Οταν πρωτοακουσα το Tubular Bells του Mike Oldfield ειχα απογοητευτει. Το ψαρωτικο θεμα του "Εξορκιστη" καταλαμβανε μονο τα πεντε πρωτα λεπτα της συνολικης διαρκειας και μετα ο δισκος αφηνοταν πανω στον υπερφιαλο αυνανισμο του δημιουργου του. (Παρα) πολυ κακο για το τιποτα. Σκατα. Το υποτιθεμενο ομως tribute album των Glands Of External Secretion με τους Decaer Pinga (aka Prick Decay) συνανταει τον prog μαλακα στη παιδικη χαρα, του δινει ενα γλυφιτζουρι-κοκορακι ως δελεαρ, τον απομακρυνει απο την ασφαλεια της βαρετης μουσικης του, τον βιαζει ασυστολα μπροστα σε αλαλαζοντα noise freaks παιρνοντας του ο,τι πιο πολυτιμο εχει. Την επαρση του. Δεν τον χαλασε καθολου.
Το original LP του Kaitaiteki Kokan βρισκεται καπου εκει εξω, στη δισκοθηκη καποιου τυπα με τεραστια γυαλια και μηδενικη ζωη, κλεισμενο αεροστεγως μεσα σε γυαλινο θολο και ανταλλαζει αποστειρωμενα χερια για τετραψηφια νουμερα. Το ενδιαφερον της τελευταιας 20ετιας για οτιδηποτε ιαπωνικο, μετετρεψε τον εν λογω δισκο σε ακριβοθωρητο μουσειακο αποκτημα. Μουσικα, γινομαστε θεατες σε μια κοσμοιστορικη παλη εγωισμων. Οι σπασμενες μετα-jazz φρασεις του Kaoru Abe παιζουν καρεκλιες με την αιχμηρη ατονικοτητα του Masayuki Takayanagi. Κατι μεταξυ Borbetomagus και Sonny Sharrock. Σφαγη στο ισιωμα. Ο τιτλος του album μεταφραζεται χοντρικα σε "αποδομημενη ανταλλαγη". Συμφωνω απολυτα. Οταν δινεις 1500 ευρω για ενα δισκο, η ανταλλαγη ειναι σιγουρα αποδομημενη.
Tα αντικειμενικα μεγεθη ηχου του Black Witchery ειναι τεραστιων διαστασεων. Kαθε ξυσιμο, καθε τραγανισμα, καθε υπογειο μπασο ειναι διεσταλμενο και οι ηχητικες πιεσεις ειναι μαζικες. Το harsh noise project του Phil Blankenship ουσιαστικα εξερευνησε τις τονικες μονομανιες των θορυβοποιων και ειναι υπευθυνο για την επελαση του HNW. Oι 50+ κυκλοφοριες των Cherry Point σε καθε πιθανο και απιθανο format, φημιζονται για τη λεπτομερη βαναυσοτητα τους. Φορεστε ακουστικα και θα καταλαβετε. Η ακοη σας δεν θα ειναι ποτε πια η ιδια.
Jesus wept, when you guys were drunk and sticking needles in each other arms. Το sample της γυναικειας παραπονιαρικης φωνης θα επαναλαβει την παραπανω φραση σαν mantra, μεχρι να γινει η καθετη εφορμηση των Grey Wolves στη δευτερη πλευρα του Pure Hatred. Το εεε... αγνο μισος τους επι παντος επιστητου ειναι εξωφθαλμο, για αυτο και εγω αλλωστε τους σεβομαι και τους αγαπαω. Επειδη το στραβομουτσουνιασμα τους ειναι ακρως μεταδοτικο. Εχω βασιμες υποψιες πως δεν σταματανε να ειναι σπασμενοι ουτε καν στον υπνο τους. Ισως και να μη κοιμουνται ποτε. Μαλλον θα πινουν ολη τη μερα espresso, θα τρωνε imodium για εξτρα δυσκοιλιο υφος και θα βαρανε σκοπιες χωρις κανενα απολυτως λογο. Τελικα, ο εχθρος τους δεν ειναι η κοινωνια, αλλα η αυπνια.
H θεα του αιματος ξυπναει παραλογες αντιδρασεις, αρχεγονες μνημες που παρακαμπτουν το περιτυλιγμα του πολιτισμου. Μολις πριν λιγο, εγινε τροχαιο ατυχημα κατω απο το σπιτι μου μεταξυ ενος ταξι και μιας μηχανης. Ο ατυχος πιτσιρικας που οδηγουσε το scooter, βρεθηκε στο οδοστρωμα με ανοιγμενο το κεφαλι, πασαλλειμενος με αιματα, κουνωντας αμυδρα χερια και ποδια, ζητωντας βοηθεια, ενοχλημενος απο τη φασαρια των περαστικων. Οι μισοι αργοσχολοι μαζευτηκαν γυρω του για να καταδικασουν τα λαθη της οδικης σημανσης, ενω οι αλλοι μισοι απεκτησαν το θεμα που θα αναφερουν σε στιγμες αμηχανιας στο κυριακατικο τραπεζι. Το πραγματικα ουσιωδες ομως σε αυτη την ιστορια, ειναι η εικονα του ετοιμοθανατου νεαρου που αφηνε τις τελευταιες του ανασες περιτριγυρισμενος απο ζωα και κηφηνες. R.I.P.
Το χθεσινο mixtape post της δεσποινιδας Decadent Youth στο εξαιρετικο blog Drowned Valley με παλουκωσε μπροστα στην ακραια δεξιοτεχνια του Dizzy Gillespie, ενω μετα με εβαλε να ξαναδω το Power Of Salad των Lightning Bolt. Η ταινια ακολουθει το τοτε ασημο ντουετο στη προσπαθεια του να τα βγαλει περα με τις αντιξοοτητες μιας περιοδειας. Το group -που ακουγεται σαν το καφεινομανες ξαδερφακι των Mahavishnu Orchestra που τρελαινεται να φοραει μπλουζακια Black Flag- ειναι απιστευτα προσιτο και αυτοσαρκαζομενο με μια ιδιαζουσα dudeness, αναλογη του Big Lebowski, μειον του white russian, συν τις σαλατες και τα milkshakes. Την μιση παρασταση κλεβουν τα ΤΣΙΤΩΜΕΝΑ live. Την αλλη μιση, τα βρωμικα νυχια του Brian Chippendale.
Η μουσικη αφησε τη τελευταια της πνοη κατω απο μυστηριωδεις συνθηκες και οι Ιαπωνες Corrupted θα τελεσουν τη πομπη αποχαιρετισμου. Στο πρωτο track του Se Hace Por Los Suenos Asesinos κατεβαζουμε σεβασμια το κεφαλι για την 17λεπτη νεκρολογια που λαμβανει χωρα σε μια αποξηραμενη disneyland. Τα δακρυα μας θα σκουπιστουν απο τη σκατοψυχη βοθριλα των δυο επομενων κομματιων που κρυβουν μεσα τους μια χαιρεκακη ικανοποιηση. Στο τελος καθως μοιραζονται τα κολυβα θα αποκαλυφθει απο τους ρουφιανους Jonas Brothers οτι το group δεν ειναι υπευθυνο μονο για την τελετη, αλλα και για το θανατο της αδικοχαμενης. Να ζησουμε να τη θυμομαστε.
Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde".
H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.
You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)
Τρια χρονια μετα το θανατο του Brion Gysin, δυο απο τους σημαντικοτερους εκπροσωπους της industrial διανοησης και υποκουλτουρας, αποτινουν τον υστατο φορο τιμης στον εφευρετη της Dreamachine. Το συρματοπλεγμα που καλυπτει το ψυχεδελικο drone του Andrew McKenzie (The Hafler Trio) και του Genesis P-Orridge, υψωνεται για να κραταει αποστασεις μεταξυ πραγματικοτητας και ονειρου. Αρνειται να γινει προσιτο και επιτρεπει την εισοδο μονο σε ψυχοναυτες και συναισθητικους. Ακουστε το με κλειστα ματια. Ακριβως οπως θα παρακολουθουσατε μια ονειρομηχανη εν δρασει.
Οι γνωσεις μου για την ινδονησιακη παραδοσιακη μουσικη μπορει να πλησιαζουν το μηδεν, αλλα το ενδιαφερον και η περιεργεια μου αγγιζει το δεκα. Oι ορχηστρες gamelan παραγουν επι μιαμιση χιλιετια ενα μουσικο τελετουργικο ιδιωμα που ξετιναξε το μυαλο των δυτικων μουσικων (απο τον Debussy και τον Satie, μεχρι τους Throbbing Gristle και τους Sun City Girls) και τους εκανε να αναθεωρησουν τη σταση τους απεναντι στη συνθεση. Δυστυχως, η περιορισμενη μουσικη παιδεια μου δεν μου επιτρεπει να προσεγγισω το παρακατω LP με την πρεπουσα σοβαροτητα, οποτε απλα θα αναφερθω σε γνωριμους ηχους που προσγειωθηκαν στο κεφαλι μου κατα την ακροαση. Η πρωτη πλευρα καταπονει την αισθηση του χρονου και θυμιζει τις μεταγενεστερες στιγμες των Coil, παιγμενες στις 16 στροφες με ετοιμοθανατα γυναικεια φωνητικα. Η δευτερη φτανει σε trance μεσω μιας συγκοπτομενης ρυθμολογιας, ενος ακουστικου λοξυγγα που με λιγη φαντασια θα μπορουσε να χαιδευει τις παρυφες του drum 'n' bass. Αποκοσμη μουσικη για τον εξευμενισμο των δαιμονων της Java και του Bali.
Αυτη η παχουλη βινυλιακη φετα περιεχει μολις και μετα βιας 3 λεπτα υλικου, που ομως κατα μεταφυσικο τροπο γινεται αμεσα σαφης για τις προθεσεις της. Οι Organum στρωνουν ενα ανισοπεδο δρομο απο ασφαλτο, χαλικια και βομβους για την επελαση της μπετονιερας των New Blockaders. Στη δευτερη πλευρα του 7ιντσου μοιραζομαστε τη χαρα του συνεργειου για την επιτυχια της κατασκευης, που επιστρατευει καποιους σκορπιους μεταλλικους ηχους χαλυβουργειου. Arbeit Macht Frei.
Συσκευαζουν το Ninguna Diversion σε wallet ανακυκλωμενου χαρτιου και περιμενουν να τους πιστεψω πως τρεφουν ευαισθησιες απεναντι στο περιβαλλον. Χα! Ειμαι σιγουρος πως αν καποιος διαβεβαιωνε τους Νορβηγους Jazkamer πως δεν θα υποστουν καμμια συνεπεια σε περιπτωση που κατεστρεφαν τη μιση υδρογειο, θα το εκαναν ευχαριστως. Η συλληψη του εμπρηστικου harsh noise τους εγινε για χαρη αυτου του cd-r μονοφωνικα και οχι, δεν επεμειναν σε αυτη την αποφαση για να προστατευσουν το πλανητη απο την υπερθερμανση. Πιστεψτε με.
Αφηνω τα πρωινα μου κεφια στο ελεος του Masonna και τον βλεπω να τα διατηρει μεσα στο βαζο με τη japanoise φορμολη. Ο φιλτατος Maso Yamazaki κατακρεουργει καθε ιχνος σοβαροφανειας και στη συνεχεια κοπανιεται πανω του σαν να μην υπαρχει αυριο. Το Beauty Beast ειναι τοσο, μα τοσο υπερβολικο, που αποκλειεται να ειναι προιον της φαντασιας καποιου σφιχτοκωλη. Οπως θα δειτε και στο παρακατω video, ο τυπος ειτε ειναι ενας δαιμονισμενος performance artist που παλευει με το πνευμα του Buster Keaton, ειτε απλα μετατρεπει το slapstick στην υπερτατη μορφη εξπρεσσιονισμου. Ο,τι και να ισχυει παντως, εγω ακομα χαμογελαω!
H Rock 'n' Roll μυθολογια ειναι γεματη απο υπερβολες και ιστορικες ανακριβειες. Ποτιζει τον Keith Richards με τις σταχτες του πατερα του, ταιζει τον Mick Jagger με mars αναμεσα απο τα ποδια της Marianne Faithfull, βαζει τον Iggy Pop να χεζεται πανω του απο υποθετο ηρωινης σε live των Stooges (αυτο παιζει και να ειναι γεγονος) και κρινει τους Blue Cheer ενοχους για το θανατο ενος σκυλου απο την εκκωφαντικη παραμορφωση τους (!). Οι High Rise εχουν στηριξει ολοκληρη την καριερα τους πανω στο τελευταιο μυθο και κανουν τις ιαπωνικες φιλοζωικες οργανωσεις να τρεχουν πισω απο καθε ζωντανη εμφανιση τους. Αυτοαποκαλουνται Psychedelic Speed Freaks και τραβανε το early 70s hard rock απο τα λαδωμενα μαλλια του. Καθε riff τους ειναι βαφτισμενο σε αμφεταμινες και ξυδια, ενω οι παραγωγες των albums τους οφειλουν τα παντα στην japanoise λατρεια του ηλεκτρισμου. Θα ηταν υπεροχο αν ολα τα γραφικα stoneroτσογλανια ακουγαν εστω και μια φορα το Durophet. Θα καταλαβαιναν επιτελους πως οι Kyuss υπηρξαν τοσο ακραιοι και ριζοσπαστικοι οσο και ο Eric Clapton.
Το απεραντο drone των Marsfield μπορει να θεωρηθει και ως ενα εργο σε συνεχη εξελιξη. Σε αυτο το gesamtkunstwerk, η θνητη εννοια της δραματικης κορυφωσης εξαλειφεται, ενω η αρχη και το τελος των συνθεσεων παραχωρουν τη θεση τους στο αιωνιο τωρα, σε μια κατασταση μονιμου παροντος. Κοιταζοντας το Three Sunsets Over Marsfield απο αποσταση, διακρινεις τις λεπτομερειες μιας αεροφωτογραφιας. Παρατηρωντας το ομως απο κοντα, ανακαλυπτεις ανισοπεδα μηκη και πλατη, δομημενα θαυματουργα, μεχρι να συνειδητοποιησεις πως βρισκεσαι μπροστα σε κατι τοσο μοναδικο, οσο και ενα δακτυλικο αποτυπωμα.
