Λατρευω τον υπνο. I could sleep for a thousand years. Οταν ακουσω το καλεσμα, μπορω να κοιμηθω σαν ανενοχλητο ζωο ακομα και αν διπλα μου γινεται ο Τριτος Παγκοσμιος. Στο 99.9% των περιπτωσεων αφηνω πισω μου ο,τι συνεβη κατα τη διαρκεια της μερας χωρις τυψεις. Ο υπνος ειναι το 'αντε γαμηθειτε' μου.
Ολα τα παραπανω δεν εξηγουν τη χθεσινοβραδινη συμπεριφορα μου. Μετα τη πρωτη ακροαση του A.N.T.I. κοιμηθηκα μεν, ανησυχα δε. Πλακωθηκα με μαξιλαρια, σεντονια, βρεθηκα στο χειλος του κρεβατιου παραπανω φορες απ' οτι συνηθως και ψαχνομουν ακομα και μεσα στο ληθαργο να βρω την ακρη στο τελευταιο album των Diapsiquir.
O δισκος ειναι ενας αλυτος γριφος, μια πανεξυπνη εθιστικη φαρσα σε οσους πανε να βαλουν το group σε βολικα κουτακια τυπου 'progressive black metal'. Το puzzle αποτελειται απο μυριαδες αψυχολογητα riffs, τεχνο-techno blasts, ninja tuneοειδες hip hop, διαολεμενα φωνητικα, μεχρι και καποια δευτερολεπτα απο ρεμπετικα samples. Μεχρι να συνειδητοποιησεις τι σκατα εγινε, η μπαντα εχει μεταφερθει σε αλλη διασταση και φυσικα εσυ μενεις μαλακας. Ποσο πρωτοτυπο εκ μερους σου.
A.N.T.I. CD (End All Life - 2011)
