Το Borders ορμαει στη καρωτιδα με το καλημερα. Ξεχαστε τις ευγενειες του Recur και το αυστηρο πρωτοκολλο συμπεριφορας του Medium. Επιτελους, οι Emptyset εβγαλαν το album που παντα περιμεναμε απο αυτους.
Το βρετανικο ντουετο ανεκαθεν γοητευοταν απο τα κλαπατσιμπανα του industrial (μεσω του φιλτρου των Pansonic) αλλα το ειχε φαει η μαρμαγκα των installations και της sound art. Ετσι, μεσα στη μισαωρη διαρκεια του αρτι αφιχθεντος album τους διανυουν περιοδο δευτερης εφηβειας. O οργανικος ηχος του Borders θυμιζει αμυδρα τη πιο συμπυκνωμενη μορφη των Raime που μπορειτε να φανταστειτε, αν οι τελευταιοι διασκευαζαν Test Dept η κατι αναλογο, που ενω ακουγεται πολυ εντυπωσιακο, δεν βγαζει κανενα νοημα. Δισκαρος.
Borders is the album that you've always expected from Emptyset, but their self-imposed restrictions were in the way. Until now. The project confronts us with an aggressive, physical approach that owes more to industrial, than say, Raster-Noton's back catalogue. Maybe the album title hints at their new direction, between organic and electronic, negative space and sound, rhythm and the lack of it, but I like to think that it's just a reference of the grey zone between their really good past and their amazing present.
Borders CD/LP (Thrill Jockey - 2017)
