Column One - Unrealizer

 Εχω εξαπατηθει αμετρητες φορες απο reviews η δελτια τυπου που παρουσιαζουν καποιο album ως ψυχεδελικο. Τις μισες απο αυτες πεφτω πανω σε ανθυποχιππικα βαρετα jams, ενω τις αλλες χασμουριεμαι απο στοιχειωδη drones. Μαλλον εχω γινει ενοχλητικα απαιτητικος αλλα το μισο φταιξιμο οφειλεται στους Column One. 

 H γερμανικη κολλεκτιβα συνελαβε το Unrealizer μετα απο πολυχρονη μελετη στα γραπτα του Burroughs. Αποτελειται απο παλμικους βομβους που κυκλωνουν τον ακροατη. Η πολιορκια στη συνειδητοτητα συνεχιζεται με μουδιασμενες συχνοτητες που διακρινονται μονο με ακουστικα. Λιγο αργοτερα, το τοπιο ξεκαθαριζεται απο ενα κυκλωτικο μπλιμπλικι που μαλλον ερεθιζει τον ανθρωπινο εγκεφαλο για να παραγει ηλεκτρομαγνητικα κυματα αλφα, γιατι δεν εξηγειται αλλιως η σημερινη αδυναμια μου να συγκεντρωθω.

 Το εσωφυλλο του LP καταγραφει τις παρενεργειες κατα την ακροαση. Ναυτια, καταθλιψη, ψυχικη ανισορροπια, ταχυπαλμια, αυξημενες πιθανοτητες εμφανισης καρκινου(!) Ευτυχως, γιατι αντιστοιχα μουσικα ενθεογενη (Time Machines, Dreamachine, Chimarendammerung) δεν μας ειχαν προειδοποιησει.

Unrealizer LP (Stateart - 1999)

Blood Stereo / Pod Blotz - Untitled

  Γνωριστηκαμε σε ενα φιλικο δισκοπωλειο στα Εξαρχεια τη προηγουμενη Τριτη. Απο τη πρωτη στιγμη που την αντικρυσα ενιωσα μια ζωωδη ελξη. Ορμηξα πανω της σαν υπνωτισμενο κουνουπι προς το πολυχρωμο φως της. Οταν εφτασε η αβολη στιγμη της ανταλλαγης ονοματων, εκεινη προτιμησε να συστηθει ως Untitled λες και δεν θα καταλαβαινα πως η σκοτεινη, γοητευτικη τρελα της θα μπορουσε να ανηκει μονο στους Blood Stereo και τους Pod Blotz. 

 Μετα απο πολυωρες συζητησεις, καταληξαμε σπιτι μου. Εκανα το λαθος να ασχοληθω περισσοτερο με το 40σελιδο booklet που τη συνοδευε παρα με την ιδια. Οταν εφτασε η στιγμη να μπει στο κασετοφωνο, εκεινη ειχε ηδη ξενερωσει. Πιθανον το ποσοστο αμοιβαιοτητας κλονιστηκε. Επεσα με τα μουτρα καταπανω της γαμω τον ενθουσιασμο μου, αλλα ηταν πολυ ξεχωριστη και σπανια για να μην το κανω. Μαλλον δεν ηταν γραφτο. Κριμα.

Untitled CS (Beniffer Editions - 2009)

Christian Death - Sex And Drugs And Jesus Christ

  Απο οσο φανταζομαι, τετοια ωρα, πριν δυο χιλιετιες και δεκα χρονια, το Θειο Βρεφος πρεπει να αδειαζε για πολλοστη φορα το περιεχομενο του πεπτικου συστηματος του στην Αγια Κουνια, τα ζωα της φατνης  βελαζαν βαριεστημενα σαν να μη συνεβη απολυτως τιποτα και ο Ηρωδης επαιρνε σπασμενος κεφαλια. Υπαρχει λοιπον καλυτερος τροπος να γιορτασουμε την ελευση του Υιου του Θεου απο το να ακουσουμε ολοι μονιασμενοι το Sex And Drugs And Jesus Christ? Αμφιβαλλω. 

 Οι Christian Death παρουσιασαν αυτο το album ως επιθεση στην οργανωμενη θρησκεια και ενω πολλοι απο εσας ηδη χαμογελατε ειρωνικα για την σημερινη επιλογη μου, εγω θα καθομαι να θαυμαζω αυτη την εξωφυλλαρα και θα εχω στο repeat το The Thousand Hundred Times οσες φορες με προσταζει ο τιτλος του.

Sex And Drugs And Jesus Christ LP (Jungle - 1988)

Nurse With Wound - Salt Marie Celeste

 Δεν βλεπω ονειρα γαμωτο μου εδω και πολλα χρονια. Δεν ξερω τι μου συμβαινει. Ισως γι' αυτο  καταφευγω στην αφηρημενη μουσικη. Χρειαζομαι αοριστες εικονες μεσα στην αυστηρα ρεαλιστικη πραγματικοτητα μου. Χωραει ομως στη προηγουμενη προταση η κτητικη αντωνυμια? Μπορω να διεκδικησω κατι που δεν μου ανηκει? 

 Η πιο σοβαρη δουλεια των Nurse With Wound μετα το Soliloquy For Lilith γινεται ερμαιο των στοιχειων της φυσης, παλινδρομει μεταξυ φθορας και αφθαρσιας, αρνειται να πατροναριστει και το σημαντικοτερο, εχει γνωση οτι το αναποφευκτο τελος της ερχεται μολις ο ακροατης ανοιξει τα ματια του.

 Ο κινηματογραφικος εφιαλτης του Salt Marie Celeste δεν ανηκει σε κανενα. Ουτε καν στο δημιουργο του. Απλα χρησιμοποιει το δαιδαλωδες μυαλο του Steven Stapleton ως μεσο για να δωσει τροφη στις σκεψεις ολων οσων αδυνατουν να ονειρευτουν. 

Salt Marie Celeste CD (United Dairies - 2003)

Kriegshög - S/T

 Με εξωφυλλο βγαλμενο απο το DIY συμπαν του πρωιμου industrial και τη βαβουρα ενος mosh pit μεσα στο κωλο του Σατανα, το ομοτιτλο album των Kriegshog ειναι φτιαγμενο για να παρουσιαστει εδω μεσα,  ασχετα αν δεν σας εχω συνηθισει σε hardcore αναρτησεις. Οι περισσοτεροι απο εσας θα τρεξουν να πουν πως ο ηχος της Ιαπωνικης συμμοριας θυμιζει Agnostic Front και S.O.D. Εγω δεν τα ξερω αυτα που μου λετε. Το punk credit μου δεν υπηρξε ποτε. Αυτο ομως που ακουω με κανει να χτυπιεμαι σα 15χρονο σπυριαρικο μαλακισμενο που κανει την επανασταση του. Μες στη καβλα σας λεω!

Υ.Γ. Βασιλη σε ευχαριστω και παλι που με ξεστραβωσες!

Kriegshog LP (La Vida Es Un Mus / H:G Fact - 2010)

Tashi Wada - Alignment

 Aγχωτικος μινιμαλισμος απο το γιο του θρυλικου συνθετη Yoshi Wada. Η πρωτη δισκογραφικη δουλεια του Tashi Wada ασχολειται με τα πυθαγορεια κουρδισματα 8 overdubbed βιολιων. Το εγχειρημα ξεκιναει ως μια απλη ασκηση υφους και καταληγει σε μια πληρη ψυχοδιεγερτικη ευθυγραμμιση μεταξυ των πυκνων drones, των αυτιων και του παραδομενου εγω σας. Συνηθως ειμαι πολυ καχυποπτος με τα κουτσουβελα των απανταχου δημιουργων που κανουν καριερα εκμεταλλευομενα το ονομα του μπαμπα, ομως το Alignment ειναι αυταρκες και δεν χρειαζεται τεσσερα ποδια για να σταθει στο υψος του Tony Conrad και του Phill Niblock.

Alignment LP (Yik Yak - 2010)

Incapacitants / K2 - We Are All Stupid

 H ηλιθιοτητα ειναι απελευθερωτικη. Αναζωογονητικη. Ξεκουραστη. Πανω απ' ολα απαραιτητη. Ιδιαιτερα τωρα που τα μικρα παιδια προτιμουν να αγορασουν βιβλια αντι για παιχνιδια. Και επειδη οι Incapacitants ειναι ετη φωτος μπροστα, δηλωνουν  το 1998 πως We Are All Stupid, ετσι για να μην εχουμε ψευδαισθησεις μεγαλειου και μοναδικοτητας. Ο Kosakai και ο Mikawa δεν ειναι μονοι στην πληρη απαξιωση. Συνοδευονται απο τον εταιρο καπαδοκη K2 (aka Kimihide Kosafuka) σε μια ιλιγγιωδη πορεια προς το format του εγκεφαλου μας. Θεωρω ηδη αυτονοητη την εθελοντικη σας συμμετοχη.

We Are All Stupid CD-R (Absurd - 1998)

Rock 'n' Roll Jackie & Pain Jerk - Super Relaxed

 Πισω απο το ψευδωνυμο Rock 'n' Roll Jackie κρυβεται η Jackie Stewart (aka Oblivia) των θρυλικων Smegma, η οποια υπνωτιζει τον Pain Jerk με τις trash pop εμμονες της. O Gomi μπορει να ειναι εμπειρος japanoise εμπρηστης, αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση αφηνει τα θελγητρα της Oblivia να παρουν το πανω χερι. Το μονο που κανει ειναι να χρωματιζει με synth μαχαιριες τα εκατονταδες σακατεμενα samples του πρωτου τους ραντεβου. To αποπροσανατολιστικα τιτλοφορημενο Super Relaxed ειναι το πιο δημιουργικο μουσικο χαμουρεμα που εχω ακουσει ever, μετα φυσικα τις συνεργασιες του Gainsbourg με τη Birkin.

Super Relaxed CD (Second Layer - 2010)

Fire In The Head - Reopening Wounds

 Satan's claws are coming to town. Μεσα στη χριστουγεννιατικη προπαγανδα αγαπης, shopping, ενοχλητικης μουσικης και σκατοσυνης, το Reopening Wounds φανταζει σαν πανακεια.  Η καλαισθητη (και πολυ περιορισμενη) κασετα επανακυκλοφορει πλατη με πλατη δυο δουλειες του Michael Page που εχουν εξαφανιστει απο προσωπου γης εδω και χρονια (Ignite/Submit και Solace Through Psychosis) μεσα στη καρδια της πιο υποκριτικης γιορτης του δυτικου πολιτισμου. 

 Η διαφορα του Fire In The Head με τους υπολοιπους industrial/noise τσογλαναρεους ειναι οτι δεν περιοριζει το ηχητικο του φασμα για να ακουστει κλειστοφοβικος. Επιτρεπει στα κομματια του να ανοιχτουν πανοραμικα αναγαγοντας την στερεοφωνικοτητα σε βασικο συστατικο τους. H ζοφεροτητα  εδω μεσα οφειλεται στην αισθηση πως το υπονοουμενο κακο δεν ειναι αυστηρα προσωπικο, αλλα βαθια πανανθρωπινο. 

Reopening Wounds CS (Destructive Industries - 2010)

Jason Crumer & Roxann Spikula - Suppression In The Third

  ''Αυτό που χρειάζεται, είναι ν' αφήσει κανείς τα νύχια του δεκαπέντε μέρες να μεγαλώσουν. Ω, τι ηδονή, να βουτάς απ' το κρεβάτι του ένα παιδί που δεν έχει ιδρώσει ακόμα το χνούδι στο πάνω χείλος, κι όπως έχει τα μάτια του ολάνοιχτα, να κάνεις δήθεν περνώντας το χέρι σου από το μέτωπό του, πως του στρώνεις προς τα πίσω τα ωραία του μαλλιά. Και μετά ξαφνικά, τη στιγμή που μόνο αυτό δε περιμένει, μπήγεις τα νύχια σου στο τρυφερό του στήθος, έτσι όμως που να μην πεθάνει.Δεν ωφελεί ο θάνατός του, γιατί αργότερα στερείται κανείς το θέαμα, τότε που θα το δέρνουν οι συφορές.

Και στη συνέχεια, ρουφάς το αίμα του γλύφοντας τις πληγές. Κι όσο κρατάει αυτό,που για σένα μακάρι να μην τελείωνε ποτέ, το παιδί σπαράζει από το κλάμα.''

(Το αποσπασμα ειναι παρμενο απο τα "Ασματα Του Μαλντορορ" του Comte De Lautreamont)

Suppression In The Third 2x10" (Ecstatic Peace - 2009)

Faux Pas - Das Vanskelige Seksualmoralen

 H καλολαδωμενη θορυβομηχανη του Lasse Marhaug δεν με εχει απογοητευσει ποτε. Ειναι αμεση, βιαιη, χωρις πολλα μπλα-μπλα. Ο συμπαθεστατος Νορβηγος το εχει και θα συνεχισει να το εχει, ακομα και αν συνεργαστει με τον Παπα της Ρωμαιοκαθολικης Εκκλησιας. 

 Στο πρωτη επισημη κυκλοφορια των Faux Pas (το side project του Marhaug με τον Sten Ove Toft) δεν συναντησα εκπληξεις. Δεν τις ζητουσα αλλωστε. Αγορασα το Den Vanskelige Seksualmoralen επειδη ηξερα απο πριν τι θα αντιμετωπισω. Ενα μουντο και επιθετικο harsh noise με σαγρε επιφανεια, πασπαλισμενη με καμποσους μεταλλικους ηχους που θα με κρατησουν απασχολημενο μεχρι να διακρινω τι σκατα συμβαινει στο βαθος της ηχογραφησης. Μαλιστα συνελαβα τον εαυτο μου να εχει σκυψει πανω απο το κασετοφωνο σαν τον περιτετμημενο κυριο του εξωφυλλου, προσπαθωντας να μετρησει τις φορες που του ηρθε στο μυαλο η λεξη λυσσα. Ηταν αμετρητες. Στο τελος βαρεθηκε και συνεχισε το κοπανημα.

Den Vanskelige Seksualmoralen CS 

(Destructive Industries/Violent Noise Atrocities - 2010)

Mark Durgan - Ploughing Furrows Into Rotten Burrows

 To "τεχνητο" εχει σταματησει προ πολλου να συναγωνιζεται το "φυσικο". Δεν αποτελει πλεον ενα κακεκτυπο του, ουτε μια εξιδανικευμενη version. Εχει αποκτησει δικη του υποσταση και χαρακτηρα, καλυπτει τις αναγκες που δημιουργησε το ιδιο, προβαλλεται στην αλλη πλευρα του καθρεφτη η ακομα καλυτερα, σε ενα αλλο καθρεφτη.

 Δεν μπορω να σκεφτω και να δωσω στο Ploughing Furrows Into Rotten Burrows ενα ευστοχο χαρακτηρισμο εκτος απο το τεχνητο περιβαλλον. Η δεξιοτεχνια και η διεστραμμενη αντιληψη του για το μεταβιομηχανικο ηχο, τοποθετει τον δημιουργο του, Mark Durgan (Putrefier, Nihilist Assault Group) στη λιστα με τους καλλιτεχνες που μπορουν να υπερηφανευτουν πως μολις ανακαλυψαν ενα νεο μουσικο τροχο. Τα μερη του ειναι πληρως συνθετικα, δεν χρωστανε τιποτα στη φυσικη επεξεργασια και εξελιξη, ενω χρησιμοποιουν το παρον μονο ως μακρινη αναμνηση. 

Ploughing Furrows Into Rotten Burrows LP (Pan - 2008)

Captain Beefheart

Too Much Time

I got too much time, too much time

I got too much time to be without love

In my life I've got a deep devotion

Wide as the sky and deep as the ocean

Every war that's waged makes me cry

Every bird that goes by gets me high

 Sometimes when it's late and I'm a little bit hungry I heat

up some old stale beans, open up a can of sardines, eat crackers and

dream of somebody to cook for me.

Don Van Vliet 1941-2010 R.I.P.

Sissy Spacek - Beat

 Απο τη μερα που εφαγα τις πολιτισμικες καρπαζες του Sepsis, αποφασισα οτι θα περασω ενα μεγαλο μερος της επομενης χρονιας μαζευοντας τη δισκογραφια των Sissy Spacek. Ακομα και αν δεν ασπαζεστε την καθυστερημενη (χρονικα) επιφοιτηση μου, να περιμενετε spam απο τις κυκλοφοριες τους μεσα στο νεο ετος. Θα σας πρηξω.

 Ενω λοιπον η εορταστικη περιοδος ειναι η χειροτερη περιοδος για συναλλαγες μεσω ταχυδρομειου, ο απηυδισμενος καλοσυνατος κυριος που ολοι αγαπαμε να μισουμε, μου παρεδωσε χθες το Beat. Εδω ο Corrydon Morrau και ο John Wiese ανακυκλωνουν υλικο των Smegma και των Haters φτιαχνοντας ενα ατυπο tribute στους ηρωες τους. Η πρωτη πλευρα περιεχει ενα ογκο ασυμβατων μεταξυ τους samples (κινεζικα εγχορδα, ηχοι μιλιταριστικων τυμπανων, kazoo, βρωμιαρικα μπασα) που ενω προερχονται μεσα απο το σκληρο δισκο ενος laptop εξακολουθουν να ακουγονται τρομαχτικα ζωντανα. Στη δευτερη πλευρα της κασετας επικρατει παροξυσμος. Το ντουετο γινεται πιο Haters και απο τους Haters. Στρωμα πανω απο στρωμα πανω απο στρωμα πανω απο στρωμα θορυβου που στοιβαζεται σαν να μην υπαρχει αυριο. Φρικη. Δεν θα προλαβω να μαζεψω τη δισκογραφια τους.

Beat CS (777 Was 666 - 2010)

aTelecine - A Cassette Tape Culture

 Η παρουσα αναρτηση προκειται να εκτοξευσει τη δημοτικοτητα του Corrupted Delights στα υψη. Δυστυχως για λαθος λογους. Η αναφορα του ονοματος της Sasha Grey μεσα σε αυτο το blog, θα προσελκυσει πελατεια που μαλλον ψαχνει για καποια ταινια της ομολογουμενως πανεμορφης porn star και οχι για το τελευταιο album των aTelecine. 

 Στο A Cassette Tape Culture, η Grey παιρνει ανα χειρας τους χαρτες με τις συντεταγμενες του πρωιμου industrial των TG και των Cabaret Voltaire και ηγειται του τετραμελους group της με ο,τι και αν συνεπαγεται αυτο. Λουπες, ραδιοφωνικες συχνοτητες, μονοτονα riffs, μουρμουρητα απο το πουθενα, lo-fi collages, σκοτεινα μπλιμπλικια. Οι dominatrix διαταγες της περιλαμβανουν και καποιες αναβραζουσες ηλεκτρονικες εξερευνησεις που μου θυμισαν τα πρωτα ambient πειραματα του Aphex Twin. Για αυτο και μονο τη λατρευω. Αντε και για το υπεροχο σωμα της.

A Cassette Tape Culture LP (Pendu Sound Recordings - 2010)