Tony Conrad - Ten Years Alive On The Infinite Plain

 O Tony Conrad ειχε δηλωσει ευθαρσως πως θελει να εξολοθρευσει τη μουσικη συνθεση. Δυστυχως δεν προλαβε να τα καταφερει στη διαρκεια της ζωης του, παντως αφησε πανω της ουλες που δεν επουλωθηκαν ποτε. Αυτη η επιθετικοτητα εκφραστηκε με τον πιο τραχυ και στραβωμενο βομβο που βγηκε ποτε μεσα απο βιολιστικα εντοσθια, για να διαπερασει τα σημαντικοτερα κρανια αυτου του πλανητη. Η λιστα τους ειναι τεραστια αλλα και αντιστροφως αναλογη με τη δισκογραφια του ιδιου, που εμεινε για δεκαετιες στο ραφι λογω νομικου κολληματος με τον La Monte Young. Επομενως, καθε δισκος του Conrad ειναι αναγκαιος, ποσο μαλλον οταν αναφερομαστε σε ακυκλοφορητη συνεργασια με Laurie Spiegel και Rhys Chatham απο το 1972.
 Για να περιοριστει ο ογκος του Ten Years Alive On The Infinite Plain, πρεπει απαραιτητα να παιχτει στο mute. Αλλιως το βουητο του υπερχειλιζει τα ηχεια χωρις να προσπαθει στο ελαχιστο. Οσο ο Conrad διανυει με σταθερη ταχυτητα το expressway to yr skull, o ΓΔΟΥΠΟΣ της Spiegel ειναι ικανος να πεταξει τη βελονα απο το πικαπ. Θα το διαπιστωσω οταν παρω επιτελους το δισκο. Προς το παρον βολευομαι μια χαρα με το mp3. Σκατα στους audiophiles. 

 You can never have enough Tony Conrad in your life. So, Superior Viaduct provides us with an unreleased recording, back from 1972, but I can assure you that Ten Years Alive On The Infinite Plain could have been recorded yesterday or -even better- tomorrow.  His enormous sound pisses all over the Bullshit Boring Drone Bands (as Emeralds put it mildly) around, that's why you need to crank this up and bow to His Majesty.

Ten Years Alive On The Infinite Plain 2xCD/2xLP (Superior Viaduct - 2017)

William Basinski - A Shadow In Time

Time

David Bowie

Time - He's waiting in the wings

He speaks of senseless things

His scripts is you and me, boys

Time - He flexes like a whore

Falls wanking to the floor

His trick is you and me, boys

Time - In quaaludes and red wine

Demanding Billy Dolls

And other friends of mine

Take your time

The sniper in the brain, regurgitating drain

Incestuous and vain

And many other last names

Oh well, I look at my watch

It says 9:25 and I think

'Oh God, I'm still alive'

We should be on by now

We should be on by now

You - Are not a victim

You - Just scream with boredom

You - Are not evicting time

Chimes - Goddamn you're looking old

You'll freeze and catch a cold

'Cause you left your coat behind

Take your time

Breaking up is hard

But keeping dark is hateful

I had so many dreams

I had so many breakthroughs

But you, my love, were kind

But love has left you dreamless

The door to dreams was closed

Your park was real greenless

Perhaps you're smiling now

Smiling through this darkness

But all I have to give

Is guilt for dreaming.

We should be on by now

We should be on by now.

A Shadow In Time LP (Temporary Residence Ltd. - 2017)

Brian Eno - Reflection

 Η εναρξη του νεου ετους φερνει μια κοσμοιστορικη αλλαγη στο Corrupted Delights. Απο δω και στο εξης, θα γραφω τα δικα μου και στα αγγλικανικα. H απαντηση στο 'γιατι' θα ειναι 'επειδη ετσι'. Να περιμενετε λαθη, ασαφειες και γενοκτονιες νοηματος. Υπαρχει επισης πολυ σοβαρο ενδεχομενο να εχω εντελως διαφορετικη γνωμη για τον ιδιο ακριβως δισκο μεταξυ των κειμενων. Τα κανω κατι τετοια. 

 A ναι. Καινουργιο Brian Eno, το οποιο τρελαθηκα να ακουσω απο την ωρα που εμαθα πως συνοδευεται απο ενα application που αλλαζει το περιεχομενο του αναλογα με την ωρα αναπαραγωγης του. Μην ακουτε αυτους που παρομοιαζουν το Reflection με το Discreet Music, αυτοι ειναι ικανοι να μπερδεψουν το Taking Tiger Mountain με το Ambient 4. Αν μοιαζει με κατι, θα ειναι με το startup θεμα των Windows 95 αν το ειχε κανει timestretch στα 54 λεπτα. Καθολου κακη ιδεα. Χαραμιζομαι. 

From now on, Corrupted Delights will be bilingual -or at least it will try to be-, so be prepared for some serious misspellings, inconsistencies and a total lack of objectivity. If you don't trust your ears at all and you need some serious reviewing, then you have to look elsewhere.

Anyway, here is the very first big release of the year, namely Brian Eno's Reflection. The reviews around name-dropped Discreet Music as if their lives depended on it. While I totally understand their willingness to boost their credit by referencing a somewhat obscure record from Eno's back catalogue, the truth is really far from it. Reflection seems to hark back in the days of Thursday Afternoon or even Lux, with its sparse textures and its slow movement. It's going to be played on repeat around here, since it's a grower, so I suggest you do the same, especially if you don't expect anything like Discreet Music.

Reflection CD/2xLP (Warp Records - 2017)

La Monte Young / Marian Zazeela - Dream House 78' 17"

  Μεχρι και σημερα, τα δικαιωματα των εργων του La Monte Young παρεμεναν ερμητικα κλεισμενα μεσα στο απευθυσμενο του και οι μονες επανακυκλοφοριες που εσκαγαν σε ανυποπτο χρονο ηταν τα bootlegs, που ειτε κατεληγαν στο κρεματοριο του discogs με τιμες ισαξιες των originals, ειτε εξαφανιζονταν με συνοπτικες διαδικασιες απο τα mailorder, φανταζομαι επειτα απο δικηγορικη επεμβαση. Καλα τους εκανε. Rock'n'roll. Οποτε κυριες και κυριοι, ζουμε ιστορικες στιγμες. Το Dream House 78' 17" οχι μονο αποτελει τη πρωτη επισημη επανακυκλοφορια οποιουδηποτε εργου του φιλτατου λαδεμπορα, αλλα παραλληλα υποσχεται πως καποτε μπορει να αποκτησω το Well-Tuned Piano χωρις να κανω ζιγκολικια σε κλωνους της Ταυγετης.

 Η μουσικη του Young δινει την εντυπωση πως υπηρχε πριν την ακουσεις και θα συνεχισει να υπαρχει ακομα και μετα την ακροαση σου, επειδη η φαινομενικη στασιμοτητα της εχει εντυπωθει στο γενετικο υλικο των μεγαλυτερων επιτευγματων αυτου και του προηγουμενου αιωνα. Ολοι πρεπει να ακουσουν αυτο το δισκο. Ολοι. Αλλα πιο πολυ απ' ολους, ο καθε τελεμες που παιζει ρελαντι drone. 

Dream House 78' 17" LP (Aguirre Records - 2016)

Stephen O'Malley - Gruidés

  Ενω ακομα δεν εχω ανιχνευσει τους λογους που δε πολυσυμπαθω τον Stephen O'Malley, αυτος θα με διαψευσει με τον ενα η τον αλλο τροπο. Αν μη τι αλλο, εχω πεσει στη μουργα του Black One, εχω προσκυνησει το ατονικο σκατιδι των Khanate, εχω δει το αληθινο φως του V των KTL. Παρ' ολα αυτα, ακομα δεν. Και μαλλον η γνωμη μου δε θα αλλαξει ουτε με το Gruidès. 
 Ο δισκος κυκλοφορησε πριν λιγες μερες μεσω του label των Demdike Stare. Αυτο το γεγονος απο μονο του δε λεει τοσα για την ιδια τη μουσικη, αλλα για την επικονιαση της μιας αισθητικης πανω στην αλλη. Το ποιος γονιμοποιησε ποιον δε με ενδιαφερει (τοσο) επειδη το album θα εξακολουθουσε να ειναι εκπληκτικο ακομα και αν εβγαινε στη Sacred Bones.  

 Κατα τη διαρκεια της συνθεσης, η 35μελης ορχηστρα που ανελαβε την εκτελεση μπαινει σε βαθυ Niblock-mode αποηχων και δυσαρμονιας, με ξαφνικους τονισμους απο κρουστα πανω στις στιγμες που το μυαλο του ακροατη γινεται πουρες. Καποιος πολυ πιο εξυπνος απο μενα θα χαρακτηριζε το Gruidès ποιητικα 'Αιωνιο Τωρα' η κατι τετοιο πολυ ψαγμενο. Εγω δε διαθετω το χαρισμα του λογου και θα θα πω 'Καλα ε γαμαει, αλλα δε τονε μπορω τον O'Malley'.

Gruidès LP (DDS - 2015)

Fumio Kosakai - Earth Calling

 Μεχρι να οριοθετηθει το Japanoise σε υποκαταστατα του Pulse Demon, επασχε απο σοβαροτατο στραβισμο, με το ενα ματι καρφωμενο στη krautιλα και στον αμερικανικο μινιμαλισμο και το αλλο να καυλαντιζει την αιμομικτικη παρτουζα του ευρωπαικου αυτοσχεδιασμου. Μπορειτε να διαπιστωσετε τα συμπτωματα ιδιοις ωσι στα πρωτα albums των Ηijokaidan και των Incapacitants που διολου τυχαια εχουν αρκετους κοινους συντελεστες. Ενας απο αυτους ειναι και ο τιτανοτεραστιος Fumio Kosakai, o οποιος προφανως σε μια κριση ενδοσκοπησης ηχογραφησε το Earth Calling το 1987. 

 Εδω λοιπον τα πραγματα αρχιζουν να γινονται πιο σαφη. Ο Kosakai απογυμνωνει το θορυβο του στα πληρως απαραιτητα για να μπει στον αυτοματο πιλοτο του Schnitzler και του Schulze με αμελητεα κινηση χωρις προορισμο. Στη διαδρομη συνανταει φευγαλεα τον Terry Riley, αλλα ξενερωνει με τα αυτοβελτιωμενα zen μουτρα του και συνεχιζει προς το τιποτα. Αντεστραμμενο kosmische.

Earth Calling LP (Memoirs Of A Crater Lake - 2013)

Svarte Greiner - Black Tie

 Κυριες, συγκρατηστε τους οργασμους σας. Κυριοι, προσπαθειστε να παραμεινετε ψυχραιμοι. Το Corrupted Delights επεστρεψε. Σιγουρα οχι με τη συχνοτητα και τη συνεπεια των ενδοξων ημερων του, αλλα κανεις δεν ειναι τελειος. Ουτε καν εγω.

 (Back In) Black Tie λοιπον. Και αν η αινιγματικη αναφορα του Svarte Greiner στο album του Bowie δε σας λεει κατι, μην αισθανθειτε ασχημα, ουτε εγω τη πιανω, ακομα και μετα απο δεκαδες ακροασεις. Καντε και εσεις το ιδιο και ακομα κι αν δε βγαλετε ακρη, τουλαχιστον θα εχετε το προνομιο να ακουσετε ενα απο τους δισκους της χρονιας. 

Black Tie LP (Miasmah - 2013)

Harry Pussy - Let's Build A Pussy

 Η προτροπη Let's Build A Pussy ακουγεται τοσο ενθουσιωδης και σχεδον πολιτικη που θα επρεπε να ακολουθειται τουλαχιστον απο τρια θαυμαστικα και να βρισκεται στη κορυφη των απαιτησεων καθε διαδηλωτη που σεβεται τον εαυτο του. Στη πραγματικοτητα ομως, το τελευταιο εν ζωη album των Harry Pussy καταγραφει τον επιθανατιο ρογχο του group, aka μια κραυγη της Adrin Hoyos ξεχειλωμενη στο pc του Bill Orcutt. Για 60 λεπτα. Κανενας ενθουσιασμος. Καμμια πολιτικη. Μονο τεζα και οτιδηποτε κανει ριμα με αυτη. Κατι σα Pandit Pran Nath απο τη suburbia.

Let's Build A Pussy 2xLP (Editions Mego - 2012)

Masaki Batoh - Brain Pulse Music

 Οι promo φωτογραφιες του Brain Pulse Music θα μπορουσαν καλλιστα να γινουν meme τυπου 'Meanwhile In Japan' καθως απεικονιζουν τον Masaki Batoh, τυλιγμενο με καλωδια, σε μια συσκευη που μοιαζει με retro sci-fi εγκεφαλογραφο. Οχι. Δε μπορουσα να αντισταθω. 

 Μετα απο λιγη λεπτα googlαρισματος, ανακαλυπτω πως ο retro sci-fi εγκεφαλογραφος ειναι ουσιαστικα μια ιδιοκατασκευη που μεταφραζει τα εγκεφαλικα κυματα σε ραδιοκυματα και στη συνεχεια σε ηχο. Ενα απολυτα αποκοσμο βομβωδη ηχο. Σε συνδυασμο με τη παραδοσιακη ιαπωνικη ενορχηστρωση που στοιχειωνει τo μεγαλυτερο ποσοστο του album, ο ακροατης βρισκεται για 40 λεπτα στο μυαλο του ιδρυτη των Ghost. Ανατριχιαστικη εμπειρια. Tα εσοδα του δισκου θα διατεθουν στους σεισμοπληκτους συμπατριωτες του Batoh. Κατι τετοιο θα εκανε μονο ο Alvin Lucier με το Music For Solo Performer αν ηταν φιλανθρωπος. 

Brain Pulse Music LP (Drag City - 2012)

Conrad Schnitzler - Live '72

 Ταξιδι στο χρονο με τον Αδρονικο Επιταχυντη του Conrad Schnitzler. Ο λαιμος της σκουληκοτρυπας ειναι κατασκευασμενος απο τη ψυχρη μετρονομια που θα δανειστει λιγα χρονια αργοτερα το κακο συναπαντημα του industrial. Αντιστοιχα τσιτατα εχετε πετυχει ανα καιρους σ' αυτο το blog και οσο συνεχιζετε να το επισκεπτεστε θα τα διαβαζετε σε καθε πιθανη παραλλαγη τους, αλλα η ευρηματικοτητα του Live '72 θα σας αποζημιωσει για το χρονο που σπαταλησατε. Δεν εχετε ξανακουσει κατι τετοιο. Το 1972. Ζωντανα. Απο ενα τυπο που φορουσε κρανος με τροποποιημενα μεγαφωνα και ολοσωμες δερματινες φορμες, δηλωνοντας πως θελει να 'break the rock music, to make it kaput'. Οι ρωγμες ειναι προφανεις.

Live '72 2xLP (Further Records - 2011)

Oren Ambarchi - Audience Of One

 Κυριε Ambarchi δεν χρειαζεται να ειστε τοσο ταπεινος η απαισιοδοξος. Εφοσον ομως επιμενετε στην αρχικη σας αποφαση, οριστε. Ποσταρω το Audience Of One και ευχομαι ο επομενος δισκος σας να λεγεται 50,000,000 Oren Fans Can't Be Wrong. Το αξιζετε. 

Audience Of One CD (Touch - 2012)

Burial Hex - Fantasma Di Perarolo

 Για τον Bach, το εκκλησιαστικο οργανο συμβολιζε τη δυναμη της αρχουσας ταξης κατω απο το αγρυπνο βλεμμα του Μουσατου. Για τον Messiaen ηταν το μεσο για να εκφρασει ταπεινοφροσυνη απεναντι στο Ρωμαιοκαθολικισμο. Για τον Clay Ruby και την επεκταμενη συνθεση των Burial Hex αποτελει πλατφορμα μεγαλοπρεπους αντηχησης μεσα σε μια εκκλησια της βορειας Ιταλιας. 

 Το Fantasma Di Perarolo στοιχειωνει το ναο με μια βλασφημη λειτουργια απο βομβους και διακριτικα ηλεκτρονικα παραπεμποντας περισσοτερο στο Lucifer Rising με casting απο Ιεροεξεταστες, παρα σε χερουβικους υμνους. Πιειτε εξ' αυτου παντες. 

Fantasma Di Perarolo CS (Brave Mysteries - 2010)

Henrik Rylander - Traditional Arrangements Of Feedback

 Συμφωνα με τη ψυχολογια, η ανατροφοδοτηση οριζεται ως η προσφορα πληροφοριας κατα η μετα την εκτελεση μιας δρασης ενος συστηματος που εχει παντα επιβεβαιωτικο/διορθωτικο ρολο. Εχοντας αυτο στο μυαλο και ακουγοντας ξανα το Traditional Arrangements Of Feedback, συνειδητοποιησα πως ο  Henrik Rylander θελει να επιβεβαιωσει τον ακροατη. Οντως, το ανεπιθυμητο effect του feedback ειναι ο,τι πιο συναρπαστικο συνεβη στη μουσικη μετα τον ηλεκτρισμο. 

 Ο Σουηδος sound artist χρησιμοποιει λιτα μεσα για να το αποδειξει. Στα χερια του, οι ελεγχομενοι μικροφωνισμοι αποκτουν σχεδον χορευτικη στροφορμη. Τις περισσοτερες φορες τα αποτελεσματα του εμπειρικου πειραματισμου του ειναι παρεμφερη με τις μονομανιες των Pansonic. Τις υπολοιπες, αγγιζουν το drone (το Transmission θυμιζει καργα Robedoor) χωρις να ξεφυγουν σε αχρειαστες περιπλανησεις. Μονο οσο χρειαζεται για να θελεις κι αλλο.

Traditional Arrangements Of Feedback CD (iDEAL Recordings - 2004)

Rodger Stella - Kosmische Dub & Reich/Riley

 Βγειτε εξω, οπου κι αν ειστε. Επεστρεψα κουβαλωντας στη πλατη τον ημιλιποθυμο Tzomborgha που ολες αυτες τις μερες ειχε κρυφτει μεσα στις βαλιτσες μου φοβισμενος. Ξεπροβαλλε που και που για να παρακολουθησει τα ηθη και τα εθιμα του homo holidayus, του πιο τρομακτικου και πλεονεκτικου εξελικτικου κρικου στην αλυσιδα της ασυδοσιας. Εγω απο την αλλη περασα υπεροχα, αλλα πλεον το μονο που εχει σημασια ειναι η ψυχικη υγεια του αποτυχημενου alter ego μου. Ελπιζω το Kosmische Dub και το Reich/Riley του Rodger Stella να τον φερει στα συγκαλα του. Το πρωτο πρεπει να 'ναι το πιο εξυπνα stoned hypnagogic/plunderphonics πειραμα μετα το τελευταιο δισκο του Joseph Hammer, ενω το δευτερο  φωτιζει με νεον τα συγκοινωνουντα δοχεια μεταξυ του Steve και του Terry. Τι αποποινικοποιηση και μαλακιες. King Tubby's meets minimalists uptown λεμε.  

Kosmische Dub & Reich/Riley 2xCS (Second Layer - 2011)

Alvin Lucier - I Am Sitting In A Room

 I am sitting in a room different from the one you are in now. I am recording the sound of my speaking voice and I am going to play it back into the room again and again until the resonant frequencies of the room reinforce themselves so that any semblance of my speech, with perhaps the exception of rhythm, is destroyed. What you will hear, then, are the natural resonant frequencies of the room articulated by speech. I regard this activity not so much as a demonstration of a physical fact, but more as a way to smooth out any irregularities my speech might have.

- Alvin Lucier, 1969 -

I Am Sitting In A Room CD (Lovely Music, Ltd. - 1993)