Οταν ενας ηχος γινει υποκουλτουρα, ξεκινουν οι περιορισμοι. Ετσι ο Maurizio Bianchi, συλλαμβανει στο 1982 το concept της 'βιονικης' μουσικης επειδη ενιωθε πνιγμενος απο το φιμωτρο του industrial.
Το Endometrio υποτιθεται πως προσομοιωνει βιολογικες λειτουργιες του ανθρωπινου σωματος. Οφειλω να παραδεχτω πως δε μπορω να θυμηθω τη τελευταια φορα που κρυφακουσα το ενδοκρινολογικο συστημα μου αρα δε μπορω να πω αν η προσομοιωση ειναι επιτυχης. Αυτο ομως που μπορω να πω στα σιγουρα για το album ειναι πως μπερδευει την ιεραρχια των αισθησεων. Σταματας να ακους, αρχιζεις να βλεπεις. Κατι γκριζο και νεφελωδες. Που οργαζεται υποκωφους θορυβους και πολλαπλασιαζεται εκφυλισμενα με ταχυτατη μιτωση. Απο-συνθεση. Βιο-μηχανικη μουσικη. Οχι ρε, δε ξαναρχισα τα ναρκωτικα.
Endometrio LP (Dais Records - 2010)