Οτιδηποτε εχετε ακουσει/διαβασει για το SMiLE ειναι περα για περα αληθινο. Τα εξαντλητικα sessions, ο εγκλεισμος στο studio, οι τσακωμοι του group, η πνευματικη καταρρευση του Brian Wilson, οι κουβαδες ναρκωτικων, τα πυροσβεστικα καπελα, η παρανοια, η καταθλιψη, ο ανταγωνισμος με τους Beatles για το ποιος θα φτασει πρωτος εκει, τα κολλητιλικια του Dennis με το Charlie Manson, η πιεση της Capitol για το διαδοχο του Pet Sounds.
Παρα τα παραπανω, οι Beach Boys δε θεωρηθηκαν ποτε cool. Δεν ειχαν κοινα σημεια αναφορας με τους συγχρονους τους. Δεν εκαναν τσουληθρα στις λασπες. Δεν ειχαν μανουρες με το νομο. Δεν αμφισβητησαν τα παντα, τουλαχιστον με το συγκεκριμενο τροπο που ζηταει το rock'n'roll απο τους υπηκοους του. To τοτε κοινο τους αντιμετωπισε καχυποπτα, σα τη μπαντα-τροπαιο του αμερικανικου ονειρου που επρεπε να αποκαθηλωθει. Ακομα και σημερα, εν ετει 2011, που ολοι δηλωνουν με τη πρωτη ευκαιρια την ανοιχτομυαλια τους, οταν λεω πως αγαπαω αυτη τη μπαντα, συνηθως εισπραττω ενα μειδιαμα. Σχεδον το διακρινω τωρα, μεσα απο την οθονη. Κριμα. Το album γραφτηκε για να προκαλει χαμογελα. Εστω και παρανοικα.
Οτιδηποτε εχετε ακουσει/διαβασει για το SMiLE ειναι περα για περα αληθινο. Ειναι ο μεγαλυτερος χαμενος δισκος ολων των εποχων και αυτα τα sessions αποτελουν τη πιο πιθανη εκδοχη του.
The SMiLE Sessions 2xLP (Capitol - 2011)