Popol Vuh - Nosferatu O.S.T.

 To σχετικο αρθρο του τελευταιου Wire με πριζωσε να ξανακουσω πιο προσεκτικα τις μουσικες επενδυσεις των Popol Vuh για τις ταινιες του Werner Herzog. Ξεχωρισα για ακομα μια φορα το 32χρονο soundtrack του Nosferatu, το οποιο διατηρει σε ολη τη διαρκεια του μια κατανυκτικη ατμοσφαιρα μπλεκοντας πιανιστικο μινιμαλισμο με αερινα drones ανατολιτικης καταγωγης και βυζαντινες μελωδιες με ναρκωμενες kraut ενορχηστρωσεις. Η πνευματικοτητα του εργου αντιπαλευεται το σαρκικο παθος της ταινιας μεσα απο τα κατακοκκινα ματια του Florian Fricke.
 Αξιοσημειωτο επισης ειναι το γεγονος του 'δανεισμου΄ του Through Pain To Heaven απο τους αθεοφοβους Funeral Mist που το χωρεσαν ολοκληρο μεσα στον ανιερο υμνο τους, Jesus Saves. 

Nosferatu O.S.T. CD (SPV Recordings - 2004)

Relay For Death - They Are Heating Up The Ovens Get The Fuck Out Now

 Ο κοσμος ειναι πολυ μικρος. Τοσο μικρος που ενω το mailorder εκανε χοντρη μαλακια και εστειλε το They Are Heating Up The Ovens Get The Fuck Out Now σε λανθασμενη διευθυνση, η κοπια ευτυχως κατεληξε στα χερια του φιλου Newnowaver -τον οποιο θελω να ευχαριστησω για το rip και την ευγενικη προσφορα αποστολης του cdr, ακομα πιο πολυ απ'οσο θελω να ξεχεσω το Keenan. Τελος παντων. 
Σημασια εχει οτι το πολυαναμενομενο νεο album των αδερφων Spikkula σκοτωνει. Ειναι εξαιρετικα χαμηλοτονο και ζοφερο δικαιολογωντας απολυτα το τιτλο του. Μου εφερε στο μυαλο τις δουλειες του Jason Crumer, στιγμες απο το καταλογο των Zoviet France, τμηματα   απο το soundtrack του Eraserhead, παιγμενα μεσα στo υπογειο του Sick Llama. 
 Φαινεται πως αυτη τη φορα οι Relay For Death καταφεραν το αδιανοητο. Να πεταξουν μικροφωνα στο εσωτερικο μιας μαυρης τρυπας και να ηχογραφησαν το ιδιο το κενο. 

Υ.Γ. Θα ευχαριστησω το φιλο Newnowaver ακομη μια φορα! Ετσι, επειδη το cd ειναι απιστευτο!

They Are Heating Up The Ovens Get The Fuck Out Now CD-R

(No Rent Records - 2011)

Snuff - I

«…έφτασε μια στιγμή που πλέον δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα άλλο που θα μπορούσα να φάω. Μασουλώντας το τραγανό της αυτί, άρχισα να την αποσυναρμολογώ, κόβοντας τους χόνδρους που έδεναν τις αρθρώσεις των αγκώνων και των γονάτων, των καρπών και των αστραγάλων, των ώμων και των γοφών της. Τοποθετούσα τα κόκκαλα το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ παράλληλα ρευόμουν διαρκώς για να ξαλαφρώσω τη διογκωμένη κοιλιά μου από τα αέρια της πέψης και συλλογιζόμουν τη θαυμαστή μεταμόρφωση μιας μικρής κοπέλας σε μια αγκαλιά κόκκαλα ποτισμένα με αίμα…»

(Το αποσπασμα ειναι παρμενο απο τη συλλογη διηγηματων ¨Ματια¨ του Jesus Ignacio Aldapuerta)

I LP (Filth & Violence - 2008)

Current 93 - HoneySuckle Æons

 Αν τολμησω να κανω παρανομη αναρτηση του Honeysuckle Aeons μια μερα μετα την επισημη κυκλοφορια του, ο David Tibet θα με καταραστει. Αν παλι προσπερασω το νεο album των Current 93 χωρις ουτε μια απλη αναφορα, η λιστα με τα καλυτερα του 2011 θα ειναι φτωχοτερη. Οποτε κατεβαστε το μονο και μονο για να μοιραστειτε μαζι μου την επικειμενη αιωνια κακοτυχια.

HoneySuckle Æons CD/LP (Coptic Cat - 2011)

Ilios - Kenrimono

  Καθε album που σεβεται τον εαυτο του, συστηνει στο κοινο την ακροαση σε μεγιστη ενταση. Τις περισσοτερες φορες βεβαια, η προτροπη "to be played at maximum volume" ελπιζει οτι θα καλυψει το αδυναμο mastering με τις δικτατορικες ιδιοτητες της ενισχυσης. 

 Στο Kenrimono, η τοποθετηση του δεικτη στο 10 ειναι αναγκαια για να λαμψει η ψυχεδελικη sound-art του Ilios. Ο Δημητρης Καρυοφυλλης σκεπαζει field recordings απο αιθουσες αναψυχης με ψηφιακη σκονη και υποκωφα bass drops που επωφελουνται της δυναμης των ηχειων σας. Θα βρισκεστε σε καλο δρομο τη στιγμη που θα διαμαρτυρηθουν οι διπλανοι σας για διαταραξη κοινης ησυχιας. 

Kenrimono LP (Pan - 2009)

Astro / Family Battle Snake - Split

 Μεσα στη νοσταλγια για τη ζεστη ποιοτητα των synths, το πρωτο LP της Pan πολεμησε το hypnagogic με τα ιδια του τα οπλα. Εβαλε τον Astro (Hiroshi Hasegawa των θρυλικων C.C.C.C.) στο ιδιο στρατοπεδο με τους Family Battle Snake (Βασιλη Κουλιγκα), αντιμετωπους με τις ορδες των hipsters που προσεγγισαν το kosmische πλαγιοειρωνικα.

 Η πρωτη πλευρα ανηκει στις δυο συνθεσεις των FBS που αποκτουν τροχια γυρω απο γεωμετρικα κοσμικα σχηματα. Κινουνται με μαθηματικη ακριβεια μεχρι το σημειο που το μεγαλυτερο μερος των σωματιδιων τους θα ξεφυγει απο τον αξονα του drone και θα δημιουργησει απο το μηδεν παραλληλες αφηρημενες στοιβαδες.
 Στη δευτερη πλευρα, ο Hasegawa τοποθετει βραστα αυγα κατω απο τις μασχαλες του japanoise και το κανει να παραδεχτει τη παρανομη σχεση του με το kraut. Θα ομολογησει τα παντα μεχρι το τελος του κομματιου.

Split LP (Pan / Hanido Sounds - 2008)

Group Ongaku - Music Of Group Ongaku

 

  Καθε φορα που συνανταω τη φραση 'free improvisation' αισθανομαι ανεπαρκης. Τα αισθητηρια μου αντιλαμβανονται αυτο το χαρακτηρισμο, οσο αντιλαμβανεται και ο σκυλος μου την εντολη 'εξω'. Ακουγοντας ομως για πρωτη φορα το Music Of Group Ongaku συνειδητοποιησα πως δεν φταιει ο ορισμος αυτος καθεαυτος, αλλα η τρεχουσα εξελιξη του. 

  Το βραχυβιο σχημα των Group Ongaku εδρασε μεταξυ του 1958 και του 1961 στο Τοκυο με αφετηρια τις προωθημενες αποψεις του Cage και των Fluxus για το τι σημαινει μουσικη στον εικοστο αιωνα. Απο εκει και περα, η εξαμελης κολλεκτιβα επιστρατευσε συμβατικα και μη οργανα για να πλασει μια αμορφη μαζα απο βομβους, tape loops, μεταλλικες αντηχησεις, ραδιοφωνικες συχνοτητες, φωνητικες παρεμβασεις και σπασμενες σαξοφωνικες ακροτητες, φυτιλιαζοντας τα ανησυχα μυαλα ολοκληρου του κατοπινου αυτοσχεδιαστικου underground -απο τους East Bionic Symphonia και τους Taj Mahal Travellers ως τους Morphogenesis και τους Blood Stereo. Και σκεφτειτε οτι ολα τα παραπανω συνεβησαν στα τελη της δεκαετιας του '50, οταν η μεγαλυτερη ελπιδα της μουσικης βρισκοταν γραμμενη στο απολυτηριο στρατου του Elvis.

Music Of Group Ongaku LP (Seer Sound Archive - 2011)

S.T.A.B. Electronics - Temple Of Self-Disgust

 Θα αγορασω οτιδηποτε εχει πανω του τη σφραγιδα της Filth & Violence, ακομα και αν ειναι 8-track με salsa απο τη Σουαζιλανδη. Το label του Pasi Markkula εχει εξελιχθει σε κατι παραπανω απο μια ακομα εταιρια που ξεφουρνιζει power electronics με το κιλο. Ειναι πλεον ενας δυσοσμος πυρηνας ηχητικης βιας και snuff αισθητικης. Δηλαδη, ακριβως οτι χρειαζεται το βρετανικο project S.T.A.B. Electronics για να εκπεμψει το μισαωρο βασανιστηριο του Temple Of Self-Disgust.
 Τα εξι κομματια της κασετας ειναι βραδυφλεγη, χωρις δραματικη εξελιξη, δινοντας ιδιαιτερη εμφαση στα post-mortem ηλεκτρονικα. Τα φωνητικα μου θυμισαν Taint και Grunt (στις πιο "χαλαρες" στιγμες τους), ενω η ατμοσφαιρα βρωμαει Atrax Morgue απο χιλιομετρα. Θελετε κατι αλλο?

Temple Of Self-Disgust CS (Filth & Violence - 2010)

To Live And Shave In L.A. - 30-Minuten Mannercreme

 Το πιο αποπροσανατολιστικο album των To Live And Shave In L.A. επανακυκλοφορησε προσφατα απο τη Hanson σε κασετα, προσφεροντας στο 30-Minuten Mannercreme την αναλογικη υφη που ελειπε απο το αυθεντικο cd. To album φαινεται σαν να βαζει το εκμαγειο του Faust Tapes στο κωλο του noise-rock των 90s, ενω το απαραιτητο λιπαντικο για την 80λεπτη λιαν επιπονη διαδικασια ειναι το σαλιο του αθυροστομου βοκαλιστα Tom Smith, που ωρυεται πανω απο τα ακομψα cut-ups. Αφορμη για να αρχισετε/κοψετε τα σκληρα ναρκωτικα.

30-Minuten Männercreme CS (Hanson - 2010)

Graham Lambkin / Jason Lescalleet - Air Supply

Η αστικη μοναξια γινεται αντικειμενο παρατηρησης και μαλιστα παρουσιαζει απιστευτο ηχητικο ενδιαφερον.  To Air Supply αποτελει τη δευτερη συνεργασια του Graham Lambkin (Idea Fire Company, Shadow Ring) με τον Jason Lescalleet μετα το εκπληκτικο Breadwinner. Μεγενθυνει τις καθημερινες οικιακες ρουτινες, δινει φωνη σε γεγονοτα που προσπερναμε λογω συνηθειας, θολωνει τα νερα της αντικειμενικης απεικονισης των field recordings με την υποκειμενικοτητα της ηλεκτρακουστικης μουσικης. Στο τελος αφηνει τον ακροατη με ενα αισθημα δεους απεναντι σε ο,τιδηποτε μπορει να παραγει ηχο. Απο τα βαριεστημενα βηματα στο διαδρομο, μεχρι το βομβο του καλοριφερ.

Air Supply CD (Erstwhile - 2010)

Non - Physical Evidence

 Κατα ενα μυστηριο τροπο, το Physical Evidence παραμενει ακραια εκκωφαντικο ακομα και μετα απο 29 χρονια κυκλοφοριας. Και αυτο σας το λεει ενας ανθρωπος που προσφατα ακουσε ενα μεγαλο μερος της δισκογραφιας των Black Leather Jesus. 
 O Boyd Rice, μεσα απο το προσωπειο του Non αντιμετωπιζει το ζωντανο κοινο του με το πλεον απανθρωπο τροπο, παιζοντας ενα μονοφωνικο industrial/noise που εκτος απο το να διωξει μακρια ακομα και τους πιο μυημενους στον εξτρεμισμο των TG η του Monte Cazazza, παραλληλα ανοιξε το δρομο για την επελαση του αμερικανικου harsh noise.

Physical Evidence LP (Mute - 1982)

Giddle & Boyd - Going Steady With Peggy Moffitt

 Αγαπαω και θαυμαζω το Boyd Rice. Οριστε, το ειπα. Λατρευω το πνευμα αντιλογιας που διακατεχει το μεγαλυτερο μερος της πολυπλευρης προσωπικοτητας του. Ειτε ως ορκισμενος θορυβολαγνος, ειτε ως μελος του οργανωμενου Σατανισμου, ειτε ως 'κοινωνικος δαρβινιστης', ειτε ως θαυμαστης της διαστρεβλωμενης λαικης κουλτουρας των τελευταιων εξι δεκαετιων, ο Rice ηταν, ειναι και θα ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα μυαλα της αντι-αντι-διανοησης.
 Στο Going Steady With Peggy Moffitt επισης αποδεικνυει το εξαιρετικο μουσικο του γουστο, επανεκτελωντας/διασκευαζοντας punk υμνους, minimal synth επη και γαλλικα chansons, αγκαλια με τη Giddle Partridge. Το αποτελεσμα ειναι τοσο psych, που θα εκανε ακομα και τους droogs του Κουρδιστου Πορτοκαλιου να χορευουν σα παλαβοι, τιγκα στο synthemesc.

Going Steady With Peggy Moffitt 7" (Discriminate Audio - 2008)

Holger Czukay - Canaxis

 Λιγους μηνες μετα το σχηματισμο των Can, ο Holger Czukay παραμερισε για λιγο το ρολο του μεγαλυτερου μπασιστα ολων των εποχων και καταπιαστηκε με τη πρωτη μεγαλη αγαπη του. Το στουντιο. Στο Canaxis (το οποιο κυκλοφορησε το 1968 κατω απο το ονομα Technical Space Composer's Crew) συνεργαστηκε με τον παραγωγο Rolf Dammers και επλεξε ενα συρματινο διχτυ απο εθνομουσικολογικα πρωιμα samples και αιωνια tape loops. Το εγχειρημα ανοιξε το δρομο για τα επιτευγματα μυριαδων καλλιτεχνων, απο το My Life In The Bush Of Ghosts του Eno/Byrne μεχρι τα mixtapes του DJ Screw, χωρις ομως να αναγνωριστει ποτε επισημα απο τις λιστες με τα all-time classics.

Canaxis CD (Revisited - 2006)

John Cale / Tony Conrad / Angus MacLise / La Monte Young / Marian Zazeela - Inside The Dream Syndicate Vol. I: Day Of Niagara (1965)

  Εδω μεσα βρισκεται το ετος 0 του αμερικανικου μινιμαλισμου, το σημειο που η avant-garde του 20ου αιωνα αγγιξε την εκφορα του rock 'n' roll, η λατρεια του ηχου ως φυσικη παρουσια. 

 Οτιδηποτε αποκαλουμε πλεον με ευκολια drone γεννηθηκε μεσα απο το Inside The Dream Syndicate Vol. I. Απο τον Yoshi Wada και τους Mirror, ως τον Eleh και τους Burning Star Core. Οι πεντε συμμετεχοντες τυλιξαν ολονυκτια Hindustani προσκυνηματα με ενα στοιχειωδη, τραχυ βομβο που ετριξε τα θεμελια της μουσικης, ακαδημαικης και λαικης. Απαραιτητο, οσο και ο μολυσμενος αερας που αναπνεετε.

Inside The Dream Syndicate Vol. I: Day Of Niagara (1965) CD
(Table Of The Elements - 2000)

CM Von Hausswolff - 800000 Seconds In Harar

 Το προσφατο ταξιδι του CM Von Hausswolff στην Αιθιοπια καταγραφεται με αξιεπαινη αφαιρετικοτητα απο τον ιδιο στο 800000 Seconds In Harar. Ο Σουηδος multimedia artist προμηθευτηκε ενα τοπικο εγχορδο, το οποιο χρησιμοποιειται ως prima materia στο αυστηρο, ανεκφραστο drone που διανυει ολοκληρο το cd. Τα σποραδικα field recordings πεταγονται απο το πουθενα, δινοντας ιχνη ζωης στο κατα τα αλλα ανυδρο περιβαλλον της ηχογραφησης, ενω οι εξασθενημενοι παλμοι του τεταρτου track φανταζουν σαν εκκλησεις βοηθειας απο αρχαικο εξοπλισμο εκπομπης κωδικων morse. Σκοτεινο, απεραντο και αφιλοξενο, οπως και η ψυχογεωγραφια της Αφρικης.

800000 Seconds In Harar CD (Touch - 2011)