Pita - Get In

  Ειναι πολυ ευκολο να ξεχασουμε πως ο Peter Rehberg, εκτος απο αφεντικο του θεσμου της Editions Mego ειναι ταυτοχρονα και ο κατοχος ενος υπεροχου εγκεφαλου, απο αυτους που θα επρεπε να διατηρηθουν σε φορμολη και να εκτιθενται σε καποιο Μουσειο Φυσικης Ιστοριας σε 100 χρονια απο τωρα. Μαλιστα προτεινω να μπει στο ιδιο ραφι με το Florian Hecker και τον Russell Haswell, αφου τα δειγματα της διανοησης τους επικοινωνουν τηλεπαθητικα σε ολη τη διαρκεια της καριερας τους.

 Το Get In συνεχιζει την αποδομηση που ειχε ξεκινησει καπως μαζεμενα στο Seven Tons For Free, αγγιξε τη τελειοτητα στο Get Out και εκανε καποια μικρη μεν, ολοστρογγυλη κοιλια δε στο Get Off. Ετσι, ο Pita γκλιτσοποιει ελαφρως το kosmische των πρωιμων Emeralds στο Line Angel, κατακρεουργει ολοκληρο το Neue Deutsche Welle στο S200729, μπαινει στα χωραφια του Ekkehard Ehlers στο Mfbk, ενω το ψησιμο γινεται σε σιγανη φωτια. Χειροκροτημα παρακαλω.

Get In CD/LP (Editions Mego - 2016)

Pete Swanson - Life Under The Art Flag

 O Man με το περισσοτερο Potential στο ολο techno/noise σκηνικο εκδηλωνει ζωντανα το Pro Style του σε γνωστα clubs της Νεας Υορκης και του Αμστερνταμ. Το Life Under The Art Flag πεφτει σε K-Hole απο τα πρωτα κιολας λεπτα του χωρις να σταματησει στιγμη να οργαζεται τα πιο επιληπτικα beats στη δισκογραφια του Pete Swanson. Οταν επεμενε πως 'he doesn't rock at all' νομιζα πως ειρωνευοταν, γιατι στα αυτια μου ολο αυτο το κοπανημα εχει rock'n'roll καταγωγη. Τελικα ο τυπος ειναι ειλικρινεστατος. Το δομημενο χαος του προερχεται απο μια ευφανταστη παρανοηση της χορευτικης μουσικης. Αυτη δεν ειναι ουτε η πρωτη και φυσικα ουτε και η τελευταια φορα που κανω λαθος. Ευτυχως ο Swanson ειναι αψογος.

Life Under The Art Flag CS (Self Released - 2014)

Pan Sonic - Oksastus

 Οι ανθρωποι που εχουν καταφερει να φερουν το θορυβο κοντα στην ηλεκτρονικη μουσικη (και οχι το αντιστροφο), τη sound art, το industrial, το μινιμαλισμο και καμμια ακομα δεκαρια -ισμους που σιχαινομαι, χωρις να με αηδιασουν με τη postοσυνη τους, ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου. Στη θεση του μεσαιου βρισκονται οι Pan Sonic, που σε καθε δισκο τους φροντιζαν να μειωνουν τη ποσοτητα λιπαντικου. Στο Kesto, η σαδιστικη του διαρκεια σε συνδυασμο με τις σε σημεια ενοχλητικες συχνοτητες του και τις αφιερωσεις σε TG και Alvin Lucier, εκαναν ακομα και το πιο επιμονο/μαλακα ακροατη να πατησει stop και να το ριξει σε μουσικη μασατζιδικου. Στο Gravitoni, τα πραγματα ηταν σαφως πιο μαζεμενα χρονικα, αλλα η παραγωγαρα του σκοτωνε εντομα και ερπετα. 

 Φτανουμε αισιως στο 2014 και ενω το group ειχε ανακοινωσει τη διαλυση του πριν τεσσερα περιπου χρονια, ενα ουκρανικο label κυκλοφορησε στα μουλωχτα το Oksastus, μια ζωντανη εμφανιση των Pan Sonic στο Κιεβο λιγο πριν τα παρατησουν. Εδω δεν υπαρχει ιχνος λιπανσης. Η ωμοτητα του ηχου ειναι μνημειωδης. Ακομα και σε μεσαια ενταση, το δυναμικο ευρος ειναι τεραστιο, αλλα σε παρακαλαει να το βαλεις δυνατα. Δεν εχω προλαβει να το κανω. Αυριο το πρωι θα γινει Τριτος Παγκοσμιος, χωρις lube και μαλακιες.

Oksastus CD/2xLP (Kvitnu - 2014)

Russell Haswell - 37 Minute Workout

 Ειτε ηχογραφει μυγες πανω απο κουφαρια φασιανων και εκρηξεις φιαλων προπανιου, ειτε παιζει στο Berghain, o Russell Haswell παραμενει TRVE. Θα ψησει μυαλα ακομα και τωρα που το cache του εχει ανεβει (η πολυ απλα, το cache του ανεβηκε γι' αυτο ακριβως το λογο). Οποτε το 37 Minute Workout συνεχιζει το τρυπανισμο κρανιων, ασχετα και αν κυκλοφορησε στο label του Powell και το δελτιο τυπου το παρουσιαζει σαν προωθημενο techno. Ας μη μιλησω καλυτερα.
 Το ψησιμο κυμαινεται απο rare σε well-done. Η πρωτη περιπτωση περιλαμβανει καταχρηση του clap σε ανισορροπα sequence και κατεστραμμενα beat που δε βγαζουν ακρη. H δευτερη ακουγεται σα τα πιθανα remix του Yasunao Tone στους Autechre του Draft 7.30. Οι δυο μολις ακροασεις που εκανα δε μου επετρεψαν να πιασω και πολλα, αλλα ειμαι σιγουρος πως θα λεω το ιδιο και μετα τις επομενες εικοσι. 

37 Minute Workout LP (Diagonal - 2014)

Cut Hands - Madwoman

 Aπο το καιρο του Birthdeath Experience μεχρι και σημερα, στα νταουλια του Damballah 58, το εργο του Bennett αφορουσε παντοτε τη σαρκα. Ακομα και οταν ξεκινησε τις διαλεξεις για τη καταστολη του ασυνειδητου απο τη χρηση του προφορικου λογου που δεσμευει το σημαινον με το σημαινομενο, νομιζω πως αντιμετωπισε τη γλωσσα με τη φυσικη της μορφη. Ενα γυμνο μυ. 

 To Madwoman αποτελει την αποθεωση της απελευθερωμενης σαρκας. Εκει που το Black Mamba λικνιζοταν, αυτο κοπανιεται εκστασιασμενο ειτε μεσα σε ενα πολυρυθμικο μπαχαλο κρουστων της ομωνυμης κομματαρας. Στη δευτερη πλευρα το ξυλικι καταλαγιαζει. Απο τα τρια b-sides θα διαλεξω το καλεσμα πολεμου του Eat Them Like Bread που με κανει να θελω να βγω στο μπαλκονι με αδαμιαια περιβολη και να φωναζω MY COCK'S ON FIRE αλλα κανει κρυο και δε θα μπορω να ανταποκριθω πληρως στις υποσχεσεις μου. 

 Ακουστε το δυνατα σε κολλημενο repeat. Ειναι φτιαγμενο για κατι τετοιο. Οι ξεβρακωτοι αλαλαγμοι στο μπαλκονι ειναι προαιρετικοι αλλα καλοδεχουμενοι.

Madwoman 12" (Downwards - 2013)

Pete Swanson - Pro Style

 Αδυνατω να βρω κατι επιληψιμο στo φαινομενο Pete Swanson, οχι μονο επειδη με καθε κυκλοφορια του πλησιαζει επικινδυνα τη nirvana, αλλα επειδη -προς τιμη του- τη παραταει στη nirvana της. Παρτε για παραδειγμα το Pro Style. Τα τρια κομματια του δινουν την εντυπωση πως θα εκτροχιαστουν ανα πασα στιγμη απο τις ραγες του σχεδον clubιστικου beat για να υποκυψουν στην ευκολη (για το Swanson) λυση της noise/shoegaze/whatever ψυχεδελειας. Κι ομως. Ο φιλτατος απεχει μιλια μακρια απο αυτο που εκανε πριν πεντε χρονια στους Yellow Swans και σιγουρα τα διπλασια μιλια απο αυτο που θα κανει στα επομενα πεντε χρονια μονος. Like a pro.

Pro Style 12" (Type Records)

Russell Haswell - Remixed

 Ο Haswell ξερει. Το αποδεικνυει με καθε τροπο. Απο τα harshιλικια των Live Salvages μεχρι την ηλεκτρακουστικη τρομοκρατια του Blackest Ever Black και απο τις επιτοπιες ηχογραφησεις εντομων πανω σε κουφαρια πτηνων μεχρι τα thanks στα credits των δισκων του. Ο τυπος εχει ολα τα εχεγγυα για να γινει τεραστιος καλλιτεχνης, αν βεβαια υποθεσουμε πως δεν ειναι ηδη και εκκολαπτεται μεσα σε μια μεμβρανη απο τη φαια ουσια των Corrupted και τις σταχτες του Ξενακη.

  Εχω σοβαρες υποψιες πως η μεμβρανη θα σπασει αποτομα λογω του Remixed, αλλα μονο και μονο επειδη η τρεχουσα φαση σπρωχνει techno 12" στα nerds του noise και industrial επανακυκλοφοριες στο κοινο των clubs. Αρα, οσο γελοιο ειναι το θεαμα του να χορευω σα καθυστερημενος στο δωματιο μου με το (θεικο) track του Regis, αλλο τοσο θα ειναι η νηφαλια συζητηση μεταξυ clubbers στο φυσικο τους περιβαλλον για την (οποια) επιρροη του William Bennett και του Kevin Drumm στο techno. Παρ' ολα τα παραπανω, ο Haswell ξερει. 

Remixed 12" (Downwards - 2012)
(The file is removed)

Pete Swanson / Moin - Positive / Elsie

'To Infinity and Beyond!'

- Buzz Lightyear -

Positive / Elsie 7" (Confessions - 2012)

LHD - Even Still

 Εκει που τα δελτια τυπου γινονται ολοενα και πιο user friendly γλυκαναλατα, η Troniks διωχνει τους ενοχλητικους τουριστες με τη προειδοποιηση: FOR DEDICATED HARSH VORTEX FANATICS ONLY. Με caps. Οποτε επενδυστε μονο αν η ιδεα της ψυχαγωγιας στο μυαλο σας ξεκιναει με το να φανταζεστε πυρηνικες εκρηξεις σε βρεφονηπιακους σταθμους και καταληγει καπου στον αυτοακρωτηριασμο. Εγκρινω. Ξερετε να περνατε καλα.

Even Still 2xCD (Troniks - 2012)

KTL - V

 Ακομα και αν το ενδιαφερον του dynamic duo των KTL παραμενει στραμμενο στα χαμηλοτατα στρωματα του ηχητικου φασματος, το πεμπτο album τους ακουγεται εντελως διαφορετικο. Το project παρατησε τη μαυριλα. Τωρα ασχολειται με το εκτυφλωτικο λευκο. Η προσφατη κολλα του Stephen O'Malley για την ευρωπαικη avant-garde βγαζει το καπελο στο σκληροπυρηνικο μινιμαλισμο της Eliane Radigue, με ανατριχιαστικα εγχορδα που γρατζουνιζουν το μαυροπινακα του Gavin Bryars. Ο Peter Rehberg υπογραμμιζει το χαος με διακριτικα ηλεκτρονικα, συντονιζει τον ογκο αλλα αφηνει το μεγαλειο να απλωθει. Σε λιγα χρονια απο τωρα, θα μιλαμε για το V στον υπερθετικο βαθμο. Προς το παρον, ας το βαλουμε στη λιστα με τα καλυτερα του '12. 

V 2xLP (Editions Mego - 2012)

R/S - USA

 'I remember when I was with Special Forces. Seems a thousand centuries ago. We went into a camp to inoculate some children. We left the camp after we had inoculated the children for polio and this old man came running after us and he was crying. He couldn't see. We went back there and they had come and hacked off every inoculated arm. They were in a pile. A pile of little arms. And I remember I cried, I wept like some grandmother. I wanted to tear my teeth out. I didn't know what I wanted to do. And I want to remember it. I never want to forget it. I never want to forger. And then I realized. Like I was shot, like I was shot with a diamond. A diamond bullet right through my forehead. And I thought, My God. The genius of that. The genius. The will to do that. Perfect, genuine, complete, crystalline, pure.'

 - Marlon Brando ως Colonel Kurtz στο Apocalypse Now -

USA LP (Pan - 2011)
(The link is removed)

John Wall / Alex Rodgers - Work 2006-2011

 Η αεροστεγως κλεισμενη συσκευασια υπονοει μη αναστρεψιμοτητα. Απο τη στιγμη που θα ανοιξεις το Work 2006-2011 το cd θα μολυνθει απο τον ατμοσφαιρικο αερα και εσυ απο τoυς μισανθρωπους μονολογους του Alex Rodgers. Σε περιπτωση που εχεις ακουμπησει το zen και μεινεις ανεγγιχτος απο τη λεκτικη χολη, πρωτα απ' ολα σιχαινομαι τη τιποτενια υπαρξη σου και δευτερον τα αιωρουμενα ψηφιακα τζαμια του John Wall περιμενουν με αγωνια το κεφαλι σου. 

Work 2006-2011 CD (Entr'acte - 2011)

Daniel Menche - Guts

 Ενω ειχα αρχισει να ανησυχω για τα αντανακλαστικα του 2012 στο file sharing, το προετοιμασμενο πιανο του Guts πεφτει απο τον ψηλοτερο οροφο των private trackers στο ανυποψιαστο κεφαλι μου. Η συγκρουση γινεται σε αργη κινηση για περισσοτερη δραματικοτητα. Στην αρχη, ο Daniel Menche γεμιζει τα σωθικα του πληκτροφορου με αντικειμενα αγνωστου προελευσης. Στη συνεχεια ηχογραφει το τερας, πειραζει ψηφιακα το αποτελεσμα και το στελνει απο το παραθυρο για να το βγαλει απο τη μιζερια του. Εξοχα. Προσγειωθηκε πανω στη δικη μου.  

Guts 2xLP (Editions Mego - 2012)

Kevin Drumm - Ghybbrish

 Ο κοσμος χανεται μεταξυ αδοξων θανατων και παραπληροφορησης, αλλα το μουνι του Corrupted Delights συνεχιζει το καλλωπισμο του. Λεγεται αρνηση. Και σημερα θα γινει με το trimmer του Kevin Drumm. 

 Οι συχνοτητες του Ghybbrish ξυριζουν ο,τιδηποτε εξεχει. Τετοια ακριβεια ειχα να συναντησω απο το Land Of Lurches. Ο βηματισμος τους ειναι πολυ αργος, σχεδον ανυποφορος με ακουστικα γι' αυτο προτιμηστε την δυνατη ακροαση σε ανοιχτο χωρο. Στα 4 μερη του track Incus Fear εξελισσονται σε σοβαρο λογο για υποτιμηση ακινητου. Εκτος και αν πετυχετε αγοραστη-λατρη του Ryoji Ikeda. 

Ghybbrish 2xCD-R (Self Released - 2011)

Daniel Menche - Skadha

 Εχω πολλα χρονια να ακουσω το Skadha. To εχω συνδεσει παβλοφικα με το θανατο του πατερα μου γι' αυτο το αποφευγω οσο μπορω. Χθες το προσπαθησα για λιγο αλλα δε τη παλεψα. Θυμαμαι ομως ακομα τη καθε επικινδυνη στροφη του προς το απολυτο τιποτα και πιστεψτε με, ο Daniel Menche κανει τα παντα για να σε οδηγησει εκει. Αριστουργημα ψυχοακουστικης, με υπογραμμισμενο το πρωτο συνθετικο της λεξης.

Skadha CD (Antifrost - 2004)