Gnaw Their Tongues - Abyss Of Longing Throats

 Για τον Ολλανδο Mories, η ανθρωποτητα εχει ξεπερασει κατα πολυ την ημερομηνια ληξης της και πλεον αυτοκανιβαλιζεται για να συντηρηθει. Καμμια εκπληξη μεχρι εδω, οι μισοι ανθρωποι που ξερω μοιραζονται τις ιδιες πεποιθησεις, με η χωρις σοβαροτητα. Απο τη στιγμη ομως που αυτες οι πεποιθησεις αισθητικοποιουνται, ας φροντισουν να ειναι το ιδιο νοσηρες με το μιασμα του Gnaw Their Tongues. 

 Αν και ο ηχος του Abyss Of Longing Throats ειναι ελαφρως καθαροτερος -και εν τελει κολακευει το τελικο αποτελεσμα-  το project διατηρει αγερωχα τις ανθρωποαπωθητικες ιδιοτητες του, με ολα τα κομφορ των εσχατολογικων αναφορων, των αδιακοπων samples ταινιων τρομου και της βαθυτατης πατιλας των προηγουμενων δισκων. Ομως αυτο που με εξεπληξε πραγματικα ειναι το πως το album με εβαλε στο κλιμα του, παρα τη τρεχουσα αδιαφορια μου για τη μουσικη. Γι' αυτο και μονο, ενιωσα την αναγκη να το ποσταρω εδω, ασχετα και αν αυριο μου τη βαρεσει και δε θελω να ξανακουσω τιποτα στη ζωη μου. Τωρα οσον αφορα τους επιδοξους μηδενιστες μισανθρωπους του σκοτους που παιζουν τριγυρω, θα τους συμβουλευα να κανουν μια ακροαση επειδη μεχρι τωρα το μονο που καταφερνουν ειναι να θυμιζουν τη Σοραγια Μοντενεγκρο.

 File Under: Γαμωπαναγιο εμεσμα απειρου καλλους. 

Abyss Of Longing Throats CD (Crucial Blast - 2015)

Stephen O'Malley - Gruidés

  Ενω ακομα δεν εχω ανιχνευσει τους λογους που δε πολυσυμπαθω τον Stephen O'Malley, αυτος θα με διαψευσει με τον ενα η τον αλλο τροπο. Αν μη τι αλλο, εχω πεσει στη μουργα του Black One, εχω προσκυνησει το ατονικο σκατιδι των Khanate, εχω δει το αληθινο φως του V των KTL. Παρ' ολα αυτα, ακομα δεν. Και μαλλον η γνωμη μου δε θα αλλαξει ουτε με το Gruidès. 
 Ο δισκος κυκλοφορησε πριν λιγες μερες μεσω του label των Demdike Stare. Αυτο το γεγονος απο μονο του δε λεει τοσα για την ιδια τη μουσικη, αλλα για την επικονιαση της μιας αισθητικης πανω στην αλλη. Το ποιος γονιμοποιησε ποιον δε με ενδιαφερει (τοσο) επειδη το album θα εξακολουθουσε να ειναι εκπληκτικο ακομα και αν εβγαινε στη Sacred Bones.  

 Κατα τη διαρκεια της συνθεσης, η 35μελης ορχηστρα που ανελαβε την εκτελεση μπαινει σε βαθυ Niblock-mode αποηχων και δυσαρμονιας, με ξαφνικους τονισμους απο κρουστα πανω στις στιγμες που το μυαλο του ακροατη γινεται πουρες. Καποιος πολυ πιο εξυπνος απο μενα θα χαρακτηριζε το Gruidès ποιητικα 'Αιωνιο Τωρα' η κατι τετοιο πολυ ψαγμενο. Εγω δε διαθετω το χαρισμα του λογου και θα θα πω 'Καλα ε γαμαει, αλλα δε τονε μπορω τον O'Malley'.

Gruidès LP (DDS - 2015)

Esplendor Geométrico + Hijokaidan - E.G.Kaidan

 Θελω να γνωρισω αυτη τη στιγμη το τυπο που συνελαβε την ιδεα του E.G.Kaidan. Αυτον που μετα απο πολλες ωρες σκεψης, πεταξε την ιδεα στο τραπεζι και οι αλλοι συμφωνησαν. Θελω να του σφιξω το χερι για το παραναλωμα που συμβαινει τωρα στο σπιτι μου.

 Στη πραγματικοτητα ομως, το cd δεν ακουγεται. Με το να βαζεις τη Junko να λυσσαει μεσα σε ενα αυστηρα συγκεκριμενο βιομηχανικο πλαισιο η να χαωνεις τη μετρονομια των Geometrico δε καταφερνεις και πολλα. Στη πρωτη περιπτωση μειωνεις το εφε της προσκρουσης και στη δευτερη χανεις μια πολυ καλη ευκαιρια να κοπανηθεις. Δε προκειται να το ξανακουσω συντομα, αλλα του απονειμω με ολο μου το σεβασμο το βραβειο ΔΕΝΑΚΟΥΓΟΜΑΙ 2015. 

E.G.Kaidan CD (Alchemy Records / Geometrik / Suezan Studio -2015)

Hermann Kopp / Daktari Lorenz / John Boy Walton - Nekromantik O.S.T.

  Οπως ειχα γραψει και εδω, θεωρω πως το Nekromantik ουσιαστικα ειναι ενα καταραμενο love story, παρα το σχεδον τριαντακονταετες πλασαρισμα του σαν μια ευρωπαικη grindhouse σαπιλα. Αντιλαμβανομαι πως το φιλοθεαμον κοινο που μπορει να διαβαζει αυτες τις γραμμες να με λυντσαρει δημοσια για τη βλασφημια μου, αλλα λυπαμαι. Το soundtrack της ταινιας δε με αφηνει να δω κατι αλλο περα απο τη συγκεκριμενη αναγνωση.

 Οι τρεις συνθετες του αναλαμβανουν με πληρη επιτυχια το αδιανοητα δυσκολο χρεος της συναισθηματικης ταυτισης του θεατη με το πρωταγωνιστη, επιστρατευοντας μια γκαμα στυλιστικων αλλα αντι αλλων. Ο Daktari Lorenz προσφερει το κεντρικο theme της ταινιας με τη midi μεγαλοπρεπεια των Residents στα 80s ντουζενια τους, ο John Boy Walton παιζει πιανιστικα κατι μεταξυ Wim Mertens και Γιωργου Χατζηνασιου και ο Hermann Kopp ακουγεται σα τη δυσλεκτικη διασκευη του Weeping των TG. Απλα ακουστε το Supper.
 Παραδοξως, ολο το παραπανω ακουγεται εξισου ευχαριστα και εκτος ταινιας, αλλα απ' οσο ξερω κανεις δεν ειπε οχι σε λιγες παραπανω στιγμες νεκροφιλιας στη ζωη του. Ποσο μαλλον οταν απο πισω παιζεται το Ménage À Trois. 

Nekromantik LP & 7" (One Way Static - 2015)

Iugula-Thor - Opera

  Το Opera του Iugula-Thor ανηκει στη κατηγορια των albums που κυκλοφορησαν σε κασετα καπου μεσα στα 90s, δεν ακουσε ποτε κανενας, αγγιξαν τον εμπορικο πατο αλλα κατα περιεργο τροπο, ενας μεγαλος αριθμος ανθρωπων (συνηθως πολυ μεγαλυτερος απο τις κοπιες της εκδοσης) θα το αναφερει στα threads με τα παραγνωρισμενα του εκαστοτε ειδους. 

 Αυτη η αναλογια θα κλονιστει απο τη προσφατη επανακυκλοφορια του σε cd με τις ευλογιες του Rita και το καινουργιο artwork του Wertham. Ο δισκος στεκεται αναμεσα στο διαπεραστικο καφριλικι των Ιταλων και στα μπουμπουνητα της μεγαλης Mother Savage Noise Productions σχολης, βαφτιζοντας peakαρισμενα samples καθολικων υμνων σε proto-HNW βοθρο. Οταν τα πραματα πανε κατα διαολου, τεινουν να ακουγονται σα το Α Visit To Dogland των C93 σε remix απο καποιον πολυ ψαγμενο shoegaze τυπα που δε ξερουμε ακομα, αλλα θα ανακαλυψουμε πρωτοι στο Corrupted Delights και ολοι θα λετε πωπω ποσο γαματοι ειμαστε. 

Opera CD
(Old Europa Cafe / Elettronica Radicale Edizioni / Lake Shark HN - 2015)

Kerridge - Always Offended Never Ashamed

  Η πρωτη ακροαση του Always Offended Never Ashamed εγινε πριν κανα εξαμηνο εντελως διεκπεραιωτικα σε λαθος χρονο, με ακομα πιο λαθος διαθεση, οποτε αφησε πισω του αδιαφορες εντυπωσεις και μια ελαφρως ξυνισμενη μουρη. Αμεσως τοποθετηθηκε στα πιο ψηλα ψηφιακα ραφια του σκληρου, διπλα στα υποψηφια προς διαγραφη.
 Για τη δευτερη ευκαιρια, φροντισα να εξασφαλισω καλυτερες συνθηκες με επιεικια, ορεξη για διαλογο και ενα αστραφτερο χαμογελο που απο τη στιγμη που πατησα play, αρχισε να αντιστρεφεται στραβωμενο. Το album ηταν υπεροχο. Αυτο που εφταιγε ηταν οι προσδοκιες μου για ενα A Fallen Empire Vol. 2 και οχι o Kerridge που εκανε πληρες ηχητικο reboot.
 Χωρις να ανηκει σε καποιο συγκεκριμενο ειδος, ο δισκος εχει αισθητικα κοινα με την εκκενωση ηχου των Emptyset καθως και με τη sound art brut των Aanipaa, των οποιων το ονομα δε θα καταφερω να γραψω σωστα, ακομα και με copy paste. Σε αυτη τη περιπτωση δε φταιω εγω αλλα το html του γαμωblogger. Καποιος αλλος, θα ειχε καμπουριασει το project απο το βαρος της ιδιας του της σκατιλας, αλλα εδω το παραστημα κρατιεται ευθυτενες με το κηδεμονα βαρβατων beats που σκανε σε σημεια που δε θα επρεπε να υπαρχουν. Να μη ξεχασω επισης να αναφερω και τη προσθηκη φωνητικων, που ενω δε βγαζεις λεξη, καταλαβαινεις πως η σεροτονινη του Kerridge ειναι εξαντλημενη και θα κανει ο,τι μπορει για να σου συμβει το ιδιο.

Always Offended Never Ashamed 2xLP (Contort Records - 2015)

John Wiese - Deviate from Balance

Εισαγωγικό κείμενο για σημαντικό δίσκο αγαπημένου καλλιτέχη: Ξεκίνα από βιωματική εμπειρία. Επέλεξε τον αγαπημένο σου δίσκο του. Πλάσε ένα στόρι για τις συνθήκες που το πρωτοάκουσες. Βγάλε πεντέξι χρόνια από την ιστορία, ίντερνετ έχουμε, δεν θα πάρει χαμπάρι η roula_pap και ο giorgos_hatzi. Εναλλακτικά θυμήσου την πρώτη φορά που είδες συναυλία του και γράψε για το πόσο σε άλλαξε η εμπειρία. Θα πιάσει, θα διαβαστεί, θα αρέσει. Το πρόβλημα είναι πως με μερικούς τύπους σαν τον John Wiese, οι έννοιες "δίσκος" (πόσο μάλλον "σημαντικός δίσκος"), "συναυλία" και "αγαπημένος" είναι κάπως στη σφαίρα του σχετικού. Αν δεν είσαι εκείνος ο ήρωας που του έλειπαν μόνο τέσσερα από τα εκατό εφτάιντσα της αντίστοιχης έκθεσης, μια μειοψηφία -ας πούμε- του ακροατηρίου, δε μπορώ να δω εύκολα τον τρόπο. Ίσως χρειαστεί να μείνεις στην αίσθηση που σου αφήνει το μικρό κομμάτι του έργου με το οποίο έχεις έρθει σε τριβή, σε συνδυασμό με τη βαρύτητα του ονόματός του δημιουργού. Γιατί απαραίτητα μικρό; Γιατί δεν πρέπει να έχει υπάρξει διάστημα άνω των είκοσι ημερών, από τα τέλη των 90's ως σήμερα, όπου ο Wiese να μην έχει μια νέα κυκλοφορία.

Οπότε η αίσθηση αυτή, ποια είναι η αίσθηση αυτή, είναι απλή, είναι πως ο John Wiese είναι κάτι σαν τον ηθικό αυτουργό, τον οργανωτικό κρίκο, τον άτυπο θεωρητικό της μεγάλης έκρηξης του αμερικάνικου noise που ετοιμαζόταν σιγά σιγά στα τέλη των 90's, και παρουσιάστηκε σε πλήρες μέγεθος στα 00's. Έβγαλε εκατοντάδες κυκλοφορίες ως John Wiese και Sissy Spacek, υπήρξε περιστασιακό μέλος των Bastard Noise και Smegma, έκανε δεκάδες συνεργασίες, είχε ιδιαίτερη αγάπη για video installations, zine art και χαοτικό grindcore. Και όπως συμβαίνει με αρκετούς συμμετέχοντες της ιδιάζουσας περιγραφείσας φάσης, έρχεται κάποια στιγμή που μεγαλώνεις ηλικιακά, και από noise dude γίνεσαι sound artist, οπότε -όπως θα λέει και στο κείμενο- μεγαλώνεις και καλλιτεχνικά ίσως. Ανάθεμα και αν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς χρονικά, αλλά από ένα σημείο και μετά ο Wiese πειραματίστηκε ακόμα περισσότερο, και αυτό μπορούσε ως σήμερα να αποτυπωθεί περισσότερο στα live του παρά στη δισκογραφία του, η οποία ουδεμία έκπτωση έκανε στην ακρότητά της προς χάριν της τέχνης, πανάθεμά την και την τέχνη.

Σήμερα γιατί άλλαξε αυτό; Γιατί ο Wiese μάζεψε υλικό από πολλές εμφανίσεις του και τις κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο με τίτλο Deviate from Balance, με ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο να πλαισιώνει το concept και ένα ωραίο βίντεο να το προμοτάρει. Του πήρε -όπως ο ίδιος λέει- πολλά χρόνια για να αποφασίσει ποια κομμάτια θα χρησιμοποιήσει και τη σειρά που θα τα βάλει στον δίσκο ώστε να υπάρχει υποτυπώδης συνοχή. Δέκα κομμάτια από δέκα διαφορετικά sets του, διάρκειας ογδόντα λεπτών, που βρίσκουν τον Wiese να μην είναι τόσο minimal μεν, να παρουσιάζει δε μια ιδιαίτερη αστάθεια στον αχνό μουσικό πυρήνα του κάθε κομματιού. Φοράει τα κονκρέτ του γενικώς. Τα free του. Τα brotzmannικά του. Τα tape music του. Τα extreme του απουσιάζουν από την εικόνα. Συμμετέχουν οι Smegma, o C. Spencer Yeh, o Oren Ambarchi, ο Joe Preston, o Pete Swanson και πραγματικά πολλοί άλλοι. Το κομμάτι Cafe OTO όπου παίζει με το δίδυμο Ikue Mori/Maja Ratkje και στο σαξόφωνο τον Evan Parker, είναι ένας ατέλειωτος Spunk όλεθρος που με φέρνει στα όρια μου, και αυτός ο ήχος δε χάνεται εντελώς στη συνέχεια, όταν η Ratkje φεύγει από το πλάνο. Για παράδειγμα η δεύτερη εκτέλεση του Segmenting Process που κλείνει τον δίσκο, είναι οριακά ήχος βαθιάς Rune Grammofon. Σε ηχητική σύγκριση, διαβάζω στο ίντερνετ πως κόσμος βρήκε στο Deviate from Balance μεγάλη συγγένεια με το Miseri Lares του Valerio Tricoli. Είναι σωστό αυτό. Αν κλείσουμε όμως το κείμενο, με την αίσθηση που αφήνει ένα Deviate from Balance, είναι πως ο John Wiese έβγαλε το δικό του Modern Jester. Αυτό από μόνο του είναι για μένα αρκετό για να περιγράψει τα πάντα.

Deviate from Balance 2xLP (Gilgongo Records - 2015)

Snuff - III

 Για να γινουν πλεον δυο αναρτησεις μεσα σε μια εβδομαδα, πρεπει να παιζει πολυ σημαντικος δισκογραφικος λογος σε αμεση σχεση με τον ελευθερο χρονο μας. Επειδη ομως ειμαστε απιστευτα busy, με δεκαδες επαγγελματικες και κοινωνικες υποχρεωσεις να ξεχειλιζουν το προγραμμα μας, εσεις θα θεωρησετε πως αυτη τη στιγμη σας κανουμε τεραστια χαρη, οποτε στο τελος του post θα αναγκαστειτε να πειτε και ευχαριστω.

 Το ΙΙΙ των Snuff εχει το τακτ ενος εφαψια νεαντερταλ σε περιοδο ζευγαρωματος, με τις καυλοφωναρες των δυο μελων να ανταλλαζουν καθηκοντα με τη λυσσα των Bloodyminded. Αν και τα κομματια ειναι μικροτερης διαρκειας, τα χιτακια τυπου Male Supremacy και Hail Black Rapists λειπουν για να προβληθει το κλιμα που υποννοει το εξωφυλλο. Μουχλα, τρομοκρατια, σκατοσυνη και καλοκαιρακι 2015.

Υ.Γ. Πολλες καρδουλες στη MoLLy για το link.

III CD (Filth & Violence / Untergeschoss - 2015)

Grunt - Myth Of Blood

 Πισω απο καθε τι μεγαλο, σχηματιζεται ενας ακομα μεγαλυτερος μυθος που επιβεβαιωνει τη θεση του στην ιστορια. Η μυθολογια και το συναισθημα της επικοινωνει με ενα τροπο που τα επιχειρηματα και η λογικη αδυνατουν να κανουν. Ετσι, οταν περασουν 200 χρονια, σας εχω θαψει ολους και κυβερνω το γνωστο και αγνωστο προς το παρον συμπαν, θα φροντισω να περασω το Myth Of Blood στους απογονους σας σαν το ανεπισημο θαυμα της εναπομεινουσας ανθρωποτητας. 

 Οπως καταλαβατε, η ψυχραιμια εχει φυγει κλωτσηδον απο αυτη την αναρτηση. Ειναι ανεπιθυμητη. Ακομα και να ηθελα να ειμαι πιο αντικειμενικος, δε με αφηνουν οι επι μερους λεπτομερειες, οπως το organ στο δευτερο μισο του ομωνυμου κομματιου, τα στραγγαλισμενα φωνητικα του εισαγωγικου Black Flag η την ηλεκτρικη καρεκλα του Interrogation Paranoia. Για πρωτη φορα στα χρονικα, ο Grunt θυμιζει συνειδητα κατι αλλο εκτος απο τον εαυτο του, σα να κανει ενα φορο τιμης στο προσφατο παρελθον του industrial συνεχους (πρωτο GO, Ex. Order, Survival Unit, ακομα και Halthan) για να συρραψει ενα μελλοντικο classic. Λειτουργει υπεροχα υπο συνθηκες πιεσης, κατα προτιμηση στο δρομο, με νταλα ηλιο και τσιτα νευρα. 

Myth Of Blood CD/LP (Freak Animal - 2015)

5th Birthdeath Experience

  Καθως οι γενεθλιες αναρτησεις του Corrupted Delights τεινουν να γινουν πιο συχνες κι απο τα τυπικα posts, οφειλω να ενημερωσω πως το blog παραμενει ενεργο. Παντως να ξερετε πως συμφωνα με εγκυροτατες μελετες τις οποιες επινοησα μολις τωρα για λογους δραματικοτητας, το προσδοκιμο ζωης ενος μουσικου blog ειναι οι 6 μηνες, οποτε τα πεντε χρονια που κλεινουμε σημερα σηκωνουν γλεντια. Το μονο που εχετε να κανετε ειναι να πατε στο bar της αρεσκειας σας, να πιειτε το πατο σας και στο τελος της βραδιας να πειτε με νοημα στο μαγαζατορα 'Tzomborgha'. Θα ξερει αυτος.

The New Blockaders - Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism

 'Γνωρίζω μια κατάσταση εκτός του πνεύματος, της συνείδησης, του είναι, η οποία δεν εχει πλέον ούτε λόγια ούτε γράμματα, μα στην οποία διεισδύει κανείς με κραυγές και χτυπήματα. Και δεν είναι πια καν ήχοι ή νοήματα που εξέρχονται, δεν είναι λέξεις, είναι ΚΟΡΜΙΑ.

 ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ

στη κολασμένη πυρά όπου ποτέ πιά δεν θα τεθεί η ερώτηση της λέξης ούτε και της ιδέας.

 Χτύπα μέχρι θανάτου και γάμα τους τα μούτρα, χύστους στα μούτρα, η έσχατη γλώσσα, η έσχατη μουσική που ξέρω και σας ορκίζομαι πως βγαίνουνε ΚΟΡΜΙΑ ζωντανεμένα.'

(Αποσπασμα απο το Πουτσα Και Ξυλο του Antonin Artaud)

Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism CD (Klanggalerie - 2015)

LR & Puce Mary - The Female Form

  H Posh Isolation διαφημιζει πως το Female Form πραγματευεται τη στενη σχεση αλλα και τη τριβη μεταξυ των φυλων, λες και το 98,9% της παγκοσμιας δισκογραφιας δεν ασχολειται με το ιδιο θεμα. Ισως θα επρεπε να δωθει περισσοτερη σημασια στο γεγονος πως ο μισος δισκος ηχογραφηθηκε στην υπογα του Mayhem στη Κοπεγχαγη και ο υπολοιπος στο σαλονι των EMS στη Στοκχολμη. Απο αυτη και μονο τη λεπτομερεια θα επρεπε να γινεται αντιληπτη η αντιθεση και η ισορροπια που θελει να θιξει το concept, χωρις περαιτερω διευκρινισεις.
 Αλλωστε η θεματολογια γινεται προφανης μεσα στα πρωτα κιολας λεπτα του album. Οι καλλιτεχνες θολωνουν τα εμφυλα χαρακτηριστικα του συνηθως ασπρομαυρου ηχου τους σε ενα διαφανες γκριζο ηλεκτρακουστικο περιβαλλον, αντιστοιχο με το Decaying Ships του Pulse Emitter και το Dream House Variations του Keith Fullerton Whitman. Μοναδικη εξαιρεση διαφορετικης αποχρωσης αποτελουν τα φωνητικα, με τη πεθαμενατζιδικη εκφορα του LR να διαδεχεται τη σαφως πιο ανθρωπινη (και επι μονιμου βασεως σπασμενη) Puce Mary. Καλο θα ηταν να κανετε πρωτη ακροαση με χαλασμενη διαθεση. Οχι, δε θα βοηθησει καθολου, αλλα αυτο ακριβως ειναι το νοημα.

The Female Form LP (Posh Isolation - 2015)

Hijokaidan & You'll Melt More! - Watashi Wo Noise Ni Tsuretette

 Θα ελεγα πως δισκοι σα κι αυτον μεγαλωνουν ακομα περισσοτερο τη γεωγραφικη και πολιτισμικη αποσταση της Ιαπωνιας με την απο δω πλευρα, αλλα στη πραγματικοτητα δε ξερω αν υπαρχουν αλλοι δισκοι σα το Watashi Wo Noise Ni Tsuretette. Δεν ειμαι υπερβολικος. Εχω ακουσει τις συνεργασιες των Hijokaidan με τις Bis και τη Miku Hatsune αρκετα ωστε να χωνεψω πως η J-Pop κουλτουρα κινειται με αδιανοητους για το δυτικο αντιστοιχο της κανονες. Ας πουμε λοιπον πως δε προκειται να δουμε συντομα live τους New Blockaders με τη Rihanna.  

  Κι ομως, ακομα και μεσα σε αυτες τις συνθηκες, το album βρισκεται στο αλλο ακρο της λογικης μου. Ο Jojo προσγειωνει τις You'll Melt More! (μη ρωτησετε, ουτε εγω) στην ηδη ρευστη συνθεση της γκρουπαρας του για να ξεχειλωσει τα ορια του meanwhile in Japan, με τα 'λα-λα-λα΄ και τα 'νια-νια-νια' να προκαλουν σακχαρωδη διαβητη στο σχεδον free jazz χαμο των Hijokaidan. Οταν οι εξι πιτσιρικες πατανε τις στριγγλιες, η Junko τις αφηνει να χαρουν για λιγο μεχρι να τους δειξει πως γινονται σωστα οι δουλειες. Στριγγλιζοντας ακομα πιο πολυ.

 Αν βρειτε στο μεταξυ κατι αντιστοιχο, ενημερωστε με το συντομοτερο δυνατον. Θα ειμαι ευγνωμων. Νομιζω.

Watashi Wo Noise Ni Tsuretette CD (Teichiku - 2015)

Billy Bao - Dialectics Of Shit

  Το blogger με ενημερωνει πως προσπαθω να γραψω κατι για το Dialectics Of Shit απο τις 4 Φεβρουαριου -του τρεχοντος ετους- επειδη οι κλασσικες παπατζες μου γραφονται και κυριως σβηνονται κατα βουληση, αναλογα τη διαθεση, ευτυχως χωρις να δημοσιευονται. Σημερα λοιπον αποφασισα πως δεν υπαρχει πλεον λογος κωλυσιεργιας, τα πραγματα ειναι καπως στη θεση τους και πως πρεπει να γραψω ενα προλογο για το ποσο γρηγορα εξαντληθηκε η διαλεκτικη μεταξυ του punk και των ιδρυτων του. Χοντρικα οι συντεταγμενες παιζουν μεταξυ Wire και PIL, με τους μεν να αλλαζουν τις συνηθειες του μεσα σε φιλικο κλιμα και τους δε να του γαμανε επιδεικτικα τη μανα και το σοι. Απο κει και περα η κατασταση ειναι τραγικη, τα σεμιναρια των παραπανω δεν ειχαν τρελες παρουσιες, με κανα-δυο σημαντικοτατες εξαιρεσεις, οποτε νεκροφιλιες-ρετροκοπροφιλιες και teenage kicks απο σαρανταρηδες. Κατανοω πως αυτο που λεω εξαπτει τα πνευματα, αλλα ποτε δε γουσταρα τις ιερες αγελαδες, ποσο μαλλον οταν ειναι νεκρες.
 Συν τοις αλλοις πρεπει να λαβετε σοβαρα υποψη σας και την αναξιοπιστια του υπογραφοντα. Δεν ειχα ποτε punk κυρος, δε ξερω καν τι ειναι αυτο. Τι περιμενατε απο εναν ανθρωπο που μολις τωρα αναφερθηκε στον εαυτο του χρησιμοποιωντας τριτο προσωπο. Τουλαχιστον ο Mattin επινοησε τη περσονα του Billy Bao για να κανει σοβαροτατη κριτικη στη ταυτοτητα, στη κατοχη των πνευματικων δικαιωματων, στην ατιμη τη κενωνια και φυσικα στη (ιδια του τη) μουσικη. Γραμμενο ακουγεται πολυπλοκο αλλα στη πραγματικοτητα ειναι ενας μετα-Brainbombs meets Milan Knizak χαμος με οσα post-production κολπα χρειαζονται για να σας κανουν να σηκωθειτε να τσεκαρετε το κατα ποσο ειναι corrupted τα mp3 που κατεβασατε . Παρα πολυ.

Dialectics Of Shit LP (Parts Unknown Records - 2008)

Deterge ‎- Substrate Catalyzation

Δε γνωρίζω αν η Strange Rules θα γίνει η Hospital Productions της Ευρώπης, αλλά σε επίπεδο επιληπτικού βομβαρδισμού με κασσέτες την έχει ήδη νικήσει κατά κράτος τελευταία, καλωσορίζοντας την πρώτη εκατοστάδα ετικετών της μέσα σε τέσσερα χρόνια λειτουργίας. Σε μια φάση μάλιστα είχε βάλει στο παλιό site ένα υποτυπώδες digital store, δίνοντας ευκαιρία απόκτησης ψηφιακής μορφής των -πάντα- εξαντλημένων τίτλων της. Έχω μια ασθένεια, δεν την έχω μόνο εγώ αλλά τελοσπάντων υπάρχει, και συνίσταται στην ενδελεχή εξερεύνηση όλων ανελλιπώς των τίτλων μιας εταιρίας αν μου κάνει έντονη εντύπωση έστω και μία κυκλοφορία της. O ιδιοκτήτης Zen Zsigo ονόμασε ένα project Cremation Lily και αυτομάτως η ανάγκη γεννήθηκε: θα ψάξουμε όλη τη Strange Rules, και ανάμεσα στους αγνώστους RVH, Purple Light, Royal Tropical Institute, Venus Receiver, Domestic Belt Flagellation (γαμώ τα ονόματα), Lunar Castration και άλλους εκατό νοματαίους που πρόκειται πιθανώς για τον ίδιο άνθρωπο, βρίσκουμε και παλαιότερους γνώριμους. Τον Jim Haras. Που το δικό του καλλιτεχνικό όχημα λέγεται Deterge. Μου αρέσει η φράση "καλλιτεχνικό όχημα".

Οι Deterge, μαζί ίσως με τους Skin Graft, τον John Mannion και δεκαπέντε άλλους, είναι για μένα το σήμα κατατεθεν της νέας αμερικάνικης ακραίας σκηνής των '10s (twenty-tens, αν και προτιμώ tenners ή tennies) που άκουσε πάρα πολύ το όλο αμερικάνικο ακραίο εξπεριμεντάλε του Emil Beaulieau, των Macronympha (πριν τα σπάσουν μεταξύ τους), των Taint, του Crank Sturgeon, το διάνθισε με τα αντίστοιχα 00's όργια των Wolf Eyes, Yellow Swans, το έδωσε για έγκριση στον Wiese και ήρθε να κατακτήσει την επόμενη γενιά. Με μια ταυτόχρονη σεμνή αγάπη στο power electronics (χωρίς τα φωνητικά να είναι αντιαθλητικά πολύ μπροστά), με ελαφριά ψυχεδελική εσάνς και γλυκό φλερτ σε πιο HNW ρομάντσα.

Κοινώς, είκοσι λεπτά αγνής υστερίας, πόσα πολλά πράγματα μπορούμε να κάνουμε σε είκοσι λεπτά;

Substrate Catalyzation CS (Strange Rules - 2012)