22 October 2017
24 September 2017
11 September 2017
Pan Daijing - Lack
Τωρα.
Lack is moving constantly. From the visceral to the reflective, from a faint tape hiss to a blinding digital sheen, from live performances to impromptu studio actions, from signal to noise, usually in the blink of an eye, working outside the listener's comfort zone and expectations. The same cut-and-paste method has been used with amazing results by Faust for the prodigious Rien, but here we have a debut. An amazing one actually.
Pan Daijing excels at keeping the intensity at a peak, right just before it explodes to a formless mess, either with operatic vocalizing, dissonant loops or clinical pauses that makes you feel awkward, like you've been eavesdropping something that you shouldn't. But you do. And it's so fucking great.
RIYL Body Sculptures, Yves Tumor, Puce Mary, Rudolf Eb.er.
Lack LP (Pan - 2017)
01 September 2017
V/A - Hour Of The Wolf
"The old ones called it "the Hour of the Wolf". It is the hour when most people die, when most children are born. Now is when nightmares come to us. And if we are awake, we're afraid."
- Max von Sydow as Johan Borg in Ingmar Bergman's Hour Of The Wolf -
Hour Of The Wolf CD (Freak Animal - 2013)
29 August 2017
The Vomit Arsonist - Meditations On Giving Up Completely
Α ναι. Το υποχρεωτικο death industrial post. Αυτο που πρεπει να αναρτηθει για να δειτε πως εδω, το κραταμε ακομα αληθινο. Στην πραγματικοτητα, το τελευταιο διαστημα δεν ακουω καθολου μουσικη αλλα αν το κανω, θα διαλεξω κατι αχρωμο και αοσμο, κατα προτιμηση αδιαφορο, αυτα που δεν απαιτουν το παραμικρο απο μενα. Μονο το πατημα ενος κουμπιου.
Οσο και αν η αυτοπροβολη της οποιας ψυχικης διαταραχης δηλωνει καποιο σθενος, αλλο τοσο μπορει αυτοστιγμει να καταληξει depression meme, με τα απαραιτητα "omg relatable, so me" σχολια, οποτε δυσκολευτηκα να ακουσω το Meditations On Giving Up Completely με τον τροπο που ζηταει ο Vomit Arsonist απο το ακροατηριο του, στο οποιο μαλλον δεν ανηκω πια. Κριμα, γιατι το ιδιο το album ειναι καλο και θα το συστησω σε ολους οσους ακουνε Climax Denial και BDN ενω σκρολαρουν στο instagram. Ομως εγω, το μονο που ηθελα ηταν να πατησω ενα κουμπι.
Power electronics - and its offshoot death industrial - always struck me as the ultimate expression of vulnerability. The sound of breaking apart condensed into a huge middle finger, directed towards everything with a heartbeat and last but not least, itself. If you haven't got the time to check all the classics, you can watch this and try hard not to identify yourself with Norton. So much for power then.
Meditations On Giving Up Completely is one of the really few albums out there that admits this inability to cope with everyday life, without sounding trite inside the wilderness of modern Death Industrial sameness. Because the inspiration behind the album is grey and dull, Andrew Grant narrows down his sound to its bare bones, relying more on restraint, except the sculpted ambience around the tracks. The pacing of the record shares the same ground with BDN's Kamikaze Kabaret, it's a typical grower, so give it some time and let it drown you to its misery.
Οσο και αν η αυτοπροβολη της οποιας ψυχικης διαταραχης δηλωνει καποιο σθενος, αλλο τοσο μπορει αυτοστιγμει να καταληξει depression meme, με τα απαραιτητα "omg relatable, so me" σχολια, οποτε δυσκολευτηκα να ακουσω το Meditations On Giving Up Completely με τον τροπο που ζηταει ο Vomit Arsonist απο το ακροατηριο του, στο οποιο μαλλον δεν ανηκω πια. Κριμα, γιατι το ιδιο το album ειναι καλο και θα το συστησω σε ολους οσους ακουνε Climax Denial και BDN ενω σκρολαρουν στο instagram. Ομως εγω, το μονο που ηθελα ηταν να πατησω ενα κουμπι.
Power electronics - and its offshoot death industrial - always struck me as the ultimate expression of vulnerability. The sound of breaking apart condensed into a huge middle finger, directed towards everything with a heartbeat and last but not least, itself. If you haven't got the time to check all the classics, you can watch this and try hard not to identify yourself with Norton. So much for power then.
Meditations On Giving Up Completely is one of the really few albums out there that admits this inability to cope with everyday life, without sounding trite inside the wilderness of modern Death Industrial sameness. Because the inspiration behind the album is grey and dull, Andrew Grant narrows down his sound to its bare bones, relying more on restraint, except the sculpted ambience around the tracks. The pacing of the record shares the same ground with BDN's Kamikaze Kabaret, it's a typical grower, so give it some time and let it drown you to its misery.
Meditations On Giving Up Completely CD (Malignant Records - 2017)
21 August 2017
The New Blockaders - Etudes De Rien
Για καθε μουσικοφιλο που (δεν) σεβεται τον εαυτο του και ασχολειται με εκατονταδες αχρηστες πληροφοριες που δεν προσφερουν τιποτα σε κανεναν, υπαρχουν ισαριθμα year zeros. 1913, 1952, 1956, 1966, 1977 με καποιες μικροπαραλλαγες που αν κατσουμε να ασχοληθουμε μαζι τους, θα αναπαραξουμε τις κοινοτυπιες του μουσικου τυπου, βαζοντας σε διαφορετικη σειρα τα ιδια albums, κατα προτιμηση στην deluxe επετειακη τους εκδοση.
H δικη μου αχρειαστη συμβολη σε ολο αυτο το εθιμοτυπικο τοποθετειται στο 1982, λογω του Changez Les Blockeurs, ασχετα και αν ξερω πως το να προσγειωσω τους New Blockaders στο ιδιο timeline με οτιδηποτε αλλο, ειναι το πιο αντι-ΤΝΒ πραγμα που θα μπορουσα να κανω ποτε. Ας ειναι. Εχω κανει και χειροτερα.
Τριανταπεντε χρονια μετα και συγκεκριμενα πριν εναμιση μηνα, το group κυκλοφορει το Etudes De Rien στην Coherent States. Ηδη εξασφαλιζει την κορυφη στη δεκαδα του Corrupted Delights και μια θεση διπλα στο ντεμπουτο και το Simphonie In X Major. Δυστυχως ειναι ακομα πολυ νωρις για να δω αν θα το μνημονευει καποιος στα επομενα τριανταπεντε χρονια και πως θα του συμπεριφερθει η ιστορια, παντως θελω να ξερετε πως βρισκεται απο τωρα στη δικια μου.
It would be impossible to find anyone involved the Industrial spectrum that isn't influenced somehow by The New Blockaders. So, if every piece of the TNB history is more than essential - and yes, by "every" I mean every single one, even the "conceptual" (blank) sides like Simphonie In Ø Minor or Epater Les Bourgois - then Etudes De Rien is mandatory. Two tracks of frenzied metal junk and electronic manipulation that put both imitators and naysayers to shame.
P.S. The presentation of this tape is immaculate, so kudos once more to the amazing Coherent States. Viva Negativa!
H δικη μου αχρειαστη συμβολη σε ολο αυτο το εθιμοτυπικο τοποθετειται στο 1982, λογω του Changez Les Blockeurs, ασχετα και αν ξερω πως το να προσγειωσω τους New Blockaders στο ιδιο timeline με οτιδηποτε αλλο, ειναι το πιο αντι-ΤΝΒ πραγμα που θα μπορουσα να κανω ποτε. Ας ειναι. Εχω κανει και χειροτερα.
Τριανταπεντε χρονια μετα και συγκεκριμενα πριν εναμιση μηνα, το group κυκλοφορει το Etudes De Rien στην Coherent States. Ηδη εξασφαλιζει την κορυφη στη δεκαδα του Corrupted Delights και μια θεση διπλα στο ντεμπουτο και το Simphonie In X Major. Δυστυχως ειναι ακομα πολυ νωρις για να δω αν θα το μνημονευει καποιος στα επομενα τριανταπεντε χρονια και πως θα του συμπεριφερθει η ιστορια, παντως θελω να ξερετε πως βρισκεται απο τωρα στη δικια μου.
It would be impossible to find anyone involved the Industrial spectrum that isn't influenced somehow by The New Blockaders. So, if every piece of the TNB history is more than essential - and yes, by "every" I mean every single one, even the "conceptual" (blank) sides like Simphonie In Ø Minor or Epater Les Bourgois - then Etudes De Rien is mandatory. Two tracks of frenzied metal junk and electronic manipulation that put both imitators and naysayers to shame.
P.S. The presentation of this tape is immaculate, so kudos once more to the amazing Coherent States. Viva Negativa!
28 July 2017
12 July 2017
Pact Infernal - Infernality
Με μια πρωτη ματια, οι Pact Infernal δεν γεμιζουν το ματι. Project με ανωνυμα μελη, pop αποκρυφισμος, αναφορες στη Θεια Κωμωδια, επικειμενη εμφανιση στο Berlin Atonal. Oλα αυτα ξεφουσκωνουν μεχρι να πεις Resident Advisor. Παντως αν εξαιρεσουμε την ανεξελεγκτη χρηση εσωτεριστικων συμβολων καθως και την καθαρα επικοινωνιακη ανωνυμια του group που με ξενερωνει επειδη 2017, το Infernality μπαινει στα χωρικα υδατα των Raime και των ΟΑΚΕ.
To δελτιο τυπου του αλμπουμ φροντιζει να αναφερει πως ο Kerridge και ο Trepaneringsritualen ειναι fan των Pact Infernal. Ακουγοντας το, θα καταλαβετε πως ο θαυμασμος ειναι αμοιβαιος. Η τρισδιαστατη κλειστοφοβια του πρωτου καθως και η ριτσουαλια του δευτερου ειναι παρουσες, κρατωντας φυσικα τις πιο φιλικες προς τον μεσο κλαμπερ στιγμες. Κολυβα μεν, με στεβια δε.
Pact Infernal revel in shrouding themselves in anonymity. Likewise their music is a haunting melange of dark ambient, post industrial and a keen sense of rhythm that owes as much to Raime as to Trepaneringsritualen. Throughout Infernality you'll find enough eschatology to keep you busy, as long as you prefer your end times mythology aestheticized.
Infernality 2xLP (Horo - 2017)To δελτιο τυπου του αλμπουμ φροντιζει να αναφερει πως ο Kerridge και ο Trepaneringsritualen ειναι fan των Pact Infernal. Ακουγοντας το, θα καταλαβετε πως ο θαυμασμος ειναι αμοιβαιος. Η τρισδιαστατη κλειστοφοβια του πρωτου καθως και η ριτσουαλια του δευτερου ειναι παρουσες, κρατωντας φυσικα τις πιο φιλικες προς τον μεσο κλαμπερ στιγμες. Κολυβα μεν, με στεβια δε.
Pact Infernal revel in shrouding themselves in anonymity. Likewise their music is a haunting melange of dark ambient, post industrial and a keen sense of rhythm that owes as much to Raime as to Trepaneringsritualen. Throughout Infernality you'll find enough eschatology to keep you busy, as long as you prefer your end times mythology aestheticized.
02 July 2017
Broken English Club - The English Beach
Στη νοτιοανατολικη Αγγλια, η παρακτια περιοχη Dungeness διαθετει την ομορφια ενος μεταποκαλυπτικου τοπιου. Λιγοστη και σπανια πανιδα, ακομα λιγοτεροι κατοικοι, εγκαταλελειμμενες καλυβες, παρατημενοι φαροι, σταθμοι ηλεκτροπαραγωγης και φυσικα ενα πυρηνικο εργοστασιο. Η μετεωρολογικη υπηρεσια του Ηνωμενου Βασιλειου ταξινομησε την περιοχη ως ερημο λογω της ξηροτητας της.
Τα παραπανω χαρακτηριστικα σκιαγραφουν μια πολυ συγκεκριμενη ψυχογεωγραφια, παραλληλης με τη μυθιστορια του England's Hidden Reverse, ειδικα αν προσθεσουμε στην εξισωση και την αυτοεξορια του Derek Jarman στον αγυριστο του Dungeness λιγο πριν πεθανει.
Οπως καταλαβατε το English Beach δεν εχει την παραμικρη σχεση με balearic καταστασεις. Ο Οliver Ho συνεθεσε το ηχητικο προφιλ αυτης της αφιλοξενης λωριδας γης με στεγνο ηχο, δυσοιωνο κοπανημα, hi-hats που ξυριζουν και φωνητικα που πλησιαζουν στο τσακ power electronics. Περιμενω φουλ καφριλα στον επομενο δισκο. #beachplease.
Following Suburban Hunting, Oliver Ho explores with his second album the inhospitable landscape of Dungeness, an almost official desert in the southeastern end of the UK. The English Beach was recorded inside an old fog signal building, channeling the desolation straight to its 12 tracks. Half of them bang their way with brute monochromatic pulses, while the other half are entirely out of the techno framework and are deeply rooted within the post industrial lineage.
The English Beach 2xLP (L.I.E.S. - 2017)Τα παραπανω χαρακτηριστικα σκιαγραφουν μια πολυ συγκεκριμενη ψυχογεωγραφια, παραλληλης με τη μυθιστορια του England's Hidden Reverse, ειδικα αν προσθεσουμε στην εξισωση και την αυτοεξορια του Derek Jarman στον αγυριστο του Dungeness λιγο πριν πεθανει.
Οπως καταλαβατε το English Beach δεν εχει την παραμικρη σχεση με balearic καταστασεις. Ο Οliver Ho συνεθεσε το ηχητικο προφιλ αυτης της αφιλοξενης λωριδας γης με στεγνο ηχο, δυσοιωνο κοπανημα, hi-hats που ξυριζουν και φωνητικα που πλησιαζουν στο τσακ power electronics. Περιμενω φουλ καφριλα στον επομενο δισκο. #beachplease.
Following Suburban Hunting, Oliver Ho explores with his second album the inhospitable landscape of Dungeness, an almost official desert in the southeastern end of the UK. The English Beach was recorded inside an old fog signal building, channeling the desolation straight to its 12 tracks. Half of them bang their way with brute monochromatic pulses, while the other half are entirely out of the techno framework and are deeply rooted within the post industrial lineage.
30 June 2017
Xordox - Neospection
Το ολοκαινουργιο ψευδωνυμο του JG Thirlwell παραπεμπει καρφωτα στον Τελικο Κακο ενος coin-op απο το συμπαν του Stranger Things η ακομα και το ονομα του πρωταγωνιστη της πιο sci-fi ειτιλας που δεν γυριστηκε ποτε. Xordox λοιπον, με το αρχικο Ζητα να εκφερεται επιθετικα. Οπως ακριβως στο Lazer.
Ωστοσο, η νοσταλγια του Foetus για τα παραλληλα, αισθητικοποιημενα 80s φαινεται να εχει σταθερες βασεις, πραγμα που δεν θα ελεγα ποτε για τα synthwave σκατα που πνιγουν τα recommendations του youtube. Aν μη τι αλλο, εχει δει το Tron. Αλλωστε η κινηματογραφικοτητα της μουσικης του ηταν ανεκαθεν προφανης, απο την ανακατασκευη των Brainticket μαζι με Nurse With Wound, μεχρι το κορυφαιο Ectopia ως Steroid Maximus. Οποτε καταχωρουμε το Neospection στα top soundtracks του ετους 1983, ασχετα και αν δεν ειναι soundtrack, ασχετα και αν εμεις ηδη διανυουμε ενα κανονικοτατο 2017. Χωρις παραλληλες πραγματικοτητες και μαλακιες.
The cinematic experience of Neospection shows JG Thirlwell's retro-futuristic side, recalling Tangerine Dream's Risky Business era, John Carpenter and Brad Fiedel combined with a slight twist of a mutant EBM strain. Xordox creates a parallel, neon-drenched 80s universe with unashamedly vintage synth chords and arpeggiated basslines that move the whole thing into a tense sci-fi battle. Destination: Infinity indeed.
Neospection CD/LP (Editions Mego - 2017)
16 June 2017
04 June 2017
02 June 2017
Tony Conrad - Ten Years Alive On The Infinite Plain
O Tony Conrad ειχε δηλωσει ευθαρσως πως θελει να εξολοθρευσει τη μουσικη συνθεση. Δυστυχως δεν προλαβε να τα καταφερει στη διαρκεια της ζωης του, παντως αφησε πανω της ουλες που δεν επουλωθηκαν ποτε. Αυτη η επιθετικοτητα εκφραστηκε με τον πιο τραχυ και στραβωμενο βομβο που βγηκε ποτε μεσα απο βιολιστικα εντοσθια, για να διαπερασει τα σημαντικοτερα κρανια αυτου του πλανητη. Η λιστα τους ειναι τεραστια αλλα και αντιστροφως αναλογη με τη δισκογραφια του ιδιου, που εμεινε για δεκαετιες στο ραφι λογω νομικου κολληματος με τον La Monte Young. Επομενως, καθε δισκος του Conrad ειναι αναγκαιος, ποσο μαλλον οταν αναφερομαστε σε ακυκλοφορητη συνεργασια με Laurie Spiegel και Rhys Chatham απο το 1972.
Για να περιοριστει ο ογκος του Ten Years Alive On The Infinite Plain, πρεπει απαραιτητα να παιχτει στο mute. Αλλιως το βουητο του υπερχειλιζει τα ηχεια χωρις να προσπαθει στο ελαχιστο. Οσο ο Conrad διανυει με σταθερη ταχυτητα το expressway to yr skull, o ΓΔΟΥΠΟΣ της Spiegel ειναι ικανος να πεταξει τη βελονα απο το πικαπ. Θα το διαπιστωσω οταν παρω επιτελους το δισκο. Προς το παρον βολευομαι μια χαρα με το mp3. Σκατα στους audiophiles.
You can never have enough Tony Conrad in your life. So, Superior Viaduct provides us with an unreleased recording, back from 1972, but I can assure you that Ten Years Alive On The Infinite Plain could have been recorded yesterday or -even better- tomorrow. His enormous sound pisses all over the Bullshit Boring Drone Bands (as Emeralds put it mildly) around, that's why you need to crank this up and bow to His Majesty.
Για να περιοριστει ο ογκος του Ten Years Alive On The Infinite Plain, πρεπει απαραιτητα να παιχτει στο mute. Αλλιως το βουητο του υπερχειλιζει τα ηχεια χωρις να προσπαθει στο ελαχιστο. Οσο ο Conrad διανυει με σταθερη ταχυτητα το expressway to yr skull, o ΓΔΟΥΠΟΣ της Spiegel ειναι ικανος να πεταξει τη βελονα απο το πικαπ. Θα το διαπιστωσω οταν παρω επιτελους το δισκο. Προς το παρον βολευομαι μια χαρα με το mp3. Σκατα στους audiophiles.
You can never have enough Tony Conrad in your life. So, Superior Viaduct provides us with an unreleased recording, back from 1972, but I can assure you that Ten Years Alive On The Infinite Plain could have been recorded yesterday or -even better- tomorrow. His enormous sound pisses all over the Bullshit Boring Drone Bands (as Emeralds put it mildly) around, that's why you need to crank this up and bow to His Majesty.
Ten Years Alive On The Infinite Plain 2xCD/2xLP (Superior Viaduct - 2017)
24 May 2017
K2 / Yasuhito Fujinami - s/t
Απορω με τους ανθρωπους που τρωνε σουβλακια στις 9 το πρωι. Το πεπτικο τους συστημα λογικα εχει κατασκευαστει απο πυριμαχα υλικα αγνωστης προελευσης, με γαλβανιζε σωληνωσεις και γαστρικα οξεα δεκαψηφιας περιεκτικοτητας σε χλωρινη. Κατι αντιστοιχο θα σκεφτονται και αυτοι για μενα οταν μαθουν πως επιλεγω συνειδητα να ακουσω αυτο το split. Οποιαδηποτε στιγμη της ημερας.
Κι ομως η κατασταση δεν ειναι τοσο υπερβολικη οσο φανταζεστε απο τα ονοματα των συμμετεχοντων. Δεν χρειαζονται ακουστικα βαρηκοιας, ουτε ανοξειδωτα νευρα. Ειδικα η πλευρα του Yasuhito Fujinami deathindustrial-ιζει ολοσωστα και παραδειγματικα. Toυ δινω 3 χρονια για να γινει Μεγαλος.
Στη δευτερη πλευρα, ο K2 μπαινει σε λειτουργια Αstro/KK Null για 30 λεπτα. Συμπεριλαμβανεται ο χρονος πλυσης και στυψιματος. Αλλα και παλι, τα σουβλακια στις 9 το πρωι ειναι ακραια.
In the classic split release fashion, this tape pairs a veteran with a newcomer and the latter exceeds my expectations. Fujinami's side is brilliant, with three tracks that challenge the japanoise tag, since he relies heavily on mournful drones that resemble a twisted version of the Malignant sound, rather than the archetypal bright screeches of the genre. This guy will go places. Τrust me.
On side B, Κ2 has a KK Null epiphany, with a 30 mins spacey improvisation of some sort. While the track builds gradually in intensity, the climax never comes and I was left with a huge question mark above my head. Τhat's quite remarkable in its own right.
P.S. A big thanks to Mr. Schwarz for the link!
K2 / Yasuhito Fujinami CS (Self Released - 2017)Κι ομως η κατασταση δεν ειναι τοσο υπερβολικη οσο φανταζεστε απο τα ονοματα των συμμετεχοντων. Δεν χρειαζονται ακουστικα βαρηκοιας, ουτε ανοξειδωτα νευρα. Ειδικα η πλευρα του Yasuhito Fujinami deathindustrial-ιζει ολοσωστα και παραδειγματικα. Toυ δινω 3 χρονια για να γινει Μεγαλος.
Στη δευτερη πλευρα, ο K2 μπαινει σε λειτουργια Αstro/KK Null για 30 λεπτα. Συμπεριλαμβανεται ο χρονος πλυσης και στυψιματος. Αλλα και παλι, τα σουβλακια στις 9 το πρωι ειναι ακραια.
In the classic split release fashion, this tape pairs a veteran with a newcomer and the latter exceeds my expectations. Fujinami's side is brilliant, with three tracks that challenge the japanoise tag, since he relies heavily on mournful drones that resemble a twisted version of the Malignant sound, rather than the archetypal bright screeches of the genre. This guy will go places. Τrust me.
On side B, Κ2 has a KK Null epiphany, with a 30 mins spacey improvisation of some sort. While the track builds gradually in intensity, the climax never comes and I was left with a huge question mark above my head. Τhat's quite remarkable in its own right.
P.S. A big thanks to Mr. Schwarz for the link!
15 May 2017
Aaron Dilloway - The Gag File
Το οτι περασαν ηδη πεντε χρονια απο το Modern Jester ειναι απο μονο του ενα αξιοσημειωτο γεγονος και θα ημουν διατεθειμενος να το αναλυσω σε περιπτωση που το καινουργιο album του Aaron Dilloway δεν ηταν απο μονο του ενα αξιοσημειωτο γεγονος. Οι λουπες του Gag File παρανοουν το αρχικο νοημα των ηχογραφησεων τους πολυ πιο επιθετικα απο τον προκατοχο του, σε ενα παραληρημα μασημενου industrial και αντεστραμμενης ψυχεδελειας. Χωρις πολλα-πολλα, top 10 απο τωρα.
My favourite tape mangler returns with his most aggressive set of nauseating loops since Bad Dreams. The Gag File transmutes pre-war blues and bar ambience recordings into sinister industrial vignettes by regurgitating their original context. While you can't help but think of Non, Prick Decay and Merzbow's Pornoise era as scattered references, Dilloway's fingerprints are so unique that will place him again in the top ten lists. If you wanna be amazed, scared and amused in equal measures, you should listen to it asap.
My favourite tape mangler returns with his most aggressive set of nauseating loops since Bad Dreams. The Gag File transmutes pre-war blues and bar ambience recordings into sinister industrial vignettes by regurgitating their original context. While you can't help but think of Non, Prick Decay and Merzbow's Pornoise era as scattered references, Dilloway's fingerprints are so unique that will place him again in the top ten lists. If you wanna be amazed, scared and amused in equal measures, you should listen to it asap.
The Gag File LP (Dais Records - 2017)
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)
