Robert Ashley - Wolfman

Μια απο τις πιο επιδραστικες ηχογραφησεις του αμερικανου συνθετη Robert Ashley, εκδοθηκε απο το εκλεκτικο label Alga Marghen σε ενα single-sided 12ιντσο το 2002. Η επιλογη της εταιριας να απομονωσει το Wolfman, υποννοει την σημαντικοτητα ενος εργου που αποτελει μια σπουδη πανω στην αλληλεπιδραση της ανθρωπινης φωνης με τα πρωτογονα ηλεκτρονικα μεσα του 1964. Οι φθαρμενες λουπες πνιγονται απο το διαπεραστικο feedback του μικροφωνου (πολυ κοντα στα αντιστοιχα πειραματα του Alvin Lucier), ενω οι μονοτονοι βοκαλισμοι του Ashley ανοιγουν το δρομο για τα πρωτα βηματα των Whitehouse, που μαλλον ειχαν λιωσει το αυθεντικο LP.

Wolfman Single-Sided 12" (Alga Marghen - 2002)

Wesley Willis - Wesley Willis's Joy Rides

Οταν ο Wesley Willis πεθανε το 2003, ηταν ενα 40χρονο, διμετρο πιτσιρικι 150 κιλων που επασχε απο σχιζοφρενεια και εγραφε ακαταπαυστα μουσικη για να σταματησει τις φωνες στο μυαλο του. Οι στιχοι του αποτελουν την επιτομη του punk σχολιου για τη πολιτικη (Rock Saddam Hussein's Ass, Bill Clinton), για το καλλιτεχνικο χωρο (Αlanis Morissette, Urge Overkill), για τους υπερηρωες της παιδικης του ηλικιας (I Wupped Batman's Ass) καθως και για τα προσωπικα προβληματα του (Chronic Schizophrenia, My Mother Smokes Crack Rocks).
To documentary Wesley Willis's Joy Rides αφηγειται αναλαφρα, χωρις περιττες συγκινησεις την ιστορια του απολυτου outsider artist της δεκαετιας του '90, τονιζοντας σε καθε πλανο την υποτιμημενη ιδιοφυια του Willis. Aν το εβλεπε και ο ιδιος, θα χαιρετουσε τον σκηνοθετη Chris Bagley με μια κουτουλια και θα του φωναζε "Rock Over London, Rock On Chicago".

Wesley Willis's Joy Rides DVD (Directed By Chris Bagley - 2008)

Climax Denial - Sexuality Is A Curse

Μεσα στο ενθετο του Sexuality Is A Curse θα βρειτε την φωτογραφια μιας αναψοκοκκινισμενης δεσποινιδας που φοραει ζωνη αγνοτητας. Αυτη αλλωστε ειναι και η θεματολογια στις περισσοτερες ηχογραφησεις του Alex Kmet, γνωστοτερου και ως Climax Denial. Η δυσχερεια ικανοποιησης των πιο ιδιαιτερων απολαυσεων μεσα σε μια κοινωνια που ενω φαινεται πως δοξαζει το sex, κοντοστεκεται αμηχανα μπροστα στη θεα της ιδιας της πραξης. Και τι κανει αυτη τη κασετα να ξεχωριζει απο τις ορδες των υπολοιπων power electronics καφρων? Ο Kmet δειχνει να γνωριζει πολυ καλα πως ο καλυτερος τροπος για να προσεγγισεις το αντικειμενο του ποθου σου, ειναι με αργα και μελετημενα βηματα. Η λεια τρομαζει απο τις βεβιασμενες κινησεις. To (I Can't Get No) Satisfaction για την αποξενωμενη γενια της Victoria Secret και του Durex vibration ring.

Sexuality Is A Curse CS (Ides Recordings - 2006)

John Wiese - Tumbler

Η καθημερινη συνταγη πρωινου ξυπνηματος, σημερα αρνειται πεισματικα να λειτουργησει. Το αλανθαστο combo "τρεις καφεδες-πεντε τσιγαρα" με αφηνει ακομα παντελως αδιαφορο και το βλεμμα μου εχει ακομα τη σπιρταδα ενος λιποθυμου ροφου. Θα επιληφθω του θεματος με το Tumbler του John Wiese, ο οποιος πρεπει να σκεφτει σοβαρα τη πιθανοτητα καριερας στη φαρμακοβιομηχανια. Το μονο που εχει να κανει, ειναι να απομονωσει την αδρεναλινη που εκλυεται κατα την ακροαση των albums του σε ποσιμη η εστω ενεσιμη μορφη. Οι εκατομμυρια νυσταλεοι εργαζομενοι ανα το κοσμο θα τον ευγνωμονουν.

Tumbler LP (No Fun Productions - 2006)

Ennio Morricone - Crime And Dissonance

Πολυ πριν το κολλημα των HNW καλλιτεχνων με τα ιταλικα giallo, ο μεγιστος Ennio Morricone εντυσε μουσικα μερικες απο τις πιο sexy δολοφονιες αθωων κορασιδων που αποτυπωθηκαν ποτε στο celluloid. Η διπλη συλλογη Crime And Dissonance διατηρει τη μνημη αυτων των αιθεριων υπαρξεων, επιλεγοντας τις πιο ιδιαζουσες στιγμες του Ιταλου μαεστρου. Το ψυχεδελικο sexploitation διαδεχεται τo μαστουρο-funk της Dark Magus εποχης του Davis, οι ορχηστρικες κακοφωνιες χαμουρευονται με την ρυθμολογια των Can, το Faust Tapes κανει teasing στην avant-garde του Penderecki. Μεσα σε αυτο το εκλεκτικο χαρμανι, η ψυχαναλυτικη ερμηνεια του μαχαιριου ως φαλλικο συμβολο στα ερωτικα εγκληματα, αποδεικνυεται ορθη.

Crime And Dissonance 2xCD (Ipecac - 2005)

Church Of Misery - Houses Of The Unholy

Οποιοδηποτε group κοσμει τα εξωφυλλα του με φωτογραφιες του Charlie Manson, του Albert Fish και του Jeffrey Dahmer, περναει με αριστα τις εξετασεις του Corrupted Delights, ακομα και αν παιζει bossa nova απο τα Απαλαχια. Ευτυχως, οι Church Of Misery ειναι μια Sabbathικη συμμορια απο την Ιαπωνια, που δεν ξεχναει πως το αντικειμενο λατρειας της δεν ηταν μονο μια μονοδιαστατη μηχανη παραγωγης riff, αλλα μια πανεξυπνη μπαντα με εντονη διαθεση πειραματισμου. 

Βλεποντας χθες το βραδυ το Houses Of The Unholy, ναι μεν καθηλωθηκα απο τη λεηλασια  πνευματικων δικαιωματων του Master Of Reality, αλλα στο πενταλεπτο ξεχαστηκα απο την τεχνικη αρτιοτητα και τα εμβολιμα Grateful Dead jams. Ασηκωτη ψυχεδελεια που μπορειτε να εκτιμησετε και χωρις τα doomανια του Sweet Leaf.

Houses Of The Unholy DVD (Diwphalanx - 2006)

Imminent Starvation - Nord

Αν οδηγουσα, το Nord θα βρισκοταν επι μονιμου βασεως στο player του αυτοκινητου. To απολυτα ρυθμικο σφυροκοπημα του μονομελους βελγικου project Imminent Starvation -εκτος απο το οτι ειναι ικανο να σου προξενησει αυχενικο-  σε ωθει να βγεις στο δρομο με ενα τεθωρακισμενο ερπυστριοφορο με πρωτο στοχο φυσικα τα κτιρια κοινοφελων ιδρυματων. O πανικος που θα προκληθει στον αμαχο πληθυσμο δεν οφειλεται στο ντου, αλλα στη βιομηχανικη τρομοκρατια του cd. Ναι, ειναι ΤΟΣΟ καλο!

Nord CD (Ant-Zen - 1999)

ESP Kinetic - Fleck Nor

Το πρωτο group του Neil Campbell (Vibracathedral Orchestra, Astral Social Club) βρωμαει Αγγλια απο μιλια. Οι ESP Kinetic εδρασαν απο το 1982 ως το '86 στη μουντη πραγματικοτητα της Γηραιας Αλβιωνας, παιζοντας ενα μπασταρδο industrial/post-punk ιδιωμα. Η πρωτη σαφης αναφορα του Fleck Nor ειναι οι Throbbing Gristle επι Second Annual Report, αλλα καθως κυλαει το album, θα αναγνωρισετε τις dub παρεμβολες του Metal Box των P.I.L, τις λεκτικες ροχαλες των Fall στο Perverted By Language και μερικα απο τα κατεστραμμενα μπλιμπλικια των Cabaret Voltaire στα ντουζενια του Red Mecca. To album στεκεται απο μονο του ως ντοκουμεντο πρωιμης DIY δρασης, αλλα ακουγοντας το δεν μπορεσα να αποφυγω το παιχνιδι "βρες τι σου θυμιζει αυτο το κομματι-πρηξε τους αναγνωστες με αχρηστες πληροφοριες-δειξε ποσο nerd εισαι".

Fleck Nor CD-R (Music Mundane - 2008)

Coltnoi - Uber Alles

Δεν παρακολουθω την ελληνικη μουσικη. Ουτε καν τις εκαστοτε ενδιαφερουσες σκηνες που σχηματιζονται ανα καιρους. Αν αυτο σας ακουγεται κομπλεξικο, περιμενετε, υπαρχει και συνεχεια. Ο λογος για τον οποιο εδωσα σημασια στην συνεργασια του Coti με τον Voltnoi ειναι η διαφημιση του 7ιντσου τους στο οπισθοφυλλο του Wire το 2003. Πως σας φανηκε τωρα αυτο? Το Uber Alles των Coltnoi ανακατασκευαζε τον υμνο των Dead Kennedys, στοιβαζοντας samples απο το ιδιο το κομματι, ταυτιζοντας το αμερικανικο punk με τα plunderphonics του John Oswald και το breakcore του Venetian Snares. To track σκοτωνει, αλλα παρ'ολα αυτα εξακολουθω να θεωρω πως η σημαντικοτερη δουλεια του Coti K. ειναι η συμμετοχη του στο "Ψυχογραφημα" της Καρλοτας.

Uber Alles Single-Sided 7" (Bios - 2003)

Merzbow / Black Leather Jesus - S/T

Το split 7" μεταξυ του Merzbow και των Black Leather Jesus θα μπορουσε καλλιστα να παρομοιαστει με το ηχητικο αντιστοιχο της τεχνης του bondage. Στο a-side, ο Masami μας δενει χειροποδαρα σε πολυ αβολη σταση, μετατρεποντας μας σε ανθρωπινα επιπλα. Τα πεταλια του αντιστεκονται σθεναρα στο μουντο mastering, φερνοντας μου στο μυαλο το Venereology. Στο b-side, το group του Richard Ramirez κανει επισκεψη στο zen σαλονι του Akita, τσιτωνει απο τα εκθεματα και μας αρχιζει στις ψιλες με ενα βρωμερο proto-HNW μαδερι. Πολυ καλα.

Merzbow / Black Leather Jesus 7" (Deadline Recordings - 1994)

Pain Jerk / Skin Crime - Gadget Bondage/Aural Stimulation

Εδω ειμαστε. Υπερ-ειρηνικος αγωνας wrestling μεταξυ του japanoise πρωταθλητη Pain Jerk και του αμερικανικου harsh noise project Skin Crime. Το match ξεκιναει με μερικες σπαστικες φιγουρες εντυπωσιασμου του Kohei Gomi που στοχευουν στην αποθαρρυνση του αντιπαλου. Σειρα εχουν τα κεφαλοκλειδωματα του Patrick O'Neil που ειναι πιο επιδεξια απο οσο φανταζομουν. Οι μελανιες και τα καταγματα ειναι αμελητεες παραπλευρες απωλειες. Ο πραγματικος νικητης ειναι ο μαζοχισμος μας.

Gadget Bondage / Aural Stimulation 7" (Self Abuse Records - 1997)

En Nihil - Blood Dreams

Οι προσφατες αφραγκιες μου με εχουν βαλει στη διαδικασια επαναθεωρησης μερικων ξεχασμενων cd και δισκων. Αυτη τη φορα λοιπον, φοραω την αντιασφυξιογονο μασκα μου και μπαινω στον αφιλοξενο κοσμο των En Nihil. Η μνημη μου με απατησε ευχαριστα. Mου ειχε καρφωθει χωρις κανενα λογο και αιτια πως το Blood Dreams κινειται με ομογενοποιημενες, ανθυπο-Cold Spring, dark ambient μανουβρες, ενω στην πραγματικοτητα βρεθηκα μπροστα σε ενα εργοστασιο που κατασκευαζει industrial/noise λουπες με το κιλο. Η γραμμη παραγωγης διακοπτεται απο θορυβωδη effects που μετατρεπουν τους βιομηχανικους ρυθμους σε λασπη και τουμπαλιν. Πιο old school και απο το Donkey Kong.

Blood Dreams CD (Pure / RRRecords - 1997)

V/A - Fluxus Anthology

Αν βρεθηκατε εδω μεσα επειδη ψαχνετε λεπτομερειες και ημερομηνιες ιστορικης ακριβειας για το κινημα του Fluxus, λυπαμαι. Δεν ειμαι σε καμμια περιπτωση ο πλεον αρμοδιος για αυτο, οποτε βγειτε και επισκεφτειτε το wikipedia. Αν ομως ψαχνετε μερικες απο τις πιο αυθαδεις χειρονομιες απεναντι στην ομφαλοσκοπηση της αυτοχαρακτηριζομενης υψηλης τεχνης, κατεβαστε πρωτα το Fluxus Anthology και μετα καντε οτι θελετε. Μπορειτε ακομα και να χαιδευετε σκεπτομενοι το πηγουνι σας μπροστα απο τους πινακες καποιου τυχαρπαστου στην avant-retard gallery της αρεσκειας σας καθως κοροιδευετε τον εαυτο σας. Μη μου ερθετε ομως παλι πισω κλαιγοντας μετανοιωμενοι, ετσι?

Fluxus Anthology LP (Recorthings & Zona Archives - 1989)

V/A - The Minimal Wave Tapes Volume One

Νευριαζω με τις ανεκπληρωτες υποσχεσεις. Οταν τον Ιανουαριο, το label Stones Throw εβγαλε τη συλλογη The Minimal Wave Tapes, συμπληρωσε τον ακρως επεξηγηματικο τιτλο της με την υποσημειωση Volume One. Η χρονια κοντευει να τελειωσει και ακομα κανενα ιχνος του δευτερου μερους. Θα δωσω αφεση αμαρτιων μονο και μονο, επειδη ακομα και μετα απο 11 μηνες ψυχολογικου και διαδικτυακου ανεβοκατεβασματος, οταν ακουω το track των Esplendor Geometrico θελω να πλακωθω στο ξυλο με τον εαυτο μου. Οχι πως το υπολοιπο υλικο δεν ειναι το ιδιο ενθαρρυντικο, απλα το συγκεκριμενο κομματι πρεπει να μπει μεσα σε μια καψουλα και να σταλει στο διαστημα ως χαρακτηριστικο δειγμα ανθρωπινης εφευρετικοτητας.

The Minimal Wave Tapes Volume One CD/2xLP

(Stones Throw - 2010)

Atrax Morgue - Pathophysiology

Can you present yourself: how long have you been involved in music? what did you listen to at the beginning?
 My interest in music started when i was a kid, i think 10-12 years old. The first record i bought was Soft Cell's "Non-stop Erotic Cabaret". 
It was the 1985 and i listened basically the early new-wave, punk and goth music. 
You seem obsessed by death-decay-sex: how do you relate all those elements togheter?
 I feel an high connection between sex and death. I feel connections in every contrasts and extremes: Birth-Death, Black-White, 
light-darkness, purity-sleazyness , beauty-uglyness……To make sex is like to die. As you probably know G.Bataille called orgasm as a little 
death. And i think that not only to make sex is like to die. Every moment we pass we die. The past is always dead. The future is a black hole. 

Death obsessed artists (witkin, Nitsch, Baudelaire, Sade) often eroticise death- do you? Does it interest you to?

Yes, i always eroticise death. Death is the highest expression of sexuality/ sensuality. I like very much these artists like Witkin, Nitsch, Sade and especially Georges Bataille and Hans Bellmer (that was also very good friends…)They made fetish as a philosophy centred on the eternal 
life-death cycle, eros-thanatos. Their art is erotic, sadomasochistic, feticist and perverse. they had an hard fight against society that always condamn death and sexuality like disorder elements and charge them with taboos and prohibition. Bataille and Bellmer have decided to run " a way without compromises, a stormy way, that one of the human being in his integrity without mutilations". At the basis they suppose that a man that do not try eroticism beyond the limits is alienated like the man that have not known the interior experience.

Do you enjoy violence? How?

Well, i'm not a sadist. I don't like gratuite violence.I'm more masochist and i like more psychological violence upon the masses. I'm a great mass-hater! If i'll be able to express my final wish it will be to destroy all humanity - and after this, to kill myself.

(Interview Excerpts Taken From Acepahale Magazine 10.1998)

Pathophysiology CD-R (Old Europa Cafe - 2006)