Little Fyodor - Boyd Rice Presents: The Very Best Of Little Fyodor's Greatest Hits!

 Για το Boyd Rice, το rock'n'roll πεθανε τη στιγμη που σοβαρευτηκε, εμαθε τεταρτο ακορντο και προβληματιστηκε με κατι παραπανω απο τις αρχικες του προθεσεις. Το εφηβικο sex εγινε συζυγικος ερωτας, τα ναρκωτικα συνταγογραφηθηκαν, η ιδια η μουσικη εγινε επαγγελμα. 

 Ετσι εξηγειται το ενδιαφερον του Rice για το παρανοικο προσωπο του Little Fyodor. Ο συνονοματος του Dostoyevsky νομιζει πως παιζει νευρασθενικο post-punk τυπου Devo και Talking Heads, αλλα αυτο που μοιραζεται μαζι μας ο Boyd ειναι ο,τι πιο παρτα εχει συμβει στο rock'n'roll απο το καιρο των Trashmen. 

Boyd Rice Presents: The Very Best Of Little Fyodor's Greatest Hits! CD
(Discriminate Audio - 2005)

Tonetta - 777 Vol. II

 63χρονη παρενδυτικη ατομαρα ηχογραφει γλοιωδη lo-fi pop με απιστευτα εθιστικα refrain που κανει το John Maus, τον Ariel Pink και καθε hypnagogic περσονα να ακουγεται σα τους Yes στο 90125.

 Καθε κομματι του Tonetta καταπιανεται με καθημερινα θεματα οπως την αυτοκτονια, τη κοπροφιλια, το John Lennon, τα θυματα βιασμου, τα μεγαλα καυλια και το πριαπισμο, ενω συνοδευεται απο σπιτικα βιντεακια τα οποια απεικονιζουν τον ιδιο συνηθως με κακο drag και ακομα πιο κακο lip-syncing, ανεβασμενα κατευθειαν στo Youtube.
 Δυστυχως η συλλογη 777 Vol. II δε περιλαμβανει dvd, αλλα περιεχει 17 τριλεπτες γλιτσες που παρα τη περιορισμενη μουσικη γκαμα τους, γινονται κολλητικες σα ξεπεσμενα αφροδισια.

 Wesley Willis meets John Waters με εξωφυλλο-pop art φορο τιμης στο Erector. Επιτελους. Βρηκα το θεο που μου αξιζει.

777 Vol. II LP (Black Tent Press - 2011)

Xander Harris - Urban Gothic

 Η μεταμοντερνα προσεγγιση του -τοσο κακογουστο που το λατρευω- ειναι απαραιτητη για να απολαυσετε χωρις τυψεις το Urban Gothic, ενα album που με εκανε να θυμηθω τις εποχες που νοικιαζα το The Thing απο το συνοικιακο videoclub καθε Σαββατο και παρακαλουσα τον ιδιοκτητη να μη με δωσει στη μανα μου. Το εβλεπα αργα το βραδυ χεσμενος απο το φοβο μου, οχι απο τα εντυπωσιακα για την εποχη effects, αλλα λογω του πιθανου κραξιματος.
 Η VHS χρονομηχανη του Xander Harris εχει ολα τα απαραιτητα γυαλιστερα synths και τα ψευδο-industrial beats των ταινιων τρομου του '80 που αν τυχον προσγειωθει σε λιστες με τα καλυτερα του 2011, προφανως θα εχει προκληθει σοβαρη κομπλα στο χωροχρονικο συνεχες.

Urban Gothic LP (Not Not Fun - 2011)

Zombi - The Zombi Anthology

 Δουλευοντας καθημερινα μαζι με τον αξιοτιμο κυριο Zombie Rust εχω την ευκαιρια να συλλεξω ενα ορυμαγδο πληροφοριων. Μια συζητηση μαζι του μπορει να εξελιχθει ειτε σε κοινωνιολογικη διαλεκτικη για τη Manson Family, τη horror culture και το rock'n'roll  ειτε σε αναφορες obscurαδων απο το υπερπεραν της δισκογραφιας.
 Ετσι λοιπον προσηλυτιστηκα στο αμερικανικο διδυμο των Zombi, μιας ιδιαζουσας περιπτωσης καλλιτεχνων, που εξειδικευεται στο φωσφοριζε ρετρο-φουτουρισμο του synth exploitation. To Anthology λατρευει και παραλληλα παρωδει τα soundtracks του Carpenter, τo prog των Goblin, τις παραγωγες του Don Was, τα εξωφυλλα των Rush, τα κοστουμια του Miami Vice. Ελπιζω να πιανετε την ειρωνεια.

The Zombi Anthology CD (VCO Records - 2003)

Giddle & Boyd - Going Steady With Peggy Moffitt

 Αγαπαω και θαυμαζω το Boyd Rice. Οριστε, το ειπα. Λατρευω το πνευμα αντιλογιας που διακατεχει το μεγαλυτερο μερος της πολυπλευρης προσωπικοτητας του. Ειτε ως ορκισμενος θορυβολαγνος, ειτε ως μελος του οργανωμενου Σατανισμου, ειτε ως 'κοινωνικος δαρβινιστης', ειτε ως θαυμαστης της διαστρεβλωμενης λαικης κουλτουρας των τελευταιων εξι δεκαετιων, ο Rice ηταν, ειναι και θα ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα μυαλα της αντι-αντι-διανοησης.
 Στο Going Steady With Peggy Moffitt επισης αποδεικνυει το εξαιρετικο μουσικο του γουστο, επανεκτελωντας/διασκευαζοντας punk υμνους, minimal synth επη και γαλλικα chansons, αγκαλια με τη Giddle Partridge. Το αποτελεσμα ειναι τοσο psych, που θα εκανε ακομα και τους droogs του Κουρδιστου Πορτοκαλιου να χορευουν σα παλαβοι, τιγκα στο synthemesc.

Going Steady With Peggy Moffitt 7" (Discriminate Audio - 2008)

Ennio Morricone - Crime And Dissonance

Πολυ πριν το κολλημα των HNW καλλιτεχνων με τα ιταλικα giallo, ο μεγιστος Ennio Morricone εντυσε μουσικα μερικες απο τις πιο sexy δολοφονιες αθωων κορασιδων που αποτυπωθηκαν ποτε στο celluloid. Η διπλη συλλογη Crime And Dissonance διατηρει τη μνημη αυτων των αιθεριων υπαρξεων, επιλεγοντας τις πιο ιδιαζουσες στιγμες του Ιταλου μαεστρου. Το ψυχεδελικο sexploitation διαδεχεται τo μαστουρο-funk της Dark Magus εποχης του Davis, οι ορχηστρικες κακοφωνιες χαμουρευονται με την ρυθμολογια των Can, το Faust Tapes κανει teasing στην avant-garde του Penderecki. Μεσα σε αυτο το εκλεκτικο χαρμανι, η ψυχαναλυτικη ερμηνεια του μαχαιριου ως φαλλικο συμβολο στα ερωτικα εγκληματα, αποδεικνυεται ορθη.

Crime And Dissonance 2xCD (Ipecac - 2005)

Church Universal And Triumphant - The Sounds Of American Doomsday Cults Vol. 14

 Ζω για να ανακαλυπτω και να ακουω τετοια cd. Χωρις καμμια απολυτως υπερβολη. Η παραθρησκευτικη αμερικανικη οργανωση Church Universal And Triumphant δημιουργηθηκε για να δωσει πιστη και ελπιδα σε μερικες χιλιαδες καμενων που πιστευαν στη καταστροφη του κοσμου απο σοβιετικα πυρηνικα (ναι, μιλαμε για τα μεσα του '80). Αν αισθανεστε λοιπον εστω και τη παραμικρη ανασφαλεια για το μελλον σας, καταφυγετε στο υπνωτιστικο παραληρημα της "αρχιερειας" Elisabeth Clare Prophet (που ακουγεται σαν μια χορωδια απο εκατονταδες ηχητικες φωτοτυπιες της Marian Zazeela που κανει φωνητικο practice με τη βοηθεια βυζαντινων LP σε λανθασμενες στροφες). Αν παλι ειχατε αμφιβολιες για την πραγματικη ταυτοτητα του jet-set, ο ανωνυμος φιλος της Prophet θα σας προσγειωσει στη πραγματικοτητα του, καταδικαζοντας τυπους οπως τον Bruce Springsteen, τον Sting, την Madonna και τον Billy Joel για εξασκηση μαυρης μαγειας. Το 'ξερα!

The Sounds Of American Doomsday Cults Vol. 14 CD/LP 
(Faithways International - 2006)

People's Temple Choir - He's Able

Τα πτωματα που βλεπετε στο εξωφυλλο στα αριστερα σας ειναι καποια απο τα 909 θυματα του Jim Jones, ιδρυτη του "Ναου του Λαου", μιας παραθρησκευτικης οργανωσης δικης του επινοησης, που εδρασε στα μεσα του '70. Ο Jones ξεκινησε να πουλαει ταπεινα μαιμουδες (!) απο πορτα σε πορτα για να ενισχυσει οικονομικα το cult του και σιγα-σιγα εξαπλωθηκε σε ολη την Αμερικη, υποσχομενος σε μετα-χιππηδες την ψυχικη γαληνη και την αιωνιοτητα. Στο καζανι της παρανοιας του εβρασε μπασταρδεμενο χριστιανισμο, εκλαικευμενες ανατολιτικες πεποιθησεις, στρατευμενο σοσιαλισμο, αυστηρη πειθαρχια και new age επιφοιτησεις. Οταν η αμερικανικη κυβερνηση ταραχτηκε απο τον αριθμο των πιστων, αρχισε το κυνηγι για να συλλαβει τον Jones, ενω εκεινος ειχε ηδη εγκατασταθει μαζι με μερικες χιλιαδες προσκυνητων του στην μυθικη πλεον Jonestown, ενα κοινοβιακο κρατος εν κρατει. Πανω σε μια κριση πανικου, πειθει τους αβουλους/ηλιθιους ακολουθους του να αυτοκτονησουν μαζικα, πινοντας Kool Aid με κυανιο ως ενδειξη πολιτικης διαμαρτυριας. Λιγο μετα, ο Jones αυτοπυροβολειται και αποκταει εξεχουσα θεση στη pop κουλτουρα. Το παρακατω CD συλλεγει μερικες ηχογραφησεις χλιαρων soul/gospel/pop χαζομαρων απο τη χορωδια του People's Temple, αλλα το πραγματικο φετιχ της ολης υποθεσης ειναι το τελευταιο track με τον ευγλωττο τιτλο Mass Suicide. Ειναι αυτο ακριβως που φανταζεστε. Τωρα που το σκεφτομαι, αρχιζω πλεον να κανω upload ο,τι να' ναι. O καιρος που θα αρχισω να ανεβαζω τσοντες με μαυρους ομοφυλοφιλους ναζι καθυστερημενους νανους ειναι εγγυς!

He's Able CD (Grey Matter - 1993)

V/A - The Nativity Scene: An Anthology Of Christian Psychedelia & Exploitation

Οι φανατικοι κυκλοφορουν αναμεσα μας και συνηθως βρισκουν τους πιο απιθανους τροπους για να προσηλυτισουν τον ανυποψιαστο νεο. Αυτη η συλλογη στρεφει την προσοχη μας στην συνωμοταξια των κατωτερων θηλαστικων που εγιναν γνωστα στη δεκαετια του '70 και ως Homus Hippicus Christianus, εισχωρησαν στα αδυτα της αμερικανικης lsd υποκουλτουρας και βομβαρδισαν τα μυαλα των καμενων με ψαλμους και δοξασιες. To αποτελεσμα βρισκεται στο album που θα βρειτε παρακατω. Αν λοιπον γνωριζετε προσωπικα εστω και ενα τυπο που αρεσκεται να συχναζει σε free reggae festivals, κυκλοφορει ξυπολητος και δηλωνει πολιτης του κοσμου, θα σας εκλιπαρουσα να τον ταρακουνησετε αμεσα!

The Nativity Scene: An Anthology Of Christian Psychedelia & Exploitation CD-R (Elefantplatte/Feed & Seed Records - 2007)

Mabuki Junko - Ai No Dorei: Slave Of Love

Το κουμπι του τονισμου στο πληκτρολογιο μου τα εχει παιξει εντελως. Καθε προσπαθεια επαναφορας ειναι ματαιη. Αυτο ομως δεν εχει καμια σημασια πλεον εφοσον η κυρια Mabuki Junko (διασημη pornstar στην Ιαπωνια στην δεκαετια του '80 και η πρωτη που εφαρμοσε BDSM και fetish πρακτικες σε ταινιες σχετικα μεγαλου προυπολογισμου) εχει βρει σιγουρα το δικο μου κουμπι. Το Ai No Dorei συλλεγει τις ηχογραφησεις απο τα κινηματογραφικα της πονηματα (...) και παρουσιαζει τις διαφορετικες εκφανσεις της συγχρονης erotica πολυ πριν μπουν στα περιεχομενα του καθε "ανοιχτομυαλου" lifestyle περιοδικου.

Ai No Dorei - Slave Of Love CD (Tiliqua - 2008)