως στο συνθετικο gamelan του Harrakiry Mon Amour η στη γλαφυροτατη περιγραφη αιδοιολειξιας σε σπαστα αγγλικα του Logischer Gefrierpunkt. Εκει ομως που η κατασταση κορυφωνεται, ειναι στο υπερτατο Satisfactory, ενα Tangerine Dream-meets-Monoton-meets-protoEBM-θελωναδαγκωθω αριστουργημα. Ευτυχισμενο το 1981.

Programm 2 LP (Mannequin - 2016)

Anal Magic & Rev. Dwight Frizzell - Beyond The Black Crack

 Ετη φωτος πριν το internet, το soulseek, τα blogs και το αειμνηστο what.cd, η θρυλικη NWW list ηταν ενα αυταρκες οικοσυστημα χωρις hyperlinks για οσους ειχαν βαρεθει τα 1000 recordings to hear before you die. Μαλιστα, μερικα απο τα obscurities που ξεθαψε ο Steven Stapleton ηταν τοσο αφανη που αμφισβητηθηκε η υπαρξη τους (οπως για παραδειγμα οι Fille Qui Mousse), οποτε ο τυπος κατεληξε να γινει ο Harry Smith του industrial. Δηλαδη 1000 recordings to die before you hear.

 Ενα απο τα πιο χαλασμενα δειγματα της λιστας ειναι το Beyond The Black Crack, το οποιο επανακυκλοφορησε πριν λιγες μερες απο την Paradigm Discs και θεωρησα χρεος να το ξανακουσω για να το ποσταρω. Παντως το να περιγραψεις το μοναδικο δισκο των Anal Magic χωρις να κανεις εξυπνακιστικο namedropping ειναι αδυνατο, επειδη η μπαντα διαφημιζει τις επιρροες της. Οποτε εχουμε μια συρραφη απο την εκδοχη του Beefheart για τη free jazz, την ασυναρτησια του Berrocal στο Paralleles, το ψυχιατρειο των Karuna Khyal, το βλαμμενο χιουμορ του Lumpy Gravy, το ο,τι να ναι των LAFMS, την εμμονη του John Fahey με τις χελωνες και την βαρατε νοοτροπια των Nihilist Spasm Band. Ολα αυτα το 1976 με τετοιο εξωφυλλο.

Beyond The Black Crack CD/LP (Paradigm Discs - 1998/2016)

Silent Servant - Hypnosis In The Modern Age Vol. 2

 "Partly it was a sort of hymn to the wisdom and majesty of Big Brother, but still more it was an act of self-hypnosis, a deliberate drowning of consciousness by means of rhythmic noise."

- George Orwell, 1984 - 

Hypnosis In The Modern Age Vol. 2 12" (L.I.E.S. - 2016)

Hermann Nitsch - 25. Aktion

  Συνολικα, το εργο του Hermann Nitsch ειναι το απολυτο Corrupted Delight, ενας multimedia οργασμος ολων των συνιστωσων που καταληγουν εδω μεσα, επομενως υποδεχομαστε το 25. Aktion μετα βαιων και κλαδων.
 Οι συνθεσεις του 78χρονου Αυστριακου εχουν μια εορταστικη αυρα, παρα η μαλλον, εξαιτιας του αιματος που τις πασαλειβει. Γιορταζουν την επιστροφη στην ενστικτωση εκφραση, τη νικη της σαρκας και την ταυτοχρονη θνητοτητα της, οποτε ακουμε δυνατα, κατα προτιμηση κανιβαλιζοντας τον εαυτο μας.

Y.Γ. Τονους απο ωμες καρδουλες στη Mollycious για το δωρο της.

25. Aktion LP (Cien Fuegos - 2016)

Regressverbot - Music For Ordinary Life Machines

 Στο ιδιοσυγκρασιακο συμπαν των Regressverbot αναδευεται ο Klaus Kinski, ο Μιλτος Σαχτουρης, το North By Northwest και memes με γατες που χορευουν, λες και η μπαντα ειναι μια αλγοριθμικη παρειδωλια του deep web που παιζει Music For Ordinary Life Machines. Κοινως, το πιο εθιστικο minimal synth που ακουσα φετος.
 Το τριμελες project ιδρυθηκε το 2012 στη Θεσσαλονικη και απεκτησε φανατικο κοινο απο τις ζωντανες εμφανισεις του. Ακομα δεν τους εχω δει, αλλα θα επανορθωσω με την πρωτη ευκαιρια, αφου τα κομματια του ντεμπουτου τους εχουν κανει καταληψη στο κεφαλι μου απο την πρωτη ακροαση. Το ιδιο θα παθουν και οσοι αρεσκονται σε Scorpion Violente, Normal, Οδος 55 και στις λοβοτομες. Εξαιρετικο.

Music For Ordinary Life Machines LP (Fabrika Records - 2016)

Your Pretty Face Is Going To Hell

  Πλεον, οι εμφανισεις του Corrupted Delights στο Boiler μετριουνται με την κλιμακα Ριχτερ, οποτε αν τις προηγουμενες φορες ειχαν προκληθει σοβαρες ζημιες στις τριγυρω περιοχες, τοτε την Τριτη, 15 Νοεμβρη ο σεισμογραφος θα αγγιξει το πολυποθητο 666. Αμην.

Υ.Γ. H επιμελεια του artwork εγινε φυσικα απο τον Brittle 

Tomo Akikawabaya - The Invitation Of The Dead

 Η γοητεια της ηλεκτρονικης μουσικης παταει πανω στο εξης παραδοξο. Ενω χρησιμοποιει την τεχνολογια της εκαστοτε περιοδου για να εκφρασει καποιο πιθανο μελλον, αυτη ακριβως η τεχνολογια εχει ημερομηνια ληξης και προδιδει το φουτουριστικο ιδεασμο των δημιουργων. Καταληγει να ακουστει απολυτα ανθρωπινη. Ετσι, δισκοι που στην εποχη τους φωτιζαν δρομους με νεον, τριαντα χρονια μετα αναβοσβηνουν νευρικα το φωτακι του router καθως πασχιζουν να χωρεσουν στο folder με τα υπολοιπα obscure/retro/ξερωγωτι προς ακροαση. 

 Δεν μπορω να ξερω αν η μουσικη του Tomo Akikawabaya φανταζε εξωπραγματικη τριαντα χρονια πριν, παντως σημερα καλυπτεται απο μια μελαγχολικη πατινα που δεν ειναι προιον οποιασδηποτε τεχνολογιας, εστω και παρωχημενης. Στο βαθος του The Invitation Of The Dead χτυπαει μια ανθρωπινη καρδια, ασχετα και αν η μετρονομια της θυμιζει Yellow Magic Orchestra, Sympathy Nervous η ακομα και τις λιγοτερο βλαμμενες στιγμες των Tolerance. Οποτε χαζευουμε την εξωφυλλαρα μεχρι ο δισκος να χωρεσει στο folder με τα προς αμεση ακροαση. 

The Invitation Of The Dead 2xLP (Minimal Wave - 2015)

Genocide Organ - Archive VIII

 "Over the past 14 years, I, John Wayne Gacy, have been appealing my conviction for the murder of 33 young men and boys. And I've been sentenced to 12 death sentences and 21 natural life's. Yet during that time on death row, over 25.000 people have written me with questions after reading the books, chapters and articles and the media's slandered accounts on me. Not to mention the fantasy movie 'To Catch A Killer'. There are 11 hardbound books, 39 other full chapters on me, 1 off Broadway play, 2 screenplays, 1 movie, 5 songs, plus over 5.000 articles which my name is mentioned in. And yet, no one of these have taken the time to actually talk to me."

- John Wayne Gacy - 

Archive VIII 10" (Tesco Organisation - 2016)

HEXA - Factory Photographs

 Ενω το ντουετο των HEXA στυλιζαρει το ονομα του με caps, σαν να θελει να τους εκφερουμε φωναχτα, η σχεδον lowercase μουσικη του ηταν καθαρα συνοδευτικη σε μια προσφατη εκθεση φωτογραφιας του David Lynch με θεμα τα εγκαταλελειμενα εργοστασια. Κανονικα, τοση μαζεμενη conceptual art και αντιθεσεις σε τρεις γραμμες θα επρεπε να με κανει να τρεχω ουρλιαζοντας ΑΑΑΑΑΑ -με τα caps να δηλωνουν ειλικρινη κληση βοηθειας- αλλα ο δισκος ειναι πολυ καλος ρε. Τοσο καλος που δεν θα αφησω την παρουσια του Jamie Stewart των Xiu Xiu να με ενοχλησει. 

 Οπως ειναι απολυτα φυσικο, το Factory Photographs θυμιζει το soundtrack του Eraserhead, αν ο Thomas Köner η ο Lustmord ειχαν αναλαβει την επανεκτελεση του. Θελω να πιστευω πως για αυτο ευθυνεται ο παραγοντας του Lawrence English στο project και οχι ο γαμωStewart, τον οποιο απεχθανομαι μεσα απο τα τρισβαθα της καλοσυνατης ψυχης μου. Οποτε φανταστειτε ποσο μου αρεσε ο δισκος και τι ειμαι διατεθειμενος να κανω γι' αυτο το blog.

Factory Photographs LP (Room40 - 2016)

Caroline K - Now Wait For Last Year

 Αναδρομικα, ο τιτλος του Now Wait For Last Year ακουγεται ειρωνικος. Στην εποχη του ηταν απλα ενας φορος τιμης στο ομωνυμο βιβλιο του Philip Dick, ομως σημερα, γνωριζοντας πως το μοναδικο album της Caroline K περιμενε υπομονετικα 29 χρονια σε ραφια συλλεκτων και σε νεκρα links των γειτονικων blogs, μεχρι να επανακυκλοφορησει απο την Blackest Ever Black και να ακουστει απο ανθρωπους που δεν ανηκουν απαραιτητα στον στενο οικογενειακο κυκλο των Nocturnal Emissions, προκαλει μειδιαμα στον υποψηφιο ακροατη.

 Κατα τα αλλα, ο δισκος δεν εχει ιχνος ειρωνειας. Ειναι ειλικρινεστατος, δεν απολογειται σε κανεναν για τη διακριτικη μελαγχολια του -κατι που ηταν αναθεμα στο ανεκφραστο post-industrial underground- και σε συνοδευει σε εναν αγυριστο σπανιας ομορφιας. To απαραιτητο repeat ανηκει στο Chearth, κατι μεταξυ lo-fi Blade Runner και γλυκοπικρου kosmische. Βαλτε το τωρα. Τωρα ομως.

Now Wait For Last Year LP (Blackest Ever Black / Klanggalerie - 2016)